Partner en puberkind
Hallo,
Dochter (13) is sinds enige tijd voorzichtig aan het puberen. "Voorzichtig", zeg ik, omdat ik het zelf nogal mee vind vallen. Mijn partner (haar vader) vindt het echter vreselijk moeilijk en kan er niet gewoon mee omgaan. Ze maken veel ruzie en ze is nogal brutaal tegen hem, iets wat ze tegen mij eigenlijk niet is. Als ik haar vraag waarom ze ze reageert op haar vader, dan zegt ze dat hij hetzelfde bij haar doet (dus schreeuwen e.d.) en eigenlijk moet ik haar daar wel gelijk in geven. Zij reageert op hem zoals hij met haar doet, als het ware. Tegen mij is ze eigenlijk nooit brutaal, terwijl ik toch ook wel eens tegen haar tekeer kan gaan. Wat dat nou precies is, weet ik niet. Het enige wat ik kan bedenken is dat ze eigenlijk altijd meer aan mij dan aan haar vader heeft gehangen. Ook omdat ik haar meer begrijp of aanvoel, zeker ook nu in deze periode. Ik leg hem wel eens uit dat een puber nog niet volgroeid is en nog veel moet leren en dat dat niet in één keer gaat, maar dan wordt hij kwaad en zegt dat ik niet moet doen alsof ik alles weet. Hij heeft sowieso een nogal kort lontje 
.
Al met al wordt de sfeer er thuis niet beter op en dat vind ik erg. Juist in deze, voor ons nogal moeilijke periode met allerlei veranderen, kan ik dat gedoe eigenlijk niet gebruiken.
Ik probeer vaak me afzijdig te houden en me niet met hun ruzies te bemoeien, maar als ik echt niets wil merken van hun problemen, zou ik het huis uit moeten. Overigens heb ik daar best wel eens zin in 
, maar dat doe ik niet natuurlijk.
Afijn, wie herkent dit en vooral, wie heeft tips?
Dank voor alles, Jojo
Herkenning
Ja, ik herken 't helemaal. Ik heb het altijd gezien als een soort machtstrijd tussen dochter en vader. Dochter kwam niet op het idee om met mij de strijd aan te gaan, ze wist dat ik daar niet in mee zou gaan. Maar haar vader had ze in no-time op de kast. Er is hier wat afgeruzied (tot dochter de puberteit achter zich liet). Ik heb weinig tips. Ik bemoeide me er wel mee, vond dat als beiden stonden te gillen dat beiden dan fout waren. Probeerde niet echt de kant van de een of de ander te kiezen behalve als het voor mij zonneklaar was wie er " fout" zat. Ik probeerde ook mijn man duidelijk te maken dat hij er niet in moest trappen, dat iedere keer dat hij uitviel zij bij wijze van spreken een stukje van de strijd won. Maar in een periode met werkeloosheid was het geduld van partner snel op. Er is een stuk van Harrie Jekkers over een blauw-helm-moeder, haha, zo voelde ik me wel eens. Sterkte.
Hier ook...
een dochter die zich enorm afzet tegen haar vader. Soms knalt het echt zo heftig. Tussen mij en mijn dochter is het juist erg fijn. We hebben veel plezier samen en een goeie band. Ik vraag me soms af of ik me juist niet actiever moet bemoeien met de ruzies om een deel van het 'boeman' effect op me te nemen maar wil niet dat ze zich van mij vervreemd. Misschien een meidending?
Overigens vind ik het puberen ook reuze mee vallen.
