Ongewenst gedrag (gezeur) negeren - iemand positieve ervaringen?
Mijn partner heeft wat neurotische trekjes en dat leidt tot gezeur. Een beetje in de volgende trant "heb je de deur op slot gedaan?" "Ja" "Heb je m echt goed op slot gedaan?" "Ja-ha!" en dan een paar minuten later weer "je weet toch wel zeker dat je de deur op slot gedaan hebt he?"
Er zijn meerdere varianten op dit en verwante thema's, in de regel elke dag, meermalen per dag, en soms roept het bij mij associaties op met een gestaag druppende kraan die iemand langzaamaan tot waanzin drijft. Ik heb hem al meermalen duidelijk laten merken dat ik dit gezeur niet op prijs stel, dat helpt dus niets. Mogelijkheden die zich nu nog aandienen zijn een enorme woedeuitbarsting (verbaal en/of fysiek), mijn vingers in mijn oren stoppen en heel hard 'nananananananananana' roepen of gewoon doen of ik het niet hoor. Dit laatste natuurlijk met het idee dat je ongewenst gedrag moet negeren.
Heeft iemand hier ervaring mee? Zou het helpen? Is het daarbij zinvol als ik van tevoren aankondig: ik word gek van je gezeur over x, y en z en ik doe in het vervolg gewoon of ik gek ben?
En voor het geval iemand nu opmerkt ''goh, als dat het enige is', nee, dit is niet het enige, maar ik wil nu eens proberen in elk geval hier wat aan te doen.
En nee, ik wil niet echt tips over hoe ik zo onthecht kan raken dat dit me niet meer stoort. Dat hij dwangmatige trekjes heeft moet hij zelf weten (ik ga er niet eindeloos over uitweiden, maar ik ben echt niet de enige die er zo over denkt), maar ik vind dat zijn omgeving daar niet perse mee lastiggevallen hoeft te worden. We hebben twee kinderen, enige zelfbeheersing van zijn kant is niet alleen in mijn belang (sprak zij kribbig)
Groeten,
Pietje
Nog een mogelijkheid
"Mogelijkheden die zich nu nog aandienen zijn een enorme woedeuitbarsting (verbaal en/of fysiek), mijn vingers in mijn oren stoppen en heel hard \'nananananananananana\' roepen of gewoon doen of ik het niet hoor. Dit laatste natuurlijk met het idee dat je ongewenst gedrag moet negeren."
Of "heb je de deur op slot gedaan?" Reactie laconiek "Nee, waarom? Laat 'm toch altijd wagenwijd open staan". En verder tot de orde van de dag.
Pietje
Maar waarom controleert hij niet zelf zulke dingen? Dan hoeft hij jou niet lastig te vallen. Of helpt dat ook totaal niet? Of om Fely aan te vullen: "Oh, doe jij 'm even op slot?"
Ik denk dat als jij zo overdreven negeert of vinger in oren, dat je de situatie alleen maar erger maakt. Misschien aan hem persoonlijk vragen wat hem zou helpen of hoe hij het zou willen. Kijken of dat overeen kan komen met jou wensen. Is een gesprek hierover met hem mogelijk?
Ik denk dat je streeft naar het onmogelijke
Je wilt je partner zijn gedrag laten veranderen, een beetje als een dolfijnentrainer. Dat wordt dus werken met een clicker. Hij krijgt een koekje als hij niet nog eens naar de deur vraagt, en na een tijd kun je volstaan met een clickje zonder koekje.
Zoiets?
Alleen al de kwalificatie 'gezeur' staat volgens mij garant ervoor dat de oplossing niet gaat komen. Daar zit een oordeel en een hardheid in besloten die werkelijk contact onmogelijk maakt. 'Gezeur' van de een is de werkelijkheid van de ander. 'Gezeur' is een term die aangeeft dat je de ander niet begrijpt en niet wilt luisteren.
Je communiceert m.i. niet op een goed, vruchtbaar niveau. De boodschap zal niet aankomen. Of je nou boos wordt, negeert of nanana roept.
Rodebeuk
"Hij krijgt een koekje als hij niet nog eens naar de deur vraagt, en na een tijd kun je volstaan met een clickje zonder koekje.
