Proefscheiding

Ik neem aan een wao uitkering?

AOW duurt nog even
Mijn vriendin heeft het ook zo gedaan en ik vraag me af of ze er goed aan gedaan heeft om het zo te doen. Dat ze bij haar man weg wilde begrijp ik, daar heb ik geen oordeel over. Hoe de situatie voor de kinderen is aangepakt vind ik eeuwig zonde. En eigenlijk bedoelde mijn vriendin het zo goed. Ze wilde de situatie voor de kinderen niet verergeren door ze met zich mee te slepen. Ze mochten bij hun vader in het grote huis blijven, waar ze al hun eigen spulletjes hadden. Doordat ze vlakbij het 'grote' huis bleef wonen en nog regelmatig in dat huis voor de kinderen zorgde als manlief niet thuis was is de sfeer nogal 'nonchalant' geworden. Moeder komt wel naar óns toe en wij, de kinderen, hebben totaal niets te schaften met háár nieuwe leven. Ook al is het maar 5 minuten of minder op de fiets, de kinderen komen er alleen als er iets te halen valt en aangezien dat niet vaak is, blijft het vooral een eenrichtingsverkeer naar het 'grote' huis. Ik vind dat dit zowel mijn vriendin als haar nu ex-man te verwijten valt. Mijn vriendin heeft de kinderen niet onder druk willen zetten, ze hééft ze tenslotte al heel wat aangedaan door weg te gaan en ze moeten het vooral léuk vinden om haar op te zoeken (denkt zij dus) en man heeft ze absoluut niet aangemoedigd hun moeder op te zoeken. Omdat mijn vriendin weg is gegaan zal er ook een sfeertje hangen van 'had ze maar niet weg moeten gaan'.
Ik wil je niet onnodig ongerust maken, het is jouw beslissing, maar of je deze vorm moet kiezen vraag ik me af. Ik snap ook niet waarom het het beste is voor de kinderen dat jij overal afstand van doet.
Ik heb het er uiteraard wel eens met mijn vriendin over en ik vind haar vrijblijvende houding naar de kinderen toe voor mij onbegrijpelijk. Zeker met kleinere kinderen mag er best wat dwang uitgaan wat ouderbezoek betreft. Het is mamma/pappa-tijd, je gáát. Als het allemaal zo vrijblijvend gaat kan dat ook opgevat worden als onverschilligheid van béide kanten.
Geen opbeurend verhaal van mij, gewoon omdat ik denk dat jullie jezelf deels voor de gek houden door het een proefscheiding te noemen en deels omdat ik je wil wijzen op de valkuilen. Ik neem aan dat er twee kanten aan de proefscheiding zitten en niet alleen jouw aandeel. Waarom is het verstandig dat jij alles opoffert?

"zwart gat"

Ik zat na het lezen van je verhaal direct te denken: "Jeetje, die vrouw valt straks in een enorm groot zwart gat."
Je hebt een wao uitkering en je werkt dus niet. Je hebt hun hele leven voor de kinderen gezorgd. Hoe ga jij straks je dagen vullen? Waarom is er geen sprake van een co-ouderschap? Waarom denk je dat deze oplossing beter voor de kinderen is? Je kinderen zijn nu rond de 20 en dus (praktisch) zelfstandig. Je gaat het pas aan de kinderen vertellen als het huurcontract getekend is.
Wordt dat voor hun niet een hele vreemde situatie:"Jullie vader en ik gaan apart wonen en ik ga volgende week ergens anders wonen." Is dat eerlijk tegenover je kinderen, ik neem aan dat ze toch wel op de hoogte zijn van jullie huwelijksproblemen? Wat triest allemaal Manon, het lijkt net of je niet achter de scheiding staat, of je voor het blok wordt gezet.
Sterkte.

