Nooit eens samen alleen
Ik heb een vriendin met een dochter van 9 jaar. Met de vader is geen contact, dus dochter is altijd bij haar. Zelf heb ik twee zoons. Als die bij hun moeder zijn, ben ik vaak bij mijn vriendin. Op zich wist ik waar ik aan begon. Ik heb me alleen niet gerealiseerd hoe zwaar dat af en toe kan zijn. Wij zijn dus nooit samen. Dat is natuurlijk vaker het geval met 'n gezin, maar het verschil is dat ik duidelijk voel dat háár kind er altijd is. Ik heb er echt behoefte aan om af en toe samen iets te doen. Zij niet, zij wil haar kind liefst altijd om haar heen. Haar kind uit logeren sturen voelt voor haar als 'wegsturen'. Een oppas wordt ook nooit ingeschakeld. Dochter zelf wil ook het liefst altijd bij haar moeder zijn. Het gevolg is dat we in de weekends voornamelijk met haar dochter bezig zijn. Dochter krijgt als ik er niet ben, namelijk ook altijd alle aandacht. En áls we dan een terrasje pakken en zij er met haar Nintendo bij zit, voelt mijn vriendin zich naderhand schuldig omdat haar dochter er heeft 'bij gehangen'. Ik word er langzamerhand wanhopig van. Het is best een lief meisje en ik heb zeker geen hekel aan haar. Ze gedoogt me omdat ik de vriend van haar moeder ben, maar zoekt nooit contact met mij (Zal mij nooit iets vragen bijvoorbeeld, geeft altijd moeder een hand als we over straat lopen). Dat ze beiden zó aan elkaar klitten doet me 't ergste vrezen voor de toekomst. Ze zijn altijd samen geweest en dochter loopt als een gedresseerd hondje achter moeder aan. Ik vind het een ongezonde situatie, maar ben me ervan bewust dat mijn mening wellicht gekleurd is vanwege enerzijds de irritatie die hun hechte band bij me oproept, anderzijds omdat ik mijn eigen kinderen op die momenten extra mis.
Er knapte iets in me nadat we samen op vakantie zijn gegaan. Dat wil zeggen: mijn vriendin + dochter en ik + zoons. Mijn vriendin kon mijn zoons moeilijk verdragen. Ze vond ze druk en onopgevoed (wat ze in vergelijking met haar dochter ook wel zijn!) en liet haar irritaties duidelijk blijken. (Zij ziet mijn kinderen nauwelijks, hoogstens plannen we een kinderactiviteit in het weekend dat ze bij me zijn en dan gaan we daarna afzonderlijk naar ons eigen huis.) Ik dacht: in feite zijn dit vergelijkbare gevoelens, maar zij kan het kennelijk niet eens een vakantie opbrengen om míjn kinderen te verdragen, terwijl ze het wel constant van mij verwacht.
Lastig. Ik zit in dubio. Heeft deze relatie nog een kans? De situatie is zoals-ie is en niemand kan er wat aan veranderen. Ik denk dat ik de keus heb om deze situatie te accepteren (zij hoeft dat namelijk niet) en dat valt me dus steeds zwaarder.
Nee
Een relatie waar één van de partners geen oog heeft voor de behoeftes van de ander, en er geen compromissen mogelijk zijn, heeft op den duur geen kans.
Jij zult onbewust de situatie steeds oneerlijker gaan vinden en kwader worden, en op een dag, voor een stomme reden, zal de bom waarschijnlijk barsten.
Ik zou dus heel duidelijk zijn, al je kaarten op tafel leggen, en de relatie verbreken, als er geen haarbreed toegegeven wordt.
Eens
helemaal met dc eens.
Een kans? natuurlijk!
Afhankelijk van hoe gek jullie op elkaar zijn, want daar hoor ik niets over.
