Ouders in bescherming nemen, omtrent zusje
Beste Lezers,
Ik zou heel graag advies willen in de volgende situatie,
4 Jaar geleden belde mijn zusje mij spontaan op om te vertellen dat ik haar facebook had gehackt. Ze kwam zeer paranoïde over. Hierna heeft ze ook de banden met mijn ouders verbroken en toen mijn ouders bezorgd op bezoek gingen heeft ze hen op de stoep laten staan en samen met haar vriend geschreeuwd: Jullie willen alleen maar aandacht, jullie stellen je aan. Mijn moeder moest op de stoep gaan zitten en had hartkloppingen. Net na dit stadium werd bij mijn zusje ook diabetes type 1 geconstateerd.
Ze heeft hiervoor nooit haar excuses aangeboden. Mijn ouders waren zo verdrietig en zo wanhopig dat mijn zusje geen contact meer met ze wilde hebben. Het contact werd wel beter, we zagen elkaar op verjaardagen, maar dit bleef een groot toneelstuk. Als ik erover wilde praten met mijn ouders werden ze al snel boos omdat er geen slecht woord over haar gezegd mocht worden. ‘Alles om de lieve vrede te bewaren’. Huilend zat ik dan in de auto terug naar huis. Het voelt alsof ik een zusje verloren heb. Ze heeft geen interesse in mij als persoon en heeft geen behoefte aan een zuster band. Een psycholoog heeft me verteld dat ze zeer weinig empathie heeft. Rationeel kan ik dit beredeneren maar emotioneel doet dit nog steeds zeer.
Terug kijkend denk ik dat mijn zusje vroeger depressief is geweest. Ze was altijd erg introvert en sloot zich regelmatig op in haar kamer, bv. met verjaardagen. Hierdoor gaf ze denk ik mijn ouders de schuld van haar ‘’vervelende jeugd’’ terwijl we in mijn optiek alles kregen wat onze hartjes begeerden. Zij kreeg vaak aandacht wanneer ze niet normaal gedrag vertoonde. Als ze zich weer eens had opgesloten stonden ik en mijn ouders aan haar deur te kloppen of ze naar beneden kwam en normaal mee kwam doen. Daarnaast was de opdracht vanuit mijn ouders altijd: We moeten een beetje rekening houden met Laura. Of Laura is verlegen of Laura vind het moeilijker dan jij... etc. etc. Laura verwijt mij ook van het feit dat ik extrovert ben en sociaal, hierdoor zou zij niet sociaal zijn.
Tot nu toe ben ik altijd braaf naar de verjaardag van haar en haar vriend gegaan, ook al weet ik dat ze me zelfs bewust ontloopt (via een van de weinige vriendinnen van haar) als ze mijn stad komt bezoeken. Laatst drong het beter tot me door dat ik dit eigenlijk alleen maar doe om mijn ouders te beschermen. Vooral mijn moeder zou kapot van verdriet zijn als ik de banden met haar verbreek. Dat zou ik haar niet aan willen doen.
Helaas gedraagt mijn moeder zich de laatste tijd nogal raar. Het afgelopen half jaar heb ik als starter een moeilijk financiële tijd achter de rug, veel solliciteren en vermoeidheidsklachten. Mijn moeder vraagt wel aan me hoe het gaat, aan de telefoon of in een gesprek, maar is niet in staat om te horen dat het minder goed/slecht gaat en is snel afgeleid. Ze ontkent zelfs dat het niet goed met me gaat. Als ik zeg, ik ben bang dat ik mijn huur niet kan betalen, antwoord zij: ‘maar je hebt toch een vriend’ (die niet bij mij inwoont). Ze zegt dan: Het gaat heel goed met je. Er is dus totaal geen emotionele steun of erkenning van mijn emotie. Ik kan me niet kwetsbaar opstellen bij mijn moeder. Nadat ze me zelfs een zuiger heeft genoemd ben ik zwaar gekwetst. Ik ben een kletskous maar echt geen pessimist.
Ik probeer al een tijd ‘alle ballen’ in de lucht te houden en mijn ouders in bescherming te nemen omtrent het kille contact met mijn zusje. Maar nu mijn moeder blijkbaar ‘genoeg’ van me heeft, wil ik dit contact eigenlijk verbreken en niet meer naar verjaardagen gaan. Want elke keer als ik mijn zusje zie doet het pijn. Ik kan mijn ouders niet altijd beschermen toch?
Ik ben een beetje einde raad en hoor heel graag advies in mijn situatie.
waarom ga je eigenlijk?
werkelijk, ik vind dat je je laat manipuleren door een vreemd soort schuldgevoel. Je gaat dus naar je zus, als plaatsvervanging voor je ouders?
En waarom hang je je zo op aan je oordeel van je ouders?
Stap eruit, zoek een goede therapeut en werk aan zelfstandigheid mét empathie. Want het is natuurlijk ontzettend verdrietig zo, maar jij bent degene die nog het beste eruit kan rollen mits je probeert jouw eigen afhankelijkheid af te bouwen en je zelfstandigheid op te bouwen.
gr Angela
Niet contact verbreken
Je zusje heeft kennelijk heel veel problemen en jij bent een van de weinigen waar ze mee omgaat. Die bezoekjes kun je toch in stand houden, maar je een beetje wapenen tegen raar gedrag (ze doet niet naar tegen je, toch?). Haar vreemde gedrag heeft ze kennelijk niet van een vreemde want ook aan je moeder heb je weinig. Tja, dat zal ook geen onwil zijn. Ik ben er allang mee gestopt om medeleven of iets anders te verwachten van mijn ouders. Dat zit niet in ze. Op hun manier houden ze echt wel van me, en ze hebben zelf geen idee van hun egocentrisme en gebrek aan wederkerigheid.
