Ouders scheiden [na meer dan 40 jaar]

Mijn ouders

Mijn ouders zijn gescheiden in 2005, toen ze 35 jaar getrouwd waren. Mijn vader had iemand anders leren kennen (neen, geen jong ding, de vrouw is ondertussen overleden).

Ik heb het gewoon aan mijn dochter verteld, de rest van de kleinkinderen weet niet beter dan dat oma en opa gescheiden zijn.

Het is moeilijk geweest in het begin. Vooral mijn moeder had het er, begrijpelijkerwijs, heel moeilijk mee en heeft geprobeerd ons (mijn zussen en ik) tegen ons vader op te zetten. Dat is niet gelukt en ze is er dan ook mee gestopt.

Bezoekjes, verjaardagen enzo worden apart gevierd, behalve bijvoorbeeld de trouw van mijn jongste zus, daar waren ze wel allebei samen en ook als er op de scholen van de kleinkinderen iets te doen is, komen ze wel tegelijkertijd. Maar voor de rest gebeurt alles apart.

We zijn er ondertussen aan gewend geraakt. Mijn moeder voelt zich goed, heeft een huis gekocht, woont nu dicht bij haar broer en zus en heeft veel te doen.

Mijn vader woont nu alleen. Hij heeft met zijn vriendin samengewoond tot ze heel onverwacht stierf vorig jaar.

Katrien

Moeilijk

Geloof dat het langzaam een beetje begint door te dringen. Heb wat praktische zaken opgezocht, met mijn zus gesproken, geprobeerd voor te stellen wat het betekent en geloof dat het een beetje begint door te dringen, de traantjes zitten ook wat hoger nu. Fijn dat het bij jullie allemaal toch wel zijn plekje heeft gevonden en dat je moeder zich weer goed voelt. Hoe gingen jullie met de vriendin van je vader om? Daar zou ik echt geen zin in hebben hoor iemand erbij.
Maak me ook zorgen om de financien. Ik weet wat hun inkomen is. Zijn vroeg gestopt met werken en komen van een zeer klein inkomen rond. Zullen dus beiden op bijstandsniveau terecht komen. Mijn vader heeft wel eens wat tijdelijke baantjes erbij (bij oude werkgever etc), dus die zal het iets ruimer hebben. Maar neem aan dat dit niet mee telt voor de alimentatie omdat het niets vasts is. Het zal dus voor mijn moeder onmogelijk zijn om nog naar ons toe te komen (wonen 200 km verder), of wij zullen het moeten betalen. Verder moet ze zo klein wonen dat de kleinkinderen eigenlijk niet meer kunnen komen logeren. Hoe dan ook dat onze kinderen opa en oma minder zullen zien is duidelijk (ook als we daarnaartoe gaan dan ga je dus of naar opa of naar oma). Heb al zitten kijken of ik in mijn moeders woonplaats een huis kan kopen dat zij kan huren voor weinig. Maar wil proberen geen partij te trekken en daar gaat het al snel op lijken als je bij springt. Nou ja beetje van de hak op de tak, maar zo voel ik me ook. Gister was ik een soort van lacherig, ongelovig en nu ben ik afwisselend verdrietig, boos en verbaasd. Ik ga denk ik volgende week maar eens 400 km rijden om wat uitgebreider met mijn moeder te praten en kijken of er nog wat te lijmen valt (niet volgend mijn zusje die wat dichter bij het vuur zit).

Merkwaardige reactie

Hillary, ik kan me voorstellen dat je geschokt bent, en ik zou dat ook zijn.

Maar hoe je nu aan het redeneren bent vind ik wel een beetje vreemd. Je doet het ons voorkomen alsof je ouders allebei een beetje achterlijk zijn en dat ze niet zien wat dit gaat betekenen, terwijl jij intussen al hebt voorgerekend hoeveel hun inkomen gaat zijn en dat je kinderen niet meer in hun huis zullen passen. En mocht er een nieuwe partner komen: "Daar zou ik echt geen zin in hebben hoor iemand erbij".

Maar gaat het dan alleen om jou, en jouw perceptie van de zaak, en wat jij acceptabel vindt of niet? Ik neem aan dat je moeder niet zomaar gaat scheiden. Ik neem aan dat je ouders allebei nog voor zichzelf kunnen denken. Ze hebben jarenlang zelfstandig beslissingen kunnen nemen zonder dat jouw mening daarbij nodig was, zouden ze dat nu ineens niet meer kunnen? Kijk, als ze tekenen van Alzheimer vertonen of iets dergelijks, dan vind ik het logisch dat je je zorgen maakt. Maar waarom nu? Het is hun leven. Het zijn hun beslissingen.

Ik zou wat meer afstand nemen als ik jou was. En wat meer een luisterende houding aannemen in plaats van een oordelende. En zeker niet alvast van alles gaan invullen. Waarom wil je moeder scheiden na veertig jaar? Die vraag zou me meer intrigeren dan hoe de praktische rompslomp vervolgens aangepakt moet worden.

