Partner met heftige boosheid: tips gevraagd
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik vind dat mijn partner een woedebeheersingsprobleem heeft. Of eigenlijk heb ik een probleem want hij vindt zelf dat het wel meevalt 
Vanaf het begin van onze relatie (10 jaar) is dit een groot probleem waar we vaak ruzie over hebben. Mijn man komt uit een gezin waar zowel hijzelf als zijn vader hun driftbuien en boosheid ongeremd lieten gaan. Ik kom uit een conflictvermijdend gezin met veel onuitgesproken boosheid, ook niet ideaal.
Op zich vind ik het prima wanneer iemand boos is. Maar mijn man heeft stemmingswisselingen, in de zin dat hij zich ineens enorm kan opwinden over iets. Dat kan van alles zijn: de kinderen die ruzie maken, de plannen gaan anders dan hij zou willen, als hij ergens op aangesproken wordt, rommel in huis. Het lastige is dat zijn buien erg onvoorspelbaar zijn. De spanning bouwt langzaam op, iedereen loopt op eieren en dan ontploft hij. De kinderen bang en verdrietig, ik vooral boos op hem.
In het begin van onze relatie was ik vooral geschokt en verdrietig maar nu ben ik eigenlijk alleen maar boos als hij zich weer laat gaan. Hij zegt dan echt hele lelijke dingen tegen de kinderen, doet hele nare dingen en er is al heel veel gesneuveld. Hij heeft ons nog nooit geslagen maar wel eens iets mijn richting uitgegooid Echt afschuwelijk.
Ik ben het zat en ik vind dat hij hulp moet zoeken. Hij wordt woest bij die suggestie en weigert dat stellig. Hij vindt dat hij er zelf al veel aan doet om zich te beheersen (ik merk dat dus niet) en hij zegt meestal iets in de trant van "vroeger was het veel erger en ik ben nou eenmaal een driftlkikker".
Doordat ons huwelijk niet al te lekker liep zijn we sinds een half jaar in relatietherapie en ik heb de veiligheid van die setting gebruikt om dit te bespreken. Dat voelde op zich wel goed. Maar in de dagelijkse realiteit van ons gezin wil ik mezelf weerbaarder maken tegen zijn gedrag. Niet door de strijd aan te gaan (want dat maalt de woede alleen maar erger) maar om me ervoor af te sluiten.
Als hij weer zo'n bui heeft gehad, trek ik me als het ware terug. Niet letterlijk maar ik heb altijd even nodig om het te verwerken en het achter me te laten. Mijn man neemt me dat kwalijk. Hij vindt dat ik hem op die manier straf. Dat is niet zo: ik heb gewoon tijd nodig en ik vind hem dan even niet zo leuk (understatement).
Ik vind het een lastig probleem. Te meer omdat hij niet inziet wat het met mij en de kinderen doet.
Wie heeft tips om me hiertegen te verweren? IK wil het bij hem laten en in mijn eigen energie kunnen blijven.
Moeilijk
Dat je man driftbuien heeft is vooral zijn probleem. Hij mag dat niet afreageren op jou en op jullie kinderen al helemaal niet. Woede is vaak een vervanger voor een andere emotie. Ik denk dat het inderdaad goed zou zijn voor je man om te kijken wat er achter zijn woede zit. En tot dat inzicht moet hij zelf komen.
Misschien helpt het om op een rustig moment uit te spreken wat zijn buien met jou en de kinderen doen. Of schrijf een brief en geef die aan hem. Dan kan hij het rustig lezen, op een moment dat hij niet boos is.
En je straft hem niet door je terug te trekken. Het is ter bescherming van jezelf.
Ik herken het een beetje bij mezelf, maar dan ben ik thuis diegene die driftbuien heeft. Mijn man trekt zich dan ook terug en is afstandelijker naar mij toe. Mijn buien hebben niks met mijn man en kinderen te maken, het komt uit mezelf, onvrede, controleverlies, verdriet, onmacht en daar kun je erg boos over worden, dat het leven niet loopt zoals je had verwacht/gehoopt.
