Ochtendterreur
Volegns de buitenwereld is mijn man een heel gewone vent en hebben we een doorsnee huwelijk. En dat hij is hij, met publiek erbij.
Het probleem is, dat hij zich schandelijk misdraagt als er géén publiek bij is. Het is weer eens schoolvakantie en ik kan er donder op zeggen dat hij dan weer door het lint gaat, want hij heeft geen vakantie, en de kinderen en ik wel. Zijn onvrede daarmee uit hij 's morgens vroeg in slaan met de deuren, stampen over de vloer en in elk geval zoveel mogelijk herrie maken. Zo loopt hij zo vaak hij kan nog eens de slaapkamer binnen om zogenaamd iets te komen halen, zodat hij nog een keertje met de deur kan klappen. Ik tel het 's morgens als ik in bed lig: boemboemboem KLAP de slaapkamerdeur, boemboem KLAP de badkamerdeur, RANGRANG de douchedeuren, 5 minuten later nog eens RANGRANG die douchedeuren, dan later nog een paar keer BANG de slaapkamerdeur en KNAL de badkamerdeur en dan boemboemboemboem de trap af en en LEL de kamerdeur. Dan nog een poosje wachten en als we geluk hebben en hij niet nog eens naar boven komt stampen (deed hij vanmorgen luid telefonerend dus wel) dan is het nog een keer LEL de kamerdeur en dan nog één keer RINKEL de buitendeur. Ik heradem als ik hem de straat hoor uitrijden.
Ik vind het zó kinderachtig dat hij niet kan uitstaan dat híj niet uit kan slapen, en dus zich ervan verzekerd dat ík het ook niet kan. (Terwijl ik, als ik niet gestoord wordt 's nachts, om 9 uur echt wel uitgeslapen ben.) Bovendien maakt hij met zijn herrie ook de kinderen vroeg wakker -en dat terwijl hij ze in de vakantie heel lang laat opblijven, want dat kan wel, zo vindt hij.
Meteen de tweede dag heb ik dus mijn matras maar weer naar boven versleept. Ik slaap een groot deel van de tijd op de logeerkamer, omdat hij me zowel 's avonds wakker maakt als ik op tijd naar bed ben gegaan, als midden in de nacht als ik te zwaar ademhaal naar zijn smaak. En de ochtend dus.
En dan moet je weten dat ik altijd héél zachtjes doe als ik eens later naar bed ga dan hij, of er eerder uit moet. Want o, de tirade die hij uitkotst als hij wakker wordt van mijn kousevoetjes. En dat hij zelf notabene snurkt als een houtzager en zich met veel gekraak 20 keer omdraait in bed. Op mij heeft hij alweer commentaar als hij mijn maag hoort knorren. Doe ik expres natuurlijk.
Maar ik vind het beláchelijk! Ik moet altijd sluipen als meneer ligt te slapen, mag niets eten voor ik naar bed ga want mijn maag, mag liever ook geen alcohol want snurken, en dat terwijl hij zoń liederlijke herrie maakt dat hij het mij onmogelijk maakt van een normale nachtrust te genieten.
Ik ben die terreur zat. En dit is nog maar het topje van de ijsberg. Ik denk dat ik nu lang genoeg geprobeerd heb bij hem te blijven odat het voor de kinderen beter is, maar ik kan niet meer. die man maakt me kapot.
Nu heb ik me ingeschreven bij de woningstischtingen in onze plaats, voor een huurhuis. Maar het kan nog jaren duren voor ik een huurhuis vind wat in de buurt van de school is en bovendien 3 slaapkamers heeft.
Wie zit er in ook zo'n situatie of heeft daarin gezetebn? Hoe hou je het uit, al die jaren?
Duidelijk
Voetveeg heeft haar relatie allang vaarwel gezegd, alleen weet ze het zelf nog niet. Of in ieder geval, onderneemt ze geen aktie. 'k Weet niet hoor, met niks doen verzuip je d'r in. Dus ik blijf erbij, verandering begint bij jezelf.
Silone
Eens, maar dit huwelijk is het stadium van lieve briefjes ten einde het tij te keren al ver voorbij. Het zou mijn eer te na zijn in ieder geval.
Waarom blijf je?
