Passief dwingend gedrag van familie

aangeven dat je het nog niet weet

in het midden laten of je kunt of niet. Zeggen dat je niet zo lang vooruit kunt kijken en dat je liever op een later moment besluit. Ga alleen en niet met je hele gezin. Goed oefenen op dit soort uitspraken en je ook niet laten verleiden.
En vooral je poot stijf houden en niet meer zeggen wanneer je weggaat (misschien helemaal maar niet meer). Hoe meer je je laat verleiden tot uitspraken erover, hoe groter de kans dat je een uitleg geeft die hen direct kwetst. Beetje laten 'doodbloeden' en elke tweede afspraak 'afzeggen' of niet in meegaan.
gr Angela

Het zal aan de context liggen

maar op mij komt het in eerste instantie juist aardig over dat je broer en zijn vrouw het etentje verzetten. Ze hechten blijkbaar aan jullie aanwezigheid en willen geen druk op jullie uitoefenen om jullie geplande weekend te verzetten. Mss vond je het weekendje weg een makkelijk excuus om er niet bij te hoeven zijn, maar aan de andere kant zou het mij (is persoonlijk) wel wat doen dat ze het blijkbaar prettig vinden me erbij te hebben.

Jij ervaart een gebrek aan gezelligheid en verbinding (we hebben niet zo veel met elkaar gemeen), dat kan natuurlijk idd gewoon zo zijn. Maar je kunt evengoed de vraag stellen of het weinige dat er is niet genoeg de moeite waard is om in stand te houden door op gezette tijden contact met elkaar te hebben.

Ik vind wel dat je je eigen verjaardag moet kunnen vieren zoals je dat zelf wilt. En dus ook niet vieren. Je kunt met een beroep op hoe je vader dat zelf altijd deed, zeggen dat je het niet viert en veen bezoek ontvangt. Ook niet van je ouders.

Aagje

passief dwingend....

Sjonge, je legt het 'probleem' wel erg bij de familie. ik vraag me af of er niet iets in jou zit wat het allemaal zo negatief maakt. Zit je nog iets van vroeger dwars dat je er zo in staat?

Ik vind het ook gewoon hartelijk dat zij het etentje verzetten.
En als je moeder benoemt dat het dan waarschijnlijk op zondag viert, kun je toch ook zeggen dat je daar nog niet over nagedacht hebt of dat je het niet viert of ....?
Ik weet niet waarom jij de aanwezigheid van je familie eigenlijk niet waardeert, maar dat is blijkbaar toch wel degelijk bij hen het geval.
Ik vind het overigens misselijk en enigszins laf om vaag te gaan doen over afspraken en steeds af te gaan zeggen. Wees dan gewoon eerlijk en zeg dat je er geen zin in hebt.

Nivea

Niet voor een ander invullen.
Je kunt best zelf met je man bepalen wat jullie koers/kompas is. Dat hou je vast en vul niet in wat jij denkt dat zij denken etc. Dus niet schuldig voelen en kies een manier die de verstandhouding goed houdt zonder te knellen. Je bent hen geen verantwoording schuldig maar je hoeft ook niet heel bot te zijn.
Gr Angela

Heeft iedereen toch wel?

Een familielid, warme of koude kant, waar je geen bijzondere warme klik mee hebt.
En toch kom je elkaar tegen. Vrienden kies je uit, familie heb je.

Af en toe uit eten moet lukken als er geen haat en nijd is, zou ik denken.
Het lastige is dat jij én geen warme band hebt met je ouders én niet met je broer. Dan voelt het gelijk wat minder gezellig als je bij elkaar bent.

Persoonlijk vind ik hun gedrag niet echt dwingend. Ouders die vragen wanneer hun eigen kind haar verjaardag viert, moet kunnen.
Het is aan jou om daar op te antwoorden.
Je voelt het zelf zo dat je ergens toe gedwongen wordt, als je dat niet wilt zul je duidelijk "nee" moeten zeggen.

Je broer verzet een etentje zodat je erbij kunt zijn.
Je kan antwoorden met:"Dan zijn we er niet en ik was sowieso niet gekomen".
Als je familie eigenlijk niets voor je betekent moet je daar duidelijk in zijn.

