Omgaan met boze aanstaande ex
Ik ben aan het scheiden, we wonen al niet meer bij elkaar en waren aan een mediationtraject begonnen voor de zakelijke afwikkeling. Dat liep wel wat stroef maar er zat toch beweging in de goede kant op. Nu is mijn aanstaande ex boos geworden (het doet er even niet toe waarover, het had willekeurig wat kunnen zijn, het zat eraan te komen zeg maar) en heeft de mediation (tijdelijk, zegt hij) afgebroken omdat hij te boos is om met mij te kunnen mediaten.
Een van de redenen van de scheiding is voor mij dat hij emotioneel zo onvoorspelbaar is en mij steeds de schuld geeft van zijn boze en droevige buien. Ik wil mijn leven niet meer laten bepalen door zijn emoties. En nu moet ik om tot een vlotte scheiding te kunnnen komen toch weer zijn spel meespelen. Wie heeft tips over hoe ik mijn grenzen hierin kan bewaken zonder hem nog bozer te maken? Nog afgezien van de mediation die ik graag weer wil starten, hebben we ook kinderen die ik een vechtscheiding wil besparen. Hij lijkt daar nu op aan te sturen, hoe stuur ik hem bij?
Zonnetje
Zonnetje
Wat Fladderbeestje schrijft, is precies wat ik dacht. Bereid je voor op een scheiding - als hij niet goedschiks mee werkt, dan op andere manier. Je zou hem 1 waarschuwing kunnen geven - laatste kans voor mediation. Als hij niet mee werkt, dan gewoon 2 advocaten. Niet dreigen, maar wel consequent blijven.
Ook daarbij is het doel niet dat hij leert over verandert, maar wel het bewaken van jouw eigen grenzen. Sterkte.
Compliment!
Compliment zonnetje!
Ik zou het niet vreemd vinden als deze opstelling uiteindelijk nog tot de minste problemen gaat leiden ook.
succes,
Mar-is
Precies!
Want hij speelt een kinderachtig spelletje en juist door alle energie in jezelf en in je kinderen te steken speel je het niet mee met hem.
Zijn muur/spiegel komt nog wel.
Kom op!
Herkenbaar
Ik heb niet van die one liners, maar wel een paar dingen die mij erg hebben geholpen het roer recht te houden tegenover mijn emotioneel explosieve ex (door psychiater persoonlijkheidsstoornis ws borderline opgeplakt). Mijn ex-schoonmoeder (!) heeft mij geholpen de volgende dingen in het oog te houden 1) je hoeft niet te begrijpen waarom hij het doet, je moet begrijpen dát hij het doet. 2) hij dwingt je tot handelen en noemt jou dan de dader. Je móet handelen, deins er dus niet voor terug 'dader' te zijn.
Ik zit nu al anderhalf jaar in het scheidingsproces en het kan ook gerust nog een half jaar duren voor we juridisch uit elkaar zijn. Ik heb me daar inmiddels bij neergelegd. Mijn ex vindt, net als de jouwe, dat er met mij niet te praten valt, maar heeft niet in de gaten hoe dwingend en manipulatief hij zich opstelt. Ik mag alleen maar praten als ik wenselijke antwoorden geef. Ik heb daar erg mee geworsteld want ik wilde er ook graag 'goed' uitkomen (een frase waar ex ook te pas en te onpas mee strooit). Maar met iemand die niet reëel ziet, valt niet werkelijk te communiceren, je kunt hem niet bereiken. Het moet zoals hij vindt dat het moet en anders vinden er agressieve ontsporingen plaats vol zelfbeklag. Ik ben er dus helemaal mee gestopt om inhoudelijk te communiceren, stel me strikt zakelijk op en begrens hem heel strikt, ook juridisch. Dat werkt in zoverre dat hij zijn emoties niet meer onverdund bij mij dropt (wat een rust!) maar het leidt er niet toe dat de dingen per se heel snel of gemakkelijk gaan. Overigens: mediation heb ik vanaf het begin op advies van bovengenoemde psychiater afgewezen. Het zou inderdaad fijn zijn voor jou als de mediator dit zou aangeven. Kun jij niet iets doen om de onmogelijkheid van de communicatie aan de oppervlakte te brengen waar die mediator bij zit? Druk een paar knopjes in bij ex waarvan je weet dat hij er van uit zijn dak gaat. En dan geen 'gemene' knopjes maar van die knopjes waar een 'normaal mens' mee kan dealen zonder te exploderen. Dat heb ik ook wel gedaan in aanwezigheid van advocaten en dat heeft hier bijzonder goed gewerkt. Zijn advocaat is naar aanleiding daarvan zelfs afgehaakt. (Oh ja, denk strategisch! Een tip van de psychiater die ik me zeer ter harte heb genomen). Afijn, succes!