Waarom blijf je nog bij hem? Het klinkt verschrikkelijk, en ook jij klinkt niet echt meer alsof je van hem houdt. Zelfs de kinderen zijn opgelucht als hij 's ochtends weggaat.
Voor de praktische problemen zijn echt oplossingen als je echt wil.
Snuggle's
Jee
als je in een relatie zo met elkaar omgaat, dan is het toch duidelijk? Jullie liefde heeft plaatsgemaakt voor afkeer en irritatie. Wat voor voorbeeld is dat voor de kinderen? Alsjeblieft gun jezelf een leven waarin je jezelf mag zijn en gelukkig mag zijn! Als dit al zoveel jaren speelt (2001? Dat is dus 10 jaar) en het wordt niet beter, trek dan de stekker eruit...
Sterkte
Twelve years
Ja, ik weet het. Het duurt al heel lang. Het is eigenlijk nooit echt goed geweest. Ik had er geen idee van dat er dames onder jullie zijn die mij 'volgen'. En natuurlijk hebben jullie gelijk. Het zal je vast niet verbazen dat ik een moeder heb die er ook 14 jaar over gedaan heeft uiteindelijk van haar man te scheiden. Het verschil zit 'm erin dat zij al die tijd tegen mij aan heeft zitten praten over haar huwelijk en of ze scheiden moest (ze zijn ook een paar keer uit elkaar geweest) en ik het tegen jullie doe.
Cobi, het stomme is dat ik écht nergens over zeur. Het is mijn man juist die over van alles zeurt. Ik zal je eens een mopje vertellen: "Een man en vrouw liggen samen in bed en de vrouw fluistert hees tegen de man 'Zeg es iets smerigs tegen me.' Waarop de man zegt: 'De vloer, de keuken, de badkamer..' Zo'n man dus. Het is hier nooit schoon en netjes genoeg.En hij werkt op heel regelmatige tijden hoor. Gewoon kantooruren en één dag zelfs thuis.
Waarom ik bij hem blijf? Ach, ik weet dat het zielig klinkt, maar soms zijn er tijden dat het goed gaat. Dan hebben we het gezellig en lijkt hij eindelijk eens tevreden te zijn over me. Alleen komen die botte perioden altijd terug en worden ze met de jaren steeds langer.
Ik denk zo vaak: "Was ik er maar mee opgehouden toen de kinderen nog jonger waren, dan waren ze nog niet zo sterk aan hem gehecht, was een scheiding minder pijnlijk geweest misschien. Bovendien hadden we dan ons huisje kunnen houden (ik huurde dat)." Maarja, destijds sprong hij zo roekeloos om met hun veiligheid en zo slordig met hun verzorging dat ik hem een co-ouderschap niet toevertrouwde. Ik was als de dood dat er een ongeluk zou gebeuren als ze bij hem waren.
Maar nu lig ik 'Å› nachts wakker te piekeren; we wonen hier werkelijk heerlijk, eindelijk in een verkeersveilige buurt, mooi groen, met vriendelijke buren waarvan ik er veel heb leren kennen de afgelopen paar jaar, de kinderen zitten op school in deze wijk en kunnen hier zelf naar school lopen, ze hebben hier veel vriendjes om mee te spelen...het zal vast wel materialistisch op jullie overkomen maar ik ben al in tranen als ik me voorstel dat de kinderen en ik nu weer naar een situatie moeten waarin we nauwelijks ruimte hebben om te leven, in een achterstandsbuurt, weer op de fiets naar school met mama, en dan ook nog overblijven en BSO erbij en om de zoveel tijd naar papa. (En die zal hier ook niet kunnen blijven wonen, want we hebben al een maximaal hypotheekbedrag per maand -de goedkopere huizen zag hij niet zitten- dus als hij alimentatie moet gaan betalen, komt hij niet meer uit. Hij vergeeft het me nooit dat hij terugmoet naar een huurhuis, en de kinderen ook niet, ben ik bang.)
Dat zijn redenen om wèl te blijven. Bovendien kun je er op rekenen dat een man waarmee niet te praten valt over huwelijksproblemen in een scheiding ook niet ineens redelijk zal worden. Ik zie er gewoon erg tegenop. Het is kiezen tussen twee kwaden.
En als jullie me nu even willen excuseren, ik ga mijn neus snuiten.
