Relaties Relaties

Relaties

Blue

Blue

11-09-2017 om 15:28

Ongelukkig in mijn huwelijk

Hallo allemaal,

Heel graag ontvang ik van jullie een mening over mijn verhaal.
De relatie met mijn man gaat zeer moeizaam en dit lijdt tot zoveel verdriet en dat terwijl ik vrolijk en blij wil zijn t.o.z. van mij kids. Mijn man kan gewoon niet liefdevol reageren. Het is zelfs zo dat als ik ergens mee zit (dit kan variëren van alledaagse 'problemen' tot het nemen van belangrijke beslissingen of verdriet door overlijden) het zelfs nog erger wordt. Ik stel me aan en/of word belachelijk gemaakt. Hij was zich hiervan bewust (dit zei hij toen ik het aanhaalde 14 jaar geleden)en wilde dit heel graag zelf veranderen. Helaas is dit tot op heden nog steeds hetzelfde. Uiteraard zijn ook goede kanten aan mijn man en dan met name het zorgen. Hij kan zorgen als de beste. Helaas is hij zelden vrolijk en er kan zelden een grapje vanaf (dit doet vooral pijn als ik zie hoe serieus hij onze kinderen benaderd) Zijn ouders hebben dit ook niet, dus hij heeft het ook niet meegekregen.

Uiteraard is dit een zeer beknopt verhaal, maar het verdriet wat ik momenteel voel is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Ik ben bang. Ik ben niet gelukkig en hij heeft mij onlangs zo gekwetst (hele gemene dingen gezegd) voor de zoveelste keer dat ik ban beng dat ik mij hier niet meer overheen kan zetten.
Het liefst wil ik zijn liefde....maar die wil ik al heel lang..

Toch wil ik ook niet scheiden. Als ik denk aan de kinderen, dan breekt mijn hart. Toch zou ik ook zo graag veel blijer zijn. Ik voel dat ik steeds meer van mezelf verwijderd raak. Zo nu en dan betrap ik mezelf erop dat ik onaardig doe tegen mijn kinderen. Ik denk omdat ik gewoon niet vrolijk ben..

Relatietherapie hebben we al gehad (was kort, maar alles behalve een succes)

Ik hoor graag jullie mening.

Alvast bedankt!

tante Sidonia

tante Sidonia

11-09-2017 om 16:10

oke

Veranderen ga je hem niet. Je kunt niet ineens humor bij iemand kweken en zijn stemming zal altijd wat neutraal blijven als dat altijd al zo is.
Aan zijn gedrag kun je iets doen. Zo hoef je niet te accepteren dat hij je kwetst en belachelijk maakt. Dat zijn ook duidelijke concrete zaken die je aan kunt wijzen en bespreken.
Wat mij verbaasd is dat je zegt dat hij dit 14 jaar geleden zelf wilde gaan veranderen en het klinkt een beetje alsof jullie het er in de tussentijd nooit meer over hebben gehad. Hoe communiceren jullie?
Ik zie in deze situatie toch als een van de weinige mogelijkheden opnieuw relatietherapie. Maar dat zal niet 123 geregeld zijn.
In de tussentijd denk ik dat het belangrijk is dat jullie eens echt gaan praten met elkaar. Vertel hem waarmee hij je kwetst.

Hij heeft je onlangs heel erg gekwetst. Wat is er gebeurd? Hoe hebben jullie dit later uitgewerkt? Hebben jullie erover gesproken, heeft hij spijt betuigd, is er erna iets veranderd?

Wat de kinderen betreft: die kunnen echt wel tegen een stootje. Dat jij niet altijd blij en vrolijk bent, daarover hoef je je niet schuldig te voelen. Je bent ook maar een mens!

Dat jouw man wel kan zorgen, zelfs goed kan zorgen, vind ik verbazend t.o. de opmerking dat hij niet liefdevol kan reageren. Iemands verdriet of dilemma's niet begrijpen en daar niet mee om kunnen gaan, is toch een van de belangrijkste dingen in het zorgen? Of bedoel je zorgen voor het huishouden?