Reactie

Hallo,

Dank allemaal voor de reacties. Ik krijg inderdaad WAO, stomme fout
De reden dat ik weg ga is dat ik denk dat mijn man beter voor de kinderen kan zorgen. Hij krijgt ze wel op tijd op school en ook nog met al hun spullen en overblijfeten. Ik heb jaren alleen voor ze gezorgd omdat hij altijd werkte en dat ging me niet altijd even goed af. Sinds een jaar is hij thuis en doet hij dat soort dingen en nu loopt alles een stuk beter. Hij heeft niet gezegd dat ik weg moest, of ik ging of hij. Maar hij wil wel de time out. Ik wil niet weg, ik wil dat alles bij het oude blijft. Maar "dat gaat hem dus niet meer worden" zoals hij zei. daar komt natuurlijk ook het gevoel vandaan dat me alles wordt afgenomen. Mijn kinderen waarvan de oudste 19 is en de jongste 10 en de liefde van mijn leven, mijn huis waar ik zo blij mee ben, de spullen in huis die ik uitgezocht heb, mijn hond en mijn kat nou ja, alles gewoon. Stel dat het op een echte scheiding uitdraait dan weet ik trouwens nog niet of ik dan ook de kinderen op geef maar dat is voorbarig. De bedoeling is wel dat ik in de weekenden naar huis ga. Dan heeft mijn man door de week z'n rust en kan hij zijn eigen dingen doen en hij zei dat hij dan de weekenden voor mij zou vrijhouden. Ik weet dat deze situatie haken en ogen heeft Kaaskopje en jouw verhaal maakt dat nog duidelijker maar ik weet geen andere oplossing.En inderdaad wil40, met dat zwarte gat zat ik ook al. Ik heb nooit gewerkt, alleen voor de kinderen en mijn man gezorgd en dat deed ik heel graag. En we hebben een groot huis met een flinke tuin dus er is altijd genoeg te doen. En ik heb helaas geen vrienden en alleen een moeder en zus waar ik weinig contact mee heb. Ik heb geen idee wat ik alleen op een flatje moet gaan doen. Al heb ik wel besloten om een pup te nemen En over het tijdstip van vertellen, ik dacht dat het een goed idee was om ze het pas te vertellen als er iets concreets is te melden. Zo van hier gaat mama wonen vanaf die dag. Zeker voor de jongste die toch al een angststoornis heeft gaat dat allemaal heel moeilijk worden. En ik probeer me zeker sterk en groot te houden. Mijn man heeft er een hekel aan als ik huil dus ik ga maar vaak douchen of op de slaapkamer zitten. En ik wil dat de kinderen er zo weinig mogelijk van meekrijgen. We hebben gelukkig nooit zichtbaar ruzie. Maar Linda het is inderdaad een ongelofelijke k*ttijd.
Nogmaals allemaal bedankt voor de reacties.
Groetjes
Manon

Zorgen

Hoe komt het dat je man beter voor de kinderen kan zorgen ? Hoe komt het dat jij ze niet op tijd naar school krijgt en met al hun spullen erbij ? Waarom ging de zorg voor hen je niet altijd goed af ? Zijn jullie nu beide zonder werk ? Welke angststoornis heeft je 10-jarig kind ? Huil je zo vaak ? Lijkt mij toch allemaal behoorlijk moeilijk...

Niet doen!

Ik ben het hélemaal eens met mijn voorgangsters. Ik krijg hier een ontzettend vieze smaak van in mijn mond.
Of er al een opvolgster klaarstaat zoals Fladderbeestje suggereert maakt niet uit en dat weet Fladderbeestje ook helemaal niet maar je moet echt niet akkoord gaan met deze regeling, ben je mal!?
Mijn man en ik doen allebei zo onze dingen in het huishouden en hij is met bepaalde dingen wat vlotter dan ik. Daarmee is hij geen betere vader dan ik moeder. Toen we net als jullie samen thuis kwamen te zitten nam mijn man ook een groot deel van het huishouden over en ik kan echt niet anders zeggen dan dat het toen netter in huis was. Tja, het zegt iets over mij natuurlijk, maar geen reden om me als een geslagen hondje maar terug te trekken. Ieder zijn kwaliteiten tenslotte. En dat hij zegt 'dat gaat 'm niet meer worden' vind ik genoeg om totaal niet mee te werken aan zijn time out. Laat hij die time out zelf maar ergens nemen. Het is zijn plan, hij heeft die rust nodig, hij breekt het gezin hiermee op, jij niet. Niet doen dus! Als jij weggaat zal een rechter inderdaad ook vragen 'en waarom ben jij weggegaan?' Leg dan maar eens uit dat dat van je man moest.

Dit kan niet waar zijn!