Voetveeg, want dat ben ik tenslotte.
Accepteren of aanpakken
"Voetveeg, want dat ben ik tenslotte."
Prima, accepteert dat dan en zeur er niet meer over.
Sorry dat ik zo bot ben, maar ik heb zelf in een slecht huwelijk gezeten en had ook allerlei redenen om daarin te blijven. Financiën, afhankelijkheid wegens gezondheid, etcetera. Op een dag zei iemand tegen me dat ik altijd de keuze had: weggaan of blijven. Ook blijven is een keuze.
Maar welke keuze ik ook maakte, ik moest de consequenties aanvaarden, die horen er nou eenmaal bij. Dus óf weggaan, minder geld, kans op driehoog achter, kortom alle makke die erbij hoort, óf blijven en dan accepteren dat hij nooit zal veranderen, dat er goede momenten waren maar dat de slechte momenten heel zwaar waren en dat ik altijd op mijn tegen zou moeten lopen.
Ik heb het een paar jaar volgehouden om te blijven en zo min mogelijk te klagen over mijn leven, want ik had immers een keuze. Okay, een keuze "between a rock and a hard place", maar toch een keuze.
Wat je laatste opmerking betreft: blijkbaar heb je je al neergelegd bij je positie als voetveeg. Accepteer dat dan ook 100% en leef ernaar.
Of verander de situatie.
Ook jij hebt de keuze. Maak die keuze, leg je erbij neer, want elke keuze heeft goede en slechte kanten. Maar alleen jij kan het verschil maken, en dat is geen zweeftevenpraat, maar de keiharde werkelijkheid.
Deal with it.
Amen belle
Ik ben het helemaal met Belle eens.
En daarbij, als de buren en je leuke huis nog belangrijker zijn dan je leven zelf, dan valt het misschien allemaal wel mee.
Ik heb er ook jaren over gedaan voor ik ging scheiden. Maar toen de maat eenmaal echt vol was maakte het me ook echt helemaal niks meer uit dat ik drie hoog achter zou gaan wonen en alleen nog boodschappen kon doen bij de Lidl.
Snuggle's
Eens,maar...
Dit is een proces wat je zelf door moet. Voetveeg weet vast dat jullie gelijk hebben, maar de mindset moet je zelf maken, in je eigen tempo. Voetveeg, overweeg dit: wil je je kinderen opvoeden in een situatie waarin ze meekrijgen dat dit een normale manier is van met elkaar omgaan, op basis van ongelijkwaardigheid? Of neem je de grote stap, met alle ongemakken die erbij horen, waardoor je kinderen leren dat je zelf controle en invloed hebt op je leven?
Generale repetitie
Het leven is geen generale repetitie. Dit is het, je kunt er nu wat van maken of niet, aan jouw de keus.
Volgens mij lijkt het voor jou alsof het je allemaal overkomt. Ipv aan het stuur van je eigen leven zit je niet eens in de bijrijdersstoel maar ergens achterin, alle kanten op te kijken behalve naar voren. Enjoying the view en jezelf wijsmakend dat het zo'n mooi uitzicht is dat het je eigen lethargie rechtvaardigt.
Doodzonde naar mijn bescheiden mening.
Je gevoel voor eigenwaarde als je het heft in handen neemt en actie onderneemt om de verantwoordelijkheid voor eigen leven op te pakken is oneindig meer waard dan De dingen die jij opnoemt. Heb je ooit horen zeggen: 'ik ben zo trots op mijn moeder want wij konden naar school blijven lopen terwijl zij daarvoor in een kille relatie bleef zitten waarin zichzelf voetveeg noemde?' of: 'mijn moeder is mijn inspiratie want we woonden zo leuk, ook al moest ze daar haar eigen geluk voor opofferen'?
Of denk je dat je kinderen niks door hebben?
Als je besluit te blijven zitten, pak dan je verantwoordelijkheid naar je man en doe iets aan jullie verstandhouding. Niet door te roepen hij moet veranderen maar door zelf iets te doen.