Of je maakt er het beste van. Accepteren dat je broer en schoonzus andere interesses hebben en begripvol knikken en je ouders uitnodigen voor een soepje op je verjaardag. Iedereen blij en jij bent leuk sociaal bezig. Iets doen om een ander een plezier te doen is niets mis mee toch? Af en toe dan, wel proberen de highlights er niet steeds meer te laten worden

Dochter

Ik zou dit jaar nog accepteren dat je je aan moet passen. Vanaf volgend jaar geef je aan dat je jouw verjaardag niet met familie viert, omdat jullie een uitstapje maken en geen gedoe thuis verder. Dat zou vooral je vader toch moeten begrijpen. Het etentje vind ik eigenlijk een situatie die je "gewoon" moet doen. Het wordt kennelijk gewaardeerd en hoe erg is het om lekker te eten? Volgend jaar is geen lustrum-jubileumjaar voor je broer en zijn vrouw. Dan kun je met goed fatsoen weigeren als ze iets op touw zetten voor hun huwelijksdag.

Als ik eerlijk ben vind ik dat het ook een beetje bij het volwassen leven hoort om het belang van een ander af en toe voorop te stellen. Je maakt een ander blij als jullie gezellig aanschuiven. Dat is ook wat waard.

wat is je vraag eigenlijk

vind je dat het leuk moet vinden, of wil je tips om er in praktische zin minder last van te hebben/vaker nee te kunnen zeggen?
gr Angela

Er komt een tijd dat,

Ik heb een tijd gehad dat ik ook niet zoveel met mijn broer of mijn ouders om ging. Minder klik. Maar nu zijn we in een fase beland waarin onze ouders onze hulp hard nodig hebben. Het is zo fijn dat broer en ik dit samen kunnen doen zodat het niet op één persoon neer komt. Het is ook fijn dat als de ene verhinderd is, de ander wilt inspringen en andersom. Ik ben blij dat we elkaar niet afvallen.
We hebben nog een broer. Die houdt zich ver weg van de zorgtaak. Die is alleen bezig met zichzelf. Dergelijke egoïstische houding heeft geleid tot scheuren. Die broer wordt ook niet meer meegenomen in beslissingen. Het moet wel van twee kanten komen, wil het werkbaar zijn.

Dat de ouders van Dochter de laatste jaren kiezen voor een etentje met de kinderen, kan je zien als een poging om die familieband warm te houden. En hoeveel keer per jaar plannen ze nu eigenlijk een etentje.
Omdat ik de andere kant van de medaille meemaak, vind ik dat Dochter in deze onnodig moeilijk doen.

Ik zie ook het dwingende niet zo

Je schrijft dat verjaardagen altijd al beladen zijn geweest, maar je vader vierde ze nooit. Ik zie daar niets beladens in. Andere verjaardagen heb je het niet over, dus daar kan ik verder ook niets zinnigs over zeggen.

Dat je ouders je willen feliciteren als je jarig bent, dat snap ik. Hoeft niet perse op de dag zelf denk ik, maar voor je ouders is het ook een bijzondere dag. Tenminste, ik vind zelf de verjaardagen van mijn kinderen bijzonder, omdat ik me dan weer even heel goed herinner hoe het was, toen, met de bevalling, en hoe blij ik met ze was. Die dagen beleef ik daardoor heel anders dan mijn eigen verjaardag. Dus mijn ouders zijn altijd welkom, ook als ik het verder niet vier.
En misschien willen ze ook juist komen, omdat ze weten dat je vriend er dan niet is?
Je schrijft: Het speelt ook mee dat ik mijn vriend de tijd rond mijn verjaardag ook al weinig zie omdat hij naar het buitenland moet voor zijn werk. Dat snap ik niet. Dus omdat je hem weinig ziet dan, wil je ook je ouders niet zien? Die logica ontgaat mij...

En dan de etentjes met verjaardagen en trouwdagen: hoe vaak is dat nu helemaal? Als je daarmee het contact in stand houdt, zou ik daar niet moeilijk over doen. Hoort erbij. En tel je zegeningen, je hebt geen ruzie, alleen geen enorm warme band.

Kan het zijn dat je je daar in enige mate schuldig over voelt, over dat ontbreken van die warme band? Of mis je dat, zou je dat wel graag willen hebben? En heb je daarom moeite met die etentjes, omdat je dan geconfronteerd wordt met wat je niet hebt?
Ik zou het voor mezelf wel helder willen krijgen, wat is het nou precies waarom jij zoveel moeite hebt met deze dingen?

