Ontkenning van geweld
Laatst is een ruzie tussen mijn vriend en mij uitgelopen op een harde klap. Hij schrok er zelf van en voegde eraan toe dat ik hem zo gek maakte, dat hij zoiets deed. Ik weet niet of het relevant is, maar er zijn dingen geweest die hem getriggerd hadden, maar dat was non-verbaal gedrag van mij, wat hij heeft opgevat als persoonlijke kritiek. Of ik dat zo bedoelde, heeft hij niet bij mij gecheckt, maar voor waarheid aangenomen. Dat het zo ging, ben ik pas later achtergekomen, toen we onze ruzie probeerden uit te praten. Dat uitpraten lukte niet. Vooral omdat hij die klap ontkent. Hij zegt dat dat niet gebeurd is, dat het een angstfantasie van mij is! Maar ik weet zeker dat het is gebeurd, ik voel het nog steeds. Voor mij is erkenning echt belangrijk. Vooral omdat die klap mijn gedrag daarna heeft bepaald (dat slachtoffergedrag verwijt hij me wel!).
Ik zal vast reacties krijgen als: weg bij die man. Ja, hier is ook geen excuus voor, alhoewel ik begrijp dat je in je wanhoop tot zoiets kunt komen. Maar wat ik heel erg vind, is dat hij een belangrijk aandeel in de ruzie ontkent: die klap. Hij is ervan onvertuigd dat hij die klap nooit gegeven heeft. Kan het zijn dat hij dat heeft verdrongen, dus dat het voor zijn idee echt niet is gebeurd?
Uhhh
misschien de schrik?
Kijk uit
Kijk alsjeblieft uit met zo'n man. Alles ligt altijd aan een ander en nooit aan hem. Je schrijft dat jij hem (nonverbaal) getriggerd zou hebben maar wat zou dat? Dat geeft hem nog steeds niet het recht om jou te slaan of zelfs maar zijn hand op te tillen naar je! Het feit dat hij later zegt het niet meer te herinneren herken ik ook. Dat is ook wel de makkelijkste weg natuurlijk want zo hoeft hij zich ook niet niet te verantwoorden voor zijn gedrag want ja, hij weet het immers niet meer. Ik geloof er niks van dat hij het niet meer weet, hij WIL het gewoon niet meer weten.
Dus nogmaals, wees alsjeblief voorzichtig met zo'n man en kijk uit dat hij je niet het gevoel gaat geven dat je niks kan of niks goed doet!
Herkenning
Ik heb ook een relatie met een man die tijdens een ruzie wel eens een klap uitdeelt. Hij ontkent dit later ook vaak. Bij hem is het echter zijn manier van met de situatie omgaan. Het is voor hem te confronterend en te moeilijk om onder ogen te moeten zien dat hij een man is die zijn vriendin slaat. Wij zijn al heel wat jaren samen en tot op zekere hoogte heb ik zijn agressie-probleem geaccepteerd.Ik weet waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden dingen meegemaakt waarin hij slaan als de enige uitweg zag. Dit is voor hem zijn manier van zich beschermen geworden, zijn manier van met heftige emoties omgaan.
In de loop van de jaren heb ik echter steeds meer moeite gekregen met zijn agressie, het leek ook steeds heftiger te worden. Dat ontkennen daarna heb ik het ook altijd moeilijk mee, maar ik weet dat hij het donders goed weet als hij mij geslagen heeft. Ik kan me echt niet voorstellen dat jouw vriend zich dat écht niet meer kan herinneren. Probeer er later nog eens over te praten, misschien heeft hij dan ook e.e.a op een rijtje kunnen zetten en is hij er dan wel eerlijk over.
Bedenk je goed dat het niet bij één keer slaan zal blijven, tenzij hij met zichzelf aan de slag gaat. Mijn vriend heeft eindelijk, na veel druk van mijn kant, ingezien dat het zo niet langer gaat en is nu in therapie. Als dat niet helpt zal ik de keuze moeten maken of ik met hem verder wil, maar die kans is niet erg groot.
Sterkte!
Ook herkenning
.....hij heeft het niet gezegd, niet gedaan....en als jouw lip kapot is dan is dat niet mijn schuld....ontkennen, ontkennen, ontkennen, nog dezelfde minuut en vervolgens mij nog eens aanpakken omdat ik hem 'vals beschuldig.'