Maar hoe dan ook sterkte met die moeilijke nieuws, in die zin leef ik met je mee hoor.

Margje

Mijn vader verliet mijn moeder na 40 jaar huwelijk

Bij ons was en is het erg pijnlijk. Mijn vader verliet mijn moeder voor een veel jongere vriendin. Mijn moeder had het niet zien aankomen en werd er volledig door overvallen. Bovendien heeft mijn vader na zijn vertrek niet meer met mijn moeder willen communiceren.
Met mijn moeder gaat het sindsdien ronduit slecht. Ze is er nog elke dag mee bezig en is nog niet in staat gebleken een nieuwe invulling aan haar leven te geven. Erg moeilijk allemaal, ook voor mij. Ik heb veel zorgen over mijn moeder, en mijn gevoelens voor mijn vader kan ik niet eens benoemen, zo verwarrend is het allemaal. Ik heb nog wel contact met hem, maar dat komt eigenlijk doordat ik kinderen heb, die ik hun opa niet wil onthouden.
Ik wens je veel sterkte Hillary.

Hier ook na 40 jaar

maar hadden ze het maar jaren eerder gedaan. Dan was het misschien nog mogelijk om samen in 1 ruimte te verblijven. Mijn verjaardag vier ik maar niet meer. Contact met mijn moeder is heel moeilijk geworden. Ze heeft een verknipt wereldbeeld en ik kan er niets meer mee. Zeker niet omdat ik na mijn eigen, voor mij zeer onverwachte, scheiding heel erg veranderd ben. Ik kan niet meer de oppervlakkige gesprekjes aan die we hadden. Het contact met mijn vader daarentegen is heel erg verbeterd.

Hij heeft inmiddels een jaar een vriendin die ik nog niet gezien heb. Ik moet hem dan ook de moeilijke vraag stellen haar op de verjaardag van mijn dochter nog niet mee te nemen. Ik wil haar eerst leren kennen voor dat ze zo bij de andere familie van mijn ex oa komt. Ik wil gewoon weten met wie ik te maken krijg. Het is dus niet dat ik het mijn vader niet gun, zeker wel, maar het gaat mij even te snel. Vooral ook om het gedoe met mijn moeder. Gewoon even te veel ballen in de lucht. Gelukkig begrijpt mijn vader dat ook wel.

Ik hoop dat het de komende jaren beter zal gaan. Al geloof ik dat zelf niet. Ze kunnen nu al niet eens normaal overleggen over mijn gehandicapte zus.

Herkenbaar

Herken veel in de reacties van degenen die het ook hebben mee gemaakt. Tja Margje ik weet precies mijn moeders kant van hoe, wat en waarom, maar daar had ik geen behoefte aan om te vermelden hier. Het zijn wel beide je ouders en het is bijvoorbeeld gewoon niet echt leuk om opeens over het sexleven van je ouders te praten. Maar blijkbaar doen andere mensen dat wel graag. Ik wil ook niet teveel negatieve dingen over mijn vader horen, wil normaal met hem om kunnen blijven gaan. Sommige dingen wil je als kind ook niet weten. Ik wil het dus niet meer over de precieze oorzaak hebben maar mij concentreren op het feit en proberen te doorgronden wat het concreet betekent. En dan kom je automatisch ook op de financien, want die hebben nou eenmaal een grote impact en gevolg zal oa zijn dat mijn moeder niet meer die dingen kan doen die ze leuk vindt, zoals regelmatig bij de kleinkinderen langs gaan.
En dat ik geen zin heb in een nieuwe vrouw, gelukkig begrijp ik dat anderen dat ook niet hadden. Ik kan nu alleen vergelijken met ervaringen van veel jongere mensen/kinderen. Wat je vaak ziet (ook hier op OO)is dat de (meestal) vader helemaal happy is met nieuwe vrouw en dat de kinderen ook maar geacht worden om het allemaal leuk te vinden. Maar die kinderen hebben al een vader en een moeder en die zitten helemaal niet op iemand anders te wachten, wat de vader (en stiefmoeder) dan weer niet begrijpen. Als je volwassen bent hoef je er gelukkig niet meer te gaan logeren ofzo, maar ik denk dat het gevoel precies hetzelfde is. Heel fijn om ervaringen van anderen te lezen. De tijd zal het leren hoe het zal gaan, vooralsnog heb ik nog steeds moeite om het te geloven en hoop ik nog steeds dat het goed komt. Wat dat betreft ben je op je veertigste ook niet veel anders dan op je tiende denk ik.

Dochter

Wat een ontzettend nare situatie zeg en wat een zorgen om je moeder. Dat lijkt me heel moeilijk voor je. JIj ook veel sterkte. Hoe lang is het nu geleden?
Hillary