Lieve Manon,
Goed van je dat je hier gepost hebt, je krijgt al veel nuttige reacties. Je verhaal klinkt als iemand die heel eenzaam is en dat maakt je heel kwetsbaar voor manipulatie. En, net als een aantal andere heb ik het idee dat je gemanipuleerd wordt. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je met iemand gaat praten. Begin bij de huisarts en vraag een verwijzing naar maatschappelijk werk of psychologe, maar laat je ook degelijk informeren door een jurist. En voordat je dit advies hebt moet je nergens mee instemmen en niets tekenen.
Deze stap kun je niet op deze manier nemen, niet tegenover jezelf en niet tegenover je kinderen. Verzamel je kracht, zoek hulp en advies en doe wat jij wil. Laat je niks influisteren, niets voor je bedisselen, dit is jouw leven en dat is belangrijk, veel te belangrijk om zo onder het tapijt geschoven te worden!
Sterkte!
Marieke

Reactie 2

Hallo weer,

Bedankt voor alle reacties. Het punt is dat ik de afgelopen jaren nogal wat pyschische problemen heb gehad. Twee jaar geleden heb ik de diagnose Syndroom van Asperger en ADD gekregen. Dat was wel een verklaring voor veel van de problemen maar geen oplossing. Mijn man bevoorbeeld kreeg te horen dat hij met mij en mijn aparte dingen moest leren leven. Dat hij van mij niks kon verwachten en dat hij er mee moest leren omgaan. Dat was voor hem heel moeilijk. Ik denk dat hij zich is gaan realiseren wat dat betekent. Hij zegt dat ook, dat hij zich de afgelopen jaren helemaal aan mij heeft aangepast en dat hij dat nu niet meer kan en wil omdat het ten koste gaat van hemzelf. We hebben de afgelopen jaren ook nog heel veel problemen gehad op andere gebieden en alles bij elkaar heeft dat er voor gezorgd dat ik ontzettend op hem geleund heb en echt heel veel van hem gevraagd heb. Hij is er zelfs letterlijk ziek van geworden. En nu heeft hij er genoeg van en kiest voor zichzelf. Ik begrijp dat ook wel en ik zie ook dat de manier waarop we met elkaar omgingen niet goed was. Maar ik wil hoe dan ook door gaan en ik geloof niet dat hij dat ook denkt.
Hij werkt thuis en ik heb een WAO uitkering dus we zijn ook nog eens 24 uur per dag bij elkaar. Ik vond dat fijn maar ik geloof dat het achteraf misschien niet zo goed was. Omdat alle problemen mijn schuld zijn en omdat hij beter kan zorgen voor de kinderen ga ik een andere woning zoeken. Ik kan goed begrijpen dat hij genoeg van alle problemen heeft en rust wil. En hij wil hoe dan ook tijdelijk uit elkaar. Ik wil het liefst gewoon bij elkaar blijven en er samen aan werken maar goed, daarvoor moet je met z'n tweeen zijn.
Ik ga morgen bellen met de Jurofoon om te zien hoe een en ander juridisch ligt want ik wil niet al mijn rechten opgeven door weg te gaan. En misschien is het ook verstandig om wat dingen op papier te zetten. Ik geloof niet dat mijn belang en het zijne meer dezelfde zijn. Hij doet uitspraken als: ik ga de auto en het huis verkopen. En hij wil de jongste naar een andere school doen waar ik het allemaal helemaal niet mee eens ben. En toen ik zei dat ik wil dat we alles met betrekking tot de kinderen, het huis en de auto samen beslissen wilde hij daar niet op reageren.
Het is ook niet zo dat hij zegt dat ik weg moet of dat ik niet goed voor de kinderen zorg. Ik zie dat hij het beter doet dus leek me dat de beste oplossing. Ik ben onder behandeling bij de Riagg en heb vrijdag weer een afspraak. Dan zal ik dit allemaal zeker met haar bespreken. Misschien kan zij de zaken met me op een rijtje zetten want ik kom er zo niet uit. Ik wil gewoon mijn man en mijn leven terug. Verder kan ik niet denken op het moment.
Ik ben trouwens niet verschrikkelijk eenzaam hoor. Ik heb mijn man en kinderen en mijn dieren, dat is voor mij genoeg. Ik ben nu al bijvoorbeeld 3 weken ziek door een ontsteking en ben al die tijd de deur niet uitgeweest. Dat maakt me helemaal niet uit, ik ben ook gewoon het liefste thuis bij mijn eigen dingen. Maar ik voorzie wel problemen als ik niet meer thuis woon.
Iedereen bedankt voor het meedenken. Ik heb er zeker iets aan.
Groetjes,
Manon

