Ontkenning van geweld
Laatst is een ruzie tussen mijn vriend en mij uitgelopen op een harde klap. Hij schrok er zelf van en voegde eraan toe dat ik hem zo gek maakte, dat hij zoiets deed. Ik weet niet of het relevant is, maar er zijn dingen geweest die hem getriggerd hadden, maar dat was non-verbaal gedrag van mij, wat hij heeft opgevat als persoonlijke kritiek. Of ik dat zo bedoelde, heeft hij niet bij mij gecheckt, maar voor waarheid aangenomen. Dat het zo ging, ben ik pas later achtergekomen, toen we onze ruzie probeerden uit te praten. Dat uitpraten lukte niet. Vooral omdat hij die klap ontkent. Hij zegt dat dat niet gebeurd is, dat het een angstfantasie van mij is! Maar ik weet zeker dat het is gebeurd, ik voel het nog steeds. Voor mij is erkenning echt belangrijk. Vooral omdat die klap mijn gedrag daarna heeft bepaald (dat slachtoffergedrag verwijt hij me wel!).
Ik zal vast reacties krijgen als: weg bij die man. Ja, hier is ook geen excuus voor, alhoewel ik begrijp dat je in je wanhoop tot zoiets kunt komen. Maar wat ik heel erg vind, is dat hij een belangrijk aandeel in de ruzie ontkent: die klap. Hij is ervan onvertuigd dat hij die klap nooit gegeven heeft. Kan het zijn dat hij dat heeft verdrongen, dus dat het voor zijn idee echt niet is gebeurd?
Te ver
Ik vind reacties te ver gaan, op dit forum puschen ze al heel vlug voor scheidingen, veel te vlug. Ik vind het veel verstandiger als je het een plaats geeft en er lessen uit leert, er zeker niet zo in blijven hangen als het een eenmalig feit is , de context waarin het zich voordeed is voor een buitenstaander niet goed in te schatten, dat weet jijzelf best, probeer het zeker niet te gebruiken om je relatie in een negatieve spiraal te krijgen, daar heb jijzelf ook enkel nadeel van !!
Even anoniem,
Je laat me heel sterk denken aan een aantal draadjes van een jaar of 3 terug. Misscien staat er wat zinnigs voor je in. Sterkte!
Blijven voor de kinderen?
"Bij elk dingetje denken: oh, daar gaan we weer, wat heb ik nou weer verkeerd gedaan?! Kost bakken met energie."
Zo was het hier ook met mijn ex. Op het laatst was ik gesloopt. Hij hield me 's nachts ook altijd uit mijn slaap met zijn geruzie, vreselijk.
Je vraagt je af of je moet bljven of juist uit elkaar gaan voor de kinderen. Ik kan natuurlijk niet bij jou thuis kijken, maar hier ben ik er mede om de kinderen mee gestopt. Als ex zijn zin niet kreeg bij mij, ging hij zich afreageren op mijn oudste. Dat was echt vreselijk en voor mij de limit. Mijn zoon zit ook zo veel lekkerder in zijn vel nu er weer rust en veiligheid in huis is.
En As, ik denk dat een aantal forummers in eenzelfde situatie met eenzelfde soort partner hebben gezeten, en daarom adviseren om eruit te stappen. Je weet pas hoe erg het is als je het zelf hebt mee gemaakt.
Het zou natuurlijk een eenmalige klap geweest kunnen zijn, maar die is wel gevolgd op een jarenlang gedragspatroon. Je kunt het gebeuren dan wel 'een plaats' geven, maar volgens mij blijf je dan altijd bedacht op eventuele nieuwe klappen waardoor je nooit meer ontspannen kunt zijn. Vind jij de context van belang als er sprake is van lichamelijk geweld? Als iemand erg lastig is mag je hem wel een klap geven?
Wisselwerking
Er zijn maar heel weinig vrouwen die zich aan een geweldadige bruut verbinden die hen van het begin af aan mishandeld. Ik denk dat veel geweldadige relaties daar op een één of andere manier naar toe gegroeid zijn door wisselwerking van de partners en zo in een steeds erger wordende spiraal terecht zijn gekomen.
Eens tijdens mijn sstudentenleven had ik een vriendje die op zich een hele hartelijke vriendelijk jongen was, maar chronisch onzeker. Die onzekerheid zag je in het begin echt niet aan de buitenkant, hij leek juist zelfverzekerd, maar die projecteerde hij op een gegeven moment op mij. Ik herken die supergevoelige voelsprieten. Constant gedragingen en uitspraken van mij negatief uitleggen en vervolgens die hersenspinsels van hem zonder te staven als heilige waarheid aannemen en daarop reageren. En ach ik was de kwaadste niet, we hielden toch van elkaar en dus begon ik me bijna ongemerkt aan te passen in de dingen die mij niet zoveel uitmaakten, maar waarbij hij kennelijk erg veel moeite had. Alleen was het nooit genoeg en bovendien door meer op mijn woorden te passen en mijn gedrag aan te passen kreeg mijn houding iets onnatuurlijks, stiekems, waardoor zijn voelsprieten natuurlijk nog meer getriggerd werden wat hij dan weer op zijn manier uitlegde en zo doken wij de spiraal in.
Totdat de eerste klap volgde. We hadden weer eens een woordenwisseling vanwege die onzekerheidsfantasiën van hem en in eens haalde hij uit pure onzekerheid en frustratie uit. Nou, heb ik gelukkig een karakter wat meer op die van Manda lijkt en mijn reactie was er één van pure ongeloof gemengd met pure woede dat hij mij door zijn fysiek sterkere kracht met angst zou kunnen domineren. Ik ben hem gelijk als een furie fysiek en verbaal aangevallen, hoe durfde hij het in zijn hoofd te halen mij te slaan? Door gelijk daardoor een stevige grens te trekken tot hier en niet verder is fysiek geweld daarna nooit meer een probleem geweest.
