Onenigheid met buurvrouw (lang)
Had vanmorgen een aanvaring met mijn buurvrouw (niet strikt genomen buurvrouw, ze woont een aantal huizen verderop) en het zit mij toch wel hoog.
Wat er is gebeurd:
Ik was net thuis van rijlessen en stond op het punt naar mijn werk te gaan. Het was rond half 12 en mijn moeder zou mijn 2 zonen uit school halen, jongste wordt as zondag 4 en is gaan wennen vanmorgen. Ineens hoor ik mijn jongste zoon hard huilen buiten terwijl de buurvrouw hem uitkaffert. Iets in de trant van: en waarom ben je weggelopen, je oma zoekt je, die is hardstikke ongerust, dat moet je niet flikken enz enz.
En dit alles op een zeer nare toon, ze stond eigenlijk tegen hem te schreeuwen en gaf hem er flink van langs. Ik ga naar buiten en zeg geirriteerd; ik neem het van je over, het is mijn zoon, ik voed hem op. Er was nog een vrouw bij, die een kind in de klas heeft van zoon. Zij legde me uit dat ze hem alleen had zien lopen en hem naar huis had gebracht in de hoop dat er iemand thuis zou zijn. Erg aardig van haar en maakt het wat mij betreft nog vreemder dat buurvrouw het nodig vond om zoon uit te kafferen. Voor de duidelijkheid: buurvrouw heeft ook kind bij zoon in de klas en had op weg naar huis van mijn moeder begrepen dat zij mijn zoon kwijt was. Daardoor vond zij het kennelijk nodig om mijn zoon er van langs te geven.
Maar goed, ik haalde huilende zoon naar binnen en de buurvrouw fietst kwaad weer richting school, achteraf bleek om mijn moeder en van langs te geven. Kennelijk ging ze tegen mijn moeder redelijk te keer in de trant van: ik heb het helemaal gehad met die dochter van jou (dat ben ik dus), ze moet beter op haar koters letten en ik ben het zat om haar telkens te helpen zoeken als haar zoon weer weg is. (pardon? Ze heeft ooit 2 keer geholpen mijn zoon te zoeken toen ik hem buiten niet kon vinden. Dat bood ze zelf aan toen ze zag dat ik hem aan het zoeken was en de laatste keer dat dit voorkwam is zo'n 2 maanden geleden.)
Intussen komt mijn moeder beduusd thuis. Ze snapt er niks van dat buurvrouw tegen haar uitviel. En wat blijkt: mijn moeder was even de school ingelopen omdat er iets was met mijn andere zoon. Mijn middelste zoon was haar kwijtgeraakt, wist niet wat hij moest doen en is huilend naar huis gelopen. Hij was dus al geschrokken omdat hij mijn moeder kwijt was geraakt en wordt dan ook nog eens door buurvrouw uitgekafferd. En geloof me, als zij tegen je tekeer gaat, is dat niet leuk. Is een beetje een viswijf.
Maar, wat nu? Hoe langer ik er over nadenk hoe verbaasder en verontwaardigder ik word. Waar bemoeit zij zich mee, hoe haalt zij het in haar hoofd om zo tekeer te gaan, terwojl ze niet eens weet wat er aan de hand was. En ook al was zoon bewust weggelopen, dan nog wil ik niet dat zij zo tegen mijn kinderen schreeuwt.
Wat zouden jullie doen? Ik kan het wel met haar uitpraten, maar eigenlijk ben ik bang dat het dan ontaardt in een oridnaire scheldpartij. Heb ik geen zin in.
Maar laten gaan?
Eerst nog een nachtje slapen
Nu zit je natuurlijk vol van verontwaardiging en boosheid (kan ik me wel voorstellen) maar ik zou het even laten. Kijken hoe je er over 1 of 2 nachtjes over denkt. Ik zou er persoonlijk niet veel woorden aan vuil maken, als ik de indruk had dat dit nou eenmaal de mentaliteit van die vrouw is. Kijken of zei er nog op terugkomt, en anders laten gaan.Hooguit nog eens kort aankaarten dat je een beetje geschrokken was van haar reactie naar je zoon. En dan zie je wel hoe ze reageert.
