Nog een kindje
Hallo,
Ik wil even van me afschrijven en hoop op een paar goeie tips om m'n relatie een nieuwe boost te geven.
Ik heb 2 kinderen uit mijn eerste huwelijk (12 en 10) Met mijn man hebben we samen een dochterje van 2. Mijn man wil heel graag nog een kindje, maar ik kan het niet opbrengen. We werken allebei 4 dagen en vooral mijn man heeft een druk leven met allerlei (leuke) activiteiten. Ik kan hem heel goed begrijpen en om die reden heb ik er ook lang over gedacht. Ik ben zelfs vorig jaar zwanger geweest, dat eindigde in een miskraam (en het kindje bleek gehandicapt te zijn) Dat en de omstandigheden met ons gezin (grote kinderen ook bij hun vader met de nodige spanning en drukte, en naderende pubertijd), het werk, de economie heeft mij zover gebracht dat het niet meer hoeft. Ik hou van mijn man, wil graag met hem verder, maar sinds hij dit voelt aankomen, gaat het niet goed tussen ons. Nu heb ik hem verteld dat ik het echt niet wil en nu is hij echt heel verdrietig. Ik wil zo graag dat het weer goed komt tussen ons, ik hou van hem en hij is een geweldige vader, ook voor mijn kinderen.
Ik hoop zo dat we weer gelukkig worden met z'n 3-en en/of 5-en.
Wie herkent dit en heeft tips?
Waarom wil hij het zo graag?
Vindt hij dat jullie gezamenlijke dochter te 'alleen' is als kleintje na jouw twee kinderen, die richting puberteit gaan? Daar zou ik me iets bij kunnen voorstellen.
Jullie werken allebei 4 dagen. Dat doen veel mensen naar tevredenheid, mij zou het te druk en te rommelig zijn, zeker met nog veel leuke dingen ernaast.
Tja, een mens kan niet alles hebben...
Neem de gevoelens van je man serieus en vind uit waarom een tweede kindje voor hem zo van belang is.
Tonny
Waarom minder werken?
Hier werken we allebei 5 dagen met kleine kinderen, en het gaat prima.
Maar goed, daar gaat de vraag niet over. Ik zou denk ik nog eentje willen voor het kindje van 2, maar ja, of dat echt een goede reden is, is natuurlijk heel subjectief.
Als jij echt niet meer wil, dan houdt het gewoon op, maar dan moet je je man wel de kans geven om te rouwen en zich erbij neer te leggen. Het is zo'n diepe behoefte dat je in elk geval niet moet verwachten dat je er met discussieren uitkomt.
Deels herkenbaar
Hier ook 2 kinderen uit mijn vorige huwelijk (5 en 8 jaar) en samen nog een dochtertje (bijna 2 jaar). Mijn man zou ook nog heel graag een 2e kindje hebben en ik weet het niet/ denk het niet. Gelukkig niet zoals bij jou daardoor problemen tussen ons, maar wel die enorme twijfel. Al meerdere dingen tegen elkaar afgewogen en opgeschreven (de voors en de tegens). Misschien is dit ook een tip voor jou en je man? Om de voors en tegens op te schrijven? Misschien wordt het dan voor je man ook wat realistischer waarom jij het eigenlijk niet meer wilt?
Verder helaas geen tips voor je. Sterkte !
groetjes, Sonja
Niet minder werken
Minder werken lost het probleem niet op. Ik wil niet nogmaals zwanger worden (met alle risico's vandien) en niet nog een kindje opvoeden. Ik hou van mijn 3 helemaal geweldige kids en daar heb ik mijn handen vol aan.
En ik wil tijd overhouden voor onze relatie.
Op het moment gaat het niet zo goed. Mijn man denkt er serieus over om de relatie te beeindigen, maar wil nog wel mee praten bij onze hulpverlener.
De tijd zal het leren.....
Sonj@
Inderdaad heel herkenbaar. Fijn voor jou dat het niet tot problemen lijdt. Ik hoop dat jullie er snel uitkomen.
Ik moet zeggen dat het mij rust geeft nu ik de beslissig heb genomen. Ik vind het oprecht heel naar dat mijn man er verdriet over heeft. Maar ik hoop met hem 100 te worden die lieve kids gaan straks hun eigen leven leiden. Een kindje erbij maakt mij niet gelukkiger. Ik wil graag zorgen dat mijn 3 geweldige kids goed volwassen worden en daarnaast wil ik genieten van het leven met mijn geweldige man.
Nu maar hopen, dat hij het ook zo wil gaan zien.
Dapper
Heel veel sterkte, hartje1970. Ik vind het heel dapper dat je bij je eigen beslissing blijft. Het is tenslotte wel jouw lijf. Ik hoop dat je man er over een poos vrede mee heeft en blij is met wat hij heeft.
Relatie beëindigen?