Manon

Omdat alle problemen mijn schuld zijn en omdat hij beter kan zorgen voor de kinderen ga ik een andere woning zoeken.===
Met die opmerking zou ik vrijdag bij het RIAGG maar eens beginnen. Hopelijk zullen ze dan net als ik zeggen dat alles niet jouw schuld is. Dat je Asperger en ADD blijkt te hebben is voor iedereen moeilijk natuurlijk. Ik vraag me nu ook oprecht af wat Fladderbeestje met deze informatie doet. Maar ook al heb je Asperger dan nog is het niet jouw schuld wat er gebeurt. Dat overkomt jou net zo goed. Je hebt het laten onderzoeken dus je erkent dat je een probleem hebt, dat is goed.
Het zou in jullie situatie nuttig kunnen zijn om de kinderen te laten vertellen of ze iets missen in jouw zorg, of problemen hebben met jouw aandeel in huis en ook of het hun beter lijkt dat pappa het helemaal overneemt. Niet aan jullie maar aan een therapeut. Die is onpartijdig en zal zich niet gegriefd voelen als er klachten zijn.

Niet zomaar weggaan

Manon, als je nu weggaat en je man voor de kinderen zorgt kan dit wel eens de permanente regeling worden. Als je dat niet wilt zou ik een andere constructie kiezen. Je man wil een time out, dan kan hij dus beter weggaan (tijdelijk). Kun je niet samen met je kinderen afspreken wat er gedaan moet worden om op tijd op te staan en naar school te gaan?

Niet verstandig

Weggaan is volgens mij helemaal niet verstandig voor Manon. Zij wil helemaal niet weg en krijgt de schuld van alle problemen thuis en in het huwelijk. Volgens mij wordt Manon erg gemanipuleerd door haar man en weggestuurd. Het is aan haar om zich niet weg te laten sturen en te knokken voor haar rechten en de kinderen.

Manon, er zijn meer mogelijkheden dan apart wonen

Allereerst, ik zou nooooooit! weg gaan, hoe goed hij de kinderen 's ochtends ook naar school krijgt. Hij is degene die de timeout wil zegt hij, maar ik krijg de indruk dat hij jou gewoon op een min of meer fatsoenlijke manier wil lozen. Jij wil dat niet, niet doen dus!
Vervolgens, ik kan me goed voorstellen dat samenleven met iemand met Asperger niet gemakkelijk is, dat is echter geen geldige reden, vind ik, om nu eenzijdig te besluiten dat de koek op is, vooral niet omdat jij jouw deel van de problemen erkent. Dat er wellicht een nieuwe oplossing nodig is kan ik goed begrijpen. Maar dan hoef je niet persé apart te gaan wonen. Je geeft zelf aan dat jullie een groot huis hebben. Is er geen mogelijkheid om een soort apartementje voor jou in jullie huis te creëren, zodat je wat meer afstand en zelfstandigheid krijgt tov je partner zonder dat er iemand weg hoeft.
Ten derde: heb jij alleen maar een diagnose gehad, of ook daadwerkelijke praktische hulp? Ik weet van een vriendin die een zoon met Asperger heeft (en van onszelf, zoon met PDD-NOS) dat een duidelijke structuur wonderen kan verrichten. In dit geval is het vervelende dat jijzelf die structuur moet handhaven, maar zou je daar geen pgb voor kunnen krijgen, om iemand te regelen die samen met jou en de kinderen een goede structuur voor in huis opzet? Zodat jij ook een deel van het reilen en zeilen van het huishouden weer kunt overnemen, of dat de verdeling duidelijk is voor je man zodat hij ook meer aan zichzelf kan toekomen.
Ten vierde, ik proef uit je berichten dat je langzamerhand overtuigd bent geraakt van je eigen onvermogen, jij bent de oorzaak van de problemen en je bent ook nog niet eens in staat om ze op te lossen. Probeer je daar toch tegen te verzetten, het is heus niet zo dat je afgeserveerd bent als je een diagnose hebt en de oorzaak van problemen bent geweest.
Nogmaals, ik vind het niet eerlijk van je man om nu voor deze oplossing te willen kiezen. Ga er niet in mee, zeker niet als je er zelf niet achterstaat. Probeer wat actiever zelf ook naar oplossingen te zoeken, probeer weer een actieve grip op je leven te krijgen. Regel als je man daar nog voor in is, een relatietherapeut of zo, al was het maar om te overleggen hoe je apart onder één dak kunt wonen. Laat hem zien dat je echt bereid bent om dingen anders te gaan doen.
Oh, en ik vind het voor een therapeut ook vrij zwak om aan je man aan te geven dat hij van jou niets kan verwachten. Dat geeft zowel hem als jou het excuus om niets te veranderen (tot nu dan, als de bom barst...).
Oh, en ik zou zeker juist wel met de kinderen praten, het heeft een enorme impact op hun leven. Ze kunnen ook verrassende invalshoeken hebben...

