Oude liefde roest helaas niet
Zo'n 25 jaar geleden heb ik in het buiteland gewoond. Daar kwam ik een jongen tegen met wie ik wat had. Hij was hoteldebotel van mij en ik was nog lang leven de lol en zag nog niet een heel leven met hem voor me. Het benauwde me. Toen ik terug naar NL ging stond hij op een dag voor mijn raam! Hij was in NL komen wonen en of ik niet dolblij was. Nee dus want ik kreeg het spaans benauwd. In de jaren die daarna kwamen probeerde hij hier een bedrijfje op te starten en ik hielp hem omdat ik me schuldig voelde. Hij kwam tenslotte voor mij naar NL. Als ik hem hielp, hadden we ook vanzelfsprekend sex. En zo ging het jaren: afstoten, aantrekken. Dan weer wel dan weer niet. Hij belde me geregeld snachts wakker om te praten. Als ik erop ging rekenen hoorde en zag ik hem niet en net als ik hem vergeten was kwam hij weer om de hoek. Ik ben weer naar het buitenland gegaan en daar kreeg ik wat met een oude schoolvriend en werd ik moeder. Ik belde hem om te zeggen dat het nu dus afgelopen zou moeten zijn want ik werd nu moeder en wilde een goede vrouw zijn. Hij zei nog dat het niet zou werken omdat hij de ware was en we zouden elkaar wel weer tegenkomen. Probleem: ik ben altijd aan hem blijven denken en dat weerhield mij echt van de dingen en mensen te genieten. Al die jaren keek ik in mijn emails als eerste of er een bericht van hem was. Als hij mailde waren het 3 woorden die ik dan wel beantwoorde. Nog steeds kijk ik of hij mailt maar ik zal hem niet als eerste mailen. Wel vraag ik me steeds af hoe zou het zijn geweest als...
Ik heb hem via internet opgespoord en weet nu heel veel over zijn familie en schoonfamilie. Hij heeft inmiddels ook een gezin. Ik zoek geen contact maar volg hem wel en vul in hoe gelukkig hij zonder mij is. Ik wil eigenlijk het liefst dat hij ook aan mij denkt en mij mist. Is dit nu ware liefde geweest die ik heb laten lopen? En wat moet ik nu? Ik wil niet aan hem denken maar hoe stop ik dat. Ik maak mezelf en mijn omgeving ongelukkig.
Knop omdraaien
Ik heb er twee gedachten over: word volwassen, en: draai de knop om en sluit het af. Maar dat weet je zelf ook volgens mij.
Je hebt blijkbaar keuzes in je leven gemaakt die de liefde voor deze man niet overstegen, anders kreeg deze situatie geen kans om alles te verstieren. Ik heb relatie met iemand gehad waar ik nog lang aan heb moeten terugdenken. Terwijl ik héél goed wist dat ik blij moest zijn dat ik van 'm af was. Het was nog niet af blijkbaar. Ik had hem eigenlijk nog op zijn nummer willen zetten of zo, iets als 'kijk eens, ik ben zonder jou gelukkiger!' (is echt zo) Dat gevoel van terug willen zien is gesleten. Het zou geinig zijn als ik hem weer een keer zie, maar meer ook niet. Ik heb een man die veel meer voor me betekent dan die 'verkering' ooit voor me heeft betekent, dus ik heb er helemaal vrede mee. Bij jou lijkt dat niet zo te zijn. Als je vrede had met je leven zoals je nu leidt had je deze oude liefde los kunnen laten. Je hebt er niets aan om deze man weer op te zoeken en zijn leven overhoop te halen. Werk aan je eigen geluk, maar wel zonder die man.
Besef je
hoe eng je aan het doen bent? Ik heb ook zo'n figuur die weliswaar geen contact zoekt, maar mij wel probeert te volgen. Gelukkig is er via internet niet zo fabelachtig veel persoonlijks over mij te vinden en dat houd ik voorlopig zo. Dat voelt akelig.
