Partner met burn-out
Hallo,
Wie heeft er ook een partner met een burn-out (gehad)?
En wat deed dit met jullie relatie?
Ik vraag dit omdat ik er zelf tegenaanloop dat het toch wel lastig is om alle aandacht en liefde te geven die een man met b.o. nodig heeft, als je vaak tegen een boos/sjagareinig hoofd aankijkt, als je je eigen gevoelens niet kunt bespreken, als je boosheid op je afkrijgt. Als ik vertel dat ik het moeilijk heb met zijn gedrag, is het commentaar dat ik niks van hem begrijp en dat ik het maar moet accepteren hoe hij nu is.
groetjes Paula
Paula
Hallo Paula,
Ik kan je geen wijze raad geven, zit al een hele periode in ongeveer dezelfde situatie en hier leidt het helaas tot scheiding.
Ik wil je alleen heel veel sterkte wensen en ik hoop dat jullie beter uit de situatie komen dan wij.
Miesje
Archief
Hallo Paula,
een tijdje geleden heeft er een vergelijkbare draad gestaan in deze rubriek. Zoek maar eens in het archief. Daar deed ik ook mijn verhaal over mijn man die een burnout heeft gekregen, wat uiteindelijk is uitgelopen op een scheiding. Daar kreeg ik ook wel commentaar op. Maar bij ons speelden er nog meer dingen dan alleen die burnout.
Ik wens je heel veel sterkte.
Zwaar
heel zwaar is het paula! Ik weet er alles van, heb mijn partner enkele jaren thuisgehad met een burn-out.
Jaren waarin hij alleen voor zichzelf leefde, naast mij met de kinderen. Waarin hij geen oog had voor een ander, geen interesse had in wie dan ook buiten zichzelf.
Hij leefde zijn leven voor zichzelf, ik het mijne met de kinderen en alle andere zaken.
Het heeft ertoe geleid dat ik op een bepaald moment aandacht zocht buiten onze relatie, en die ook vond. Zonder deze relatie van bijna een jaar was ons huwelijk absoluut op een scheiding uitgedraaid. Ik kreeg er veel energie van, waardoor ik de situatie thuis weer beter aankon.
Het ontdekken van deze relatie door mijn man heeft hem zijn ogen geopend. We hebben samen gevochten voor ons samen, hebben ook relatie-therapie gehad, en tot op de dag van vandaag zijn we heel gelukkig samen en kunnen tegen een stootje.
Wat ik heb geleerd uit de burn-out periode: als partner moet je niet 100% meegaan in zijn 'egoïstische' houding, je mag best eisen stellen aan hem! Laat duidelijk weten wanneer hij over jouw grenzen heengaat, ook al kan hij op dat moment even niet anders.
Hij heeft weliswaar een burnout, maar dat houdt niet in dat hij op alles een stempel mag drukken!
Daarnaast raad ik je aan om zelf een praatpaal te zoeken, die heb je namelijk hard nodig.
Sterkte!!
Welke begeleiding krijgt hij?
Wat doet je man om uit die burn out situatie te komen? Wordt hij begeleid door een psycholoog of psychiater? Is er een mogelijkheid dat het geen BO is maar een vitale depressie? Is er een degelijke diagnose gesteld?
Enfin ik denk dat evenzo het heel helder ziet. Ik heb geen ervaring met een partner met BO maar heb zelf een periode stevig aan de grond gezeten. Aandacht en liefde als antwoord op sjacherijn en boosheid werkt niet. Het is belangrijk als je je rot voelt dat een ander grenzen stelt aan je gedrag en bepaalt wat hij/zij wel accepteert en wat niet. De opmerking dat je niks van hem begrijpt klinkt alsof hij flink in de slachtofferrol zit. Het is ook voor zijn genezing belangrijk dat hij daaruit komt. Praat met hem, leg hem uit hoe het voor jou is en als dat niet helpt met een therapeut erbij.
Kom voor jezelf op, een burn out is niet zielig en is zeker geen excuus voor onbeschoft gedrag.
Marieke
Reactie
Bedankt voor jullie reacties.
Marieke, hij krijgt begeleiding vanuit zijn werk, de bedrijfsarts en binnenkort de psycholoog.
Hij doet zijn best, maar ik heb het idee dat hij soms inderdaad graag in de slachtofferrol kruipt. Vooral als het erom gaat om op die manier geen verantwoording voor zijn houding/gedrag te hoeven geven.
