Om ons heen [veel echtscheidingen]

Ik denk

Dat het vooral van belang is om overal over te blijven praten. Precies wat je nu in je bericht zet, kun je met je man bespreken. Ik denk dat het in veel relaties fout gaat doordat dingen niet uitgesproken worden en men langs elkaar heen begint te leven. Spreek gewoon regelmatig uit dat je nog blij bent met elkaar, dat je samen oud wil worden en dat je het leuk hebt samen. Hou oprechte interesse in elkaar en maak tijd voor elkaar. Heb je het gevoel dat er iets niet oké is? Meteen bespreken! Volgens mij heb je dan heel veel invloed op het slagen van een relatie!!

Eigen ervaring

Kan alleen uit eigen ervaring spreken. En idd gescheiden vlak voor ik 40 werd . Maar dat was omdat het al jaren niet lekker liep. Het kwam niet als verassing voor beiden niet. Er was al vaker het woord scheiding gevallen. Maarja de kinderen klein, je leven nog aan het opbouwen, huis kopen, groter huis kopen, 2 x per jaar op vakantie. En het leek alsof we het allemaal voor elkaar hadden. Maar een groter huis, nog een keer op vakantie daar vind je het geluk niet in. En dan ineens is dat besef daar en ik denk dat dat met leeftijd te maken heeft. Dat vakantie's een groter huis allemaal dingen die van de buitenkant lijken alsof je het voor elkaar hebt maar van binnen mist er iets. Zin hebben om naar huis te gaan. Ach als ik langer moest werken maakte me dat niet uit, thuis was er toch niks. En dan komt het moment dat je keuzes maakt en je eigen weg gaat. Maar als dat allemaal goed zit, van beide kanten dan komt zoiets vast niet plotseling.

Geen zorgen maken

Zorgen maken heeft denk ik geen zin. Als het zover is is het ook nog vroeg genoeg.
Ik denk wel dat het realistisch is om er rekening mee te houden dat we niet allemaal een 60-jarig huwelijk halen. En eens na te denken hoe je er dan voor staat en wat je zou moeten bijstellen. Maar ik zou toch ophouden met argwanende zaken naar je man. Dat is zijn zaak en verpest jou humeur. Alleen als je daar aanwijzingen voor hebt zou ik dat oppakken en vragen.

Inderdaad

Hier is ook mijn halve vriendenkring zo rond de 40 gescheiden. Het heeft ons ook veel gesprekstof opgeleverd. Waarom het bij die en die misging, wat wij anders zouden doen. Dat soort dingen. Wel hebben wij ook wel wat dips gehad, zeker zo rond de midlife wilde man ineens weer stappen, kroegen in enzo... en ik ben 5 jaar jonger, dus had dat niet zo...dat midlife gedoe.
5 jaar later kreeg ik een milde variant van dat gevoel, dat je wat mist enzo...dat huisje,boompje,beestje,kindjes saai en sleur is. Maar gelukkig zijn we hier weer door die fase heen. Gewoon in gesprek blijven en we hebben uiteraard ook gewoon wel eens ruzie hier. (de meeste van onze vrienden die gingen scheiden, die hadden nooit ruzie, zeiden ze...!?!)

Opluchting

Oh ok, we hebben net gisteren ruzir gehad - opluchting

Fijn juliie steun, ik had het even nodig...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hoe jaloers ben je?

Een onrustig gevoel als hij het over vrouwelijke collega´s of vriendinne heeft, overkomt mij ook weleens, dat heeft vaak niet eens zozeer te maken met of de relatie slecht is of niet, ik denk dat het een soort instinct is dat je niet wilt verliezen wat je hebt. Meestal spreek ik dat gevoel niet uit of maak er een luchtige opmerking over. Doorzeuren doe ik niet, volgens mij maak je je relatie er alleen maar slechter mee. Maar ik moet erbij zeggen dat het me nog nooit is overkomen dat een vrouw verdacht vaak wordt opgehemeld of dat er wel erg veel contact is.

Kan me je zorgen best voorstellen

het valt mij ook op dat juist rond de 40 heel veel huwelijken uiteen blijken te vallen. Het lijkt wel of dan gedacht wordt 'we zijn nog niet oud, het kan nu nog, nog éven!!' en dan ineens trekt het uitgaansleven, het groene gras elders, whatever.

Wees er niet zo gelaten onder. Investeer in jullie samen. In verbondenheid, belangstelling voor elkaar, tijd.

Succes!