Ik geloof als ik het verhaal hoor van jou dat de relatie tussen moeder en dochter inderdaad ongezond-close is. Dit kan zo groeien, zeker als er een hoop gebeurd is binnen de relatie met de ex/vader van het meisje.
Verder is je vriendin een beetje 'verwend' met het toevallig treffen van een rustig gezellig meisje. Als je dat vergelijkt met een stel drukke stoere knullen, tja, dan heb je wel een ander verhaal.
Ik denk dat jullie wel wat hulp kunnen gebruiken. Er is een boek geschreven over 'samengestelde gezinnen' en er is ook gerichte hulp mogelijk op dit gebied.
Als je van een afstandje een beetje kunt kijken naar waar jullie tegenaan lopen is dit puur het probleem. Je moet van jezelf en je vriendin ook een beetje accepteren dat het nu eenmaal echt niet gemakkelijk is om intensief met andermans kin deren te worden geconfronteerd.
Maar uitgaande van de liefde tussen jullie valt er een hoop te verdienen met een praktische blik van buitenaf. Als je blijft zitten waar je zit en niets onderneemt, gaat het niet goed. Maar als jullie de handen ineen slaan en er samen aan gaan werken, (en bereid zijn afstand te nemen en kritisch te kijken naar het eigen gedrag...)komt het vast goed!
Vraagje (s):
Waarom wil je vriendin een relatie? Uit wat ik opmaak uit je verhaal blijkt niet dat ze nou zo graag een relatie wil. Ze laat constant haar kind erbij zijn waardoor er geen ruimte voor jullie is om elkaar écht te leren kennen. Bovendien vindt ze jou wel leuk, maar je kinderen overduidelijk niet. Eerlijk gezegd zou dat voor mij al reden zijn om deze relatie af te breken, je kunt je fatsoenlijk gedragen t.o.v. mijn kinderen, anders kun je vertrekken.
Je schrijft: "Ik denk dat ik de keus heb om deze situatie te accepteren (zij hoeft dat namelijk niet)" Waarom denk je dat? Je zit beide in deze relatie, maar je geeft haar het heft in handen. Waarom??????
En waarom wil jij zo graag deze relatie met haar in stand houden?
Gr. Poezie.
Antwoorden
Ik bedoelde met 'zij hoeft dat namelijk niet', dat als mijn vriendin moeite heeft met mijn kinderen, ze niet met hen geconfronteerd hoeft te worden. Maar andersom werkt het niet zo, haar kind is er immers altijd, dus wanneer zouden we anders kunnen afspreken. Het is wel erg, ik kijk de klok vooruit naar kinderbedtijd. Maar naarmate ze ouder wordt, gaat ze ook steeds later natuurlijk. En ik zie nu al dat ze geen uitgaanstype is, die zit op zaterdagavond straks tussen ons in op de bank... 
Het is frustrerend omdat mijn vriendin echt een leuke vrouw is. En ze wil graag een relatie (met mij), en het opvoedkundige stuk had ze graag met me gedeeld. Voor haar dochter wil ze dat ook graag, omdat dochter al geen vader heeft en ook nauwelijks familie (woont ver weg) en andere sociale contacten. Toch gooit ze tegelijkertijd die deur ook dicht, want bij een meningsverschil zoekt ze steun bij haar dochter(!) en die kiest uiteraard onvoorwaardelijk partij voor haar moeder.
Ben er niet in thuis
Ik ken de situatie niet persoonlijk, maar ik zie natuurlijk wel hoe het bij anderen gaat. Wat ik vaak zo enorm pijnlijk vind is dat de kinderen de dupe worden van het gedrag van de ouders. Als ik jonge kinderen had, kinderen die nog volledig van mij afhankelijk waren, zou ik áltijd voor mijn kinderen kiezen. Als een nieuwe liefde mijn kinderen niet zou accepteren, zou het einde oefening zijn.