Succes.
Ik ben een driftkikker
En opgegroeid met een moeder die ook om niet opeens in een woedeuitbarsting kon vervallen.
Ik heb mijn hele jeugd op mijn tenen gelopen, en ik doe nu dus echt ALLES om te zorgen dat ik mijn kinderen niet hetzelfde aandoe. Je man richt echt emotionele schade aan, en het is funest voor toekomstige relaties. Mijn man mag niet eens boos kijken van me, want dan raak ik helemaal in paniek! (Ik zit dus nog steeds te wachten op uitbarstingen... en mijn man heeft nog NOOIT een uitbarsting gehad in de 10 jaar dat we samen zijn).
Als ik boos word, dan trek ik me terug in mijn kamer, en ga ik met kussens meppen, fliink huilen en stampvoeten, tot ik weer redelijk ben. Ik leg duidelijk uit aan de kinderen dat ik dat even nodig heb, en het niet hun schuld is. En daarna ga ik dingen op een redelijke manier oplossen. Ik ben de volwassene, dus ik moet me inhouden en niet als een gek tekeer gaan tegen mijn kinderen, die mij nodig hebben om hen te beschermen.
Schreeuwen en lelijke dingen zeggen tegen kinderen is emotionele mishandeling! Accepteer het NIET! Als mijn man zo tegen mijn kinderen tekeer zou gaan als mijn moeder met ons deed, dan zou ik m'n biezen pakken.
Toevallig
Toevallig moest ik hier gisteren ook aan denken. Ik heb een broer die altijd erg driftig is geweest, mijn broer kreeg dus weinig straf thuis, want hij kon er niets aan doen, het kwam door zijn drift. We (mijn andere broer en ik) werden dus totaal verschillend behandeld, waar wij straf voor kregen, kreeg driftige broer geen straf voor, want dan werd hij driftig. Broer heeft hier nu nog steeds in zijn getrouwde leven last van en er zijn bij hem thuis al genoeg dingen gesneuveld omdat hij ermee gooide bijvoorbeeld.
Ik bespreek dit nu niet meer met mijn moeder maar vraag me wel eens af waarom ze toen nooit hulp heeft gezocht, ik denk deels omdat er waarschijnlijk toen geen hulpmogelijkheden waren, je kon alleen naar de huisarts, en een psycholoog was alleen wanneer je 'gek' was. Kindertherapeuten bestonden volgens mij bijna niet toen (40 jaar geleden) en zouden er boeken over zijn in de bibliotheek.
In ieder geval lees ik hier vaak over de boeken 'het explosieve kind' (ik denk dat dat boek vroeger echt iets voor mijn ouders zou zijn geweest) maar zou daar ook geen bruikbare info voor jou in staan? Natuurlijk is je man je kind niet, maar je kan misschien toch wat met wat er in dat boek staat. (misschien weet iemand die dit boek gelezen heeft hier iets over?)
Tip
Ongetwijfeld zou het gedrag van je man veel baat kunnen hebben bij het boek: Boosheid de baas. ACT: een nieuwe methode om ergernis en frustratie in de hand te houden. Het is geschreven door Georg H. Eifert, John P. Forsyth en Matthew McKay. Uitgegeven door Thema, bedrijfswetenschappelijke en educatieve uitgeverij.
Het ISBN nummer is: 9789058713162.
ACT is een afkorting van Acceptance en Commitment Therapie. Je hoeft voor deze therapie niet naar een therapeut. Je volgt de therapie aan de hand van het boek.
De therapie is erop gericht controle over je gedrag te krijgen, zonder dat de aanleidingen/redenen tot boosheid en de boosheid zelf worden ontkend.
Ik denk
DAT JE IN DE THERAPIE DIE JE AL MET HEM VOLGT MEER AANDACHT ERVOOR MOET VRAGEN.
Het eerste grote probleem wat je aan moet p[akken is duidelijk maken welke impact het op je kinderen en jou heeft. Want dat bagatalissseert hij enorm.