Zoiets? "
Zoiets ja. Maar dan zonder koekjes 
Niet alleen voor dolfijnen wordt iets dergelijks aanbevolen, maar ook bij kinderen wordt steeds gezegd dat je ongewenst gedrag moet negeren en dat het dan minder zou moeten worden. Werkt dat bij volwassenen ook, zo vraag ik u af. En vooral vraag ik me af of iemand er ervaring mee heeft.
Dat ik niet communiceer op een vruchtbaar niveau is mij ook wel duidelijk, ik zeg hem dat mij dit ergert en er verandert niets. Een ander argument dan 'hou alsjeblieft op om iedere keer te zeggen x /te vragen y want het is niet contructief en het ergert me enorm' heb ik niet, dus ik dacht - misschien is oostindische doofheid wat. Maar goed, Rodebeuk, heb jij dan een idee hoe die communicatie op een vruchtbaar niveau kan ontstaan?
Het 'nee natuurlijk niet, die staat wijd open' heb ik overigens wel geroepen, maar niet consequent
Groeten,
Pietje
Klinkt een beetje als
Obsessief compulsieve stoornis. Ik zou nooit zomaar een etiketje op iemand durven te plakken maar het is misschien wel interessant om daar eens wat meer over te lezen. Wie weet vind je daar ook handvaten om er mee om te gaan.
Verbazing, humor, ernst
Ik herken het wel een beetje, gelukkig niet van mijn man want oei, ik zou er wel behoorlijk iebelig van worden. De tips van Zonnetje helpen inderdaad, is mijn ervaring. Ik denk in de richting van een combi: verbazing, humor, ernst. Verbazing: 'Maar dat vroeg je net ook al, toch?' Humor: 'Nou, haha, wat denk je zelf?' Ernst: 'Luister, ik vind het zo rot voor je dat je telkens die twijfel voelt of de deur wel op slot zit. Tegelijkertijd kun je je misschien voorstellen dat ik er een beetje iebelig van wordt dat je het telkens aan mij vraagt? Wat kunnen we hieraan doen?'
Nu ik deze reactie zo nalees adviseer ik je geloof ik vooral om tegenvragen te stellen
Als ik jou was
zou ik hetvolgende proberen:
als je de deur op slot hebt gedaan meldt je dit zelf bij hem. Als je het vergeet en hij vraagt het geef je gewoon antwoord.
Direct daarna zeg je 'schat ik heb het je nu verteld; ik geef GEEN antwoord meer als je het weer vraagt'
Daarna is het een kwestie van echt geen antwoord geven als hij het vraagt: of als je de sfeer goed wil houden: hem veelbetekenend aankijken of stralend toelachen...
Maar geen antwoord meer.
Alles wat hem rest is zelf te gaan kijken.
Bevestiging geven?
Als je de deur op slot doet tegen hem zeggen: "Ik heb de deur nu net goed op slot gedaan." Van hem verwachten dat hij je antwoordt zodat jij weet dat hij je gehoord heeft en hem van te voren duidelijk maken dat als je dat tegen hem hebt gezegd, hij niet meer van jou moet verwachten dat je antwoordt als hij je vraagt of je de deur op slot hebt gedaan. Vraagt hij het toch, negeren.
Maar dan voed je wel zijn dwangmatig denken. Je kunt hem ook helemaal zelf verantwoordelijk maken voor het op slot doen van de deur, maar ik denk dat het bij hem niet bij de deur ophoudt. Is het koffiezetapparaat uit? Is de strijkbout uit? Is het gas uit? Is de oven uit? Ik herken dit uit mijn jeugd, ik had een ouder die hiervoor rustig na een uur onderweg op vakantie voor terug kon gaan rijden.
Mijn andere ouder loste het daarna op bovenstaande wijze op. Voor het vertrek alles langslopen waar voor gevreesd kon worden, dat doen (soms samen) en daar een bevestigend antwoord op eisen. Dan konden we rustig op vakantie.
Succes, want je wordt er idd iebelig van.
Hibiscus
Stickertjes
Toevallig ken ik iemand met dit soort gedrag. Hij werkt tegenwoordig met stickertjes (het is trouwens wel een puber dus misschien is het voor volwassenen minder goed toe te passen).
