Omgangsregeling ex
Hallo allemaal,
hoop dat jullie me raad kunnen geven in het volgende...
Korte situatieschets:
Mijn ex en ik zijn nu zo'n 6 jaar gescheiden, hebben 2 zoontjes van 7 en 9 jaar. Tot zo'n 2 jaar terug gingen de kinderen om het weekend naar hem toe. Echter, sinds 2 jaar heeft hij een baan in het buitenland. De eerste tijd kwam hij nog keurig om het weekend naar Nederland (hij woont hier bij zijn nieuwe vriendin). De laatste maanden komt hij steeds onregelmatiger en soms met hele lange tussenpozen van wel 5 a 6 weken. Ik moet me dan iedere keer maar aanpassen en schikken naar zijn wensen en schema's. Ik kan niks vooruit plannen omdat ik niet weet of ik de kinderen wel/niet heb in die weekenden. Voor de kinderen is het natuurlijk ook heel verwarrend en onduidelijk op deze manier. Nu had ik voorgesteld om een schema te maken, waar hij zich dan ook aan zou houden. Hier is hij mee ingestemd, en er is een schema gemaakt... Maar je raadt het al, hij houdt zich totaal niet aan het schema. Hij liet vandaag weten (of tenminste ik vroeg er zelf gelukkig naar) dat hij het komende weekend weer niet kan komen, dus mijn plannen en de verwachtingen van de kinderen, weer in de war. Zijn weerwoord is dan dat ik de kinderen wel bij zijn nieuwe vriendin kan brengen. Maar daar voelen de kinderen en ik niks voor. Ze hebben een bezoekregeling met hun vader en niet met zijn vriendin.
Maar goed, ondertussen weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik kan hem niet dwingen om "zijn" weekenden hier te zijn want dat doet hij gewoon niet. Zijn er andere stappen die ik kan ondernemen? Wie weet raad???
Groetjes Mette-Marrit
Pech
Mette-Marrit:
"Ik kan niks vooruit plannen omdat ik niet weet of ik de kinderen wel/niet heb in die weekenden."
Eh, jawel. Je gaat ervan uit dat je de kinderen hebt. Als hij onaangekondigd komt en de kinderen mee wil nemen, en jij hebt plannen met/voor ze gemaakt, dat heeft hij pech.
Nou pech? (tinus)
Tinus, ik vind dat je wel gelijk hebt dat MetteMarit haar eigen plan moet trekken. Maar aan de andere kant: zij 'heeft zelf ook nog een leven' en wil mss iets zonder de kinderen doen. Dat kan ze dus niet plannen nu.
De rechtspraak is nu zo dat als de moeder de kinderen niet meegeeft, zij bijvoorbeeld een dwangsom opgelegd krijgt (als de vader het aankaart bij de rechtbank) maar als Pa niet komt opdagen doet de rechter niets (als moeder het zou aankaarten, maar dat kan niet eens want dat wordt niet-ontvankelijk verklaard. Met andere woorden: moeder wordt geacht altijd voor de kinderen te zorgen maar de kids wel mee te geven als Pa en het convenant dat wil.
Want wat als ze er op rekent dat zij de kinderen heeft (want we rekenen maar niet meer op Pa) en hij wil ze toch hebben? Moet ze dan nee zeggen? En hoe lang moet ze dat dan volhouden?
MetteMarit: wat zegt het convenant? Ik vrees dat je geen poot hebt om op te staan om wat ik hierboven zeg. Tja, je zou nog kunnen zeggen: als het zo moet maar helemaal niet, maar dan zet je het dus op scherp en het wordt je als moeder meer kwalijk genomen dat je de kids niet wil meegeven dan dat het de vader euvel geduid wordt dat hij ze niet komt ophalen. Rechtstechnisch gezien dan.
MR
Ja maar
Misschien ben ik een beetje naief, maar pappa heeft komend weekend de kinderen, maar is er niet. Hij heeft wel een oplossing, de kinderen kunnen bij z'n vriendin blijven. Mettemarit kan doen en laten wat ze wil. Geen probleem dus.
Alleen dat vindt Mettemarit (en de kinderen) geen goede oplossing.