Jasmijn

Jasmijn

11-09-2017 om 16:40

hoe ging het met de relatietherapie dan?

Hoe ging het met de relatietherapie dan? Hoe kort is kort? Sommige dingen hebben meer tijd nodig uiteraard en misschien lukt het beter met een andere therapeut omdat jullie daar meer een klik mee hebben?
Kan je wat (eventueel iets gewijzigd, ivm privacy) voorbeelden noemen, van wat hij dan bijv. doet?

Dit komt erg vaak ter sprake,

maar wel altijd van mijn kant. Ik blijf maar trekken voor mijn gevoel.

Zorg in het huishouden idd.

Wij kunnen eigenlijk gewoon niet samen praten, zodat ik een gesprek begin, dan is het haast wachten tot het fout gaat.

Helaas heb ik me in al die jaren nog nooit echt gesteund gevoeld.

Ad Hombre

Ad Hombre

11-09-2017 om 22:07

Roosje

Ik denk inderdaad dat je het weer moet proberen met therapie. Maar dan een andere therapeut, dat kan flink verschil maken. Bovendien zijn jullie weer een paar jaar ouder en wijzer, ook dat kan schelen.

Hij zal niet kunnen veranderen hoe hij is, maar wel hoe hij met jou communiceert en je daardoor kwetst. Het feit dat hij aangeeft dat hij zich ervan bewust is is wat dat betreft hoopvol.

Ff zo

Ff zo

11-09-2017 om 23:06

inlevingsvermogen

`Het is zelfs zo dat als ik ergens mee zit (dit kan variëren van alledaagse 'problemen' tot het nemen van belangrijke beslissingen of verdriet door overlijden) het zelfs nog erger wordt. Ik stel me aan en/of word belachelijk gemaakt.`

Oei, herkenbaar.

"Wij kunnen eigenlijk gewoon niet samen praten, zodat ik een gesprek begin, dan is het haast wachten tot het fout gaat.`

Idem dito.

Begrijp ik dan dat het over gesprekken over `moeilijkere´ onderwerpen gaat, waar jullie van mening over verschillen?
Of gesprekken die te lang duren naar zijn zin?

En hoe gaat het fout?

"Helaas heb ik me in al die jaren nog nooit echt gesteund gevoeld."

Heb je de indruk dat hij zich kan inleven in jou/anderen?

"Hij was zich hiervan bewust (dit zei hij toen ik het aanhaalde 14 jaar geleden)en wilde dit heel graag zelf veranderen."

Denk je dat hij het serieus meende of een sociaal wenselijk antwoord gaf om jou niet af te stoten/kwijt te raken?

"Helaas is dit tot op heden nog steeds hetzelfde."

Het zou kunnen dat hij het echt meende, maar het hem niet lukte. Het zou kunnen zijn, dat hij het gewoon echt niet kan en ook niet kan leren.
Ik ben bang dat dat wel eens aan de orde zou kunnen zijn.
Maar relatietherapie proberen (bij een andere peut) KAN natuurlijk helpen. Het is het proberen waard.

Maar als het dan ook niet helpt, ben ik bang dat je het moet *accepteren* dat hij is zoals hij is, en dat dat niet veel beter gaat worden.

Moeilijk, herkenbaar .

Iemand in een ander draadje schreef "Toen was ik eenzaam in het huwelijk, nu eenzaam alleen, maar wel met een kans nog liefde te krijgen."

Ik snap dat je niet wilt scheiden, ik ben ook nog steeds getrouwd. Zonder de kinderen was ik denk ik allang weggeweest. Ik kan zooo verdrietig zijn, dat ik van mijn man nooit zal krijgen wat ik zo graag van mijn man zou willen krijgen. Ik weet niet wat ik doe als de kinderen uit huis zijn. En ik hoop dat ik het zolang vol houd.

Misschien is het een troost, dat er meer zijn zoals jij en ik. En dat je doet wat je denkt dat het beste is voor de kinderen.

Ff zo

Ff zo

11-09-2017 om 23:12

tip

Jaren geleden heb ik erg getwijfeld wat ik moest doen.