Ik ben weggegaan. Ik heb geen tips voor jou om het tij te keren, mij is het niet gelukt. Kan je alleen zeggen dat ik het herken. Sterkte.
*hmmm*....
"Ja, hier is ook geen excuus voor, alhoewel ik begrijp dat je in je wanhoop tot zoiets kunt komen."
Is het werkelijk zo? Je bent zeer tegenstrijdig: aan de ene kant geef je toe dat er geen excuus is voor slaan, aan de andere kant geef je toe dat er een excuus is.
Er is GEEN excuus voor slaan, PUNT!
Hij heeft het niet verdrongen, hij hoopt dat hij jou zo gek kan krijgen dat je daadwerkelijk gaat denken dat hij jou geen klap heeft gegeven.
Tips heb ik niet voor je.....wel een vraag: wil je zo verder??
Oh ja hoor….
Tip: Vastbinden in zijn slaap en met een stuk hout erop slaan! Daarna keihard ontkennen dat jij dat hebt gedaan, dat hij zich dat allemaal inbeeldt.
Sorry hoor, maar ik heb hier geen woorden voor! Wegwezen voordat het dadelijk echt link uit de hand gaat lopen voor zover dat al niet gebeurd is! (want dat is het naar mijn beleving al).
Huisarts
even laten weten dat er iets speelt thuis en ook even naar de politie, die hebben goede tips volgens mij want die zien dagelijks dit soort kwesties totaal uit de hand lopen.
er zijn mensen die heel erg goed in staat zijn hun verantwoordelijkheid niet te nemen, ja dat bestaat, die ontkennen totdat ze er echt zelf in gaan geloven, want dat is makkelijker dan iets veranderen aan jezelf, dus dan ben jij de pineut.
Jij bent dus niet alleen verantwoordelijk voor je eigen gedrag, maar ook voor hoe je je uit, hoe je kijkt, hoe je reageert nadat hij iets doet, voor zijn gedrag, voor zijn handelen.
simpel geval van: eens goed uitzoeken hoe je weg kan gaan.
Dit is een andere situatie dan dat je open en bloot elkaar voor rotte vis uitscheldt, elkaar een flinke klap geeft en allebei duidelijk erkent dat er iets echt mis gaat. Hier bij jullie relatie wordt jij langzaam weg gegumt en straks ga je zelf ook nog geloven in de door hem gecultiveerde gekte in jouw hoofd.
Je bent niet gek, hij heeft je geslagen, hij ontkend. Tijd om je spullen te pakken want dit gaat mis. Sterkte !
Uitspraak maya angelou
"Als een man je zijn ware gezicht laat zien, geloof hem dan" ( met andere woorden; wacht niet tot hij nog een keer zijn ware gezicht laat zien !!!).
M.
Dit is zo raak wat manda zegt!
"Hier bij jullie relatie wordt jij langzaam weg gegumt en straks ga je zelf ook nog geloven in de door hem gecultiveerde gekte in jouw hoofd."
Ik weet niet of Manda zelf zoiets heeft meegemaakt, maar het klopt helemaal wat je zegt. Ik kom ook uit zo'n soort relatie en achteraf, ja, achteraf pas, werd ik pas goed wakker en begon ik te beseffen wat een schade er was aangericht in mijn hoofd.
Het gaat niet alleen om die klap. Het gaat om zijn hele houding. Direct na de klap legt hij ogenblikkelijk de schuld bij jou ("Jij maakt mij gek"). Later ontkent hij dat er überhaupt iets is gebeurd.
Is dit het enige incident in jullie relatie, of komen er vaker van die dingen voor? Bijvoorbeeld dat jij heel erg zeker ergens van bent en dat hij vervolgens heel boos wordt, of het zo heftig gaat ontkennen dat je aan jezelf gaat twijfelen en de schuld bij jezelf gaat zoeken? Of dat uitpraten erop neerkomt dat hij naar jou wijst als oorzaak van de problemen?
Hij verwijt jou verder slachtoffergedrag. Dat is een bekende manier om iemand de mond te snoeren.
Is dit een ongelukkig eenmalig incident in een verder goede relatie, of heb je vaker het idee dat je niet serieus wordt genomen en het altijd jouw schuld is?