Dat hij jouw teruggetrokken bui niet begrijpt achteraf en denkt dat je heem daarmee wilt 'straffen' geeft nogmaals aan dat hij de impact ervan niet erkent.
Zolang hij geen erkenning geeft aan de impact van zijn gedrag is er geen kruid tegen gewassen. Dan zul je bijv. moeten benoemen dat het voor jou een overweging kan zijn om te gaan scheiden. En het een enorme slechte uitwerking heeft op het zelfvertrouwen van je kinderen.
Stap 1; erkenning!!
stap 2; bespreken met deskundige
stap 3; werken aan een oplossing
Niet doen
"Maar in de dagelijkse realiteit van ons gezin wil ik mezelf weerbaarder maken tegen zijn gedrag. Niet door de strijd aan te gaan (want dat maakt de woede alleen maar erger) maar om me ervoor af te sluiten."
Doe dit niet. HIJ moet het oplossen, jij kunt dat niet. Jullie kinderen lopen schade op, ook jij lijdt hieronder, dat MOET hij gaan inzien. Goed idee om de relatietherapie daarvoor te gebruiken.
Mijn man (met borderline-trekken) kon dat niet aan en brak de relatietherapie af. Binnenkort gaan we dus na een relatie van 20 jaar apart wonen. Kwaadschiks, maar ik weiger om de kinderen en mezelf nog langer aan zijn emotionele mishandeling bloot te stellen.
Maria
Leuker kan ik het niet maken
Als je partner bereid is te veranderen en er zelf ook mee zit, kan het goedkomen. Maar ik maak uit je berichtje op dat dat allesbehalve het feit is, integendeel...
Jammer, want met goeie therapie kunnen jullie beiden vooruit komen.
Nu krijg jij het dubbel over je heen, de woede-aanval zelf en het feit dat jij je dan terugtrekt.
Vooral omdat hij weigert te veranderen vraag ik me enkele dingen af. Ten eerste: wil je zo oud worden of geloof je in wonderen? Want hij zal niet veranderen, vrees ik. Ten tweede: is zijn gedrag een voorbeeld voor je kinderen? M.a.w. trek die grote scheur maar open, want dan krijg je alles voor elkaar?
Als hij echt weigert er iets mee te doen, zou ik het, denk ik, wel weten...
Sterkte ermee!
Aanvulling
Ik zie dat jullie wel in relatietherapie zijn. Hoe reageert de therapeut op de woede? En staat je man wel open voor de therapeut?
Herkenbaar
Mijn man heeft dat ook gehad. Min of meer zelfde verhaal, maar mijn man is ook heel gepassioneerd als het op liefde aankomt. Dus de medaille kent twee kanten. Vandaar dat ik het heel lang van me af kon laten glijden. Na een jaar of 12 ons kon ik er niet meer tegen, we zijn toen in therapie gegaan. Maar het is eigenlijk pas echt veranderd nadat ik verliefd werd op een ander. Het werd mijn man toen pas echt duidelijk dat hij moest veranderen. En dat is (met opnieuw therapie) gelukt! Dit is wel een hele korte versie van het verhaal trouwens.
Groet Doornroosje
Jemig, mariav
Wat rot voor jullie. Sterkte.
Zelfde schuitje
Hier precies hetzelfde verhaal. Na twaalf jaar geprobeerd te hebben er mee om te gaan, mezelf af te schermen, het probleem bij hem te laten, merk ik dat ik eigenlijk gewoon op ben, en me helemaal heb afgesloten van mijn echtgenoot, die eigenlijk ook zoveel leuke kanten heeft. Dat op eieren lopen, op m'n hoede zijn, brrr ik wil het echt niet meer. We praten er nu wel veel over, hij probeert ook wel z'n gedrag te veranderen, vooral nu hij ziet dat de grens wel zo ongeveer bereikt is bij mij, maar oh wat een vastgeroest gedrag, zo moeilijk om te buigen.
Geen tips dus, herkenning wel en sterkte gewenst!