Na wat therapie heb ik meer zelfvertrouwen gekregen (na alle kritiek die ik aldoor kreeg, had die nogal een deuk gekregen). Daarna heb ik bewust ervoor gekozen niet te scheiden vanwege de kinderen.

Vervolgens besloten dat ik dus niet van alles van mijn man moet verwachten. Hij KAN het niet. Praten heeft geen zin, therapie levert ook niet op wat ik wil. Soms heel eventjes, voor de vorm of als hij bang is dat ik anders wegga, doet hij erg zijn best. Maar hij houdt dingen niet vol. Het zit er niet echt in, hij voelt het niet echt, snapt niet mijn behoeften, snapt niet dat ik anders ben dan hij en dus andere behoeften heb.

Ik haal mijn plezier dus uit allerlei andere dingen. Veel vriendinnen, lekker sporten, leuke dingen doen, ook met de kinderen (zonder man). Heb een hele leuke baan en doe vrijwilligerswerk waar ik ook veel lol in heb.

En soms heb ik ook goede momenten met man. Zolang ik geinteresseerd naar zijn verhalen over zijn werk luister, hebben we leuke momenten. Als we het over de kinderen hebben en het met elkaar eens zijn, gaat het ook nog goed. Verder is het ingewikkeld.

Ik zou het als ik jou was nog een keer met relatietherapie proberen en zo niet, accepteren dat het is zoals het is. En er vervolgens met de kinderen, eigen werk, hobby's, activiteiten, vriendinnen voor zorgen dat je het leuk hebt.

Tip

Zelf was ik bovengenoemde waardeloze vent met dezelfde kenmerken. Helaas ben ik 3 weken geleden definitief aan de kant gezet door mijn vrouw. Ze had niet het geduld en vertrouwen wat sommige van jullie wel hebben.
Er is 1 lichtpuntje voor me in de toekomst. Mijn gevecht is nu met mezelf om nooit meer diezelfde man te zijn.
Ooit zal me dat echte liefde brengen, al kan ik me nu nog niets erbij voorstellen.

Ik heb een YT seminar gezien van de britse filosoof alain button. Het onderwerp is "why we marry the wrong person"
Voor alle vrouwen èn mannen die graag de partner beter wil laten luisteren,communiceren en alles wat daaruit volgt is dit een aanrader om als verplicht voor te schotelen aan je partner èn aan jezelf.

Voor mij kwam dit filmpje te laat, laat het een inspiratie zijn voor anderen die hun relatie wel kunnen redden nog.

Dagarada

Dagarada

12-09-2017 om 07:19

Blue

Ik voel me je mee en herken veel in je verhaal.
Een aantal jaren geleden schreef ik dit in reactie op een bericht, in een vergelijkbaar draadje:

"Ik kan geen gesprek over een onderwerp hebben (als we van mening verschillen over iets) waarin we meer dan 3 keer over en weer iets zeggen."

Oei, dit is zo herkenbaar. Alles wat neigt naar wat ik een gesprek zou noemen, is eindeloos vermoeiend voor mijn man. Ik moet er altijd voor zorgen dat ik de kernboodschap helemaal in mijn eerste zin prop, anders loopt hij weg uit het gesprek omdat het te lang duurt. dan krijgt hij pijn in zijn nek, of wordt "moe".
Ik heb een jaar of 2 geleden een draadje geopend over mijn huwelijk, onder deze nick. Kreeg toen heel veel reacties, misschien heb jij er nog iets aan, (...).
Ondertussen moet ik verdrietig vaststellen dat het hier niet beter gaat, integendeel. De paradox is deze: als we geen kinderen hadden, ging ik bij hem weg omdat ik ongelukkig ben in deze relatie. Maar als we geen kinderen hadden, was ons huwelijk/leven ook niet zo moeilijk...met zijn tweeën hadden we het nog wel gered, had ik kunnen leven met zijn eigenaardigheden (en hij met de mijne). Maar het drukke chaotische gezinsleven is een véél te grote belasting voor hem. Zo jammer dat je daar pas achter komt als het al te laat is. De kinderen zijn gek op hem, en vice versa. Alléén zou hij ze echter nauwelijks nog zien, iets als co-ouderschap is absoluut niet op te brengen voor hem. Ik heb er dus vooralsnog voor gekozen om bij elkaar te blijven, om in elk geval hén bij elkaar te houden.
Hier is de link naar mijn oude draadje, wie weet heb je er nog iets aan.
http://tinyurl.com/bgrto3p
Sterkte!