Groet, Hannes
Niet in meegaan
Bij de scheiding lukte me dat nog niet maar twee jaar geleden bij de ruzies over zoontje wel/niet naar het BO ging het wel.
Mijn ex is er ook eentje zoals die van Hannes. Discussies dienen enkel om zijn mening te aanhoren, weerwoord geven mag enkel om hem gelijk te geven. Hij weet hoe het moet en daarmee uit.
Een gesprek aangaan is dus vrijwel hopeloos. Hij ontkend achteraf glashard elk besproken punt dat hem niet aanstaat.
Ik heb geleerd hem dingen mee te delen, zonder me te laten verleiden tot discussies. En al dat gejammer over hoe onredelijk ik ben negeer ik. Dreigementen leg ik naast me neer. Gaat hij over de schreef, dan reageer ik direct (heb zelfs al eens een advocaat moeten inschakelen). Als hij onze zoon probeert te gebruiken om me te manipuleren wijs ik hem er rustig op dat zoiets niet getolereerd wordt en laat het daarbij.
Het blijft ontzettend moeilijk want ik blijf ook de neiging hebben om als volwassen mensen een gesprek aan te gaan. Maar de zakelijke aanpak werkt echt beter. Hij ziet nl. alles in termen van winnen en verliezen en hij kan niet tegen zijn verlies.
Leuk
Ha, ha, zonnetje, die ga ik even copy-pasten. En als ik me dan weer eens onverhoopt opwind, heb ik iets om me eraan te herinneren hoe je zo'n akkefietje oplost. Dank je!
Groet, Hannes
Motregen
De metafoor van motregen spreek mij erg aan in dit verband. Ik heb hier geen ervaring mee, maar denk mee met mijn boerenverstand. Dus, gewoon doen wat je moet doen. Ook door de motregen moet je wel eens fietsen om ergens te arriveren.
Zelfs voor een sterke vrouw zijn er grenzen vwb acceptatie van chantage-gedrag, dat zou je omgeving ook moeten snappen. Snapt men dat niet, nou jammer dan. Ik neem aan (en dat lees ik ook wel een beetje in je postings) dat je niet over 1 nacht ijs gaat. Jij weet dan ook het beste waarom je de keuzes maakt die je maakt.
Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je de reacties van je omgeving naast je neer kunt leggen.
Ach wat zielig
Hij heeft het moeilijk en daar moet jij energie insteken. Ik dacht het niet. Dat is jouw taak niet meer. Jullie gaan uit elkaar. Hij moet op zijn eigen benen staan. Zijn problemen kunnen dan wel ernstig zijn maar jij mag ze best negeren. Je hebt je eigen leven nu.
Les 2: manipulatie met schuldgevoel
Weet je waarom hij van tactiek veranderd is? Hij heeft gemerkt dat zijn andere methode niet meer werkt en grijpt terug op eerder beproefde manieren waarop hij voor elkaar krijgt dat jij doet wat hij wil. Dat heet manipulatie. Aan jou de schone taak ook dit te doorzien. Het is nog steeds regen. Ook hier hoef je niet inhoudelijk op in te gaan.