Maar sommige mensen zullen nooit inzien dat ze niet zo handig hebben gereageerd, zeker niet als ze al een hoog viswijfgehalte heeft, dan is het voor haar misschien vrij normaal om zo te communiceren met kinderen?
groetjes, Mees
Zonnetje
Ja dat is helemaal niet zo'n slecht idee, een briefje. Ik ben nl bang voor een conflict dat uit de hand zal lopen. Met haar valt bijna niet te praten en ik ken mezelf, ik kan dan op een gegeven moment erg uitvallen en voor je het weet staan we elkaar voor rotte vis uit te maken.
Maar goed, eigenlijk wil ik niet dat ze tegen mijn kinderen tekeer gaat (al helemaal niet zonder reden) en zich met de opvoeding bemoeit. Dit is niet de eerste keer dat ze zoiets flikt en ik zie ook regelmatig dat ze ook andere kinderen stevig aanpakt zonder echte aanleiding. Zelfs een keer een kleuter van 4 die al door de juf was terecht gewezen. Ze vond het nodig om hem ook nog eens een flinke reprimande te geven terwijl ze verder niks met het (kleine) incident te maken had. Kort gezegd: ze is erg bemoeizuchtig op een nare manier.
Ik laat dit voorval nog even bezinken voor ik iets zeg of schrijf. Ik sta er echt perplex van.
Ha mees
Tegelijk getiept
Ja je slaat de spijker op zijn kop dus.
Ze communiceert erg vreemd naar kinderen en over kinderen.
Verderop woont een jongen met wat gedragsprobleempjes, niet erggegwoon wat eigenaardheidjes (hij is licht autistisch), verder vind ik het een schat van een jongen en hebben ik noch mijn kinderen problemen met hem. Mijn zoon speelt graag met hem. Zij stond dus een keer keihard te verkondigen waar haar kinderen en die van mij bijstonden dat die jongen niet spoort en een rotjoch is.
Dat doe je toch niet waar al die kinderen bijstaan?
Het is inderdaad misschien het beste om het zo te laten. Wat je zegt, haar mentaliteit zal ik niet veranderen.
Heel eerlijk gezegd..
heel eerlijk gezegd, had ik wel persoonlijk iets gezegd.
in de trant van: wil je je er voortaan niet meer mee bemoeien, op zulk gedrag zit ik niet te wachten. Maar nou ben ik denk wel wat impulsiever, ik kan niet rusten voordat ik hier iets mee heb gedaan.
vraag me overigens af of een briefje nut heeft bij dit soort mensen. Niets zeggen zou ik niet doen, dan komt er mooi mee weg dit soort gedrag! wij hadden vroeger ook een buurvrouw, een kreng van een mens, heel kindonvriendelijk. Nadat mijn moeder een keer de waarheid had gezegd deed ze het niet meer, en zweeg ze in alle toonaarden.
Geen briefje!
Ik zou nooit een briefje sturen in deze situatie. Dan staat het zwart op wit, en ook een eventueel ongelukkig gekozen woord kan dan een heel ander gewicht krijgen.
Zoiets moet je in een gesprekje doen. Je merkt dan meteen 'hoe het valt' en kunt daar weer op inhaken.
Ik heb zelf een heel klein beetje ervaring met een boze buurvrouw, een heel ander verhaal, maar vergelijkbaar qua communicatie. Ik heb ervoor gekozen bij haar langs te gaan en haar op bijna alle punten eerst maar eens op wat punten gelijk te geven, en te zeggen dat ik blij was dat zij zo oplettend was etcetera etcetera. Je zult haar met die aanpak namelijk verrassen, ze verwacht dat vast niet. Ze wordt zacht, en zegt dat het ook wel wat meevalt, en dan zeg je (je blijft bescheiden) dat je hoopt dat je het de volgende keer zelf zult kunnen oplossen en dat het dan niet meer nodig is dat zij zo te keer gaat tegen je zoontje.
Bij mij werkte het perfect, ik kan niet meer stuk bij die buurvrouw, echt. En zij is van het type 'die kun je beter voor je dan tegen je hebben', dus ik laat het fijn zo.
Maar goed, misschien zit zij (en jij) wel heel anders in elkaar en werkt het bij jullie niet op deze manier.