Mariav
op "Maar in de dagelijkse realiteit van ons gezin wil ik mezelf weerbaarder maken tegen zijn gedrag. Niet door de strijd aan te gaan (want dat maakt de woede alleen maar erger) maar om me ervoor af te sluiten."
reageerde jij met: 'Doe dit niet. HIJ moet het oplossen, jij kunt dat niet.'
Ik vind dat ze het wél moet doen. Het mag dan geen oplossing zijn zoals jij stelt, maar het heeft zeker wel nut. Topicstarter kan dan namelijk haar eigen grenzen beschermen. Het is een eerste stap naar meer weerbaarheid voor haar. Haar man kiest ervoor om zich zo te gedragen, maar zij mag er voor kiezen om dit gedrag te verwerken op de manier die het best binnen haar mogelijkheden past. En dat mag ze ook zo tegen haar man zeggen, misschien in de therapeutische setting. Misschien is het ook een idee om in die setting, of in ieder geval op een rustig moment, eens een gesprek te hebben over de manieren die hij zelf al gevonden heeft om zich beter te beheersen. Als je die kent, en gaat hérkennen, kun je dat op een positieve manier gaan gebruiken, en misschien zijn er nog wel ideeën die jij kunt aandragen. Zo kun je bijvoorbeeld afspraken maken over het nemen van een time-out. Dan beloof je elkaar even met rust te laten maar binnen 24 zal degene die de time-out nodig heeft, weer terugkomen op het afgebroken gesprek.
Verder wil ik Roos een compliment geven. Het is heel knap dat je inziet dat je een ander niet veranderen maar wel jezelf. En als je zelf kunt veranderen, verandert je omgeving vaak mee.
Explosieve kind
Ik weet niet of dat boek kan helpen. Het is toch echt op kinderen gericht. Je kunt ook hier kijken: www.livesinthebalance.org. Daar staat die hele methode uitgelegd (wel in het Engels).
Kijk, die methode gaat uit van: 'Kids do well if they can.' Door onderontwikkelde vaardigheden, kan het kind het niet goed doen, en vertoont daardoor probleemgedrag. Door samen met het kind op een systematische manier gezamelijk problemen op te lossen, leert het kind de vaardigheden die het mist en wordt probleemgedrag voorkomen. Met onze kinderen maken wij veel gebruik van deze methode, en ook op mijn werk in de gezondheidszorg (ouderen met psychische problematiek) gebruik ik weleens bepaalde elementen. (bijvoorbeeld, bij problemen vraag ik tegenwoordig altijd eerst: 'Wat is er aan de hand?' Dan laat ik de ander zijn verhaal doen, en pas als ik helemaal begrijp wat de zorg van de ander is, kom ik met mijn zorg)
Maar voor een huwelijk? Wat voor een relatie heb je dan nog, als je met zo'n therapeutische blik naar je echtgenoot moet kijken? Ik vind dat de methode toch uit gaat van een 'ouder' die het intitiatief en de leiding tot het oplossen van problemen neemt, richting 'het kind'.
Jullie zijn al in relatietherapie. Ik zou zoals voorgangers schrijven daar eerst op inzetten.
Krin
Ik ben al jaren en jaren bezig rekening met hem te houden en oplossingen voor hem te zoeken. Ik ben er helamaal klaar mee. Verschillende therapeuten hebben me dit al jaren geleden geadviseerd, maar ik was er zelf nog niet aan toe. Nu wel.
Hou het nog even stil alsjeblieft, het plan wordt in de komende weken uitgevoerd en mag daarna wel aan de grote klok.
M
Intensiever in relatietherapie brengen
Ik word al kwaad als ik het lees. Mijn ex (ook borderline-achtige) had ook zo'n probleem, oh nee, IK had het probleem, want ik kon niet met zijn 'normale emotionaliteit' omgaan zo vond hij. Hij schreeuwde en tierde met zo'n enorme agressieve, theatrale lading dat ik niet wist waar dat zou stoppen. Dat deed hij alleen tegen mij maar wel in het bijzijn van onze kinderen. Het is toch frappant hoe lang je (ik in ieder geval) aan jezelf blijft twijfelen! Bij mij kwam de ommekeer op gang toen ik eerlijk met mensen ging praten over wat er bij ons voorviel. En toen hij het ook in het openbaar begon te schreeuwen (oa bij de relatietherapie) en ik aan mensen zag hoe abnormaal ze het vonden, begon ik weer bij zinnen te komen.