Als jouw vriendin met jou om wil gaan zal ze de kinderen moeten accepteren. Nu is het nog 'verkering' maar als jullie ooit met elkaar verder willen moeten de kinderen zich volledig welkom voelen. Hoe kan dat als je ze bij je vriendin weg moet houden?
Dat haar dochter altijd aanwezig is, is een feit. Je kunt niet van je vriendin verwachten dat ze haar dochter weg werkt omdat jij komt. Sterker nog: ik zou het een schande vinden als jij dat zou verwachten. Maar dat doe je niet volgens mij. Ik vind wel dat je vriendin open zou moeten staan voor een oppas en dat logeren pas wegsturen wordt als ze haar dochter dat gevoel geeft. Zolang dochter maar het gevoel heeft dat logeren een uitstapje is wat leuk voor háár is, zal ze het niet als wegsturen ervaren.
Je vriendin moet leren inzien dat het belangrijk is voor jullie relatie om af en toe tijd voor elkaar te maken. Daarnaast moet ze aanvaarden dat jouw kinderen zijn zoals ze zijn en dat ze bij het pakket zijn inbegrepen. Zoons niet welkom, vader niet beschikbaar.
Drommels
Als vriendin de luxe van een ex mist die kind op kan vangen, dan moet er dus een oppas geregeld worden. Als vriendin dat nooit wil kan ik me voorstellen dat Stiefpap gefrustreerd raakt. Helemaal als hij niet met zijn kinderen mag aankomen als hij de zorg heeft.
Ik heb niet de indruk dat Stiefpap de dochter niet leuk vindt. Hij wil haar dus best in het pakket, maar heeft soms ook wat tijd met de vriendin alleen nodig. Zelfs voor mensen die al jaren bij elkaar zijn kan dat prettig zijn. Gewoon even met zijn tweeën. Ik heb net een week 'met zijn tweeën' achter de rug, het is echt heel prettig. Wij wonen sinds gisteren precies 25 jaar onder een dak
Naast die tijd voor elkaar zou het wel normaal moeten zijn dat álle kinderen aanwezig zijn als je de relatie serieus neemt. Bij Stiefpap heb ik het gevoel dat dat geaccepteerd wordt, bij Stiefma niet. En reken maar dat kinderen dat doorhebben, op den duur.
Gut
2 mensen hebben samen tijd nodig om een relatie te kunnen beginnen....en om een relatie vol te kunnen houden.
Nou die relatie is al begonnen, waar heb je haar ontmoet? en jullie eerste dates? die waren toch ook zonder dochter neem ik aan?
Er zijn dus genoeg momenten geweest met zijn twee.. dus dat moet weer geregeld kunnen worden.
groet, pol
Waarom?
Waarom hangen vriendin en dochter zo aan elkaar, heb je daar enig idee van? Voelt vriendin zich schuldig naar dochter toe? Schuldig omdat ze gescheiden is, schuldig omdat ze (blijkbaar) een ongeinteresseerde vader heeft, schuldig omdat ze een nieuwe vriend heeft en dochter niet het gevoel wil geven buitenspel te staan? Het is moeilijk strijden tegen schuldgevoel en het is naar dochter toe niet eerlijk - die wordt als het ware afgekocht terwijl ze niet eens weet waar het over gaat en dat ook niet zou moeten weten.
Ik ben het met Kaaskopje eens dat het niet zo wonderlijk is dat een moeder voor haar kind kiest, maar ik lees in jouw postings dingen waar ik mijn wenkbrauwen over op trek. Zoals het meningsverschil, waarbij ze steun zoekt bij haar dochter. Dat vind ik niet kunnen, meningsverschillen hou je je kinderen buiten, basta.
Tirza
Daarom... 
Mijn vriendin koos ervoor om haar kind alleen te krijgen (m.b.v. een donor). Ze heeft weinig sociale contacten en dus groeit haar dochter ook vrij geïsoleerd op. Dat is de reden van behoorlijk wat schuldgevoelens inderdaad. Dat ziet mijn vriendin zelf ook wel in en ze heeft ook al hulp gezocht voor dochter, om haar wat autonomer te maken. Maar in de praktijk zitten ze nog altijd bovenop elkaar. Bij tijd en wijle frustreert me dat enorm.