Ik heb zelf ook het idee dat ik me wat van hem moet gaan distancieeren, waardoor zijn gedrag me misschien wat minder raakt.
Ik begrijp dat ik juist wel mijn grenzen aan moet geven, ookal wil hij dat dus niet. Want doe ik dit (op een hele nette rustige manier) dan is dat in zijn ogen echt niet goed. Dus praten is zo moeilijk, omdat hij mijn gevoel geneert, boos wordt en wegloopt. Hij wil gewoon niet praten. (behalve over hemzelf, over zijn gevoel)
Nu moet ik erbij zeggen dat we al een wat moeilijker jaar hebben gehad qua relatie, en dan dit erbovenop maakt het gewoon niet makkelijker.
Maar ik heb wel wat aan jullie reacties en ik ga eens zoeken in het archief.
groetjes, Paula
Geweldige tips
Hele goede tips Zonnetje. Als ik die 3 jaar geleden had gelezen (en er naar had gehandeld!) hadden wij misschien ook nog wel bij elkaar geweest.......
Zonnetje
Zonnetje, bedankt voor je reacties. Ik zit vooral na je tweede berichtje ineens te huilen. Want wat je schrijft is zo herkenbaar. Ik schaam me ook voor mijn negatieve gevoelens, en ook voor het gevoel dat ik hem niet begrijp en dat ik ook niet het gevoel heb dat ik hem onvoorwaardelijk kan steunen.Bovendien merk ik dat ik het nu heel moeilijk vind om hem een leuke man te vinden.
Ik heb me anderhalf jaar geleden al ingeschreven bij de wooningbouwvereniging. Niet omdat ik plannen had om bij hem weg te gaan, maar meer met het idee van: je weet maar nooit waar je in beland.
Ik weet/verwacht dat we nog een hele moeilijke tijd tegemoet zullen gaan. Hij staat nog maar aan het begin. Ik zal al je tips goed in me opnemen, ik zal er zeker wat aan hebben. Het lijkt me zeker zinvol om ook eens, als hij straks naar een therapeut gaat, met die man te gaan praten.
Ik ben iemand die de boel altijd gezellig wil houden, vooral voor de kinderen. Omwille van de lieve vrede ben ik daarom ook misschien snel geneigd om veel (heel veel) water bij de wijn te doen, mijn eigen gevoelens op de achtergrond te stellen. Ik zal moeten proberen om mijn grenzen te stellen, al denk ik dat ik dat wel heel moeilijk vind. Want ten eerste al: wat zijn mijn grenzen eigenlijk? Wat wil ik nou echt, wat vind ik acceptabel en wat niet?
Ik ben bang dat ik ook moet leren om voor de komende maanden gewoon mijn ding te doen samen met de kinderen. Niet hem buitensluiten, maar hem voor een gedeelte loslaten waardoor ik het niet meer zo erg vindt dat hij niet bij dingen is.
Zoals gisteren, hij was moe, had het een beetje gehad rond 4 uur. Toen is hij naar bed gegaan, en kwam er na de avondmaaltijd pas weer uit. Vond ik ergens wel jammer, want het was toch pasen, ook voor de kinderen. Maar dan denk ik maar: beter maar zo dan een man met een gezicht als een oorwurm aan tafel.Toch?
groetjes paula
Therapie
Moet ineens denken aan vorig jaar. Toen ben ik zelf nog naar een psychotherapeut geweest, omdat ik worstelde met het feit dat ik niet meer wist wat ik wilde, wat ik voor mijn man voelde. Toen stelde de therapeute nog voor dat ik samen met mijn man zou komen praten. Toen ik dat voorstelde aan mijn man, zei hij: ik praten met die vrouw? Echt niet, ik heb toch geen probleem! Ze wil alleen maar meer geld vangen.
Maar nu zie ik het helderder: IK had geen probleem, maar hij, maar dat zag hij niet . En ik hield hem en mij toendertijd ook voor dat hij er niks aan kon doen dat ik minder voor hem voelde, dat het puur bij mij lag. Maar door zijn veranderde gedrag voelde ik me niet meer goed in mijn huwelijk, maar zelf had ik dat toen nog niet door. Ik zocht alles tevergeefs bij mezelf. De psychotherapeute kon overigens bij mijzelf ook geen probleem vinden, ha ha! Na 6 keer ben ik er ook maar mee gestopt.
