Passief dwingend gedrag van familie
Ik kom uit een gezin met twee kinderen. Verjaardagen zijn al zo lang als ik me kan herinneren beladen geweest. Mijn vader ging er met zijn verjaardag altijd met mijn moeder op uit en vierde het verder niet. Maar sinds een paar jaar heeft hij de traditie ingesteld om uit eten te gaan met kinderen en aanhang: een groepje van acht t.w. mijn ouders, mijn broer met zijn vrouw en ik met mijn vriend en twee kinderen.
Eerlijk gezegd kijk ik er niet naar uit. Mijn broer en ik hebben weinig met elkaar gemeen. Het kost moeite om gesprekken gaande te houden, het kost mij (en iedereen waarschijnlijk) veel energie. Het is niet gezellig om elkaar weer te zien, het is er nooit geweest ook. Dat klinkt misschien naar, of ondankbaar. Ik krijg ook wel eens te horen: je weet niet hoe lang je je ouders nog hebt. Als je het zelf anders gewend bent, kun je je er waarschijnlijk weinig bij voorstellen. Op zich is het prima op te brengen en het lukt ook wel om er het beste van te maken, maar hier blijft het niet bij! Voor mijn gevoel hebben we net de feestdagen met alle bijbehorende verwachtingen doorstaan… en het gaat door, mer elk jaar opnieuw dezelfde highlights.
Tijdens het etentje ging het namelijk over mijn verjaardag, volgende maand. Mijn moeder merkte op dat dat op een maandag valt. “Dus dan vier je het zeker zondag?” Ik vier het nooit, hoewel ze zich daar weinig van aantrekken, ze komen gewoon… Het liefst doe ik iets in besloten kring, bijvoorbeeld iets met mijn vriend en kinderen. Of zelfs met z’n tweetjes. Het stoort me dat ik me moet aanpassen aan andermans verwachtingen. Het laatste wat ik wil is een opgelegde ongemakkelijke situatie waar ik min of meer ingedrukt wordt… op MIJN eigen verjaardag. Het speelt ook mee dat ik mijn vriend de tijd rond mijn verjaardag ook al weinig zie omdat hij naar het buitenland moet voor zijn werk.
We vertelden ook dat we van het voorjaar samen een weekje weg gaan. Broer en vrouw vragen wanneer precies en kijken elkaar aan. Zij hadden dan een etentje willen plannen (omdat ze dan 15 jaar getrouwd zijn), met onze ouders en met ons. Ter plekke werd besloten dat ze dat etentje dan een week zullen verzetten, zodat wij er wel bij kunnen zijn. Ik wist op dat moment niet hoe ik moest reageren, maar ik dacht wel… hoe ga ik om met dit soort dingen, waar ik op een passief dwingende manier in wordt meegetrokken?
Je kinderen
@Dochter, wat vinden je kinderen ervan? Hebben zij dan niet de behoefte om hun familie te zien? Ik wil je met die vraag niet onder druk zetten en je zo ompraten in belang van de kinderen. Dat is jouw keus.
Alleen heb ik zelf ook een moeilijk contact met een familielid, en zodoende ook bedenkingen naar verwante personen zoals jij naar je broer. Toch zien we elkaar op feesten en verjaardagen. Ik ga daar naar toe voor mijn kinderen, hopende dat zij wel met de betreffende familielid en andere familieleden een 'ongeremd' contact hebben. De lucht is al beladen genoeg.
Je kan je ouders uitnodigen voor koffie en taart op zondagmorgen. (Op de koffie- visite duurt meestal minder lang dan ' avonds.) Op je verjaardag ga je gezellig met je vriend en je kinderen uit eten gaan.
Hopelijk kan je vriend je mentaal steunen zodat je het niet zo alleen hoeft te verbijten.
Generatie op generatie.
Het is zeker zo dat ook wij natuurlijk onze fouten hebben gemaakt met onze kinderen. Dingen anders hebben ervaren als zij, dingen verprutst, verkeerd aangepakt, verkeerd gezegd of niet aangevoeld.
Dat krijg je te horen als je kinderen (bijna) volwassen zijn. Als de band goed is, dan kan ook daar open over gepraat worden.
Meerdere kinderen uit een gezin kijken vaak ook anders naar hun jeugd terug.
Soms is het ook zinloos om "ouwe koeien uit de sloot" te halen.
Het is best confronterend om op je fouten gewezen te worden.
Praat je wel eens met een goede vriendin over je jeugd? Hoe jij dingen hebt ervaren uit je kindertijd? Het kan je inzicht en rust geven. Accepteren dat wat geweest is, is geweest en dat je er daarom nu toch het beste van kunt maken.
sorry
Vaak is het genoeg om sorry te zeggen als er iets is fout gegaan. Ik ben opgegroeid met een narcistische moeder. Zij bijt nog liever haar tong af dan ooit sorry te zeggen. Ik heb in de opvoeding van mijn eigen kind ook fouten gemaakt. Mijn dochter is nu volwassen en als zij mij iets 'verwijt', leg ik haar uit hoe het zo heeft kunnen gebeuren en dat ik het terugkijkend anders had kunnen doen. En sorry daarvoor. Dat is eigenlijk altijd genoeg geweest, ik heb een heel goede band met mijn dochter. Als ik mijn moeder over iets aanspreek, is het óf niet waar, óf ik was zelf ook niet zo'n leuk kind vroeger, óf ik verdraai de zaken óf ik ben gewoon gek. Dan laat je het wel uit je hoofd om nog in gesprek te gaan.
Hier verlopen de verjaardagen ook een beetje zo als bij dochter. Mijn ouders zijn tot mijn opluchting al jaren met vakantie rond mijn verjaardag. Toen ik 50 werd bleven ze expres thuis. Mijn vriendinnen hadden een groot feest georganiseerd waarvoor mijn moeder niet was uitgenodigd (ze heeft mijn vriendinnen ook net iets te vaak geschoffeerd). Mijn moeder was pislink, ik heb het nog maanden moeten horen. Ik had niet naar dat feest moeten gaan maar iets met hen moeten doen. Terwijl ik ze wel had uitgenodigd voor de lunch die dag, maar dat was niet goed genoeg. Dan waren ze liever op vakantie geweest. Nou, ik had ze niet gevraagd om thuis te blijven.
Overigens waren mijn zus en ik om de beurt het zwarte schaap, net wie het in haar hoofd haalde om tegen te spreken. Gelukkig hebben wij samen een goede band, we zagen al jong hoe de vork in de steel zat.
ah, dan snap ik het wel
dat maakt het wat gecompliceerder allemaal. Ik wou ook voorstellen net als Flanagan om je ouders kort uit te nodigen inderdaad, en er bij zeggen dat je 's middags met je gezin erop uit wil om je verjaardag te vieren. Misschien is dat wat?
Hoe heeft jouw broer jullie jeugd ervaren? Dikke kans dat hij heel anders tegen je ouders aankijkt? Heb je al eens met hem daarover gepraat?