Ik vind het ook emotionele mishandeling wat jij beschrijft. Hij behoudt zich het recht voor om jullie op een volstrekt onredelijke manier de wind van voren te geven en dan moeten jullie hem daarna nog steeds even lief vinden anders krijgt hij straf. Bij welke leeftijd hoort dit ongeveer? Een jaar of twee, drie? Het is een volstrekt egocentrische houding. Ik ben nou eenmaal zo. Ik moet 'mezelf kunnen zijn'. Dat zijn gedrag als effect heeft dat anderen (inclusief zijn kinderen!) dat niet kunnen (want: op eieren gaan lopen) komt kennelijk niet eens in hem op of boeit hem niet. De vraag die je hier neer legt, het verhaal dat je hierboven vertelt, zou je tijdens de relatietherapie moeten vertellen. Hoewel het een beetje de vraag is of jullie therapeut het lef heeft hem op zijn verantwoordelijkheid te wijzen. Hoe gaat dat nu als je het ter sprake brengt?
En over jouw laatste vraag, hoe je in je eigen energie blijft onder zoveel woede: onze relatietherapeut zei op een gegeven moment (nadat hij zelf een portie had gekregen) dat dit het soort woede was waar een hond jankend van onder de tafel ging liggen. Ik heb dat opgevat als: dat heeft een dierlijk 'oer'karakter en het idee dat je daar tegen opgewassen moet zijn is een illusie. Je overschat jezelf. Als het bij jullie net zo erg is als bij ons gaat die agressie door merg en been en is het volstrekt belachelijk te denken dat je je daar 'zomaar' voor kunt afsluiten. En als je man op mijn ex lijkt, zal hij er bovendien moeite voor doen om dat jou onmogelijk te maken. Dat is namelijk niet de bedoeling. Het is de bedoeling om je te raken, te treffen. Ik heb mezelf wel eens 'de vuilnisbak voor zijn emoties' genoemd. En God verhoede dat die vuilnisbak haar functie niet meer vervult! Waar moet hij dan heen met zijn frustraties?
Je ziet, optimistisch ben ik niet. Ik hoop maar dat het bij jou minder dramatisch is als destijds bij ons.
Groet, Jo Hanna
Maria,
Ik was niet van plan het elders te bespreken dan in mijn eigen hoofd, wees gerust. Succes ermee, in alle opzichten.
Jo hanna
" Hij schreeuwde en tierde met zo'n enorme agressieve, theatrale lading dat ik niet wist waar dat zou stoppen. Dat deed hij alleen tegen mij maar wel in het bijzijn van onze kinderen. Het is toch frappant hoe lang je (ik in ieder geval) aan jezelf blijft twijfelen! Bij mij kwam de ommekeer op gang toen ik eerlijk met mensen ging praten over wat er bij ons voorviel. En toen hij het ook in het openbaar begon te schreeuwen (oa bij de relatietherapie) en ik aan mensen zag hoe abnormaal ze het vonden, begon ik weer bij zinnen te komen."
Hoewel ex waarschijnlijk geen borderline heeft maar een autistische stoornis, herken ik dit tot in detail. Zie ook het topic over de werkster, hierboven.
Wat jij zegt over emotionele mishandeling klopt ook. Probleem is: blauwe plekken van fysieke mishandeling zie je. Maar de schade van emotionele mishandeling ligt veel dieper en is niet voor het oog zichtbaar...
Maria
Soms houdt het inderdaad op en kan je beter je eigen weg gaan. Been there... Sterkte!
Reactie
Dank jullie wel voor alle reacties. Om eerlijk te zijn ben ik best geschokt om te lezen in hoeveel relaties dit aan de orde is.