Volgens mij heb je niet veel te zeggen over wat jouw ex in 'zijn' weekend met de kinderen doet.
Schimmig
Hanne, ja de oplossing van de nieuwe vriendin vind ik een beetje schimmig gebied. Ja als papa al jaren een vriendin heeft die de kids ook goed kennen, waarom niet zou je zeggen.
Maar wat als vader iedere maand van vriendin wisselt? En de kinderen willen ook nog niet? Het is al eerder gezegd: voor wie is die omgangsregeling nou?
En als vader zegt: okay, ik kan niet, maar ze kunnen wel bij de buurman?
MR
Mariarosa
MR:
"De rechtspraak is nu zo dat als de moeder de kinderen niet meegeeft, zij bijvoorbeeld een dwangsom opgelegd krijgt (als de vader het aankaart bij de rechtbank) maar als Pa niet komt opdagen doet de rechter niets (als moeder het zou aankaarten, maar dat kan niet eens want dat wordt niet-ontvankelijk verklaard. Met andere woorden: moeder wordt geacht altijd voor de kinderen te zorgen maar de kids wel mee te geven als Pa en het convenant dat wil."
Hoe onrechtvaardig ook, dat is de feitelijke situatie. Wellicht dat de nieuwe Voortgezetouderschapwet daar wat aan gaat veranderen (de eerste rechters die dwanmgsommen opleggen aan vaders die niet komen opdagen zijn al gesignaleerd), maar de vraag is of Mette-Marit daar veel aan heeft -omdat ex in et buitenland zit is de situatie complex.
MR:
"Want wat als ze er op rekent dat zij de kinderen heeft (want we rekenen maar niet meer op Pa) en hij wil ze toch hebben? Moet ze dan nee zeggen? En hoe lang moet ze dat dan volhouden?"
Mijn insteek zou zijn, dat je ex dwingt om vantevoren te plannen, dus enige weken vantevoren aan te geven of hij komt. Dat lijkt me een realistisch doel.
MR:
"Tinus, ik vind dat je wel gelijk hebt dat MetteMarit haar eigen plan moet trekken. Maar aan de andere kant: zij \'heeft zelf ook nog een leven\' en wil mss iets zonder de kinderen doen. Dat kan ze dus niet plannen nu."
Klopt, maar de vraag is of ze dat via haar ex kan oplossen. Als ze kindvrije weekenden wil, kan ze dat beter plannen via vriendin-van-ex, of familie. Dat
Vaste vriendin
MR, uit het eerste berichtje maak ik op dat het geen 'losse scharrel' is, maar een al wat langer durende relatie.
Maar dan nog, wie beslist wat wel en niet mag? Als Mette-Marit volgende weekend een dag weg moet of wil en ze regelt dat de zoon van de buren komt oppassen. Mag haar ex daar dan ook een stokje voor steken omdat hij het er niet mee eens is?
Het zou natuurlijk fijn en logisch zijn als pappa z'n weekendjes in het buitenland afstemt op de data dat de kinderen bij hem zijn, maar Mette-Marit stelt dat ze niets kan plannen omdat ze nooit weet wanneer ze de kinderen heeft. Dat kan ze wel, alleen dan moet ze accepteren dat de oplossingen van haar partner niet haar oplossingen zijn.
Beemer
Beemer:
" ik mis eerlijk gezegd de kinderen in al jullie reacties. En in verhaal van MetteMarit komt ook voornamelijk het ongemak van "toch de kinderen hebben in zijn weekend" meer naar voren dan de teleurstelling van de kinderen dat papa ze blijkbaar nog wel een paar weken kan missen."
Ik vind het juist goed, dat Mette-Marrit een onderscheid probeert te maken tussen haar eigen wens om kindvrije weekenden te kunnen plannen, en de wens van haar kinderen om hun vader te zien. Vooral omdat ook de oplossing ervan anders is -dat wordt duidelijk door die twee uit elkaar te trekken.