Eiland

Voor zover ik nu geleerd heb over mensen met Asperger neem ik direct aan dat het een lastig leven is voor de partner. Ik kan me dus ook heel goed voorstellen dat er in huize Bleijenberg al het nodige is voorgevallen, waardoor man Bleijenberg het end in de bek heeft, plat gezegd. Maar is dat genoeg reden om zijn vrouw weg te sturen? Uit het hele verhaal maak ik op dat het hele initiatief van haar man uitgaat. Ik vind niet dat ze daar zomaar aan mee hoeft te werken, omdat ik denk dat ze zichzelf daar heel erg mee kan benadelen. De invloed die dit op de kinderen kan hebben moet ook niet onderschat worden. Als de omgang tussen Manon en de kinderen nu nog goed is kan dat kelderen zodra ze ergens anders woont. Ik zou dit niet zelfstandig oplossen maar met hulp van 'deskundigen'.
Eiland: Hoe zouden de reacties geweest zijn als hier een vrouw schreef met een Asperger man? ===
Daarom stelde ik ook direct de vraag richting Fladderbeestje.

Kaaskopje

Heel vaak is het één van de partners die de relatie beëindigt. In dit geval is het de man van Manon die aangeeft dat hij niet langer op dezelfde voet wil doorgaan.
Dat hij zijn vrouw wegstuurt is een aanname van jou. Ik heb nergens gelezen dat Manon dat ook vindt. Ze hebben overlegd en dit is er dan (voorlopig?) als beste oplossing uitgekomen. Dat Manon zou worden gemanipuleerd vind ik een voorbarige conclusie. Het lijkt me geen onmondig niet toerekeningsvatbaar slachtoffer van een egoïtische autoritaire echtgenoot. Hij heeft het per slot al meer dan 20 jaar volgehouden. Dat zegt ook al wat.
Het lijkt mij overigens wel heel verstandig om advies bij anderen in te winnen. De therapeut bijvoorbeeld (heeft Manon extra begeleiding nodig?) en een jurist. Vastleggen van afspraken zou ik zeker doen.
Eiland

Fladderbeestje

Ik snap wel wat je bedoelt (denk ik).
Dat de partner niet op dezelfde basis verder wil, heeft niets te maken met hoe Manon het er als opvoeder vanaf brengt. Jouw punt is dat het goede dat ze de kinderen te bieden heeft, ook benoemd en gezien moet worden. Dat ben ik zeker met je eens. Zij heeft immers (op haar manier) lange tijd voor ze gezorgd.
Het zou kunnen dat ze moeite heeft met structureren. Dat er daardoor dingen fout lopen of chaotisch worden. Daar zijn vast oplossingen voor mogelijk die de partner niet belasten.
Het risico bestaat dat de partner zo gericht is op "weer kunnen ademhalen" dat de behoeften van de kinderen op de achtergrond raken.
Wat me nu te binnen schiet is dat mensen met Asperger gevoelig kunnen zijn voor depressies. Dat is wel een punt van aandacht. Manon kan daardoor meer gefocussed raken op wat ze NIET kan dan op wat ze WEL kan.
Maar zo langzamerhand zijn we behoorlijk aan het speculeren. Misschien zitten we er wel hélemaal naast.
Dus Manon, ik hoop dat je weer reageert!
Groeten van Eiland

Eiland

"Hoe zouden de reacties geweest zijn als hier een vrouw schreef met een Asperger man? Er zou vast wel iemand "wegwezen" of "kies voor jezelf en je gezin" geschreven hebben. "

Dat is in dit geval ook mijn advies aan hem: wegwezen. Maar in dit geval moet Manon weg, wat absoluut in haar nadeel kan werken in het verdere proces, terwijl hij niet meer wil. Dat klopt gewoon niet en daar moet ze niet zomaar mee akkoord gaan.