Niet dwingend

Je bent gewenst maar het probleem zit bij jou.
Mijn broer was als jij. Hij heeft zelfs het contact verbroken.
We waren ongewenst.
Weet je hoe dat voelt?
Ik heb mijn 2 neven al 8.5 jaar niet gezien.
Mijn broer en zijn vrouw ook niet.
Mijn ouders gingen kapot onder het ongewenst zijn, aan het hen uit de weg gaan.

Wees dan maar eerlijk: ik doe net of jullie dwingend zijn, maar ik moet jullie niet, jullie zijn me te min of: ik houd niet van andere mensen, contact met anderen is me teveel, of: ik ben iemand die liefst in een zelfgekozen kringetje draait, of: ik ben wat egoïstisch aangelegd en heb die paar data in het jaar niet voor jullie over, of: ik ben niet in orde en daarom is het je teveel.
Wees eerlijk, maar draag dan ook de gevolgen.

het klinkt cliché

....maar het hoort erbij. En inderdaad, ook al is het niet zo bruisend, mag je toch blij zijn dat je familie hebt waar je contact mee hebt! Ik heb geen broers en zussen (wat ik erg jammer vind, hier geen andere kinderen in de familie, niemand om mee te praten over mijn ouders) en ook met mijn ouders is het niet altijd zo gezellig. Ook met de schoonfamilie (mijn man heeft wel 2 zussen met volwassen kinderen) is het momenteel geen klap aan. Dat kan een fase zijn: toen de kinderen klein waren vond ik het bij de schoonfamilie wel gezellig en momenteel is de verstandhouding met mijn ouders juist weer wat beter aan het worden. Mijn vader is met pensioen en went daar langzamerhand aan. Mijn ouders ondernemen sinds lange tijd weer eens wat en hebben zodoende ook meer te vertellen.
Ik had het best wel moeilijk met het ontbreken van een beetje leuke familie, kan ik je vertellen. In mijn omgeving allemaal verhalen van vrienden en kennissen die met hun familie weekendjes weggaan, gezellige kerstdiners met zijn allen, logeerpartijtjes met neefjes en nichtjes etc... niet bij ons. Ik denk dat je beter wel een (dunne) band kunt hebben dan geen band. En het lijkt me kwetsend voor je broer om aan te geven dat je geen zin hebt in hun jubileumfeestje! Gewoon doen.

Aardig

Het is toch aardig dat je broer en schoonzus hun etentje willen verzetten zodat jullie als familie er bij kunnen zijn? Waarom is dat dwingend? Ze geven aan jullie aanwezigheid belangrijk te vinden.
De wens van je ouders om je te feliciteren op je verjaadag vind ik ook niet raar. Ik vier mijn verjaardag ook nooit echt maar mijn moeder vindt het wel gezellig om even langs te komen en een taartje te eten. Nou prima toch. Als ik haar daar een plezier mee doe dan doe we dat. en als die dag niet kan doen we het een dag later.
Je maakt het zelf ook wel heel zwaar, het gaat om wat bijeenkomsten en bezoeken, niet om zaken die nou heel veel van je vrage.

passief dwingend

Beste dochter, wat een prachtige manier om met het woord "passief dwingend" de schuld bij je familie te leggen, terwijl die feitelijk bij jou ligt. Want het komt er eigenlijk op neer dat jij geen zin hebt om je familie te ontmoeten en er moeite voor te doen on de relatie in stand te houden. Je ziet ze liever niet dan wel. Zoals je leest in verschillende reacties is dat voor de andere partij vaak heel pijnlijk en niet te begrijpen. Ze voelen zich afgewezen en gekwetst.
Dus ik zou zeggen; blijf de sociale verplichtingen doen, niet voor jezelf, maar dan toch voor je broer en ouders. Want kennelijk stellen zij jouw komst wel op prijs.

kom op...... wat is het probleem?