Hij is geobsedeerd door zijn gymtas, licht in de badkamer, deuren etc. Hij moet nu als hij twijfelt of hij wel zijn gymtas heeft ingepakt dit controleren en daarna een stickertje (post it) ergens op plakken. Twijfelt hij dan opnieuw en moet hij weer kijken dan moet hij eerst kijken of het stickertje er is. Zo ja, dan is het klaar. Dan weet hij dat het in orde is. Zo ook voor lampen, deuren etc. Een keer controleren. Bepaalde kleur post it plakken en dan is het klaar. Niet steeds opnieuw naar de deur lopen en voelen. Niet steeds tas openen en controleren. Nee, kijk of het stickertje al opgeplakt is. Dit hangen op een duidelijke plek in zijn kamer want daar vandaan moet hij altijd alles controleren.
En vreemd genoeg werkt het heel goed. Hij is stukken rustiger geworden.
Mannen
Mannen (ongeacht pathologie)vragen sowieso liever iets dan dat ze zelf gaan kijken.
Heel leuk vond ik, volgens mij uit een boek van yvonne kronenberg: Waar staat de suiker?- die is naar de disco.
Goede strategie vind ik de wedervraag (daar worden ze namelijk moe van) De eerste reactie als een man vraagt waar is....?, of heb je al....? moet zijn: heb je al gekeken, of heb je al gezocht. Of in jouw geval, heb je al aan de deur gevoeld?
Pietje
Wie A zegt moet ook B zeggen.. dus ik ben je idd een antwoord schuldig.
Het blijft een beetje gissen omdat ik niet weet hoe neurotisch je partner precies is.
Maar goed. Gokje dan maar.. als ie niet zwaar neurotisch is. Per slot van rekening hebben we allemaal onze onhebbelijkheden.
Vraag: zit er ook een goede kant aan dit trekje/ profiteer je er weleens van? Of is het alleen maar ellende? Vraag: heeft ie dit altijd al gedaan? Vraag: verandert het of is het altijd hetzelfde?
Communiceren op een vruchtbaar niveau gaat veel dieper dan het gedrag waarin jullie nu botsen. Dan moet je denken aan jullie diepere zorgen/beweegredenen. Ergernis is niet echt het goede woord in dit verband. Vind je het een slecht voorbeeld voor je kinderen? Ben je bang dat ze zijn preoccupaties overnemen? Vind je het niet goed dat ze zien dat hij zo de sfeer in huis bepaalt? En andersom, voor hem, wat levert dit hem op? Voelt hij zich zekerder? Vindt hij het prettiger om het aan jou te vragen dan om het zelf te checken? Zijn er dingen waar hij bewust of onbewust bang voor is?
Dat soort lagen moet je ervan afpellen.
Als je dat allemaal te zwaar is dan blijf er maar 1 ding over.
Daar mag je voor terugkomen 
Joep
"Mannen (ongeacht pathologie)vragen sowieso liever iets dan dat ze zelf gaan kijken. "
echt waar? Dat verklaart een hoop. Vanochtend roept man uit keuken (ik was bezig jongste aan te kleden) dat er voor oudste geen schone lunchbox is. En dan vraag ik me echt af wat hij nou verwacht? Dat ik er van boven 1 schoon tover ofzo? Of dat ik hem vertel dat ik nog een geheime lunchbox opbergplaats heb? Andersom zou het nooit in me opkomen om hem zoiets te vragen. Maar volgens jou is dat dus eigenlijk gewoon genen?
Waarom
Heb je hem al eens gevraagd waarom hij het voor een tweede of derde keer vraagt? Mijn man valt namelijk ook in herhalingen, alleen ben ik er achter dat hij 9 van de 10 keer helemaal niet luistert naar wat ik zeg.
Hij deed zelf al een therapie en heeft het daar ook aangekaart (omdat ik op een gegeven moment echt kon onploffen als hij iets voor de 4e keer vroeg) en daar heeft hij geleerd 'actief' te luisteren. Hij was namelijk meestal al bezig met was zal ik zo terugzeggen, terwijl ik nog aan het vertellen was.
(hier kreeg ik laatst een mooie dagelijkse gedachte over: "Wanneer luisteren om te reageren, overgaat in luisteren om te begrijpen, ontstaat er echt contact.")