Voor wat betreft het bespreken in de therapiesessie was onlangs eigenlijk de eerste keer dat ik dat durfde. Uiteraard hebben mijn man en ik het er heel vaak over. Meestal ontaardt dat in ruzie omdat ik beschuldigd word van "afzeiken" en ik hem beschuldig van gebrek aan zelfreflectie. En het eindigt altijd met mooie beloftes van hem, die hij vervolgens niet nakomt. Ik heb hem ook al heel vaak aangeraden om hulp te zoeken en dat heb ik ook tijdens het therapiegesprek gedaan. Hij reageert dan altijd heel heftig want met hem is natuurlijk niks aan de hand. Het probleem is namelijk dat zijn omgeving niet genoeg begrip heeft en niet genoeg meeveert. Ja, zo lust ik er nog wel een paar!
Wat ook heel moeilijk uit te leggen was is dat zijn uitbarstingen een enorme onveiligheid in ons gezin brengen. Hij ontkent dat altijd stellig "omdat hij nog nooit iemand geslagen heeft". Gelukkig heeft de therapeut hem dat wel min of meer kunnen uitleggen. En ook dat het vrij gebruikelijk is dat mensen zich terugtrekken bij boosheid van hun partner. Dat dat dus een gevolg is van die heftige boosheid, geen oorzaak.
Dus hulp, in welke vorm dan ook, is uitgesloten. Hij vindt dat het allemaal wel meevalt. Met hem is niets aan de hand (dat is zo'n beetje zijn mantra).
Maar inmiddels ben ik het behoorlijk zat. Het geeft me heel vaak het gevoel alsof ik met een nukkig kind getrouwd ben. Mijn eigen plan trekken lukt aardig maar het vreet energie. En zo had ik het me niet voorgesteld.
Het moeilijke vind ik ook dat we ook hele leuke momenten hebben, samen en als gezin. Dus ik blijf hoop houden dat er iets gebeurt. Verliefd worden op een ander lijkt me geen constructieve optie 
De vraag die ik mezelf wel eens stel is: hoe slecht moet het zijn om op te stappen?
Proces
"De vraag die ik mezelf wel eens stel is: hoe slecht moet het zijn om op te stappen?"
Bij mij is het een proces van jaren geweest. Therapie, andere therapie, ik kreeg een depressie, therapeut, arts, andere arts, hem gedwongen zelf in therapie te gaan (ik had de koffers al klaar om te vertrekken als hij niet wilde), nog geen resultaat, ondertussen zie ik de kinderen zijn manieren overnemen, verdrietig zijn, steeds bozer worden, in de klem zitten tussen boosheid/verdriet en loyaliteit... Het is nu klaar nu. Wil jij dit ook voor jou en (vooral) jullie kinderen? Wat voor voorbeelden krijgen zij? Jij hebt keuzes, je kinderen niet. Denk aan hun toekomst a.j.b.
Maria
Doet me denken aan een boek
Ik heb het niet gelezen, maar heb er ooit een aflevering van Met het Oog op Morgen over gehoord: "Zo ben ik nu eenmaal", een boek over moeilijke mensen. Klinkt erg alsof de man van roos dat argument ook vaak gebruikt: je moet er maar mee leven, je moet maar met hem meeveren, zo is hij nu eenmaal. Lijkt me uiterst onprettig als uitgangspunt. Ik bedoel, ik barst ook van de onhebbelijkheden en ben bovendien niet altijd in staat om al die lastige kantjes voldoende glad te slijpen, maar om er nu meteen maar zo in te gaan staan dat *anderen* zich moeten aanpassen - brrr. Sterkte, roos.
Groetjes
Massi
Opstappen
"De vraag die ik mezelf wel eens stel is: hoe slecht moet het zijn om op te stappen?"
Eerlijk gezegd denk ik dat hoe slechter het is, hoe moeilijker opstappen is totdat het (te lang) op overleven aankomt.
Roos hoe is het?
Gaat het goed met je?