Margje
Hmm
Ik heb meteen wel gezegd hoor dat ik er niet van gediend was. Toen stormde ze dus boos weg om mijn moeder er van langs te geven.
En inderdaad, als ik er niks van zeg dat komt ze er inderdaad mee weg. Ik ben nl echt erg boos op haar.
Margje, dit is inderdaad een tiep die je beter voor je kunt hebben dan tegen. Ik vind het knap dat jij op zo'n manier een gesprek kan voeren, heel diplomatiek! Soms kan ik dat ook, maar ik denk in dit geval niet, omdat het mijn kinderen betreft denk ik, en omdat ik echt ontplof bij onrecht. Ik ben eigenljk bang dat ze me van alles en nog wat gaat beschuldigen en dan kan ik me niet inhouden.
Het is wel echt vervelend want haar kinderen zitten bij mijn kinderen in de klas, spelen ook wel samen buiten. Ik had hiervoor redelijk contact met buurvrouw, een praatje maken, haalden wel eens elkaars kinderen van school, ze heeft een paar keer op mijn jongste gepast. Ze zou ook as zondag even op de verjaardag van mijn zoon komen. Ik denk niet dat ze nog komt
Ze is altijd wel heel bemoeizuchtig geweest en wil altijd anderen vertellen hoe je iets moet doen, maar de laatste tijd wordt het echt erger en is zij ook een stuk chagerijn geworden.
Ik kijk het nog even aan. Ben haar al tegen gekomen, maar ze negeert me straal. Prima, heb nu even geen zin in een confrontatie.
Zij weet niet beter
Aan de beschrijving van de situatie te horen weet deze mevrouw niet beter. Dit is een normale manier van communiceren voor haar. MIjn dochter is ook eens uitgekafferd door de moeder van iemand hier in de straat. Die woont min of meer bij haar dochter in. Volgens dochter deed ze niks, ze speelde verstoppertje en ik heb haar laten aanwijzen waar ze dan zat. Dat was toch een paar meter bij hun tuin vandaan. De moeder van de buuf (ma Veerkamp noemen we haar) stormde naar buiten en begon op dochter te schelden, met woorden die zij niet kent. Ik heb ooit gezien hoe ma Veerkamp opeens naar buiten stormde omdat er een kat in de tuin liep. Daar kwamen een hoop ziektes aan te pas in ieder geval. Dus ik kon me ongeveer voorstellen hoe het gegaan was. Wilde ook verhaal gaan halen, maar kwam onderweg wat andere buren tegen die overtuigden me dat het geen zin had. Voor haar is dit een volstrekt normale manier van communiceren.
Ik denk ook dat jou buuf echt niet weet wat ze fout heeft gedaan. Ze heeft je zoon opgevangen, wat natuurlijk gewoon hardstikke aardig is, en ze heeft hem gezegd dat het niet zo handig was wat hij deed. Dit laatste deed ze op een voor haar volstrekt normale manier. Een ander mens had er misschien ook wel wat van gezegd, maar zou gezegd hebben: "nu loopt iedereen je te zoeken, dat moet je niet meer doen". Agree to disagree zou ik zeggen. Bedank de buurvrouw dat ze je zoon heeft opgevangen en verontschuldig je voor je uitval. Leg uit dat jullie dergelijke woorden niet gewend zijn en dat je daarom geschrokken was. Blijf verder bij de buuf uit de buurt. Zorg ook dat je haar hulp niet meer nodig hebt, want als ik eerlijk ben vind ik het ook vrij slordig wat er gebeurd is. Misschien moet je je ook eens serieus afvragen of je moeder het nog wel aankan twee kinderen opvangen. En als je zegt dat je buuf twee keer eerder heeft moeten helpen zoeken dan schrik ik ook wel, we hebben het over een kind van net vier. Hoe lang laat je hem dan zonder toezicht buiten? Als je niet wilt dat de buuf zo tegen je kind tekeer gaat dan moet je zorgen dat dat niet meer nodig is lijkt me.