Reactie
Bedankt voor de reacties tot zo ver... dit soort reacties kon ik natuurlijk verwachten, logisch. Maar mijn vraag is eigenlijk: is het echt mogelijk dat iemand later niet meer weet dat hij een klap heeft uitgedeeld?
Want we hebben het alleen nog over die klap gehad. Waarover hij nu zegt: "Al sla je me dood (leuke woordspeling!), ik weet het echt niet meer. Anders zou ik het echt wel toegeven en daar mijn excuses voor aanbieden. Dat kan er ook nog wel bij". Verder kan hij zich alles nog herinneren (zijn verkeerde interpretaties) en daar heeft hij ook inderdaad wel zijn excuses voor aangeboden. Maar niet de klap zelf en dat hij heeft geroepen dat ik hem gek had gemaakt, dat hij nu zoiets deed. Dat ik na die klap als een ineengedoken vogeltje bleef zitten, heeft hem heel erg geïrriteerd (de slachtofferrol). "Maar ik wist niet dat ik daarvoor een klap had gegeven, dat verandert de zaak...", zei hij daarover. Ik snap hier niets van. Als hij het nog weet en dus tegen me liegt, is hij wel een goeie toneelspeler.
Iemand vroeg of we wel vaker dit soort problemen hebben. Ja. Wel dat hij me verkeerd interpreteert en boos wordt (voor mijn gevoel dan om niks, omdat ik niet begrepen heb waar hij boos om werd). Daar reageer ik weer op en het gebeurt nogal vaak dat het dan escaleert. Maar dat is dan met harde woorden, niet met geweld. Of okee, eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat het 1x eerder is gebeurd. Daar schrok hij erg van en hij heeft meermalen excuses aangeboden. Maar toen wist hij naderhand nog steeds dat hij dat gedaan had.
Liever anoniem nu
Kan het om een black-out gaan? Mijn ex-vriend was "slechts" verbaal agressief en bood ook zelden excuses aan voor zijn mondelinge geweld, ik moest het er echt uitwringen. De excuses zijn dan wel gemeend, hij zegt het niet om er maar vanaf te zijn. Dit leverde (te) veel welles-nietesdiscussies op, hij is er op zo'n moment echt van overtuigd dat hij iets (niet) heeft gezegd of dat ik iets (niet) heb teruggezegd. Op een gegeven moment ga je dan aan jezelf twijfelen. Had ik dit-of-dat misschien toch anders gezegd dan ik me herinnerde? Nu het uit is geeft hij toe dat zijn gedrag niet in de haak was, maar dit terzijde.
Verdrongen of ontkenning
Hou je helemaal niet bezig met of hij de klap verdrongen heeft of dat ie het gewoon ontkent. Ga zijn gedrag niet psychologiseren. Gebruik die energie om een plan te maken om weg te komen. En gauw.
Als je
psychologie moet geloven zit er altijd in de herinnering iets opgeslagen is wat ze eraan kan herinneren. mochten ze het (tijdelijk) niet herinneren.
echter herken ik ook het ontkennen van geweld. mijn exman heeft mij geprobeerd te wurgen. liet op gegeven moment los, liep weg. kwam terug en herinnerde zich niets meer.
daarna was het af en toe een klap. ach ja, die had ik natuurlijk verdiend, want ik haalde hem de bloed onder de nagels vandaan.
ik lees bij jou, dat hij zich aan jou irriteerde jij als bang vogeltje....
dan gaan bij mij de voelsprieten wel omhoog.
ben inmiddels 3 jaar gescheiden, na 10 jaar relatie te hebben gehad.
onlangs heb ik stukken gelezen over narcisme. verhalen van vrouwen hierover. zo herkenbaar.............
misschien heb ik het mis. is maar een klein stukje tekst en uitleg dat je bloot geeft, maar voor mij daar zitten daar elementen in van iemand die samenleeft met iemand die narcistische trekjes vertoond.
lijkt me in ieder geval niet gezond. en wat je al beschrijft, dit was niet de eerste keer dat hij jou heeft geslagen.
zou er toch even goed over nadenken waarom jij nou graag een bevestiging wilt of een soort van black-out aanwezig kan zijn geweest waardoor hij het nu niet herinnert. lijkt alsof je het goed wilt praten wat er is gebeurd.
nogmaals kijk even verder............
succes!!!