Reactie 3

Hallo

Vorig jaar zomer is mijn man thuis gaan werken en sindsdien zijn zowel de kinderen als het huis er enorm op vooruit gegaan. Ik kreeg van de leerkracht van een van de kinderen de vraag wat er aan de hand was want de kinderen waren ineens zo anders. Relaxter en rustiger. En de psychologe waar de jongste 2 bij lopen was ook heel lovend over hoe het ging nu mijn man voor de kinderen zorgde. We hebben er trouwens 4, de oudste is 19 en heeft PDD-nos, de tweede is 16 en heeft ook PDD-nos, de derde is 12 en heeft PDD-nos en ADD en de vierde is 10 en heeft ADHD en waarschijnlijk ook een vorm van autisme. De kinderen doen het heel goed als ze structuur en regelmaat krijgen en dat lukt mij niet. Ik ben daar veel te chaotisch voor. Sinds mijn man het heeft overgenomen loopt alles gewoon veel soepeler en als ik het weer zou gaan doen zou dat ten koste van de kinderen gaan. En dat gaat om meer dan de kinderen op tijd op school krijgen. Dat heeft ook te maken met het huis op orde houden, op tijd koken, zorgen dat ze hun huiswerk maken en op tijd in bed liggen. Dat ik ga en hij hier blijft is dan ook puur omdat het zo het beste is voor de kinderen. Hij heeft gezegd dat hij uit elkaar wil en dat hij ook wel wil vertrekken maar ik denk dat ik heel egoistisch ben als ik blijf. Dan zou ik een goede, stabiele situatie omver gooien alleen omdat ik de kinderen en het huis niet kan missen. En hoewel het niet mijn schuld is dat ik die Asperger heb zie ik wel dat ik heel veel fouten gemaakt heb en hem erg gekwetst heb. Dat is ook een reden waarom ik denk dat het terechter is als ik weg ga.
De begeleiding vanuit de Riagg is volgens mij prima maar als er sprake is van Asperger is er ook maar weinig wat zij kunnen doen. Ik weet waar het fout gaat maar ik kan het niet stoppen. We hebben cognitieve gedragstherapie geprobeerd maar dat lukt me niet. Als ik geconfronteerd word met een onverwachte situatie dan reageer ik daar zo heftig op dat ik niks heb aan allerlei technieken. Het vreemde is dat als de kinderen of andere mensen iets onverwachts doen ik daar vaak wel moeite mee heb maar dat ik alleen zo heftig reageer als mijn man iets doet wat hij niet hoort te doen (volgens mij dan) Ik denk dat we in de loop der jaren een manier van reageren op elkaar hebben opgebouwd die niet gezond is. Ik zie dat ook wel en ik denk ook dat het goed is om ergens ander te gaan wonen. Mijn man is enorm gekwetst door wat hij voelt als constante aanvallen op hem en hij heeft rust nodig. En we hebben hier natuurlijk al heel vaak over gepraat en hij heeft al heel vaak aangegeven wat voor hem niet werkt maar voor mij is het heel lastig om daar dan ook iets mee te doen. Ik wil ontzettend graag, zet me er ook voor in, het gaat ook een tijdje goed maar op een gegeven moment ga ik toch weer de fout in. En hij heeft dat heel lang verdragen maar iedereen heeft zijn breekpunt.
De posting van Eiland beschrijft trouwens precies hoe het is. Als ik niet beter wist dan zou ik denken dat mijn man dit geschreven heeft
Ik ben nu druk aan het kijken naar een huis waar de kinderen ook kunnen blijven slapen. Ik geloof niet dat hij het contact tussen de kinderen en mij ooit zou tegenwerken. En ze zijn gelukkig al wat ouder en zelfstandiger dus ze komen vanzelf wel. Het blijft heel heel moeilijk maar ik heb er wat berusting in gevonden dat ik hier weg ga. Ik zie zelf ook wel dat het beter zo is. Waar ik nog enorm mee worstel is dat ik mijn man kwijt ben. Ik dacht dat het voor altijd was, dat er niks tussen ons kon komen. En als ik nu in zijn buurt kom daalt de temperatuur meteen 20 graden. Ik snap gewoon niet hoe je 24 jaar van iemand kunt houden en dan ineens is het over. Maar dat zal ook wel een kwestie van wennen en accepteren zijn. Maar ik ben nu zo ver dat ik uitkijk naar de dag dat ik kan verhuizen. Het is zo moeilijk om samen te wonen met iemand die zoveel voor je betekent en die nu niks meer met je te maken wil hebben. Dat doet gewoon lichamelijk pijn.
Bedankt weer allemaal voor de reacties.
Groetjes,
Manon

Heel duidelijk manon

Ik begrijp nu beter hoe het een en ander gekomen en besloten is. Ik heb er nu ook begrip voor dat jij degene bent die apart gaat wonen. Het lijkt me vreselijk moeilijk. Het is geen keus voor jouzelf maar voor je kinderen. Dat is een offer die jij brengt. Ik hoop dat je man zich dat realiseert.
Ik zou wel hele duidelijke afspraken maken, zodat jij betrokken blijft bij jullie gezin. Misschien is door de afstand het voor je man ook weer mogelijk om je anders te zien dan de vrouw waarmee het niet werkt. Samenwonen zit er gewoon niet meer in zoals ik het begrijp, maar vriendschap misschien wel.