Niet argumenteren
Emoties laten zakken en vooral niet gaan argumenteren. Wat anderen ook al zeggen: deze vrouw vindt het normaal om op deze manier te communiceren en dat verander je niet. Het enige waar je het misschien mee kunt redden is als je op een rustige toon, zonder haar aan te vallen, kunt zeggen dat jij het niet prettig vindt als ze tegen jouw kind schreeuwt. Als zij dan begint te vertellen waarom het toch zo hard nodig is dat ze dat doet, ga je daar niet opin en herhaal je alleen maar dat je het niet prettig vindt dat ze tegen je kind schreeuwt. Als ze je gaat beschuldigen van allerlei vreselijke dingen, niet opin gaan en herhalen dat je het niet prettig vindt dat ze tegen je kind schreeuwt. Vooral niet gaan argumenteren want dan blijf je aan de gang met welles nietes. Je hoeft ook niet te beargumenteren waarom je niet wil dat zij tegen jouw kind schreeuwt. Dat je het niet wil is meer dan voldoende.
Groet, Jo Hanna
Hillary
Ten eerste heeft deze buurvrouw niet mijn zoon opgevangen maar een andere moeder. Zij had hier helemaal niks mee te maken! We hadden haar hulp ook niet nodig en hebben haar ook om niks gevraagd. Ze had dit toevallig meegekregen. Daar ben ik zo verbolgen over! Zij vond het nodig om bewust naar hem toe te gaan en hem even de les te leren, terwijl die andere vrouw hem keurig thuis afleverde.
En verder zie ik echt geen problemen hoor dat mijn moeder mijn kinderen opvangt. Het gaat altijd goed, alleen deze ene keer niet, dat kan iedereen gebeuren. Het is een vrij onoverzichtelijke situatie op school als de kinderen worden opgehaald, in die zin dat het erg druk is. Mijn moeder heeft tegen zoon gezegd dat ze even de school in ging, zoon heeft haar waarschijnlijk niet goed gehoord, was haar kwijt, raakte in paniek en is naar huis gelopen. Ik weet zeker dat dit niet nog een keer zo gebeurt.
En over dat buitenspelen. Je moet echt de buurt kennen voordat je er een oordeel over kan vormen. Er zitten hier allemaal steegjes, achterommetjes en binnenpleintjes, heel veilig, maar soms weet je even niet waar je kind uithangt. Je kind kan dan binnen een minuut 'verdwijnen'. 2 keer heb ik wat langer moeten zoeken, omdat hij ergens in een steegje was. Dat is allang niet meer aan de orde. Ze heeft me niet hoeven helpen zoeken, dat bood ze zelf aan toen ze mij op straat me zoon hoorde roepen. Bedanken voor haar hulp heeft geen zin, want ze doet het toch wel.
Ik zie zo vaak hier ouders hun kind zoeken, omdat het etenstijd is oid. Wat is het probleem?
Oja hillary
Ik val toch echt over je laatste zin:
'Als je niet wilt dat de buuf zo tegen je kind tekeer gaat dan moet je zorgen dat dat niet meer nodig is lijkt me.'
Het is ook niet nodig, als ik mijn kind even zoek is dat mijn zaak, daar heeft zij verder niks mee te maken. Zij is degene die er een probleem van maakt. Ze heeft absoluut geen reden om tegen hem tekeer te gaan omdat ik even niet weet of hij nou in dit straatje is of in dat straatje. Zoon weet dondersgoed waar hij buiten mag komen en daar houdt hij zich aan. Daar heeft zij verder niks mee te maken.
Overigens heeft zij mij ook wel eens gevraagd waar haar zoon was. Dan ga ik toch ook niet tegen hem tekeer als ik hem zie. Of verwijt ik haar dat zij haar kind beter in de gaten moet houden.
Jo hanna
Ja dat klinkt wel zinvol. Ik wil inderdaad er met niet verder op in gaan wat de reden is dat zoon alleen naar huis besloot te lopen. Het gaat haar niks aan. Ook al was hij bewust weggelopen van mijn moeder, dan nog mag zij zich er niet op zo'n manier mee bemoeien.
En nogmaals, ze doet dit niet alleen bij mijn kinderen. Ik zie haar regelmatig tegen andere kinderen te keer gaan. Laatst nog tegen een ander meisje in de straat die even geen zin had om met haar dochter te spelen.