Ik begrijp je wel
Zolang jij redenen blijft zoeken naar het hoe en waarom en niet toetst aan de feiten dan hoef je geen keuze's te maken en kun je blijven geloven in zijn liefde, oprechtheid en jouw aandeel die hem zover dreef. Ik weet wat voor een impact dit kan hebben, ik had ook zo'n ex en twijfel nog steeds aan mezelf. Je bent pas klaar om de stap te nemen om bij hem weg te gaan als je niet meer onder de feiten uitkunt en dan nog blijft het moeilijk.
Hoe meer je in een relatie stopt aan tijd, liefde, begrip, emotie's etcetc hoe moeilijker het wordt om er afstand van te nemen. Wat er boven mij gezegd werd klopt, je wordt stukje bij stukje uitgegumd en daardoor is de cirkel rond. De ontwikkeling in zijn agressie is het geeikte verhaal, na een klap volgen er meer, vaker, spijt en ontkenning, jij twijfelt aan jezelf, wilt hem niet kwijt want hij heeft ook goede kanten, kinderen huis financieen, ligt ook aan mij etc. Hij blijft er mee weg komen door jouw twijfels en onzekerheid.
En daardoor zal hij het blijven doen, de cirkel is rond en alleen jij kan de cirkel doorbreken als de tijd rijp is. Sterkte!
Waar ik wel steeds tegenaan loop
... is dat ik het slecht met hem voor heb, hem onderuit haal, hem door de mangel haal. Normaliter krijgt iemand toch het voordeel van de twijfel? Hij gaat van het negatieve uit, zonder bij mij te checken of ik het werkelijk zo bedoel. Hij heeft altijd zijn voelsprieten uit en op zoek naar dingetjes die zijn gedachtengang staven. Soms heeft hij gelijk. Maar vaak ook niet en dan hoor ik pas veel later wat bij hem een boze omslag heeft veroorzaakt. Daar loop ik steeds tegenaan en daar valt niet tegenop te werken, inleven, aan te passen... word je echt doodmoe van. Die klap kwam hieruit voort. En nee, natuurlijk vind ik die klap erg en zie ik ook wel hoe ernstig dat is. Toch probeer ik het wel te begrijpen... misschien omdat ik het me al zo eigen te maken door voor hem te denken, juist om dingen te voorkomen, hoe erg dat ook is (bedenk ik me, terwijl ik dit opschrijf). Vandaar dat ik er ook mee bezig ben waarom hij zo achterdochtig is over hoe ik met hem omga. Ik kan alleen maar bedenken dat hij juist heel onzeker over zichzelf is, dus eigenlijk het tegenovergestelde van narcisme?
Oei, pioenroos...
Ik plaatste mijn reactie nog voordat ik die van jou gelezen had. Maar er staat wel iets erg waars in (in de meeste reacties trouwens):
"Hoe meer je in een relatie stopt aan tijd, liefde, begrip, emotie's etcetc hoe moeilijker het wordt om er afstand van te nemen."
Ja, zo voelt het inderdaad. Al die investeringen, het weer proberen, zou allemaal voor niks zijn geweest als ik besluit om ermee te stoppen...
Niet voor niets!
Als je voor jezelf kiest is het toch niet voor niets geweest ? Integendeel zou ik zeggen !
M.
Boek
mijn ex was ook onzeker over zichzelf. dat stukje strookt ook met wat er werd geschreven mbt narcisme. maar let wel, niet alle kenmerken hoeft hij aan te voldoen.ik herken mijn ex ook niet in alle kenmerken. maar vele wel.
en herken in wat jij beschrijft tussen regels door zoveel dingen.
het boek pesten en treiteren van hirigoyen heeft mij ook geholpen.
want zelfs 3 jaar na scheiding heb ik nog neiging om gedragingen van hem te willen verantwoorden voor mijzelf. tja en daar ga ik dan weer de "fout" in. ik kan hem niet veranderen.
jij geeft aan : ik probeer heb te begrijpen. neem van mij aan dat niet iedereen te begrijpen is.
in hoeverre heb jij jezelf al verloren?????????
wat wil jij zelf. kan jij zelf zo leven. wil jij zo leven. wat wil jij!!!!