Respect voor je manon

Wat een genuanceerde en eerlijke reactie heb je geschreven. Wat me opvalt is je zelfinzicht en ook het inlevingsvermogen ten aanzien van je man. Eerder heb je kunnen lezen dat ik leef met een Asperger man. Voor mij zou het een enórm verschil maken als hij zou kunnen wat jij hier laat zien.
Wat jammer dat het juist in de relatie met je man niet lukt om met onverwachte dingen om te gaan. Om de triggers onder controle te krijgen. Zou dat kunnen komen omdat hij een deel van jouw fundament is? Dat hij jou de stabiliteit geeft die jij zelf niet kunt realiseren? In dat geval kunnen onverwachte reacties van hem voor jou heel onveilig worden.
De problematiek in jouw gezin lijkt me overigens behoorlijk zwaar. Vier kinderen met ASS-problematiek. Dat zou voor mensen zonder ASS al een hele kluif zijn. Ik kan me voorstellen dat de ADD je parten speelt bij het plannen, organiseren en structureren. Terwijl dat zo hard nodig is. Wat oprecht en dapper dat je dat inziet en dat je je kinderen de beste oplossing gunt.
Je begon je draadje met de term proefscheiding. En in je laatste reactie lees ik dat je man veel afstand van je neemt. Zijn er dingen veranderd? Of gaat het echt nog steeds om periode waarin jullie uitproberen of een LAT-achtige setting voor jullie kan werken?
Wat ik me kan voorstellen is dat je man naar aanleiding van jouw diagnose veel te verwerken heeft. Hij moet accepteren dat jouw Asperger een onherroepelijk feit is. Dat een 'eind goed al goed' scenario er niet in zit. Ik bedoel daarmee dat je een therapie volgt en dat je dingen achter je kunt laten. Die Asperger heb je en die zal altijd deel van je blijven.
Voor je man betekent dit een afscheid van zijn dromen. Het kan heel goed zijn dat hij zich flink door het leven te pakken genomen voelt. Al die jaren verduren en investeren en uiteindelijk levert het hem niets op. Hij heeft misschien veel jaren op een soort emotioneel krediet geleefd. Meer gegeven dat hij zich kon permitteren.
Dat kan zijn afstandelijke houding naar jou verklaren. Hij voelt veel verwijt en beseft vast dat hij daarmee niet bij jou terecht kan (het levert geen verbetering op). Dat is moeilijk.
Je man heeft tijd nodig. Om te herstellen. Om zichzelf weer op te laden. Om te begrijpen wat er in al die jaren met hém is gebeurd. En ook om zijn boosheid en frustratie kwijt te raken. Hij heeft ruimte nodig om je te kunnen vergeven. Misschien dat er dan weer mogelijkheden voor een positiever contact ontstaan.
Ik wens jullie in elk geval heel veel sterkte bij alle veranderingen.
Eiland