Een aantal keer per jaar moet je met je ouders of broer mee voor een etentje. Wat ik lees in je stukje is dat jullie weinig gemeen hebben, dat kan maar is geen reden om die etentjes niet meer te doen.
Die etentjes zorgen voor nog wat contact hoe minimaal ook. Je gaat er naar toe, praat wat over koetjes en kalfjes en dat is het. Ook met collega's moet je wel eens een dinertje door met mensen die eigenlijk je type niet zijn.
Zeker als je je ouders er een groot plezier mee doet, even doorbijten dan maar.

Hier heel vaak ruzie, over niks..... maar schoonmoeders glas is altijd half leeg in plaats van half vol. Zij kan echt herrie schoppen om helemaal niks, het is net een klein kind dat als boos wordt als haar taartje kleiner is dan het taartje van degene die naast haar zit. Het is wel de moeder van mijn man dus we komen er nog steeds hoewel we na jaren wel geleerd hebben weg te gaan als er niet normaal gepraat kan worden.

Je kunt ook proberen je iets te verdiepen in de bezigheden van je broer en schoonzus, zodat je toch iets hebt om over te praten als jullie elkaar zien.

Conclusie

Jullie zijn duidelijk en vrijwel eensgezind... Ik moet er het beste van maken. Ja, dat is natuurlijk ook de tweestrijd die ik voer. Ik vind het ontzettend lastig, confronterend en voel me slecht als ik er vandaan kom. Ik heb zeker niet het gevoel dat ik anderen blij maak, zolang als ik me kan herinneren niet. Vaak is het vooral het moment dat verwijten geuit kunnen worden, dan haal je het wel uit je hoofd om zomaar langs te komen. En kom je niet zomaar langs, dan hebben we nu een reden dat jij wel komt: verjaardagen, huwelijksdagen, kerst en dan ook weer nieuwjaarsdag, vader- en moederdag. Ik denk dat ik het daarom als dwingend ervaar.

Natuurlijk ken ik ook genoeg mensen die veel vaker op visite gaan, of dagelijks bellen. In die zin weet ik best dat mijn gedrag niet wordt gezien als normaal. Of schraal, of klein. Maar de mensen die ik ken, die kost het stuk voor stuk geen moeite en halen er zelfs iets uit. Iemand opperde schuldgevoel en natuurlijk zit dat er, hoewel dat ook erg gevoed wordt door binnen de familie in een slachtofferrol te schieten en dat maakt me boos en opstandig. Het is ook moeilijk als er nooit een band geweest is, die wordt aangetrokken omdat ouders ouder worden en meer hulp nodig hebben. Zoiets zou vloeiend moeten gaan maar bij ons is dat niet het geval. Het is nu wellicht de makkelijkste weg om zo te reageren als ik doe, dan kan ik ook niks verkeerd doen. Maar hier lees ik dat ik juist alles verkeerd doe. Tijd voor mij om een (andere?) koers te bepalen.

Eigenwaarde

Je hoeft niet in een slachtofferrol te raken als je bewust bent van je eigenwaarde. Neem dat mee in de andere koers die je dan wilt gaan varen.

Kijk naar jezelf

Misschien is het handig om eens naar jezelf te kijken. Waarom heb je zoveel moeite met mensen die overduidelijk een band met jou hebben en moeite voor jou doen? Ze hebben je niets misdaan. Je verveelt je en voelt je niet van hun niveau. Schaam je je voor hen? Ben je jaloers op mensen die op een facebookmanier fantastische familierelaties hebben en daar steken die van jou bleek bij af?
Is het moeilijk om tevreden te zijn met wat je wel krijgt in het leven?
En als het je echt heel hoog zit zou ik er afstand van doen. Dit is jou leven. Jij kiest. Maar nu klinkt het allemaal wel heel onrealistisch en egocentrisch.

waarom doen zij moeite?

de meeste reacties gaan uit van goede bedoelingen van de familie. Maar wat als er nou een hele vervelende ondertoon in zit, eentje die diep raakt aan zaken die niet besproken worden en die TS niet boven water wil of kan krijgen. Waarom doet die familie moeite, is het wel een verstandhouding die je in stand wilt houden op deze manier voor 'de lieve vrede' of omdat je 'als je ouders oud zijn' blij bent dat je hebt volgehouden?
Familie kies je niet, en ik kan me niet voorstellen dat TS zich álles inbeeldt.