Je moeder
Klinkt eerlijk gezegd veel en veel gekker dan je zus.
Ik zou van beiden gepaste afstand nemen.
Eerst hulp zoeken voor jezelf, dan pas beslissing
Als je nu alle banden verbreekt haal je de symptomen misschien weg maar het verdriet heb je geen plek gegeven. Misschien eerst een therapeut zoeken die je helpen kan en na een poos bekijken of je wat moet veranderen. Sterkte, het is een nate situatie
Sini
Je moeder
Het klink alsof je in een dysfunctioneel gezin bent opgegroeid, waarin moeder nooit ergens verantwoordelijk voor was. Moeder gaat zonder toestemming of zelfs zonder aankondigen naar zus haar huis (heel onbeleefd), wordt niet binnengelaten, zus maakt duidelijk dat ze nog leeft (ok, moeder hoeft dus niet meer bezorgd te zijn) en zus maakt NOGMAALS duidelijk dat ze geen contact wil, en moeder raakt daar zo opgewonden van dat ze zichzelf hartkloppingen bezorgd. Als moeder last heeft van hartkloppingen moet je naar de huisarts gaan voor advies/medicijnen en moet ze emotioneel gespannen situaties vermijden; ze moet niet conflictsituaties creeeren en dan het zielige slachtoffer spelen.
Jij hebt dit volstrekt geinternaliseerd. Iedereen behalve moeder is verantwoordelijk voor de gevolgen van het gedrag van moeder. Hoe jij die hartkloppingen noemt om aan te geven hoe "harteloos" je zus is. Hoe jij je zorgen maakt over je moeder's "verdriet" als jij het contact met je zus verbreekt. Ik weet niet waarom je zus het contact verbroken heeft. Of dit uit zelfbescherming is, of een vorm van manipulatie. Dat laatste zou best kunnen, het lijkt alsof zij altijd het "golden child" is geweest en zulke kinderen nemen helaas een hoop egocentrische en manipulatieve trekjes van hun ouder over. En jij bent de "scapegoat" die overal verantwoordelijk voor is: de gevoelens van je moeder, de gevoelens van je zus, de gevolgen van de acties van je moeder, en het in stant houden van de schone schijn. Ik weet wel dat als JIJ het contact zou verbreken, dat je dat doet uit zelfbescherming. Je moeder zal dat nooit begrijpen. Die zal altijd denken dat het een straf is, of een poging om te manipuleren.
Ik denk dat moeder jou en je zus tegen elkaar heeft uitgespeeld. Of dat ze jou wil gebruiken als "informant", zodat ze nog kan roddelen over zus en kan verbergen naar anderen toe dat er geen contact meer is. Ik denk niet dat ze echt bezorgd is om zus. Alleen bezorgd om wat mensen van haar zullen denken als ze geen contact heeft.
Het kan best zijn dat de schade die moeder heeft toegebracht aan de relatie tussen jou en je zus nooit meer te repareren valt. Het kan ook best zijn dat je zus heel veel hulp nodig heeft. Maar jij bent niet de juiste persoon om die hulp te geven. Net zoals je een alcoholist niet kunt helpen door hem alcohol te geven. Jij bent als 'alcohol' voor je zus: de zondebok, de geldautomaat, de persoon die nooit iets terugverwacht, een manier voor je zus om haar eigen verantwoordelijkheid te vermijden; en dat is precies waarom jij je zus niet kunt helpen. En de tweede reden dat je niet kunt helpen, is dat je er zelf te veel onder lijdt. Zoals ze in het vliegtuig zeggen: je moet eerst je eigen zuurstofmasker aan doen voordat je iemand anders helpt.
Wat mooi Syboor
Hoe je de situatie haarfijn weet te ontrafelen zonder het woord narcisme te noemen. Ik denk dat je het scherp ziet.
Pijnlijk herkenbaar
Dit is echt pijnlijk herkenbaar met het verschil dat de zus hier mijn broer is, die psychisch ziek is, en ik nog een andere zus heb, waarmee ik deze smart kan delen. Mijn moeder speelt exact dezelfde rol in het verhaal als bij jou.
Zelf heb ik niet de banden verbroken, maar wel meer afstand genomen. Ik laat dingen niet binnen komen en vertel niet over problemen. Tegelijkertijd probeer ik wel van de leuke momenten te genieten, zeker ook voor mijn kinderen. Die vinden opa en oma geweldig en mijn broer erg raar. Nu ze groter worden zien ze de patronen wel, en die leg ik aan hun uit. Ik hoop dat ze daardoor zelf weerbaar worden tegen dit soort relaties.
Analyse
'4 Jaar geleden belde mijn zusje mij spontaan op om te vertellen dat ik haar facebook had gehackt. Ze kwam zeer paranoïde over.' Ik zou dat zeer alarmerend vinden. Bij mij roept het direkt associaties op met een psychose. Ook het schreeuwen daarna etc. Daar passen geen excuses bij en het organiseren van een diagnose en behandeling is een hels karwei.
Ik hoop dat het zich in de loop van afgelopen 4 jaar niet meer heeft voorgedaan en dat het 'gewoon' een nare zus is en/of een nare moeder en/of een disfunctioneel gezin.
Hoe gaat het met je vader?
Tsjor
