op de klippen

Hallo,

Het zou maar zo kunnen dat mijn vrouw hier ook onder een alias schrijft en leest, dus misschien herkent ze me. Het zij zo. Ons huwelijk is behoorlijk op de klippen gelopen door mijn gedrag. Kort samengevat gedraag ik mij autoritair naar de kinderen, geef ze geen vertrouwen, luister ik niet naar de kinderen én mijn vrouw, en overleg ik nergens over. Daarvoor ben ik al ruime tijd in therapie.

Als ik die samenvatting lees schiet ik meteen vol. Zo wil ik helemaal niet zijn. Ik ben geworden zoals mijn eigen vader terwijl ik vroeger gezworen heb dat dat nooit zou gebeuren. Mijn ego heeft belachelijke afmetingen gekregen. De gesprekken met de psycholoog zijn erg moeilijk voor me. Heel confronterend, maar dat moet. Eigenlijk heb ik een enorm minderwaardigheidscomplex en zit er een heleboel weggestopte boosheid in me. Door de steeds verslechterende situatie thuis word ik alsmaar prikkelbaarder, en ben ik om de haverklap zomaar boos. Mijn kinderen moeten het dan ontgelden met kleinerende opmerkingen (en daarbij maak ik ook nog eens onderscheid). Ik maak het wel altijd goed, maar mijn spijt betekent steeds minder.

Daarnaast ben ik nogal gemakzuchtig als het gaat om het plannen en organiseren van dingen. Ik heb daar een broertje aan dood. Ik laat dat graag over aan mijn vrouw. Denk aan vakantieplanning, financiën, verzekeringen, alle zaken rondom school en sport van de kids. Ik doe wel heel veel in en om het huis en betrek me wel heel actief bij school, sport en dergelijke. Ik mis geen wedstrijd, uitvoering of belangrijk gesprek op school, maar ik neem zelden tot nooit het initiatief in het regelen van de grote dingen. Het is niet helemaal onwil, maar ik denk dat ik nooit goed kan doen. Maar dat heeft er vooral mee te maken dat ik alle kritiek die ik van mijn vrouw ontvang erg persoonlijk opvat. Mijn minderwaardigheidscomplex wordt er steeds groter door. En toch is mijn ego gigantisch. Dat begrijp ik zelf ook niet. Ja, ik denk dat het een facade is die ik niet meer onder controle heb. Ik begin mezelf een beetje te verliezen. Weet niet meer goed wie ik ben. Op aanraden van mijn therapeut ben ik nu eindelijk toch maar eens meer tijd voor mezelf aan het nemen. Om op te laden en tijd te hebben om mezelf terug te vinden. Ik was daar altijd heel sceptisch over, maar nu doe ik het toch maar. Die tijd voor mezelf is fijn, maar ik voel me ook schuldig, want ik werk dan alleen maar aan mezelf en niet aan de relatie. In ieder geval lukt het me de laatste tijd wel ietsje beter om mijn kalmte te bewaren naar de kinderen, en ze vertrouwen te geven. In plaats van boos word ik nu snel verdrietig waardoor ik heel veel blokjes om ga. Of ik vlucht naar boven en ga op bed liggen piekeren. Beneden wordt dan veel gelachen. Zonder mij is het veel gezelliger. Mijn kinderen verliezen hun respect voor me. Ik krijg heel veel terug gespiegeld: ja maar jij doet het ook.

Ik loop hier eigenlijk al best lang mee (meer dan 15 jaar) en ben ook al diverse keren in therapie geweest. Het geduld van mijn vrouw is helemaal op. Ze is me spuugzat. Het laatste greintje liefde dat ze nog voor me had heb ik helemaal vergruisd tijdens de vakantie. En ik raak alleen maar dieper en dieper in de put. Ooit is mijn veerkracht ook op. Het stomme is dat de oplossing (althans in de ogen van mijn vrouw) heel simpel is: overleg over dingen die ons samen aangaan, uit je emoties en zeg wat je voelt, en behandel je kinderen als mensen. Rationeel ziet dat er heel overzichtelijk uit, maar emotioneel is het niet te bevatten voor me.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier wil vragen. Geen medelijden in ieder geval. Alle advies stel ik op prijs. Anderen die zich in mij herkennen en al verder zijn dan ik, zou ik ook best graag mee in contact mee willen komen. Misschien heb ik vooral hoop nodig. Ik zie het somber in.