Waarom doe je dat dan toch? Op het eerste gezicht, als ik je posting zo lees: schuldgevoel. Als hij zo'n zieligerd is, mag je hem niet aan zichzelf overlaten. Dat kan hij namelijk niet aan. Maar hé, geloof jij die onzin van die sterke vrouw en die zielige man? Natuurlijk ben jij een sterke vrouw maar niet alléén. Jij bent net zo 'kwetsbaar' en 'zwak' als hij, met dien verstande dat jij niet degene hoeft te zijn die altijd maar de rug rechthoudt en overal tegen kan. Die regenbui is nu even in een motregen met loeiwind veranderd. Het gaat het maar door, je bent doornat en probeert al een hele tijd jezelf tegen het dramatisch slechte weer te beschermen. En hij, ocharme, heeft zijn gedrag niet in de hand. En nou moet je ook nog een paraplu boven hem houden. Dat is enorm belastend voor jou. Je mag je grenzen hebben. Je hebt geen enkel argument nodig behalve dat je er genoeg van hebt en de rek eruit uis. Je gaat niet voor niks bij hem weg.
Wat ik op een gegeven moment ben gaan doen, is expliciet zeggen: "Ik vind het heel vervelend voor jou, of, ik begrijp dat het voor jou heel moeilijk is(wat waar was!) maar ...' en dan kwam waarom ik er toch niet in mee kon gaan. Dat vond ik persoonlijk heel verhelderend werken.
Welkom bij de snelcursus grenzen stellen 
(leestip: Harriet Herner, dans van woede)
Groet & succes, Hannes
Leestip verkeerd gespeld 
Hum, die mevrouw heet Harriet Lerner. Ze is echt heel goed!
Groet, Hannes
Je geeft je eigen antwoord
Oh wat leuk herkenbaar weer 
Mijn ex werd (en wordt) door zijn therapeut (alternatief/'new age') aangemoedigd om 'voor zijn verlangen te gaan'. Dat is prima, dat zouden meer mensen moeten doen Maar, het leven is hard, in die zin dat je niet altijd krijgt waar je voor gegaan bent. Dat je daarvan baalt, verdrietig bent, tot op zekere hoogte zélfs maar eens af en toe flink wat mokt tegen die vermaledijde partner die je zo dwars zit, hoort er allemaal bij. Maar als het puntje bij paaltje komt, moet een volwassen mens weten dat je niet van een ander kunt verwachten dat die zich aanpast omdat jij het nou eenmaal zo hevig verlangt. De ander is geen object waar je wat mee kan schuiven tot het plaatje voor jou past. Ze is een ander mens, met haar eigen wensen en verlangens in het leven. En op het moment dat je je dat weer realiseert zeg je sorry tegen je partner tegen wie je meer of minder dramatisch hebt gemokt en ga je je afvragen wat je echt belangrijk vindt in je leven. Toen in mijn relatie de zaken op een dramatisch hoogtepunt waren heb ik meermalen tegen mijn ex gezegd: ik begrijp dat jij X van mij wil. Ik heb daar serieus over nagedacht en zie dat ik dat (op dit moment) echt niet te bieden heb. Als dat onoverkomelijk is voor jou, zit er niks anders op dan bij me weg te gaan. Daarmee legde ik de verantwoordelijkheid bij hem terug.
En even naar mezelf toe: het is ook niet makkelijk. Het is zo verleidelijk om te vinden dat deze of gene oen zich onmogelijk gedraagt en zich maar gewoon anders zou moeten opstellen. De realiteit van de zaak is dat die 'oen' gewoon is wie hij is en mag doen met zijn leven waar hij zin in heeft, hoe idioot ik dat ook mag vinden. Ik moet eerlijk zeggen, dat vind ik soms moeilijk te accepteren. Maar wat mij wel erg helpt is de realisatie dat ik me compleet machteloos maak als ik het niet doe, als ik ga zitten wachten tot de ander verandert en dat niet gebeurt.
Wat betreft je laatste vraag: de vraag is fout. Je wijst hem namelijk niet af. Wat je doet, is hem zeggen wie jij bent, waar jij wel en niet ruimte voor hebt. Als je dat echt helder hebt, en mág van jezelf, dan is dit niet meer op dezelfde manier een probleem.