Nu heeft hij geleerd een deel van wat ik zei te herhalen, of te bevestigen. Zoiets zou jij ook aan je man kunnen vragen/proberen te leren. Iets van herhaal me even, de deur is op slot. Of iets van ... wat zei ik nou net? " ja schat, de deur is op slot" ... zoiets? Klinkt een beetje suf zo, maar het werkt echt.
Toch gaat het hier ook nog wel eens fout hoor, een slechte gewoonte is gewoon niet makkelijk af te leren. Ik reageer vaak met 'heb ik al gezegd" en ik herhaal het antwoord dan niet, hij graaft maar even in zijn geheugen. Hier vraagt mijn ook trouwens alles, en vroeger ging ik er dan nog op in ook. Hij kreeg dan echt voor elkaar dat ik het nog ging pakken ook, tot ik 'm door had, nu probeer ik daar niet meer in te trappen. Als hij iets kwijt is, is het ook altijd meestal mijn schuld maar daar kan ik tegenwoordig wel om lachen en antwoord iets van... ik weet waar het ligt, daar waar je het het laatst in je handen had. (en zoek niet meer mee)
Weggaan
Er is geen probleem bij het weggaan, want dan doet hij gewoon alles dicht. Ik heb geloof ik éen keer gehad dat hij vroeg of ik boven de ramen dicht ging doen, waarop ik vroeg of hij het daarna dan nog ging controleren en toen hij daarop bevestigend antwoordde zei ik hem dat hij het dan mooi zelf kon doen. En dat doet hij ook. Ik laat hem ook altijd de sloten van de deuren doen bij het vertrek, als ik het zelf doe gaat hij toch nog controleren dus die moeite neem ik niet meer.
Maar het is niet alleen sloten, maar ook 'had X zijn jas goed dicht?' (nee schat, natuurlijk stuur ik mijn zoon in de vrieskou in een hemdje naar buiten) - en dat dan in periodes van kou elke dag opnieuw (en in andere periodes om de dag) 'Kijk je wel uit met...' en variaties op deze en dergelijke thema's. Niet altijd is 'kijk zelf even dan' een mogelijk antwoord.
Om even in te gaan op de vragen van Rodebeuk: ja, ik vind het een slecht voorbeeld voor de kinderen en ben ook bang dat ze dit soort dingen gaan overnemen (eerste tekenen zie ik al bij zoon, maar goed, kleine kinderen hechten ook erg aan vastigheid natuurlijk...). En ja, het stoort me dat hij zo'n invloed heeft op de sfeer. Ieder zijn tics en gebreken, maar probeer daar een ander niet mee lastig te vallen. Ik bijt toch ook niet op zijn nagels
Heb trouwens even gegoogled en gelezen over zowel obsessief-compulsieve stoornis (daar lijkt me dit nog een graadje - of meer - te licht voor)en een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. De beschrijving van dat laatste gaf ook de nodige aha-erlebnissen, maar er staat dat dergelijke mensen vaak gierig zijn - dat is hij beslist niet- en overdreven ordelijk. Eén blik op ons huishouden van Jan Steen maakt duidelijk dat daar bij hem geen sprake van kan zijn. En ook van overdreven perfectionisme heb ik op andere fronten eigenlijk niets gemerkt. Alleen die zelfbedachte regeltjes en de diepgevoelde overtuiging (althans, zo brengt hij het) dat dat de Enige Juiste Weg van Omgaan met de Boze Buitenwereld is, dat was tamelijk herkenbaar.
Maar goed, iedereen kan zelf aan het hobbyen met de DSM-IV en vindt dan ongetwijfeld bij zichzelf en zijn naasten trekken van minstens tien verschillende persoonlijkheidsstoornissen
Groeten,
Pietje.
Kijk pietje
..en met die antwoorden op mijn vragen moet je dan het gesprek met je DH aangaan. Dát is de goede insteek voor communicatie over dit onderwerp.
Verder kan ik nog in overweging geven om te proberen in huis de Gouden Regel in te voeren die menig echtelijke ruzie in de kiem smoort: je doet het zelf of je houdt je mond.
Die wordt hier al 20 jaar beoefend. Het scheelt gezeur (jawel! daar is het woord weer) en het straalt vertrouwen uit. Hmm.. nee, eigenlijk juist wantrouwen... whatever, het werkt.