Duidelijk
Nu wordt de situatie iets duidelijker. Ik ging er eigenlijk vanuit dat de andere moeder jouw zoon bij de buuf achter liet tot er iemand thuis kwam, dan was ze er wel bij betrokken. Als de andere moeder gewoon op jou stond te wachten, is het haar zaak niet. Niet dat dat haar manier van reageren goed praat hoor, maar dat zou het vanuit haar referentiekader dan wel doen (de subcultuur waarin het gebruikelijk is te schreeuwen en te schelden).
Verder blijf ik bij de door jou geciteerde zin, alleen bedoel ik hem misschien anders dan jij hem opvat. Ik bedoel je weet dat de buurvrouw "raar" is of in ieder geval anders dan jullie gewend zijn, niet iemand die in jouw ogen een goede invloed op je kind heeft. Zo heb ik het met het akkefietje met onze buurvrouw verderop ook opgelost. Ik heb mijn dochter uitgelegd dat sommige mensen nou eenmaal wat anders zijn dan wij en het normaal vinden zich om een kleinigheidje op zeer aggressieve wijze uit te drukken. Dat zijn mensen waar wij liefst zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Ik heb haar dus gevraagd dat ook al lijkt het zeer onrechtvaardig zich niet meer op de openbare weg te verstoppen op die plekken die voor hun tuintje liggen. Verder belt ze daar niet aan met kinderpostzegels oid, net zoals ik daar niet aanbel als ik collecteer (een keer gedaan, dat was geen fijne ervaring). Je kunt blijven vinden dat dit soort mensen zich aan moet passen of een drang hebben ze te heropvoeden, dat heeft geen zin. Gelijk hebben is wat anders dan gelijk krijgen. Van je buuf zul je geen gelijk krijgen, neem gewoon lekker alle aggressie weg door haar gelijk te geven en haar daarna te ontlopen. Kunnen jullie beiden lekker verder leven op jullie manier. Ipv "zorgen dat het niet meer nodig is" had ik beter kunnen schrijven: "zorgen dat ze niet meer in de gelegenheid komt"
Reactie
Beemer,
Ja ik denk dat ze wel met wat dingetjes zit. Ze werkt in de zorg en heeft regelmatig avonddiensten waardoor ze pas om 2 uur in bed ligt, dan 's ochtends weer op voor haar kinderen. Is natuurlijk geen pretje. Haar man heeft problemen op zijn werk, zal ook thuis zijn invloed hebben, dan schijnt hij niet te genieten te zijn.
Verder krijg ik de indruk dat ze ons manier van leven afkeurt. Wij zijn in sommige dingen wat losser en makkelijker. Mijn kinderen mogen bijvoorbeeld in bomen klimmen, als piraat verkleed over straat, slakken en kikkers verzamelen, vies en nat (als het mooi weer is) worden buiten en op school in de zandbak spelen. Dat mogen haar kinderen niet. Maar goed, haar kinderen mogen weer dingen die onze kinderen weer niet mogen. Maar dat hoort erbij, elke gezin heeft zo zijn eigen dingen.
Ik ben nu zwanger van ons 4e kind, ik geloof dat ze dat ook maar niks vindt.
En dat heeft ze wel altijd gehad. Ze keurt heel vaak anderen af en heeft heel vaak op anderen wat aan te merken. Misschien een soort onzekerheid, kan best.
Over het algemeen is ze altijd heel behulpzaam, kon ik het met haar vinden. Alleen ging ik dat de laatste tijd steeds meer in een ander daglicht zien, het werd te opdringerig. De stap van af en toe je kind uit school meenemen naar je kind voor je opvoeden is bij haar dus zo gemaakt.
Hillary, ik snap nu beter wat je bedoelt. Alleen lijkt het mij ondoenlijk om er voor te zorgen dat ze niet meer in de gelegenheid komt om iets te vinden waardoor ze zich er mee kan bemoeien. Dan zou ik bijvoorbeeld mijn zoon niet meer kunnen laten buiten spelen. Want heel goed mogelijk dat ik hem weer eens moet zoeken als het etenstijd is (zij maakt er dan waarschijnlijk van dat hij is weggelopen en dat we onze kinderen niet kunnen opvoeden).
Bah, ik vind het echt een lastige situatie, voral omdat ik bijna dagelijks met haar te maken heb.
Wie weet dat ik inderdaad aan haar vraag of alles wel goed gaat met haar, dat daar het echte probleem zit en zij het op alles en iedereen afreageert.