Sorry maar ik vind het zo zonde, je leeft in een welvaartsland, je hebt hersenen, je hebt (ongetwijfeld) fantastische kinderen, ben je lichamelijk gezond? Als jij jezelf niet een beter leven kan geven, hoe moet het dan met de 2/3 van de bevolking die in armoede of oorlog leven? Ga aan het stuur zitten van je leven en laat je kinderen trots zijn op mama!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Beemer
'Misschien wil je dan nog steeds scheiden'
Zoals ik het lees wil ze niet scheiden ivm verlies van allerlei dingen. Dat maakt het nou juist zo'n moeilijke patstelling.
Wat niet wegneemt dat ik me volledig aansluit bij je advies. Al krijg ik de indruk dat vv (ik krijg het niet uit mijn toetsenbord om iemand met deze nick te noemen) liever haar man naar de psych ziet gaan. Maar dat is een indruk.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Als je dan toch wil blijven...
Ga dan eens kritisch naar je eigen rol kijken. Misschien heb ik iets over het hoofd gezien, dan hoor ik het graag, maar jouw manier van doen klinkt wel erg braaf en perfect. Wat knip en plakwerk...
"Cobi, het stomme is dat ik écht nergens over zeur. Het is mijn man juist die over van alles zeurt"
"Niet doordat ik zoveel herrie maak, want ik leg mijn kelren altijd klaar in de badkamer, zodat ik er maar één keer uit hoef en ik doe muisstil de deuren dicht."
"Ik sluíp als hij nog even kan blijven liggen, ik doe de deru héél behoedzaam dicht en laat dan langzaam de klink los"
Als ik dit lees krijg ik een beetje de kriebels. Ik geloof je als je zegt dat je man niet altijd even aardig doet, en het is heel kinderachtig hoe hij met de deuren slaat. Maar ik geloof niet dat jij geen verbeterpuntjes hebt.
Iets anders wat je kan veranderen is jouw manier van communiceren. Als je iets van hem gedaan wil krijgen, lukt dat niet door hem in te wrijven hoe goed jij het altijd doet als in je stukje 'niks gezellig samen opstaan' schrijft. Het lijkt wel een welles- nietes discussie tussen twee kinderen. Dat hij zo communiceert verander je niet, maar jouw eigen manier kan je wel veranderen.
Nog een laatste dingetje, want het wordt wel erg lang zo... Je schrijft: "Er is dus niks geen sprake van "die man voelt zich eenzaam 's ochtends", hij hééft het liefst niemand om zich heen."
Is dat zo, of denk je dat? Ik herken het namelijk wel, heb zelf last van een ochtendhumeur, maar vind het stiekem toch wel gezellig om samen te ontbijten, allebei met onze neus in de krant.
Sterkte, ik zou niet graag in je schoenen staan.
Kinderen vinden heus hun eigen geluk belangrijker
Dat van die psycholoog, dat lijkt em ookw el een goe didee. Ik zal eens gaan zoeken naar iemand die eventueel relatietherapie geeft, wie weet krijg ik mijn man wel mee.
En wat de kinderen betreft, of die het niet zien: Ja, de jongste wel. Maar tegelijk smeekt ze me of we alsjeblieft niet gaan scheiden. Niet dat ik het erover had, maar omdat er zoveel uit haar klas gescheiden zijn. Ook van de oudste trouwens. En altijd als ik er terzijde eens met ze over praat, spreken ze de hoop uit dat wij dat nooit zullen doen. Ze moeten er niet aan denken hun kamertje kwijt te raken.
Werkelijk, die kinderen zijn er niet mee gebaat. Die willen de situatie gewoon zó handhaven. Het is geen mooi plaatje van hoe liefde hoort te zijn, maar blijkbaar verkiezen zij dit toch echt boven een echtscheiding.
Trouwens, ik ben aan het solliciteren. Maar ik blijf het sneu vinden dat ze dan in de vakanties naar de BSO moeten.
Kinderen
overzien het niet goed. Je kunt die keuze niet bij hun laten. Het is precies de reden waarom veel stellen langer bijelkaar blijven dan goed is. De onzekerheid over de toekomst. Dan maar het slechte heden houden.
Kinderen
Je kunt kinderen die vraag niet stellen. Mensen/kinderen houden niet van veranderingen. Liever een waardeloos heden, dan een onzekere toekomst. Wat AMK zegt dus.
En over je opmerking: dan moeten de kinderen in de vakantie naar de BSO. Je ziet beren, grote beren.