Maartje en jojo
Hier had het met boeman weinig te maken. Ik was en ben strenger dan man. Maar ook meer van zo is 't en daar heb je het maar mee te doen, toedeledoki. Een knallende deur en wat scheldwoorden hoorde ik dan ff niet. Ik snap best dat frustratie -iedereen mag en ik niet- afgereageert moet worden. Man springt dan ogenblikkelijk uit z'n vel, kom terug en doe die deur netjes dicht. Tja dat werkt dus echt niet. In het beste geval kwam dochter niet terug, kwam ze wel terug dan knalde ze die deur minstens zo hard nog een keer dicht. (Dat was niet met 13 hoor, pas later)
Hier ook hoor
Een echt heel matige puber; jantje-lacht-jantje-huilt (lang leve de hormonen), af en toe verveelt ze zich en zit ze zichzelf duidelijk in de weg, stapt liever over de rommel heen, wel eens een brutale reaktie (maar zal niet zelf brutaal beginnen).
Kortom, mazzel vind ik.
Tot manlief thuiskomt en haar tas in de gang vindt... geen goeiemiddag maar " ruim die tas op! en als je toch beneden bent doe dan de vaatwasser ook maar" Bye bye gezellig sfeertje... Ja, zeg reageert manlief dan, ze is oud genoeg om te onthouden dat die tas daar niet hoort.
Dus ik loop iedere dag een rondje; ligt er een tas/jas weet ik wat dan roep ik haar, tas weg.. minder kans op een probleem.
Regelmatig roep ik tegen het stel : "ik heb niet 1 maar 2 pubers!" Jij ruimt je tas op, en jij houdt je mond.
'Puber' 2 kijkt dan zeer verontwaardigd...
Oooo ik was ook zo
Mijn vader en ik lijken ontzettend op elkaar: beiden ongeduldig, willen altijd het laatste woord hebben, snel boos maar ook snel weer 'goed'. We hebben wat afgeruzied toen ik een tiener was - en mijn arme moeder zat er tussen. Ik snap achteraf ook niet meer wat me bezielde, die arme man bedoelde het toch echt niet slecht, maar hij ergerde zich zo aan mij. En ik aan hem. Het was tijdelijk, nu zijn we juist erg close.
Is het niet een idee om voor te stellen dat je man 'ergerlijk' gedrag een poosje negeert? Zoals je dat bij een dwarse peuter doet, zeg maar? En dat hij dan juist alleen met dochter praat over neutrale of positieve zaken? Het kan het patroon een beetje doorbreken, ik herinner me nog hoe mijn vader en ik op een gegeven moment een sfeertje van wederzijds wantrouwen opriepen als we samen in een kamer waren. Niet leuk.
Groetjes
Massi
O ja pubermama
Veel herkenning.... Hier gaat het precies zo. Ook met kamer opruimen, dat is dan het eerste waar hij haar op (aan)spreekt. En dan daarbij mij ook nog eens: "Zeg dat ze haar kamer opruimt". (Vandaar dat ik dit ook in deze rubriek heb gezet). En inderdaad zo´n reactie dat ze toch echt oud genoeg is om het te weten. Hij zegt dat hij niet wil stoppen met haar op te voeden, dat ie dan anders wel weg kan blijven. Ikzelf probeer een beetje een balans te zoeken tussen opvoeden en het ook nog gezellig houden én kunnen blijven praten. Het gaat ook een beetje om de manier waarop hij tegen haar praat. Hij spreekt meestal met een lichte tot zwaardere stemverheffing, terwijl ik dezelfde woorden kan zeggen, maar dan meer als een simpele mededeling. Het lijkt nu alsof ik mezelf op de borst loop te slaan dat ik het zo goed doe, maar dat is niet mijn bedoeling. Ik zie echter wel dat het resultaat van mijn aanpak, beter is dan het resultaat van de zijne.
Wat jij, Pubermama, tegen het stel roept, hoef ik niet te proberen. Dan kan ik meteen wel een scheiding aanvragen ((
Hier heeft partner gisteren besloten niks meer te zeggen, wat zoveel betekent als rondlopen met een chagarijnig hoofd en het hoognodige te communiceren. Niet bepaald gezellig dus .
Nog meer ervaringen en misschien ook tips???
Jojo