@TS misschien moet je gewoon maar de knuppel in het hoenderhok gooien bij je familie, dat je je onzeker voelt, dat je aan de ene kant niet het contact wil verbreken maar dat je aan de andere kant het gevoel hebt dat het niet 'echt' voelt, dat je een verbinding mist. Begin eens met 1 familielid, probeer het bespreekbaar te maken.

gr Angela

Je oogst wat je zaait..

In je jeugd hebben je ouders weinig tot geen aandacht aan familiefeesten besteed.Nu worden ineens de laatste jaren de banden aangehaald. Zou het ook gewoon niet te kunnen maken met een zekere onwennigheid? Mijn verleden is ook wat ingewikkeld, ik heb echt moeten wennen aan het familieleven van mijn schoonfamilie. Grootscheepse feesten ben ik nog steeds geen liefhebber van. Als ik nu zie hoe mijn kinderen de hechte familieband waarderen - zonder dat we deur bij elkaar platlopen - ben ik wel blij dat ik erin geinvesteerd heb.

Als jij je nu gaat onttrekken aan familiebijeenkomsten - en laten we wel wezen, je hebt maar een broer, dus dat levert geen overvolle agenda op - geef je daarmee ook een voorbeeld aan je eigen kinderen af.

Het is nu nog ver weg, maar hoe zou je het over een jaar of 20, als je eigen kroost volwassen is zelf graag zien?

Tja

Zoals je de voorbeelden beschrijft, dochter, zie ik geen gekke dingen in het gedrag van je familie.
Maar als ik de ondertoon van jouw berichten lees, krijg ik wel het gevoel dat er mogelijk een wereld aan onaangenaamheden schuil gaat achter wat je zegt.
Zou dat zo zijn (met de nadruk op ‘zou’) dan is het voor ons buitenstaanders ook niet te snappen waar jouw gevoel vandaan komt. Daarvoor hebben we dan te weinig informatie en context. Ik snap het overigens dat je terughoudend zou kunnen zijn met het delen van informatie. Maar het gevolg is dat de door jou beschreven situatie niet op volle waarde geschat wordt/kan worden.
Zou het niet zo zijn, dan is het goed bij jezelf na te gaan waarom jij de dingen, die door de meesten hier niet als dwingend worden gezien, toch zo ervaart.

Aagje

Narcisme (vroeger)?

Dochter, je komt op mij in dit draadje nou niet echt vreselijk egoistisch over. Of als een koud iemand die z'n familie niet blieft. Als je echt zo in elkaar zat, zou je voor mijn gevoel dit draadje niet eens begonnen zijn.

Het lijkt er meer op dat je zoekend bent. Ik heb ook de neiging om te zeggen wat bijna iedereen hier zegt - "is dat nou zo erg?". Maar ik heb ook het gevoel dat er meer speelt, al vanaf vroeger. Je zegt zelf dat je verjaardagen altijd als beladen hebt ervaren.

Ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten. Maar ik wilde toch met andere ogen kijken naar je vraag. Mede door eigen ervaringen moest ik aan narcisme denken, en hoe kinderen met narcistische ouders een gouden kind of zwart schaap kunnen zijn. Het hoeft helemaal niet super zwaar te zijn, maar wellicht een ondertoon... wellicht herken je dit? We mogen volgens mij geen links plaatsen, maar Google eens op 'gouden kind en zwart schaap' op de blogspot van cobeslan, misschien komt dit je bekend voor (maar in wellicht mindere mate). Dat gaat meestal ook ten koste van de relatie tussen de kinderen.

Ik gok maar wat hoor. Even een andere draai aan het geheel geven.

In de tijd die het mij kostte om dat allemaal te bedenken en typen zijn er nog meer mensen geweest die dezelfde kant op denken - misschien toch iets aan de hand (geweest) dat je wellicht niet eens echt goed onder woorden kunt brengen.

Ook wat psychologie van de kouwe grond

zonder met etikettenla van de DSMV open te trekken en mensen ongezien te diagnosticeren.

Ik heb me wel eens laten vertellen dat als je jeugd verre van vlekkeloos verloopt, of door een ingrijpende gebeurtenis of door mishandeling of.verwaarlozing, je emotionele ontwikkeling op een bepaalde manier stagneert;je blijft op sommige punten ahw het afhankelijke, naar goedkeuring hengelende kind en de obstinate puber, die zich aan gezag wil onttrekken. En beide houdingen proef ik in jouw verhaal.