@Blue: die link doet het niet meer, maar als je op mijn naam googelt, vind je meer oude draadjes. Wie weet heb je er iets aan.

Je schrijft: "Het liefst wil ik zijn liefde....maar die wil ik al heel lang..". Het is de vraag of je die niet krijgt. Je ontvangt die niet in de vorm waarin je het zo graag zou willen. Maar misschien heeft hij een andere manier om zijn genegenheid aan je duidelijk te maken. Bijvoorbeeld voor je zorgen....Ik weet natuurlijk niet of onze situaties echt vergelijkbaar zijn. Maar ik heb geleerd te (proberen te) begrijpen hoe hij denkt (en voelt). Ik kan dus wel blijven hopen dat hij me emotioneel opvangt wanneer ik ergens erg verdrietig over ben. Maar ik haal mijn troost nu elders en interpreteer het als een teken van liefde wanneer hij extra uitgebreid voor me kookt. Ik weet nu dat zijn zorg juist heel liefdevol is.

Chris

Denk je serieus dat je vrouw je aan de kant zet omdat je een waardeloze vent bent?
Is het werkelijk zo dat partners de ander laten vallen omdat ze niet 'voldoen'? Serieus?

In liefde naar elkaar kijken is accepteren dat de ander is wie hij/zij is. In de communicatie kun je vaak nog heel wel verbeteren, maar als je er echt op uit bent om iemand te veranderen, is dat denk ik een heilloze weg.

Degarada zegt het mooi: 'Het is de vraag of je die [liefde] niet krijgt. Je ontvangt die niet in de vorm waarin je het zo graag zou willen. Maar misschien heeft hij een andere manier om zijn genegenheid aan je duidelijk te maken.'

Blue

Blue

13-09-2017 om 10:45

De dingen zijn niet altijd zo simpel als ze lijken...

Mijn man is zeker geen waardeloze man. Zo zou ik hem niet willen neerzetten.
Ook zie ik zeker de goede dingen aan hem!
Maar het gaat mij om de punten waar het niet goed gaat. Ik word steeds verdrietiger, val regelmatig uit tegen mijn kinderen (waarvan ik weet dat het niet zou gebeuren als ik beter in mijn vel zou zitten) dat geeft weer schuldgevoel en zo gaan we door.

Waar ik enorm veel moeite mee heb, is dat mijn man zich niet kan inleven. Als ik aangeef waar ik behoefte aan heb, dan komt daar het tegenovergestelde uit (dit vind ik overigens zeer vreemd gedrag) dus mocht iemand hier een verklaring voor hebben, ik hoor het heel graag!

Het lijkt wel of ik hem gewoon niet kan raken (een heeeele dikke muur zit er om hem heen oid) of ik nou heel liefdevol doe of heel kil....geen idee, maar ik merk geen verschil.

Werk "problemen" die worden belachelijk gemaakt e.d.

Ik vind dat je in een relatie elkaar beste vriend zou "moeten" zijn. Bij hem zou ik 100% (nou ja toch 95% mezelf moeten kunnen zijn.

De gemene dingen die hij heeft gezegd zijn wel gezegd en doen enorm veel pijn. Hoe zet ik mee daar overheen (heeft geen sorry gezegd)

En Dagarda zo wil je toch eigenlijk niet leven?

Ik wil ontzettend graag een liefdevol leven en mijn kinderen een onvergetelijke jeugd (uiteraard in positieve zin) geven.