Het is dus zeker niet zo dat ik een hekel heb aan haar dochter (zoals werd gesuggereerd). Het is een lief bescheiden meisje, maar die intensieve band tussen moeder en dochter, dat vind ik wel echt moeilijk om mee om te gaan. Ik hoef daar niet tussen te komen, maar het is al onmogelijk om een plekje náást moeder en dochter te krijgen (zo voel ik dat soms).
De praktische kant zal altijd lastig blijven. Ik heb zelfs nooit 'gedate' zonder haar dochter maar dat was omdat ik in eerste instantie als huisvriend over de vloer kwam. En helaas... onder schooltijden een terrasje pakken, dat klinkt aantrekkelijk... maar dan is ten minste één van ons aan 't werk. Inderdaad moeten we onze momenten pakken na 21.00 uur. Maar als dat onze basis moet zijn vind ik het wel erg karig, vooral omdat we al niet samenwonen (en ik het daar mede door deze materie ook niet snel van zie komen... want ik wil uiteraard dat mijn zonen welkom zijn!).
Stiefpap
Ik begrijp nu dat je je vriendin eigenlijk al een tijdje kent en dat de ´vonk´ na een tijdje is overgeslagen. Je kende haar dus al redelijk voor het wat werd. Ik zou bijna zeggen dat je dan aan het ´verandersyndroom´ lijdt waar veel vrouwen aan schijnen te lijden! "Als we eenmaal samenwonen/getrouwd zijn verandert hij nog wel, daar zorg ik wel voor." Jij wist dat je vriendin en haar dochter nogal aan elkaar klitten, wat begrijpelijk is onder hun omstandigheden. Ik heb een schoonzus met een zoon in dezelfde omstandigheden en dat is ook een hecht stel. Als een moeder altijd alles in haar eentje heeft gedaan en het kind afhankelijk is van die ene ouder is het moeilijk om dat 1, 2, 3 te veranderen zodra er een derde in het spel is.
Ik denk dat jij gewoon blij moet zijn met de tijd die je krijgt, ook al is dat pas na 9 uur, maar ik vind wel dat je vriendin jou tegemoet moet komen door af en toe een oppas toe te staan. De wereld vergaat niet als ze haar dochter een avondje achterlaat voor een avond uit met een volwassene. Dat doen héél veel ouders. Je vriendin kan daar heel eerlijk over zijn tegen haar dochter.
Praten, praten, praten...
Het enige wat jij in jouw positie kunt doen, is uitleggen dat je dol bent op haar EN op haar dochter, maar dat je niet alleen een liefdesrelatie wil met haar als moeder. Ze is ook vrouw, maar die rol is danig in de knel komen te zitten. Alleen zij kan op haar beurt ruimte creeeren door te praten met haar kind. Op kindniveau uitleggen, dat net zoals zij graag met haar vriendinnetje(s) ongestoord wil spelen mama ook af en toe alleen wil zijn met jou.
Kun je misschien samen verzinnen hoe en wanneer jullie samen kunnen zijn? Dochter een dagje naar oma, een keertje logeren bij iemand? Dit in plaats van klagen tegen je vriendin en haar daarmee in de verdediging drukken.
Onyx
En daarbij....
Het moeten doen met de uurtjes na 21.00 is voor vele ouders gewoon de praktijk,hoor,sterker nog,mijn kinderen zijn nu 10,13 en 18,die gaan echt niet braaf om 21.00 naar bed....
Bastet
Totaalpakket
Het komt nooit goed zolang je het idee hebt dat haar dochter af en toe weg moet om jullie relatie op te bouwen. Zij zal dat altijd voelen als een op dat moment gedwongen tijdelijke keus tussen jou en haar dochter en dat ga je verliezen.