Sharon
Je kan niet veranderen hoe zij tegen andere kinderen doet. Maar als zij tegen jouw kijft kan je denk ik het beste rustig blijven en zeggen dat je niet wilt dat er zo tegen je gesproken wordt. En als ze dat tegen je kinderen doet idem. Dus meteen lik op stuk, op een nette manier, want jij verlaagt je immers niet op haar niveau en met boosheid bereik je niks. Als ze doorgaat zou ik me oostindisch doof houden en weglopen. Maar ik zou me ook niet kunnen inhouden als zij zo'n arm joch uitscheldt (dat autistische jongetje waarover je schreef): ik zou misschien meteen tegen hem willen zeggen: als mensen schreeuwen moet je niet naar ze luisteren (of zoiets) - maar of dat wijsheid is???
Wat vreselijk zeg! Ik ken ook een 'viswijf' een straat verderop, heb gelukkig niet m'n kinderen op dezelfde school, dus geen last van.
Succes en houd je taai!
Rafelkap
Die keer dat ze nare dingen zei over dat licht autistisch jochie was niet toen hij er zelf bij stond hoor, wel haar eigen kinderen, mijn kinderen en ik zelf dus. Ik vind het nog steeds vreselijk, want voor je het weet herhalen de kinderen dat tegen die jongen en krijg je gepest. Ik vind het echt niet kunnen.
Maar goed, ze bezigt inderdaad naar taalgebruik tegen kinderen, ook haar eigen.
En ze praat echt vaak naar over kinderen. 2 weken geleden ging oudste zoon op schoolreisje. Zij ging mee als begeleider. Op die ochtend zag ze welke kinderen bij haar waren ingedeeld en begon ze meteen te mopperen tegen een andere moeder dat ze een rot groep had, met alleen maar vervelende probleem kinderen en dat ze hoopte dat het nog een leuk schoolreisje voor de kinderen zou worden. Ik ving dit dus op en vraag me af wie het nog meer kon horen.
ik was echt blij dat mijn zoon niet bij haar in het groepje zat!
Ik heb het nog met mijn man er over gehad en we laten dit maar even waaien. als ze weer zo tegen mijn kinderen tekeer gaat, zeg ik er wel weer wat van en dan hoop ik dat ik rustig kan blijven. Haar mentaliteit kunnen we toch niet veranderen.
Sharon
Ja,je moet niet achteraf met zo'n type praten. Meteen lik op stuk! Zo wil je niet dat er tegen je gepraat wordt, zo wil je niet dat er tegen je kinderen wordt gesproken. Klaar. Hup omdraaien en weglopen. Geen geargumenteer, heeft geen zin. En tegen die kinderen kan je iets zeggen: er bestaan geen rotkinderen of vervelende kinderen, alleen rotopmerkingen of iets in die trant. Tenminste, ik zou wel voor ze op willen komen.
Rafelkap
Toen ze mijn zoon zo uitfoeterde heb ik inderdaad laten blijken dat ik er niet van gediend ben.
Alleen toen ze zo over die andere jongen sprak, was ik echt even sprakeloos... Kwam geen zinnig woord uit bij mij.
Heb wel mijn kinderen achteraf uitgelegd dat het niet waar was wat ze zei en dat je nooit zo over anderen mag spreken. Vooral mijn oudste was een beetje geschrokken van wat ze zei, omat het over zijn vriendje ging.
Hoe langer ik er over nadenk hoe vervelender ik haar vind!
Misschien maar beter dat er nu een breuk is. Het was er vroeg of laat toch wel van gekomen.
Dat denk ik ook
Mijn buuv werkte ooit mijn zoon tegen de grond....dus ik was heel,heel erg boos,vooral ook omdat madam later mijn opvoeding in twijfel trok...ik heb haar de deur gewezen.En ga niet meer met haar om.
Bastet
Jeetje bastet
Dat is erg! Nee, met zo'n tiep zou ik ook zeker nooit meer om willen gaan! Maar hoe gaat dat nu? Zie haar nog regelmatig? En negeren jullie elkaar dan?
Sharon
Ik zeg nu wel weer gedag,maar daar blijft het bij,wat mij betreft,ze komt er hier niet meer in!!
Groetjes,Bastet