Kaaskopje

Kaaskopje

15-09-2017 om 09:23

Begin bij jezelf

Ben je ook al eens in je eentje bij een psycholoog geweest? Het klinkt misschien 'verkeerd' wat ik zeg, maar er zijn twee mensen in een relatie en het kan ook zijn dat jouw karakter meebrengt dat je bepaalde dingen als erger ervaart dan nodig is, of minder makkelijk van je af kunt zetten dan beter voor je zou zijn. Probeer ook eerlijk onder ogen te zien waar hij tegenaan loopt. Misschien heeft hij op bepaalde punten ook het gevoel dat het eenrichtingsverkeer vanuit hem is. Vanuit dat gevoel is het misschien moeilijker om eigen gedrag te veranderen. "Als zij dit of dat doet, waarom zou ik dan in mijn eentje moeite moeten doen?".

Ik vind om eerlijk te zijn niet dat je het gedrag van je man als excuus mag gebruiken voor het gedrag wat jij laat zien naar je kinderen toe. Ik vind het oprecht triest hoe jij je voelt, maar jij weet zo te zien als geen ander hoe het voelt als iemand die je zou moeten kunnen vertrouwen op je ziel trapt. Doe dat dus zelf niet bij de kinderen.

Tot zover jou deel.

Je zegt dat hij geen sorry heeft gezegd. Waarom niet? Als overduidelijk is dat het echt gemeen bedoeld was, zou ik eisen dat hij sorry zegt en doorvragen over het waarom. Hoe is hij naar de kinderen toe? Zegt hij daar ook wel eens gemene dingen tegen waar gebrek aan empathie uit blijkt? Zou je man bereid zijn om alléén naar een psychiater te gaan? Ik ben nogal allergisch voor zelfdiagnoses rond bepaalde stoornissen, maar ik vind het wonderlijk, net als jij, dat hij juist tegenovergesteld reageert op wat er gaande is en hij zich niet in een ander in kan leven, althans niet in jou. Net alsof hij niet in staat is om een ander en situatie normaal in te schatten en aan te voelen. Als dat aan de hand is, kun je tien keer samen in therapie gaan, maar dan verandert dat vrees ik niet. Het zou wel prettig zijn om het te weten, want dan kun je voor jezelf bepalen hoe je daarmee om moet gaan. Je zou dus heel tactvol kunnen vragen of hij bereid is om dit uit te laten zoeken.

Dagarada

Dagarada

15-09-2017 om 10:02

Blue

"En Dagarda zo wil je toch eigenlijk niet leven?"
Nou, het is inderdaad niet het leven dat ik me ooit had voorgesteld. Maar dat geldt voor miljoenen mensen. Ik heb me een pragmatische houding aangemeten. Het kan altijd erger en niemand heeft me ooit een rozentuin beloofd. Als we geen kinderen hadden, was ik waarschijnlijk wel vertrokken. Maar de paradox is dat we zonder kinderen waarschijnlijk een veel makkelijkere relatie hadden gehad. Iets wat je van te voren (en zelfs niet direct na de eerste baby) niet had kunnen voorzien.
Verder: wat is het alternatief? In mijn situatie zou dat betekenen dat de kinderen hem zeer weinig zouden zien. Hij kan de zorg niet dragen, dus dat wordt een om-de-week-weekendregeling. Heeft hij zelf ooit gezegd ook, hoor, ik vul dit niet in. Zolang we ons best doen om de boel bij elkaar te houden (en daar moet ik idd soms veel voor slikken en begrijpen), groeien ze op met hun vader dicht bij zich. En dat is veel waard.