Ik denk iig dat je je partner niet te veel moet bekritiseren, dat wordt 'm niet.
Je moet het gesprek aangaan over de omgangsvormen in huis en over het delen van taken/verantwoordelijkheden. Sterker nog, over wat waar jullie heen willen met je gezin en wat je je kinderen mee wilt geven.
Niet over die vraagjes tussendoor want daar gaat het niet over.
Dc, ot, niet volgens mij
persoonlijk, maar volgens y kronenberg en die kent al ruim 40 of 50 jaar mannen, vandaar de deskundigheid.
Op mij kwam het i.i.g zeer geloofwaardig over en ik pas de techniek ook consequent toe (noodgedwongen, ik weet ook niks te liggen+ wel wat anders te doen).
Hier heeft iedereen in huis (behalve ik)(imho) de neiging hun eigen zemel-issues er bij de anderen te willen doordrukken. Oftewel zeuren over niks. De beste manier om daar mee om te gaan is de 'oprecht geïnteresseerd gezicht trekken, hummen en knikken en verder geen actie ondernemen-modus'. Werkt echt heel goed. Iedereen voelt zich serieus genomen en ik heb nergens last van en oog toch als betrokken partner/ moeder.
Wat overigens ook kan helpen is aanmoedigen. Dus als een van de kinderen(voor de vierduizendste keer) moppert over de glazen die op het 'verkeerde rekje' in de vaatwasser hebben gestaan en daarom niet schoon zijn, dan reageer ik enthousiast en stem in en stel voor alle glazen op de hand te doen voor de zekerheid. Na een keer of twintig deze (oprecht klinkende, dat is erg belangrijk, verval niet in goedkoop cynisme) gang van zaken hoor ik niets meer over verkeerde rekjes maar wordt gewoon desgewenst een glas afgewassen zonder commentaar. De stress dat je niet serieus genomen wordt voedt een ocd. Die stress kun je wegnemen, komt de sfeer ten goede.
Geen idee
of het al geopperd is maar is het een idee om een lijstje op te stellen dat pas net voor jullie de deur uitgaan op volgorde afgevinkt wordt door hem. Ondertussen trekken jullie de jassen aan en is iedereen tegelijkertijd klaar.
Er voor en erna mag er niet over gepraat worden.
Hier dan
Man vraagt, heb jij een schaar? (ik zit ongeveer 2 stappen dichterbij waar de schaar ligt dan hij, maar moet er net zo goed voor opstaan om hem te pakken)... vroeger pakte ik dat ding dus, nu zeg ik heel aardig, ja die hebben we, daar in de kast in dat bakje (wijzend) en hij mag zelf opstaan. Sommige mensen hebben er gewoon een handje van en vroeger pakte ik heel veel (onbewust) voor hem.
En dan iets anders, thuis, vroeger zagen mijn ouders meer, dus als ik (of andersom) zij aan het rommelen waren met iets en er lukte iets niet, (als voorbeeld, iets groots in een wat kleine tas proberen te stoppen) dan hielpen wij elkaar spontaan door de tas even open te houden, dat ging over en weer. Nou hier thuis, is het echt... ik stond erbij en ik keek erna, want bij mijn man komt het dan totaal niet in hem op om even een handje te helpen. Ik vraag het hem dan wel even hoor, joh hou die tas even open. Maar ondanks dat we al bijna 20 jaar samen zijn, verbaast me dat nog steeds, dat hij dat niet ziet. Onlangs lag ik bijna bedolven in de bijkeuken kast omdat er iets omviel, denk maar niet dat man komt kijken naar het kabaal, dan moet ik hem eerst roepen
Vitamine b6 en magnesium
Kan zijn dat hij dit moeilijk kan beheersen onder druk of stress of na griep. Het kan zinvol zijn om niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk meer steun te bieden.
Gaat wat ver maar voor de theorie kun je deze site lezen: http://www.tourette.be/behandeling/natuur/medicatiekruiden2.shtml
Feest der herkenning
Maar dan in iemand met wie ik niet samenwoon! Brr. Het klinkt idd erg dwangmatig. Het schijnt dat dat soms erger kan worden met de jaren. Behalve elke keer geruststellen heb ik er geen antwoord op (ik ga wel al jaren met zo iemand op vakantie).