Narcisme/onzekerheid
ik denk dat iedere narcist diep van binnen juist heel onzeker is over zichzelf. Ze overschreeuwen zichzelf en zijn er zelf bijna helemaal in gaan geloven. Bijna.
Dus als je iets doet wat niet bij die prachtige persoonlijkheid past... dan scip je dat gewoon. Simpel toch? Verdringen is niet gebeurd!
Huh?
wat je er in stopt, er weer uit halen, zonde etc ???
Een relatie is toch geen project !! Er is geen einddoel, je bent 'alleen met jezelf' en samen met die ander en als je van elkaar houdt en veel voor elkaar over houdt, het goed met elkaar kunt vinden, en vooral jezelf kan zijn (jezelf zijn !!!!) dan is er geen einddoel.
Grr
veel voor elkaar over HEBT.
En nogmaals: jezelf kunnen, mogen willen moeten zijn !
Belle epoque
nee zo'n relatie heb ik niet gehad daar is mijn ego altijd te groot voor geweest. Wel had mijn eerste vriendje losse handjes, we waren nogal gek op elkaar en letterlijk met elkaar, hij schijnt nog steeds niet in staat te zijn om op normale manier met zijn gevoelens om te gaan, dat hoorde ik jaren geleden uit het roddelcircuit.
ik vind ook dat vrouwen die dit laat voort duren een deel aan zichzelf te wijten hebben, de hondstrouwe heldenrol in nemen, ik kan nu even niet de juiste woorden vinden, misschien later.
Manda
"ik vind ook dat vrouwen die dit laat voort duren een deel aan zichzelf te wijten hebben, de hondstrouwe heldenrol in nemen, ik kan nu even niet de juiste woorden vinden, misschien later."
Dat vind ik niet. Ik ben 10 jaar gebleven bij mijn exman. die toch ook losse handjes had, manipuleerde, enz.
ik ben gebleven, omdat hij mij op een bepaalde manier afhankelijk van hem maakte. oa door de kinderen.
ik ben lang gebleven, misschien te lang, maar het is moeilijk om bij iemand weg te gaan als je samen kinderen hebt bijvoorbeeld.
ik weet niet hoe het met startster van dit draadje zit.
soms zijn er gewoon omstandigheden dat je blijft........
Heldenrol dus
Anoniem,
je wijst de mening "dat mishandeling voort kan duren door de aanname van vrouwen van de hondstrouwe heldenrol" af en tegelijkertijd zeg je dat je gebleven bent bij je slaande partner om de kinderen...
Dat IS toch de hondstrouwe heldenrol? Je offert jezelf toch op voor de kinderen? Je houdt dus toch mishandeling in stand daarmee? Tis wellicht op dat moment in je leven de enige manier maar de realiteit is: je houdt mishandeling in stand. Daar valt niks mooiers van te maken. Dat het confronterend is om te horen dat je daar zelf dus debet aan bent snap ik wel... en dat het hondsmoeilijk is om dat te doorbreken ook. Dus echt: complimenten voor je dat het je gelukt is!
Veel geluk en sterkte voor alle dames die dit proces nog moeten doormaken....
Onzekerheid?
Ik weet niet of onzekerheid ten grondslag ligt aan narcistisch gedrag. Ik heb me nooit verdiept in de literatuur, de ervaring op zich was wel genoeg 
Het feit dat je vriend alles wat je zegt en doet negatief uitlegt, herken ik wel. Dat doet hij vast niet alleen bij jou, maar ook bij anderen. Als iemand anders iets doet waar hij last van heeft, doet die ander dat vast expres? Is hij wel eens van baan gewisseld omdat hij een leidinggevende had die niet goed functioneerde (of knettergek was), en dat afreageerde op hem? Heeft iedereen ongelijk, behalve hij? Zegt hij wel eens dat jij niet normaal bent? Heeft hij last van totale miskenning van zijn talenten (misschien zagen zelfs zijn ouders niet hoe geweldig hij is)?
En verder
een volwassen man moet je behandelen als volwassen man. je hoeft niet voor hem te denken, hem 'beter te maken omdat hij zo'n rotjeugd heeft gehad en er eigenlijk niets aan kan doen dat hij zo doet'.