"Ik wil ontzettend graag een liefdevol leven en mijn kinderen een onvergetelijke jeugd (uiteraard in positieve zin) geven."
Ik ben bang dat je hier de lat wel erg hoog legt. Een onvergetelijke jeugd? In de eerste plaats moeten kinderen veilig zijn, goed gevoed, onderwezen en liefgehad. Ik lees niet dat er geen genegenheid is tussen je man en je kinderen. Hij toont het misschien niet zoals je zou willen (je hebt het over dat hij ze zo "serieus" benadert). Ik herken dat. Mijn man benadert ze als een soort volwassenen, waarover hij toch kan "domineren" (klinkt rotter dan ik bedoel) omdat hij nu eenmaal ouder is. Hij kan zich moeilijk in hun belevingswereld verplaatsen. Maar ik zie dat ze in de kern gewoon heel veel van elkaar houden. Het is niet de vader die ik me op mijn 18e gedroomd had (ik ben zelf trouwens ook niet de moeder die ik me toen voorgesteld had), maar hij is hun vader. Dat is de basis, daar moeten ze het mee doen. Een andere is er niet en zouden ze ook niet willen.
Maar ik begrijp je gevoel heel goed. Ik snak som naar een omgeving waarin alles licht is, en gezellig, en ontspannen. Mijn man lacht ook nooit. Niet dat hij chagrijnig is. Maar hij lacht gewoon bijna niet.

"Toch zou ik ook zo graag veel blijer zijn."

Als je inderdaad niet wil scheiden, zou ik inzetten op opnieuw therapie, samen. Wie weet wat dat oplevert.
Verder: zoek je ontspanning, troost en gezelligheid elders. Ga af en toe weg, met vrienden en vriendinnen. Ga sporten. Probeer niks bij je man te halen wat hij niet in huis heeft. Dat frustreert. Niet alleen jou, maar ook hem. Want hij voelt zich dan voortdurend tekort schieten.
Sterkte meid.

jada

jada

18-09-2017 om 09:06

triest

Herkenbaar. Zoals ik het lees heeft jou man geen empathische vermogen, ofwel hij kan niet meevoelen. Verder denk ik dat hij in paniek raakt als jij verdriet hebt of hem nodig hebt, jij bent ws de sterkere in de relatie?, hij kan er dan niet tegen als jij zwak bent en hij sterk moet zijn en daarom reageert hij ws zo tegenstrijdig dat hij je in plaats van steun onvriendelijker gaat behandelen. IK heb 26 jaar geworsteld met dezelfde dillema's en gehoopt dat het ooit beter zou worden. Echter in de loop der jaren werd het gedrag van mijn man steeds erger en beledigender. Ook ik bleef langer voor de kinderen en ook ik dacht er is overal wat. Uiteindelijk gingen mijn ogen open en zelfs mijn kinderen zeiden dat ik moest stoppen met dit huwelijk. Achteraf hebben zij meer meegekregen van mijn ongelukkig voelen dan je zou denken. Kortom ik heb de knoop doorgehakt en heb nu een nu een nieuwe relatie waar ik alles heb gevonden wat ik ooit heb gemist en ben heel gelukkig met hem. Helaas heeft mijn ex de scheiding niet goed opgepakt. ONdanks dat hij mij liefdeloos behandelde wilde hij niet scheiden en tot de dag van vandaag probeert hij mijn leven tot een hel te maken, ondanks dat zou ik het zo weer opnieuw doen, liefde is erg belangrijk in het leven, dat heb ik na 26 jaar ervaren. Je kunt vrijwel alles aan als je weet dat je partner van je houdt en je waardeert en steunt.

Jasmijn

Jasmijn

18-09-2017 om 10:59

wat voorbeeldjes?

Hoi Blue, kan je eens wat voorbeeldjes dan noemen van wat er gebeurt, misschien zijn zijn reacties lang zo gek niet als jij vindt?
Verder heb ik heel veel gehad aan psychotherapie voor mezelf, daar kan je dit soort voorvallen ook bespreken en je kunt goed communicatie technieken leren. Misschien is de manier waarop jij dingen vraagt niet helemaal duidelijk voor hem?
Ik was bijvoorbeeld vroeger goed in cynisch reageren, wat al niet aardig is, en zeker niet duidelijk. Of als hij zei " is er wat?" , dan kon ik zuchtend en boos 'niets' zeggen...wat hij dan vertaalde als 'er is dus niets' terwijl ik eigenlijk wilde dat hij zei 'nou volgens mij is er wel wat, want je doet zo boos'. (nu snap ik ook niet meer waarom ik dat vroeger zo deed, blijkbaar zo thuis aangeleerd ofzo, aar effectief was het niet natuurlijk)

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.