Beemer
Ik denk zo dat MetteMarit wel bedacht heeft dat ze een oppas kan nemen als pa het af laat weten. Ik heb helemaal niet de indruk dat zij voor haar eigen gemak gaat (dat gevoel heb ik wel bij de vader) maar dat zij wil weten waar ze aan toe is. Daarbij kan ik me voorstellen dat als zij bijvoorbeeld 12 van de 14 dagen voor ze zorgt, het echt even nodig heeft om een weekeinde voor zichzelf te hebben. Dat vind ik ook een gezond soort egoisme: als ze dat heeft kan ze er ook meer voor haar kinderen zijn in de rest van de tijd.
Dit, wat je schrijft, begrijp ik niet: "Ik bedoel dat moeder aan de kinderen een redelijke verklaring probeert te geven waarom ze niet naar papa kunnen en dat dat niet betekent dat papa niet van ze houdt."
Waarom moet zij zeggen dat hij wel van ze houdt? Dat is nu ook zijn zaak. Laat hij dat zeggen en vooral ook laten zien in zich aan de afspraken houden en zijn kinderen niet uitbesteden in de tijd dat hij ze zou hebben.
Ik denk dat als moeder dit soort 'invuloefeningen' gaat plegen tegenover de kinderen dat die daar feilloos doorheen prikken en dat ze het eigenlijk erger maakt. Bovendien laat ze zien dat je als moeder de vader moet afschermen ook als hij de kinderen toch wat laat vallen. Ze hoeft (en moet zelfs) hem ook niet af te vallen. Ze kan het gewoon laten bij 'oh papa kon dit weekend niet". En als er dan 'waarom dan niet' komt, toch maar zeggen dat ze het zelf aan papa moeten vragen.
En ja, het is hard voor de kinderen, keihard. Maar dat is het toch, wat je er ook over zegt en dat is het gedrag van de vader. Dat goed proberen te praten is volgens mij een vlekje uitwissen en het daarmee alleen maar groter maken.
Maar moeder kan natuurlijk vooral laten zien dat ze van haar wel opaan kunnen.
MR
Reactie
Bedankt voor jullie reacties! Ik heb het idee dat mijn vraag bij jullie de indruk gewekt heeft dat het er mij vooral om gaat dat ik mijn kind-vrije weekenden wil hebben. Ik zal niet ontkennen dat ik het fijn vind om af en toe een weekendje voor mezelf te hebben MAAR dat is niet waar het hierbij om gaat. Ik vind het gewoon ontzettende frustrerend dat ex kan gaan en staan waar hij wil en kan komen en gaan wanneer het hem uitkomt. Ik wil gewoon graag weten waar ik aan toe ben en voor de kinderen vind ik het ook belangrijk dat ze weten waar ze aan toe zijn. Op deze manier vind ik een omgangsregeling gewoon niet werken. Ik word er dwars van (weet het, is niet in belang van de kinderen) en heb dan de neiging om ook maar de kont tegen de krib te gooien (en de kinderen bijvoorbeeld niet mee te geven). En inderdaad, hij biedt een alternatief, zijn vriendin (stabiele relatie volgens mij, zijn al 6 jaar bij elkaar). Maar ik vind dat de kinderen een omgangsregeling met hem hebben en niet met haar. Als ik persé mijn kinderen een weekend "kwijt" wil heb ik genoeg andere mensen om me heen waar ik ze liever naartoe breng en waar ze zelf ook liever naar toe gaan.
Ik vind het gewoon raar en oneerlijk dat hij zich niet aan afspraken hoeft te houden, en dat ik daar niks tegenin kan brengen. Vroeg me dus af wat ik er tegenin kan brengen of wat voor acties ik eventueel kan ondernemen. Ik hoorde laatst wel van iemand dat een ouder niet zonder overleg mag verhuizen als dat de omgangsregeling in de weg staat, dus dat zou je toch zeggen dat dit ook niet zomaar mag toch?
Groetjes Mette-Marrit
Eens met mr
MR:
"Waarom moet zij zeggen dat hij wel van ze houdt? Dat is nu ook zijn zaak. Laat hij dat zeggen en vooral ook laten zien in zich aan de afspraken houden en zijn kinderen niet uitbesteden in de tijd dat hij ze zou hebben."