Oh ja, wat die therapeuten fout doen: die hebben totaal niet in de gaten dat hun client zich in een reallife (conflict-)situatie heel anders gedraagt dan in een gecontroleerde, ondersteunende therapeutische setting. Onze relatietherapeut had dat wel in de gaten. Die ging dat onderzoeken (provoceren) en dat leidde binnen het kwartier tot een gigantische woede-uitbarsting. Maar de meeste therapeuten geloven in 'praatjes' en kijken daar niet doorheen. En als ik een gokje mag doen: jouw partner is waarschijnlijk een intelligente man (mede afgeleid uit het feit dat hij een slimme vrouw heeft 
Groet, Hannes
Net als bij een kind
Natuuuuuuulijk mag hij dat aangeven. Natuurlijk mag hij van alles van jou willen! Maar dat wil nog níet zeggen dat jij dat dan óók wil/doet/geeft. Het is wat dat aangaat net als bij een kind. Jonge kinderen zeggen: koekkie! Dan leer je ze: ik wil graag een koekje en: mag ik aub een koekje? Maar de les daarná, dat je dan alsnog nee kunt zeggen, dát is een hele moeilijke. Ik heb het toch netjes gevráágd???
Je man leert een communicatietruukje van zijn therapeut, een heel goed en nuttig truukje (ik bedoel het woord truukje niet negatief). Maar les twéé, dat jij vervolgens afwijzend reageert op zijn behoefte, dáár is hij nog niet.
Tirza
Hmm
Hannes:
"Oh wat leuk herkenbaar weer Mijn ex werd (en wordt) door zijn therapeut (alternatief/\'new age\') aangemoedigd om \'voor zijn verlangen te gaan\'. Dat is prima, dat zouden meer mensen moeten doen Maar, het leven is hard, in die zin dat je niet altijd krijgt waar je voor gegaan bent. Dat je daarvan baalt, verdrietig bent, tot op zekere hoogte zélfs maar eens af en toe flink wat mokt tegen die vermaledijde partner die je zo dwars zit, hoort er allemaal bij. Maar als het puntje bij paaltje komt, moet een volwassen mens weten dat je niet van een ander kunt verwachten dat die zich aanpast omdat jij het nou eenmaal zo hevig verlangt. De ander is geen object waar je wat mee kan schuiven tot het plaatje voor jou past."
Precies.
Maar voor mijn gevoel is de logische consequentie dan, dat als je partner je niet geeft wat je echt wil, dat je tot op zekere hoogte vrij bent om een andere partner te zoeken. Maar dan moet je het ook bij jezelf houden; je partner is niet verkeerd, maar je wil iets dat je partner je niet geeft.
Valkuil
Na een jaar van vallen en opstaan en goede hulp van mijn coach ben ik tot een conclusie gekomen en dat is dat je niet iets moet willen krijgen van de ander. Dat kan op elk gebied zijn. Wat mijn valkuil is en wat ik ook van een aantal anderen lees is dat je geneigd bent je te verdiepen in de ander en kijkt wat hij nodig heeft, in plaats van NEE te durven zeggen en je grenzen te stellen. Dat je gaat scheiden dat doe je niet zomaar maar t belangrijkste is dat JIJ er mag zijn. Met al je gevoel en daar ook naar mag luisteren. En eigenlijk mag je hem ook dankbaar zijn dat je nu leert van hem in hoe je je grenzen kunt stellen en hoe je kan leren terug te gaan naar jezelf.Ik ben mijn ex dankbaar voor hoe hij is en dat ik nu sta waar ik sta. Soms val ik wel eens terug maar bedenk mij dan waar dat aan ligt en probeer daar wat mee te doen. Succes!
Lief zonnetje
Als je jezelf accepteert met al je fouten, kwaliteiten en leuke dingen zal een ander dat ook doen. Uiteraard zal vooral je ex je triggeren (deed de mijne wel) maar dat kan alleen maar voortkomen uit onmacht. Mooi dat je al zo snel dit soort zaken realiseert en knap ook. Dat is al een hele stap. En wanneer er weer dingen gebeuren terwijl je denkt er te zijn kan dat weer een nieuw stapje zijn. Ik heb niet makkelijk praten want ben en ga ook nog steeds door dat proces. Maar een ding staat als een paal boven water, ik ben nu gelukkiger dan dat ik met mijn ex was. Ook al zijn de dalen soms diep, de pieken zijn enorm hoog!