Jij hebt een gezin, hij heeft een gezin. Zet er een punt achter en haal uit je huidige leven wat erin zit. Jij hebt hem gevraagd je met rust te laten en dat heeft hij blijkbaar gedaan. Laat hem dan nu ook met rust. Als je veel van hem houdt of gehouden heb, breng dat dan voor hem op.
Afsluiten
Als ik lees hoe je de relatie destijds beschrijft van aantrekken en afstoten lijkt me dat nu niets is om naar terug te verlangen, tegelijkertijd hoort bij dit soort relaties volgens mij ook (ken het uit een ver verleden) dat het nooit 'af' of 'klaar' is en het aan je blijft trekken, juist vanwege die ambivalentie. En de enige die dit kan afsluiten ben je zelf, romantiseer het niet.
Verder schrijf je:
"Hij heeft inmiddels ook een gezin. Ik zoek geen contact maar volg hem wel en vul in hoe gelukkig hij zonder mij is. Ik wil eigenlijk het liefst dat hij ook aan mij denkt en mij mist. Is dit nu ware liefde geweest die ik heb laten lopen?"
Lijkt mij geen ware liefde als je nog meer mensen ongelukkig wilt maken, nl zijn eigen gezin van nu..En als je zou willen dat hij jou ook mist en dus ook niet gelukkig zou zijn....Dat is toch geen liefde als je dat wenst voor iemand?
Sorry voor mijn moraliserende reactie maar ik denk echt dat je zelf de knop moet en kunt omzetten.
Succes!
Nou meid
Als zo'n proleet je ware liefde is, heb je jezelf niet erg hoog zitten. Wat een akelige vent.
Tirza
De herinneringen
Blijkbaar heb je de relatie toen niet goed kunnen afsluiten, maar je schrijft dit: Als ik erop ging rekenen hoorde en zag ik hem niet en net als ik hem vergeten was kwam hij weer om de hoek..... ---> dat is toch niet leuk? Toen niet en nu nog steeds niet. Volgens mij is het een type met bindingsangst. Vriendin van mij had ook zo'n vriend, en daar kan je gewoon geen leuke relatie mee hebben.
Probeer ook de negatieve kanten te herinneren en hem niet te romantiseren. Wel heel lastig als iemand je leven zo beheerst, of je het nu wilt of niet. Uit je hoofd zetten is makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien kan je hem een soort van afscheidsbrief schrijven (en niet versturen) of wat gesprekken met een therapeut, klinkt wellicht zwaar, maar vaak krijg je wel in de gaten waar je eigen valkuilen liggen, waarom je hem op een of andere manier zo idealiseert. Is het werkelijk hem of zou het ook de tijd van toen kunnen zijn ofzo....
Beetje puberaal
Ik lees niet in je bericht hoe oud je was (of ik heb er overheen gelezen), maar het komt mij allemaal een beetje puberaal over. Die man speelde toen hard to get, of het was gewoon zijn karakter, dat geen vastigheid kunnen geven, maar in ieder geval met jou als de dupe. En dat maakte hem niet uit! Als je hem toen wel leuk vond en er toch een punt achter hebt gezet juist vanwege dat gedrag, dan is dat heel knap geweest. Dan ga je nu toch niet om die man lopen treuren. Vergeet bovendien niet dat je ouder geworden bent en hij ook. Dus waarschijnlijk is hij nu heel iemand anders dan toen (en dus neit te herkennen voor jou) of juist dezelfde oetlul.
Nog maar eens moraliseren.
Inderdaad, als je écht van deze man houdt, gun je hem een stabiel gezinsleven. Je moet niet een gezin overhoop willen halen voor een twijfelachtige tweede kans. En ik ben geen stuurvrouw die aan wal staat, ik weet waarover ik spreek, als ex-minnares van een getrouwde man en als kind/slachtoffer van een scheiding (ik voel een diepe haat voor degene die mijn vader van mijn moeder heeft afgepikt en dat terwijl ik geen haatdragend type ben).