Probeer je sterke reactie op die niet heel frequente, en gangbare familieverplichtingen eens te benaderen vanuit een evenwichtig, volwassen perspectief. Jij hebt de regie;je bent niet meer afhankelijk,en vrij om eigen keuzes te maken. Voor mij was het heel verhelderend.

Hebben je ouders echt onvergeeflijke dingen gedaan, die rechtvaardigen de familieband te breken? Of is het een kwestie van onvermogen geweest, en proberen je ouders op een impliciete manier fouten uit het verleden te herstellen.

Paperclip

Je schrijft: Het speelt ook mee dat ik mijn vriend de tijd rond mijn verjaardag ook al weinig zie omdat hij naar het buitenland moet voor zijn werk. Dat snap ik niet. Dus omdat je hem weinig ziet dan, wil je ook je ouders niet zien? Die logica ontgaat mij...===

Ik las dat meer als "de weinige dagen die mijn vriend thuis is, wil ik niet verspillen aan familie-afspraken."

Gekleurde herinneringen

Het is moeilijk om dieper op in te gaan zonder herkenbaar te worden. En buiten dat, ik kan er zelf niet goed de vinger opleggen wat nou precies heeft gespeeld. MaikeR, ik herken best een paar dingen in de theorie die ik tegenkom als ik google op zwart schaap en gouden kind. Bijvoorbeeld het op je tenen moeten lopen vanwege vage regels die steeds veranderden, het indirect communiceren en het perfecte plaatje naar de buitenwereld.
Ik weet wel dat er vaak werd gestraft met dingen waarvan ik nu ik zelf kinderen heb, denk… hoe kon je dat nou doen? Als ik werd gestraft, werd ik niet gewoon gestraft, mijn broer werd dan beloond en verwend. Dat laatste heeft een kiem gelegd ben ik bang. Maar zoals Kenfan zegt, denk ik wel dat het inderdaad geweest uit onvermogen. Ik ben ooit wel eens een gesprek begonnen met mijn moeder en toen bleek dat wel. Mijn moeder was ook verbaasd over wat ik heb onthouden… zonder uitzondering gebeurtenissen die zij al was vergeten, of die ik volgens haar anders heb ervaren dan hoe het werkelijk was. Maar dat is natuurlijk het punt: wiens werkelijkheid is de werkelijke werkelijkheid? Ik heb me inderdaad met geweld aan het gezag onttrokken, ben vroeg uit huis gegaan… en heb me toen een houding aangemeten dat ik niemand nodig heb. En tegelijkertijd ben ik ook afhankelijk, wil ik wanhopig graag aardig gevonden worden. Die tegenstrijdigheid voel ik nog steeds.

In dat artikel wordt ook benoemd dat dit van generatie op generatie door gaat, wat zou betekenen dat mijn ouders ook uit soortgelijke gezinnen moeten komen. Ik zou met dat van het gezin waar mijn moeder uit kwam goed kunnen voorstellen. Van mijn vader niet. En hij heeft zussen die stuk voor stuk een warm gezin hebben voortgebracht (waar mijn ouders dan jaloers op zijn). Die laten mijn ouders ook hun afkeuring weten over mijn terughoudendheid. Tegelijkertijd vinden mijn ouders het heel vervelend te moeten toegeven dat hun dochter niet zo betrokken bij hen is als de neven en nichten bij hun ouders. Die verjaardagen zijn in die zin ook beladen, dan is naar de buitenwereld heel zichtbaar wat er speelt.

“Je schrijft: Het speelt ook mee dat ik mijn vriend de tijd rond mijn verjaardag ook al weinig zie omdat hij naar het buitenland moet voor zijn werk. Dat snap ik niet. Dus omdat je hem weinig ziet dan, wil je ook je ouders niet zien?”
Nee, ik bedoel eigenlijk dat de weinige tijd dat ik hem zie, het liefst ontspannen met hem doorbreng. Hij is zelf ook op mijn verjaardag, dat zou dus tegelijkertijd met de visite zijn, maar moet vlak daarna voor een week weg. Kaaskopje, je noemt het niet verspillen aan familie-afspraken. Het komt op hetzelfde neer misschien, maar ik zou het zo niet uitleggen.