Midlife

Ik denk dat een hoop mensen zich rond de veertig gaan afvragen waar ze staan in het leven. Dat maakt dat ze zich weer afvragen of ze de juiste keuzes hebben gemaakt en of ze nog veertig jaar zo door willen gaan. Ja en dan kan het zo zijn dat ze erachterkomen dat ze toch andere dingen willen. Huisje boomje beestje is dan vaak niet zo aantrekkelijk meer. Ik zie regelmatig dat mensen juist alleen gaan wonen (dus niet met een jonge partner ervandoor) en later gaan latten. Zal ook meespelen dat veel gevallen de kinderen dan al wat ouder zijn (eind basisschool, begin VO). Toch misschien het idee dat die er dan beter mee kunnen omgaan. Dus: praat met elkaar wat je wil in het leven en kijk hoe je dat samen kan regelen zodat ieder aan zijn behoeftes toekomt, dan hou je het bespreekbaar.

Izar

daar heb je gelijk in, er zit meer achter, ik schrijf het wat te simpel op. Het is alleen zo opvallend dat dat 'erachter' rond de 40 begint op te spelen.

Wat zou daarvoor de verklaring zijn?

Kruispunten

Ìk heb twee scheidingsgolven meegemaakt, een keer tussen mijn 25ste en 30ste, en nu (zijdelings) inderdaad van stellen vanaf ongeveer de 40. Vermoedelijk komt er rond de zestig nog een golf, van mensen die bij elkaar bleven voor de kinderen
Volgens mij zijn kruispunten in je leven gevaarlijk, zogezegd, voor je relatie. Rond je 25ste vraag je je af of die eerste serieuze partner wel de rest van je leven gaat meegaan, of je groeit uit elkaar wegens de grote stappen die je dan zet, met werk, wel of geen kinderen, dat werk.
Rond je 40ste ga je nadenken over de tweede helft, wat je daarmee wilt gaan doen, of je zo verder wilt of iets heel anders. Nadenken over je kernwaarden, zoiets. Nou ja, vast niet iedereen, maar 'men'. En dan herevalueer je je relatie in een moeite door mee. Of je bedenkt dat het leven te kort is om te blijven hangen in iets waar je hart niet in ligt, of dat nou je werk is of je man.
Het zijn de kruispunten waarop je verandert, en dan moet je mazzel hebben, en je best doen, om je partner mee te kunnen nemen. Je moet op hetzelfde moment dezelfde kanten op zien te groeien, en dat ook echt willen. En in die twee scheidingsgolven heb ik niemand meegemaakt bij wie dat van hoppetee, klaar ermee ging. Dat was altijd een lang en pijnlijk proces.
Denk ik.

Krin

Ik zie het ook, veel stellen van mijn leeftijd die voor mijn gevoel 'ineens' de handdoek in de ring gooien (terwijl er natuurlijk onderhuids al jaren van alles speelt, maar dat zie ik dan niet). Kruispunten, interessant gezichtspunt.
Ik denk dat langdurige stress soms ook een factor is. Mensen die in korte tijd twee of drie kleine kinderen krijgen en totaal geen tijd meer voor elkaar hebben, of voor zichzelf. Het krijgen van een kind dat bijzonder veel zorg behoeft, of moeilijk opvoedbaar is (of hoe zeg je dat tegenwoordig). Ook financien kunnen een grote rol spelen in relationele kwesties. Ik denk wel eens, zelfs als er een derde direct bij betrokken is (als nieuwe partner), vervult die derde vaak vooral een vluchtstrook-achtige functie.
Ik deel trouwens de kriebels van Onzeker wel een beetje, zeker omdat ik ook herken wat krin schrijft: mijn man en ik vragen ons allebei af wat we nu precies in ons werk willen, waar we willen wonen (man wil naar het buitenland), etc. Die vragen zouden ingrijpende antwoorden kunnen krijgen, zeker als we (bijvoorbeeld) over een poosje ineens een wat mindere fase in het huwelijk ingaan - je hebt nu eenmaal van die fases in elke relatie. Als een en ander samenvalt, kan het toch misschien ineens hard gaan. Lijkt mij.
Groetjes
Massi

Kruispunten, vluchtstrook

goeie uitleg! Zoiets zal het zijn, ja. Vroeger zullen mensen zoiets ook wel hebben overwogen, maar dat was een andere tijd met andere (minder) mogelijkheden.

Goed gezien Massi, die vluchtstrook. Zoiets heb je sowieso nodig, maar het is wel handig als dat niet een derde in je relatie is

Dus nu ik twee kruispunten heb gehaald, is het nog de kunst het derde te halen - rond de 60.

De tijd zal het leren.