Dag hartje 1970,
Ik snap (en weet) dat een onvervulde kinderwens een hele grote wissel kan trekken in je relatie. Maar dat je man - terwijl jullie een dochter van 2 hebben en nog 2 grotere kinderen erbij - meteen overweegt om de relatie te beeindigen omdat hij perse nog een 2e kind wilt vindt ik wel kort door de bocht. Waarom zo fors inzetten en er niet samen uit zien te komen?
Hoe ziet hij dat zich voor zich? Wil hij een vrouw en 3 kinderen waar hij -ik neem aan van houdt- in de steek laten? Het verdriet voor jou en je kinderen zien en de rompslomp van een relatiebreuk op zn hals halen? Een nieuw huis, een omgangsregeling, alimentatieplicht en de rouw om een verloren relatie allemaal in de hoop dat hij een nieuwe vrouw gaat vinden waar hij weer een kind mee wilt? En dan maar hopen dat die andere vrouw ook weer staat te springen om zwanger te worden van een man die al een kind heeft en 2 stiefkinderen en dat dat allemaal probleemloos gaat lopen en we leefden nog lang en gelukkig.... alles en alleen om zijn kinderwens in vervulling te laten gaan?
Ik vind het heel egocentrisch om binnen een harmonieus -samengesteld dus met kinderen die al eea hebben meegemaakt- gezin, meteen te gaan zwaaien met de relatie beeindigen als je je zin niet krijgt. Hij kan zich gelukkig prijzen met 1 eigen kind, en 2 grote stiefkinderen. Waarom is zijn wens voor een 2e eigen kind belangrijker dan jouw eigen geluk en dus daarmee het geluk van alle 3 en eventueel het 4e kind?
Kinderwens is 1, verantwoordelijksheidsgevoel voor 4 anderen mensen en je lot accepteren is er ook 1.
Wellicht is het een idee om dit met een proffesional te gaan bespreken?
Bij ons andersom
Hartje1970
Voordat ik mijn verhaal ga vertellen wil ik even beginnen met zeggen dat in mijn optiek de wens voor een kind van twee kanten moet komen, en dat als één van beide partners nee zegt het wat mij betreft ook nee is. Wat dat betreft heb je dus mijn volledige steun.
Dan mijn verhaal. Bij ons was het andersom. Vrij snel na de geboorte van mijn jongste (inmiddels 3) wilde ik heel graag nog een kind. Het voelde voor mij echt alsof mijn leven niet compleet was. Mijn man wilde echter absoluut niet. Dat deed pijn, ontzettend pijn.
Het heeft veel tijd gekost om een beetje van die pijn af te komen, en te berusten in het idee dat er geen kind meer gaat komen. Ik vond het te vergelijken met een rouw proces. Verdriet om het kind dat er nooit zal zijn.
In die tijd heb ik ook serieus overwogen hoe sterk mijn wens voor een derde kind was en wat ik daar voor over zou hebben. En daaarbij zijn ook opties als Stiekem de pil vergeten en een 'ongelukje' forceren, maar ook mijn huidige relatie beeindigen en een nieuwe partner zoeken die wel nog een kind wilde, de revue gepasseerd.
Ik zeg niet dat dat goede ideeen waren, en ik heb ze gelukkig ook nooit ten uitvoer gebracht, maar het waren wel gedachten waar ik mee speelde. Natuurlijk wist ik best dat het niet reeel was, maar gevoel en verstand doen niet altijd het zelfde.
Inmiddels zijn we een tijdje verder een kan ik berusten in het idee dat er nooit meer een kindje bij zal komen. Maar dat heeft dus echt tijd gekost, en diep van binnen doet het nogsteeds een beetje tijd.
Waar ik mee wil zeggen, nee het is niet netjes/aardig van je man om de dreigen met uit elkaar gaan, maar probeer ook begrip voor hem te hebben. Geef hem ook die tijd om afscheid te nemen van zijn wensen, hopen en dromen.
Jopi
Bedankt voor je reactie (en de anderen ook). Je slaat de spijker op zijn kop. Ik hoop dat hij dit ook gaat inzien. Als hij in staat is om deze onvolwassen manier van reageren in te zien, dan krijg ik wel weer hoop. Maar als hij in zijn verdriet blijft zwelgen, dan zie ik het somber in.
Komt tijd komt raad. Ik kan niet meer doen, dan hem de ruimte geven. Maar er zijn grenzen. Als hij mij blijft "straffen" met zijn onvolwassen gedrag, dan weet ik niet hoe lang ik dat ga volhouden.....
Maar ook voor mij geldt, ik wil net zo goed niet weer een scheiding en met 3 kids uit 2 relaties alleen komen te staan..........
Hartje?
Begrijp ik nou goed in het draadje hierboven dat je een relatie met een andere man hebt naast je vaste partner? Dat zet de boel wel in een ander perspectief en dan is er dus veel meer aan de hand dan je voorspiegelt.
Je schrijft:
Als hij mij blijft "straffen" met zijn onvolwassen gedrag, dan weet ik niet hoe lang ik dat ga volhouden.....
Dat klinkt nu wel heel onzuiver, als je intussen een andere man "erbij" hebt.
Ik zou zeggen: stap eens naar een goede relatietherapeut!