Op andere gebieden ging echter het patroon van zijn steeds gevoeliger wordende voelsprieten en het van mij steeeds meer op de tenen lopen om die voelsprieten te ontzien wel door. Toen ik uiteindelijk het contrast merkte van hoe ik me vrij als mijzelf kon gedragen als hij niet in de buurt was en hoe ik mezelf moest veranderen als ik bij hem was heb ik het uitgemaakt. Met zo'n pathologisch onzekere partner viel niet te leven.
Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn als ik niet gelijk na de klap een reactie had gehad dat ik klappen niet tollereerde wat het me ook zou kosten. Ik vermoed dat we dan een nieuw patroon zouden zijn ingedoken. Een patroon waarin langzaam steeds meer geweld sluipt omdat zijn aanvankelijk onbewuste ervaring hem leert dat dit een manier is om op dat moment zijn frustratie (die volgens hem door mij wordt opgeroepen) de baas te worden. Geen goede manier, dat zou hij ook wel weten, maar des al niet te min een manier, waar hij op het moment dat hij geen andere uitweg ziet vroeg op laat op het toppunt van zijn frustratie zou terugvallen. En achteraf valt het dan voor zichzelf wel weer goed te praten dat de vrouw dat toch echt uitgelokt heeft, vooral als die vrouw zelf dan ook nog eens probeert om begrip te hebben en haar best doet door alleen van haar kant deze dingen te voorkomen. De verantwoordelijkheid van rust in het gezin verschuift op deze kromme manier ineens naar haar. En hup de realtie zit weer wat dieper in de spiraal van een geweldadige relatie.
Als ik zo de berichtjes van Liever-Anoniem-nu lees zitten zij en haar partner al aardig diep in deze spiraal. Liever-Anoniem-nu probeert haar partner te begrijpen , zich in hem in te leven en het zich eigen te maken dat ze van te voren al bedenkt waar hij eventueel op zou kunnen reageren zodat ze dat kan voorkomen, kortom aanpassing ten top. Haar partner heeft de weg van klappen al gevonden, inclusief het haar daarvoor verantwoordelijk stellen en vervolgens ontkennen om de discussie of deze manier door de beugel kan of niet te ontkomen. Of die ontkenning nou bewust of onbewust gebeurd is helemaal niet relevant voor het neerwaardse spiraaleffect van de relatie. Ondertussen heeft hij daardoor succesvol de verantwoording voor zijn hypergevoelige voelsprieten en hersenspinsels bij zijn vrouw neergelegd. Zij moet dat voorkomen en als ze dat niet goed doet (is natuurlijk onmogelijk) zal hij vroeg of laat steeds vaker naar de manier van geweld grijpen.
Er zijn maar twee manieren op hier uit te komen. Of de vrouw gaat weg of ze gaan gelijk samen naar therapie om te leren deze wisselwerking te doorbreken. Als hij zijn aandeel echter van te voren halsstallig ontkent, zoals velen doen blijft alleen optie 1 over. Sommige vrouwen wachten erg lang voordat ze die pas psychologisch durven te zetten. Pas als hun man ook op deze manier met de kinderen begint of als ze meerdere malen het ziekenhuis in zijn geslagen. Sommigen wachten te lang en de treurige afloop kun je dan in de krant lezen.
Dus Liever-Anoniem-nu kies wat je wilt. Je moet NU actie ondernemen. Je pakt nu je biezen of je zegt tegen je man dat je weggaat tenzij hij NU instemd om samen psychologische hulp te zoeken om uit jullie wisselwerkingspatroon te komen. Het klopt gewoon niet wat je man zegt. Serieus als hij denkt dat je angstvisioenen van hem krijgt zou hij als eerste aan de bel moeten trekken voor psychische hulp voor jullie beiden ipv de verantwoordelijkheid af te schuiven naar jou toe. Het is toch niet normaal en onmogelijk om een gelijkwaardige relatie te hebben met iemand die zo bang voor de ander zou zijn.
Ik hoop met heel mijn hart dat je de kracht zult hebben om deze stap te doen, en wil hij niet, om wat voor reden dan ook, dan hij hij ervoor gekozen dat jullie relatie zo wie zo geen toekomst heeft met als consequentie dat je weg moet gaan. De verantwoordelijkheid ligt nu eens bij hem ipv bij jou. Zijn allerlaatste kans om je te bewijzen dat zijn liefde groter is als zijn onzekerheid. Neemt hij die niet, wegwezen dan, als was het maar om de kinderen de rest van deze spiraal te besparen.
Groeten Primavera
Primavera
Je analyse is uitstekend, je verwoordt precies wat er aan de hand is. Bij ons is het niet tot klappen gekomen, ik heb het half juni uitgemaakt en ben inmiddels het punt van de sprankjes hoop voorbij. Enkele keren heb ik therapie gesuggereerd maar hij wil er niet aan. Tja, dan houdt het op. Dus, Liever-anoniem-nu, tijd voor actie. Er is een fase dat je de dreigende mislukking niet wilt accepteren maar daar ben ik inmiddels overheen, ik ben nu voornamelijk opgelucht en denk inmiddels alleen nog maar aan mezelf en mijn dochter, al heb ik best nog met hem te doen, hij heeft het er reuze moeilijk mee en blijft me maar mailen en sms-en, in alle toonaarden: lief, verwijtend of pseudo-onverschillig. Als ik reageer, valt hij me aan en als ik geen sjoege geef, wordt me onverschilligheid verweten. Eigenlijk moet ik hem gewoon nooit meer antwoorden, dat is het laatste eindje dat ik nog moet afknopen.