Er tegenin gaan of het afdoen met 'een grapje (hoewel de man die ik ken een groot gevoel voor humor heeft) werkt altijd tegendraads. Het schijnt heel belangrijk te zijn voor mensen met controledwang om serieus te worden genomen.
Ik probeer het altijd af te doen met: ach ja iedereen heeft wel wat. Maar toch, zo'n vakantie is voor mij uiteindelijk doodvermoeiend. Voor hem ook denk ik. Een familielid zei ooit eens over hem: 'hij vertrekt niet, hij is altijd bezig om te vertrekken.'. Pff. Hoe er mee omgaan? Ik weet het niet. Zoveel mogelijk je eigen plan trekken en hem verbieden dat hij mag afsluiten (het huis) bv. Eerst hij de deur uit, dan doe jij alles wel op slot. Zo doe ik het nu tenminste. Maar ja, ik woon ook niet samen. Sterkte ermee!
Herkenbaar
Ik heb een zoon die ook zo kan "zeuren", maar dat komt ook voort uit angst, onzekerheid en een soort controledrang (hij heeft asperger en zijn wereldje is pas veilig als hij zekerheid heeft).
Een voorbeeld is, dat hij bij elk ding uit de koelkast vraagt of het nog goed is. Ik heb hem daar tot in den treure in begeleid: kijk naar de datum, kijk en ruik. Bij twijfel mag je vragen.
Natuurlijk twijfelde hij bij alles Iets dat 's morgens uit de winkel kwam en 's middags open werd gerukt stond 's avonds al onder verdenking. Het leek wel een mantra: "Is het nog goed?"
Ik heb geprobeerd hem het overdrijven in te laten zien door volslagen maffe antwoorden te geven in de stijl van: "Nee, het is zo hartstikke bedorven dat het al bijna aan reïncarneren toe is. Het liep net spontaan naar me toe in de koelkast en in het donker geeft het licht. Maar ik heb niks beters, dus je doet het er maar mee." En dat hield ik dan consequent vol, met een stalen gezicht. Moeilijk voor mijn kind, want asperger, maar het muntje viel uiteindelijk en godzijdank zag hij ook het absurde er van in, al blijft er altijd een zekere mate van onzekerheid over houdbaarheidsdata, en dat mag hij best uiten, maar doorslaan wordt afgekapt.
Dan de deur als voorbeeld. Ik begrijp dat er nog veel meer is, en dat je er een beetje stapelgek van wordt... Als de consequent volgehouden "nee, die staat wijdopen, hoezo?" niet werkt, kan je er misschien toe overgaan de verantwoordelijkheid voor die deur aan hem over te laten. Het echt zijn probleem te laten worden en niet meer jouw probleem (doe je nu al, begrijp ik). Dan kan je met hem afspreken dat je het woord "deur" nooit meer wil horen met weggaan, want dat is jouw pakkian niet meer.
En andersom geldt dat voor het goed aangeklede kind. Als dat jouw taak is, eis dan van hem dat hij zich daar niet mee bemoeit. Ik denk echt dat hij dusdanig duidelijkheid nodig heeft dat je zulke botte dingen moet afspreken: dit is MIJN taak, daar blijf JIJ achter en ik wil NOOIT MEER vraagtekens van jou horen. Klinkt bot, maar sommige mensen hebben dat nodig. En dat bedoel ik niet cynisch, maar ik bedoel: die hebben die duidelijkheid nodig en soms komt die het best over met bot klinkende opmerkingen.
Ik ga niet de DSM-IV met je doornemen (deel V is in de maak, heb ik gehoord), het is belangrijker hoe je hiermee om gaat. Want dit gaat niet over, al kan het misschien minder worden. Maar dan komt er vaak weer wat anders boven waar zijn onzekerheid meespeelt...
En dat je kinderen het over beginnen te nemen: ook nu ga ik die DSM-IV laten liggen, maar bepaald gedrag van dit soort heeft erfelijke trekjes
Wat De Enige Juiste Weg van Omgaan met de Boze Buitenwereld betreft: die halstarrigheid kan ook nog. Ik wil niet lullig doen, maar dat was voor mij één van de redenen om mijn huwelijk te beëindigen. Hopelijk is dat bij jou niet nodig!
Ik wens je veel tact en geduld toe!