Hij is volwassen en net als jij compleet verantwoordelijk voor zijn eigen handelen. En dat ben jij ook. Jullie hebben nu zo'n mooie rol verdeling van de hondstrouwe heldenrol en hij heeft jou om zichzelf niet keihard tegen te komen.
Zover ik geloof is dit mijn enige leven en de tijd die ik hier rond loop wil ik alleen met een man die mij goed en liefdevol behandeld door brengen, gewoon omdat ik dat ook waard ben. Ik ben het waard om niet gebruikt te worden voor iemands angsten. Ik hoef niemand te fixen, ik hoef niemand te bewijzen dat ik van hem hou.
Dus hou op met dat gehang in 'ik weet als enige hoe kwetsbaar hij is en dat voelt zo bijzonder en daarom blijf ik'.
Cliche uitspraak:
Tomorrow is the first day of the rest of YOUR life' - weg bij die man, hij gaat nooit veranderen. Ik hoop dat het je lukt.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Ach dat gegraaf over het waarom
narcistisch of gewoon zoals iedereen maar dan een beetje erger 'beschadigd in zijn jeugd'.
Niet aan beginnen, hij is volwassen, kan zelf keuzes maken.
Ach ik kan het ook zelden vinden met mijn bazen, ik vind ze heel snel vervelend en dat vind ik dan ook echt. En zo heb ik dat redelijk vaak in mijn leven met de mensheid (inside joke hier thuis, "jij en de mensheid gaan niet zo goed samen, zullen we nog een huisdier nemen".) EN TOCH SLA IK NIET en ga ik ook niemand wijs maken dat als ik mij stom gedraag dat niet door mezelf komt.
Het idee alleen al, nee mijn ego is heel groot, ik ben ook ijdel en narcistisch maar als ik ergens voor pas is het mijzelf voor de gek te houden. En dat doet hij wel en jij doet er lekker aan mee.
Bovendien, ik kan je wel vertellen dat als 1 van mijn dochters ooit een vent krijgt die haar slaat, vernederd en zijn verantwoordelijkheid in het brein van mijn dochter omgooit tot gekte ik a. mijn dochter te weinig zelfrespect heb meegegeven en b. die vent de wielen van mijn auto zal laten voelen.
Ik ben echt de laatste die mijn dochters OOIT zou adviseren te blijven bij die 'oh zo zielige kwetsbare onzekere stumperd' vanwege de kinderen.
Zo en dat was even mijn bijdrage voor dit topic. Je weet wel hoe het echt zit.
Liever anoniem nu
Weet je waarom je (nog steeds) blijft? Hebben jullie kinderen samen? Wat levert het je op als je blijft?
Ik weet trouwens nog steeds niet waarom ik bleef. Het kwam gewoon niet in me op dat het ook anders kon, dat ik ook weg kon gaan. Het was wel een enorme opluchting en gaf zoveel rust toen ik eenmaal weg was.
Tja...
We hebben inderdaad twee kinderen samen. Maar dan is de vraag, blijf je daarvoor of ga je daarvoor juist uit elkaar? Eerlijk gezegd was dat niet aan de orde toen ik dit topic opende! Maar natuurlijk speelt het wel eens door mijn hoofd. Niet door de klap, maar omdat die man zo moeilijk is om mee om te gaan. Hij is niet alleen voor mij moeilijk. Hij heeft ook een conflict op zijn werk, met zijn leidinggevende. En met een buurman in de straat. Vriendschappen blijven ook nooit lang, hij is soms best direct en fel in discussies en vindt dat hij dat moet kunnen (eerlijk ja, maar niet tactisch). In het begin van onze relatie speelden dit soort dingen ook wel, er werd zelfs gezegd: die man lijkt me niet makkelijk. En toen had het iets aantrekkelijks, oh, maar ik kan hem wel aan! Dat heb ik ook lange tijd gekund voor mijn gevoel. Maar sinds er kinderen zijn, ben ik afhankelijker (heb gelukkig wel altijd mijn eigen werk, dingen gehouden). Het lukt me steeds minder makkelijk om mijn rust te bewaren. Bij elk dingetje denken: oh, daar gaan we weer, wat heb ik nou weer verkeerd gedaan?! Kost bakken met energie.