Het probleem is dat jullie behoeftes anders zijn: Jij hebt er echt behoefte aan om af en toe samen iets te doen. Zij niet, zij wil haar kind liefst altijd om haar heen. Jij vindt deze behoefte van haar, of gebrek aan behoefte om eens zonder kind te zijn, in principe verkeerd en probeert haar ervan te overtuigen dat ze daarin moet veranderen, terwijl het helemaal niet verkeerd is, alleen maar anders.
Er zijn genoeg ouders die hun kinderen nooit specifiek uit logeren sturen om met z'n tweeën te zijn en hun samen zijn plannen als de kinderen slapen of op school zitten. Niks mis mee. En er zijn ook massa's ouders die wel logeerpartijtjes en zelfs samen weekendjes weg organiseren om eens met z'n tweeën te zijn en daar is ook niks mis mee. Het gaat om de behoeftes die de ouders voelen en dat gevoel dat heb je gewoon en zal moeilijk veranderen.
Ik denk dat hoe je het ook wendt of keert, als vriendin en dochter altijd samen zijn geweest en nu jij erbij komt ze ineens af en toe weg moet, dat door moeder en dochter als wegsturen zal worden gevoelt wat de relatie op den duur niet ten goede zal komen. Op jouw prioriteitenlijstje is werk belangrijker dan die dochter omdat je vindt dat overdag het werk door moet gaan en die dochter af en toe 's avonds maar moet wijken voor jouw behoeften. Het prioriteitenlijstje van je vriendin die niet die behoefte voelt is waarschijnlijk andersom.
Ik ben zelf alleenstaande moeder geweest, alleen was mijn dochter (waarbij biologische vader dus ook totaal uit het beeld is) veel jonger. Ze was 1 jaar toen ik mijn man leerde kennen en eerlijk gezegd claimde ze dag en nacht heel wat meer tijd dan een 9-jarige. Het is geen ogenblik in mijn man opgekomen om me te vragen haar uit logeren te sturen en ze is zelfs meegeweest op onze huwelijksreis. Ze hebben nu een zeer goede vader-dochter band samen.
Het baad me verder zorgen dat je vriendin jouw kinderen kennelijk niet accepteert. Jouw kinderen hebben al een scheiding ondergaan en het is belangrijk voor ze dat ze zich bij hun vader welkom voelen en niet het idee krijgen dat ze in concurrentie moeten in liefde, tijd en aandacht met je vriendin.
Als je een relatie aangaat met iemand die al kinderen heeft, vooral als deze minderjarig zijn, dan ga je, zoals mijn man dat uitdrukt, voor het totaalpakket van partner + kinderen (ook als die niet altijd bij deze partner wonen)en niet voor partner met de kinderen die ternauwernood geaccepteerd worden of als extraatje erbij hangen. Op dit moment krijg ik uit je berichten het idee dat zowel jij als je vriendin niet voor het totaalpakket willen gaan of daartoe in staat zijn. In dat geval kunnen jullie beiden maar beter voor jullie eigen kinderen kiezen.
Ik denk dat jullie beiden maar eens een goed gesprek moeten hebben waarom de verschillen in behoeftes en verwachtingen op tafel worden gelegd. Vraag alleen niet aan elkaar om te veranderen hierin, maar kijk of er een oplossing valt te vinden voor deze verschillen. Zoals de zaken er nu voor staan zie ik niet veel meer mogelijkheden dan een lat-relatie in de kind-vrije momenten van beiden, waarvan je weet dat die van haar voorlopig overdag zullen vallen.