Geweldloos communiceren
Hoi Zonnejte,
Eerste, primaire reactie op de stijl en inhoud van jouw mails: ik zie (=lees) een sterke vrouw, met een goed gevoel voor emoties van zichzelf, durf zichzelf te onderzoeken, is kritisch en zelfbewust en heeft alles geprobeerd. Bravooooooo.
En dan nu een les uit GC van Marshall Rosenberg.
Je geeft inderdaad uiteindelijk na 3 of 4 stappen in het comm.model van hem aan waar je behoefte aan hebt. Is heel belangrijk dat iedereen kennis maakt met zijn eigen behoeftes....en dan de grootste les: je moet wel in staat zijn 'to take no for an answer'.
"Zeg lief, ik heb 's onderzocht......en ik voel heel duidelijk van binnen dat ik behoefte heb om mijn liefde aan jou te tonen. En dat kan ik alleen maar door jou een klap op je smoel te geven. Vind je het okee dat ik mijn manier kies om mijn liefde voor jou te betuigen?"
"Fijn dat je deelt met me waar je behoefte aan hebt. Enne....trouwens.....nee, dank je voor je aanbod.
)))
Hallooo Zonnetje, natuurlijk mag hij zijn behoeftes aangeven. Bottomline is dat waar wij allemaal mee stoeien en vaak gaat het dan nog maar over een paar essentiele dingen: liefde...nee, sorry LIEFDE. Vertrouwen. Vriendschap. Respect.
Jouw taal van liefde is blijkbaar een beetje anders dan die van hem. Volgens mij spreek jij Chinees, en hij Zwahili en kunnen jullie roepen wat jullie willen, maar het ligt er niet aan dát jullie niet praten...jullie verstaan elkaar niet.
Inderdaad is Hannes' tip over Lerner heel goed. Dit is ene 'terug in je hok" actie zoals Lerner dat beschrijft.
Hou je haaks!
Wil je met je verstandige woorden ook even mijn posting bekijken en mij helpen uit mijn eigen draaikolk? Want ik kan alles prima zien bij de buren....maar mijn eigen blinde vlek is momenteel een olieplatform aan het overstijgen.
Poot stijf houden
Tirza ("net als bij een kind") beschrijft het beste mijn mening. Zelf heb ik precies zo´n ex als jij, misschien nog wel erger. De strategie is: grenzen aangeven en je eraan houden. Dat schrijf ik nu wel zo gemakkelijk op maar ik heb ook de neiging om aardig te doen om de lieve vrede te bewaren.
Duidelijk zijn! Mijn ex weet heel goed dat ik hem eigenlijk nooit meer wil zien en dat ik alleen contact met hem heb vanwege de kinderen. Het ging de laatste tijd redelijk maar hij heeft nu weer woedeaanvallen omdat hij me met een minnaar samen heeft gezien (niet bloot ofzo). Dit kan jou ook boven het hoofd hangen dus begin hem als je eigen woonruimte hebt alvast maar op te voeden dat hij nooit onaangekondigd langs mag komen.
Grenzen stellen
Ik denk dat je steeds voor jezelf kunt voelen of hij over je grenzen gaat. Daarnaast hem wel erkennen in wat hij goed doet tegenover de kinderen. Maar hem wel vertellen dat je geen prijs stelt op zijn mening en van mening bent dat t goed gaat met de kinderen.
Heb een tijd geleden het werkboek gekocht van Eckhart Tolle , de kracht van het nu. Ik heb hem helemaal gelezen en hij ligt op mijn nachtkastje. Zo nu en dan lees ik daar nog eens uit. Daarnaast heb ik een counseler gevonden die mij op een heldere manier zaken inzichtelijk maakt. Ik heb daardoor geleerd om te luisteren naar mijn gevoel en zijn onmacht, gepush en verwijten bij hem te houden. Soms is t fijn om van een ander te horen wat je blinde vlekken zijn want die zie je bij een ander wel..
Waar ik laatst achter gekomen ben is dat ik een vriendin in dezelfde situatie heb en wat ik tegen haar zeg zeg ik eigenlijk ook een beetje tegen mijzelf.
Advies zorg dat je niet boos bent of bijft want dat is alleen maar negatieve energie en t zal je zeker niet helpen.
Goed zo!
Oefening baart kunst.