1. Misschien vind je wel een baan onder schooltijden
2. Misschien kun je wel alle vakanties oplossen met ex en familie en vrienden
3. Misschien zijn je kinderen dan al groot genoeg om zelf thuis te blijven (hoe oud zijn ze eigenlijk?)
4. Misschien is BSO wel helemaal niet zo'n vreseljk tranendal, maar zelfs leuk met uitstapjes en zo
Ga nu eerst eens een oplossing zoeken voor probleem 1 (je slechte relatie). Dan heb je daarna wel tijd voor de problemen die ontstaan dan als gevolg van de eerste oplossing. Je kunt namelijk geen problemen oplossen waarvan je nog niet eens weet of ze ooit zullen optreden.
Tihama
Natuurlijk, op korte termijn zal er veel veranderen voor je kinderen, en dat ze daar aan vast willen houden is begrijpelijk. Maar zij overzien nu nog niet hoe het is om op te groeien in een dergelijke relatie/ongelijkwaardigheid tussen partners. Wat dat doet met hun visie op relaties later. Dat weet jij wel, en los daarvan; jij bent er ook nog. Je moet ook een keuze maken die goed is voor jou. Want een gelukkige moeder met een goed gevoel voor eigenwaarde is heel goed voor kinderen. En veel belangrijker voor hun ontwikkeling dan die kamer of al dan niet naar de bso.
De trouw van kinderen
Ook al zien ze hoe hun moeder door het huis wordt gerost door een pa met losse handjes, ook al zien ze hoe hun vader dagelijks wordt gekleineerd en vernederd door een ma met een scherpe tong... Sterker nog, ook al hebben ze elke dag te maken met incest of zware mishandeling, een kind wil nóóit dat er gescheiden wordt.
Plat gezegd: het oordeel van een kind is niet altijd het beste oordeel waar je op af moet gaan.
Pas jaren later realiseerden mijn kinderen zich wat voor huwelijk hun ouders hadden (pijnlijk nauwkeurig zelfs, ai, en ik heb dit destijds allemaal laten gebeuren). Op het moment zelf niet.
Wat wil je nou echt?
Als je niet wilt scheiden moet je dat vooral niet doen. Als je wilt dat je relatie verandert is maar 1 manier voor jou: zelf veranderen.
En idd jouw kinderen willen niet dat er wat veranderd, ze hebben nl geen idee.
Toen de ouders van oudste zijn beste vriend gingen scheiden was hij blij voor hem: had vriendje eindelijk ook twee huizen, twee kamers etc. Want oudste weet niet beter dan dat ouders apart zijn dus dat is voor hem 'de beste situatie'.
Toen hij ermee kwam was ik erg verbaasd maar het zegt heel veel over hoe kinderen denken.
Toen hij jonger was wilde hij trouwens met zn allen in 1 huis wonen: leek hem wel gezellig.
Moet ik meer voorbeelden geven? Kinderen hebben geen idee van dit soort zaken en dat willen we graag zo houden, toch?
Hoe erg is het als je eigen kind je zou gaan adviseren te scheiden?
Ga nou gewoon met jezelf aan de bak, zoek leuk werk, een fijne psycholoog. Jij blij, je kinderen blij(er).
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Poezie
"Zowel van je man als jou.
Poezie schrijft:
"Waarom gaan jullie niet gelijktijdig naar bed en opstaan? Dat apart slapen vind ik trouwens wel een goed idee, gezien jullie elkaar blijkbaar wakker houden/ maken 's nachts."
Er zijn we een paar redenen te bedenken
1) je wil eens uitslapen en 2) man is geen aangenaam gezelschap om de dag mee te beginnen, noch om mee te eindigen?
"Zelf ben ik alleenstaand, en mis het gezamelijk opstaan en aan de ontbijttafel wel. (Bij ons was het mijn ex die lekker bleef liggen- destijds was hij nog werkeloos-)"
Er is hier een man in de aanbieding maar als je het gezamenlijk opstaan zo mist, is een slecht humeur en haantjesgedrag vast iets wat je op de koop toeneemt!
Poezie
Ik ben een ochtendmens in hart en nieren, mijn man een avondmens. Gelijktijdig naar bed en opstaan is dan echt niet im frage.