Ben ik met je eens. Je hoeft als ouder het gedrag van je ex niet eindeloos goed te praten.
Wat dingen
Mette-Marit:
"Ik vind het gewoon raar en oneerlijk dat hij zich niet aan afspraken hoeft te houden, en dat ik daar niks tegenin kan brengen. Vroeg me dus af wat ik er tegenin kan brengen of wat voor acties ik eventueel kan ondernemen. Ik hoorde laatst wel van iemand dat een ouder niet zonder overleg mag verhuizen als dat de omgangsregeling in de weg staat, dus dat zou je toch zeggen dat dit ook niet zomaar mag toch?"
Zo zit het niet.
Tot voor kort was het simpel: Er was nog steeds geen plicht voor vaders om zich aan de omgangsregeling te houden, en moeders mochten gerust naar de andere kant van het land verhuizen. Sinds een jaar of 2-3 begint die norm plots wat te kruipen. Maar heel helder is dat nog niet.
Dus inderdaad: Ik ken verhalen van moeders die een verhuisverbod aan hun broek hebben gekregen, maar ook van mensen die zonder problemen naar de andere kant van het land verhuizen. Dito aan de kant van vaders: Er duiken nu voor het eerst dwangsommen op om ook vaders te verplichten zich aan de omgangsregeling te houden. Maar dat is nog heel pril, en waar dat gaat eindigen?
Zoals ik al zei, in de praktijk koop je daar niet zoveel voor, behalve als je bereid bent om een lange juridische strijd met onzekere uitkomst aan te gaan. Als je ex ook nog eens in het buitenland zit (ik begrijp dus dat hij niet meer in NL woont), dan wordt het juridisch helemaal een puinhoop: Hij kan gaan beweren dat een Nederlandse rechtbank niet bevoegd is (en je dus in het betreffende buitenland moet gaan procederen) en Nederlandse vonnissen zijn niet zondermeer uitvoerbaar in het buitenland.
Realisme
"Ik vind het gewoon raar en oneerlijk dat hij zich niet aan afspraken hoeft te houden, en dat ik daar niks tegenin kan brengen." Zonder nou beledigend of belerend te willen zijn: wat is hier 'gewoon' aan?
Ik doe mijn best(!) realistisch naar situaties met (weerspannige) ex te kijken. In deze situatie zou ik proberen de volgende insteek te kiezen: Ik heb een praktisch probleem, ex is onbetrouwbaar, dus dat los ik met anderen op die wel betrouwbaar zijn. De kinderen hebben een emotioneel probleem. Dat emotionele probleem hebben ze met hun vader en dus kunnen ze het alleen met hem aangaan en oplossen (of niet!). Ik kan ze wel helpen om te gaan met emoties als pijn, frustratie en verdriet.
Frustratie en woede zijn in mijn ogen slechte raadgevers. Ik weet maar al te goed hoe groot de verleiding kan zijn om te proberen de ander op zijn nummer te zetten voor zijn gedrag maar, hoe terecht misschien ook, uiteindelijk levert het toch niet op wat je wilde hebben en wordt niemand, inclusief jijzelf en je kinderen, er gelukkiger van. Het is dus niet uit moreel oogpunt dat ik probeer negativiteit te vermijden. Het is uit puur eigenbelang 
Groet, Hannes
Misschien
Hoi,
Misschien kun je in de toekomst beter niet aan de kinderen vertellen wanneer er een weekend met papa gepland staat (voor het geval hij afbelt) maar het afwachten tot het moment daar is? En ze dan gewoon vragen, goh papa is er, hebben jullie zin om dit weekend bij papa te zijn? Hebben ze zin, dan gaan ze mee, willen ze niet, dan hoeven ze ook niet mee vind ik. Papa is niet betrouwbaar met zijn afspraken dus de consequentie voor hem is, dat de kinderen dat ook niet perse hoeven te zijn. Het is immers geen eenrichtingsverkeer, het moet van twee kanten komen. Ik denk tevens, dat als de kinderen ouder worden,ze misschien wel nog minder vaak mee willen, omdat ze bij papa niet hun 'thuis' hebben en bij mama wel.(voor hun gevoel dan)
Maxime