Groeten Primavera
Praten... ja
Bedankt voor jullie nuttige bijdragen! Ik krijg zo wel een goeie spiegel voorgehouden. En veel van jullie slaan de spijker op z'n kop. Sommige dingen ook niet. Het is namelijk niet zo dat ik mijn werk belangrijker vind dan haar kind, ik zie de vergelijking ook niet. Sterker nog, ik ben degene die flexibel is (freelancer), mijn vriendin werkt júist tijdens schooltijden omdat ze als alleenstaande moeder in haar eentje het hoofd boven water moet houden. Haar vrije dagen heeft ze hard nodig om de opvanggaten te dichten, dat snap ik. Vaak help ik haar dan uit de brand door dochter na school op te vangen.
Overigens herken ik 't 'geen dingen samen doen' in 'n gezinssituatie zeker, toen ik nog getrouwd was met de moeder van mijn kinderen deden we ook zelden iets samen. Beiden hadden daar geen behoefte aan. Achteraf gezien is dat verkeerd geweest, misschien dat ik er daarom extra op gebrand ben. En inderdaad: mijn vriendin heeft die behoefte nog steeds niet! Maar eerlijk is eerlijk, het is toch een verschil of je in de mogelijkheden beperkt wordt door je eigen kinderen (en ik ben me ervan bewust dat deze uitspraak reacties gaat uitlokken!) of andermans kind.
Mijn vriendin heeft eens gezegd: "Als jij een band met mijn kind zou hebben, zou je haar niet als een last ervaren". Ik vond 'last' wat zwaar gesteld, maar ik denk dat er wel iets in zit. Ik zou in die band moeten investeren, het moet van mij komen als volwassene. Ik vind dat wel erg moeilijk, juist omdat ze zo sterk op haar moeder is gericht en aan mij geen behoefte lijkt te hebben. Ik denk dat haar leeftijd hierin juist een extra handicap is t.o.v. een 1-jarige, wat Primavera zei. Was ze nog maar 1, dan hadden we het echt samen kunnen doen... want geloof me, ik denk dat ik vooral behoefte heb aan samen-zijn omdat het zoveel meer ontspannen is zonder dochter! Nu ik dit schrijf besef ik dat ik vooral veel moeite heb met de afwijzing van dochter (geloof ik).
Ik heb al eens voorgesteld om 1-op-1 dingen te doen met dochter, maar daar is nooit iets van terecht gekomen. Dochter wil liever dat moeder meegaat en m'n vriendin wil haar dochter niet dwingen. En dan kom ik weer op de aanleiding van het openen van dit topic. De teleurstelling van de afgelopen vakantie, waarin ik merkte dat mijn vriendin met mijn kinderen zo weinig geduld heeft... maar wel veel begrip van mij vraagt.
Maar inderdaad, zoals al verschillende malen is opgemerkt... ik denk dat we dit weekend inderdaad een goed gesprek moeten hebben. (Na 21.00 uur... 
Maar jullie inzichten zijn voor mij waardevol. Het is best lastig om zelf nog alle ingesleten patronen te zien.
Gisteravond knopen doorgehakt...
... want gaandeweg het gesprek kwamen we erachter dat onze relatie zo onder druk staat door de omstandigheden, dat het beter is om te stoppen. Mijn vriendin vertelde dat haar tijdens de gezamenlijke vakantie duidelijk werd dat samenwonen er echt niet in zit (het was nieuw voor mij dat ze daar überhaupt over nadacht, over slecht communiceren gesproken!). Zonde, omdat we wel gek op elkaar zijn. Ik vrees dat we de irritaties en verwachtingen te lang onuitgesproken hebben gelaten, nu is de situatie te ver heen om nog te keren. Triest, maar ik wil iedereen in dit draadje bedanken voor de goede raad.
Jammer hoor
Bedankt voor je bericht. Veel sterkte!
Jammer...
dat het zo is gegaan. Ik denk dat jullie een wijze keus maakten. Sterkte.
Dat is me wat
Dit is wel erg vlot gegaan. Jammer voor jullie, zeker ook omdat jullie eerder al vrienden waren. Sterkte ermee.
