paranoia of speelt er meer?

Mijn vriend en ik zijn deel van een heel hecht groepje vrienden, waaronder een vrouw die ik de laatste 6 jaar tot mijn liefste vriendinnen rekende. Haar dochter en mijn dochter zijn bijna even oud en zijn echt samen opgegroeid.
Mijn vriend en ik hebben wel eens wat seksuele uitspattingen met deze vriendin beleefd - soms met z'n drieen, soms ik en zij, maar nooit zij en mijn vriend samen. Haar vriend is er 1 x bij geweest toen ik en zij iets deden, verder is hij er nooit bij betrokken geweest.

Een maand of twee geleden was ze hier op een zaterdag over de vloer - de kinderen waren uit logeren- en hebben mijn vriend en zij veel gedronken. Ik zit momenteel in een heel druk traject qua opleiding en baan, en ik weet dat als ik veel drink en weinig slaap, ik de volgende dagen niet meer helder ben en me ook depressief ga voelen. Mijn vriendin heeft me toen vreselijk zitten uithoren over waarom ik de laatste tijd niet meer met ze mee drink. Heb daar een hele tijd met hen over gesproken, waarna ik dacht dat ze me begreep en mijn keuze respecteerde. Maar iemand die dronken is registreert dingen natuurlijk anders... Daarna probeerde ze me over te halen een lijntje coke met haar te nemen. Ben altijd in geweest voor wat avontuur, maar coke wil ik echt helemaal niet. Dat heb ik rustig duidelijk gemaakt, waarna zij me bleef pushen. Ik kon er niets aan doen, maar ik werd echt kwaad, wat me bij vrienden nog nooit is gebeurd. Ik vond het zo vernederend dat ze maar bleef aandringen terwijl ik mijn beslissing al heel duidelijk had gemaakt..

Ze heeft die avond zelf nog, en een dag later ook in een smsje, haar excuses aangeboden, maar echt erover gepraat hebben we niet. Ik weet/wijt het aan haar dronken toestand.

Daarna heb ik haar niet meer gezien of gesproken. Als ik of iemand anders van de groep contact probeer te maken om een avondje te plannen om samen iets te gaan doen zegt ze af, heeft ze het op de dag zelf opeens druk of wil ze thuis bij manlief zijn.

Maar... Met mijn vriend heeft ze de afgelopen drie weken elke week spontaan een paar keer afgesproken: bij hun thuis of in een bar. Ook op dagen dat ik eigenlijk met mijn vriend had afgesproken om de avond samen door te brengen (daar hebben we niet altijd tijd voor). Soms is mijn vriend dan weg tot 2u, de keren in het weekend zelfs wel tot 6u. Gewoon kletsen trouwens, niets meer. Ja, heel veel drinken, dat wel.
Maar toch.. moet ik hier iets achter zoeken? Mijn vriend zou me nooit bewust bedriegen, daar steek ik mijn hand voor in het vuur. Maar speelt zij - gewild of ongewild - een machtsspelletje ("zie je, jij bent zo saai dat je man niet eens bij je thuis wil blijven")? Of zeg ik dat nu vooral zelf tegen mezelf?

En zou hij daar onbewust voor kunnen vallen? De seksuele spanning was er altijd al..Ik vroeg het net - voor hij de deur uit ging, om een drankje met haar te gaan drinken dus- en dat ontkende hij. Hij zou het volgens hem zeker merken als dat van haar kant zo was. Ik wil hem graag geloven, maar begin haar toch een beetje te wantrouwen. Zoiets is overigens nog nooit gebeurd, en thuis kom ik niets te kort: complimentjes en seks genoeg.

Ben ik gewoon jaloers en moet ik me niet aanstellen? Ik heb immers zelf beslist dat ik niet meer (zoveel) met hen mee wil drinken?