Reactie 4

Hallo weer,

Ik zie het niet als offer dat ik weg ga. Het is mijn verantwoordelijkheid als ouder om dat te doen wat het beste is voor mijn kinderen. En als dat voor mij pijnlijk is dan zij het zo, het gaat om de kinderen. Vandaag heb ik een vakantieappartement gehuurd waar ik per 2 oktober in kan. Het is maar piepklein en er is niks leuks aan maar goed. Er is heel weinig aanbod in mijn prijsklasse en ik kan intussen verder blijven zoeken. Ik wil aan mijn man gaan voorstellen dat ik op woensdagmiddag en zaterdag naar huis kom. Dan kan ik mijn was hier doen en meeeten/koken zodat ik de kinderen in elk geval die 2x per week zie. Ik hoop dat hij dat ziet zitten want helaas is het appartement niet echt op fietsafstand. En het is zo klein dat de kinderen daar ook niks aan hebben.
Het punt is niet dat ik niet inzie waar ik fout ga, ik kan het alleen niet stoppen. Ik flap er in mijn gevoel van dat moment van alles uit wat niet persoonlijk bedoeld is maar bij hem wel gewoon hard aan komt. Ik heb daar een hele tijd medicatie voor gehad maar dat had weinig tot geen effect maar wel bijwerkingen. En ik kan naderhand heel goed uitleggen wat er gebeurde en wat ik voelde maar bij mijn man is de schade dan al aangericht. Hij voelt het alsof hij constant onder vuur ligt en ik kan me heel goed voorstellen dat je daar op een gegeven moment niet meer tegen kunt. Maar met al mijn zelfinzicht en inlevingsvermogen ben ik nooit iets opgeschoten. Wat je kapot maakt kun je niet meer herstellen.En bij hem is de rek er helemaal uit.
Ik denk dat ik heel afhankelijk ben geworden van mijn man. Hij was voor mij inderdaad de stabiele factor, alles wat ik zelf niet ben. En als juist hij iets onverwachts doet dan is dat heel moeilijk. Dat is wel iets waar ik aan moet werken. Meer zelf opknappen, niet meer voor sturing en steun bij hem aankloppen.
Hij blijft bij zijn standpunt, hij wil rust en afstand zodat hij kan bijkomen. En dat gaat niet als je in hetzelfde huis woont. Ik las een idee om een apart gedeelte te maken in huis voor mij. Dat zou best kunnen hier maar voor hem werkt het niet. Ik beklem hem, zegt ie. En ik weet van mezelf dat dat klopt. Ik wil het liefste constant weten wat ie doet en waar ie is, zeker sinds het zo slecht gaat kan ik die neiging heel moeilijk bedwingen. Dat is ook niet gezond, ook niet voor mij.
Twee jaar geleden ben ik naar de Riagg gegaan met idee dat ik wat probleempjes had maar dat we dat daar wel ff zouden fiksen en dan was weer alles ok. Dat dat niet zo is en dat ik voor de rest van mijn leven hier min of meer moeite mee zal hebben heeft bij ons allebei er behoorlijk ingehakt. En dat zal ook altijd moeilijk blijven. In dat licht heb ik weinig hoop voor de toekomst. Stel dat we elkaar weer vinden, zal het dan niet weer binnen de kortste keren hetzelfde gaan? Vanmorgen ben ik bij mijn therapeute op de Riagg geweest, die was ook verbaasd. Dit had ze niet verwacht. De tijd is nu opgegaan aan vertellen en uitleggen. Maandag gaan we verder kijken hoe en wat. Was wel een fijn gesprek en ik ben ook van plan om daar naar toe te blijven gaan. Ik heb verder geen contacten en het is fijn om je ei bij iemand kwijt te kunnen die de hele situatie kent en daar ook nog iets zinnigs over te zeggen heeft
Dank iedereen voor alle reacties
Groetjes
Manon

Manon. duidelijk

Je omschrijft het heel duidelijk. Ik kan me de situatie nu wel goed voor de geest halen.
Ik heb twee punten: als ik het goed begrijp weet je sinds twee jaar dat je Asperger hebt. Ik kan me voorstellen dat dat even slikken is, iets wat niet overgaat. Heb je nu alleen maar hulp in de vorm van die mevrouw van het Riagg? Ik meen namelijk dat er toch meer hulp zou moeten zijn, meer specifieke op Asperger gerichte hulp. Of heb je die al gehad?
Ten tweede, je neemt feitelijk alle schuld op je. En je gaat daarvoor weg naar een piepklein apartement dat ook nog eens best ver weg is, in de hoop dat je twee keer per week mag terugkomen. Goed, als startpunt. Ik vind het er wel erg naargeestig uitzien voor je, zoals je alles omschrijft. Ik hoop echt niet dat dit het vooruitzicht is voor Aspergers, of PDD-NOSsers. Hoe ziet je man dat? Hij heeft ook maar die vier kinderen met ASS. Is dit nou ook hun toekomst? Praat je daar met hem over?
Ik begrijp wel dat de rek eruit is, zoals jij het schrijft. Maar je man kan je dan toch niet zomaar uit zijn leven schuiven? Nogmaals, als ik aan je situatie denk ga ik me heel triest voelen.
Zou je geen lid kunnen worden van een autismegroep, om daar wat steun uit te halen? Is er toch niet iets anders mogelijk dan dit, ook voor je kinderen trouwens. Je bent en blijft hun moeder, ook voor hen is dit een verandering en dus niet gemakkelijk om mee te maken.

Reactie nummer zoveel

Hallo,

Er is wel allerlei hulp geweest voor mij persoonlijk maar geen met betrekking tot onze relatie. De hulp die er is geweest hielp wel op dat moment maar zette uiteindelijk geen zoden aan de dijk in de zin dat het definitief beter ging. Mede door problemen met de herindicatie van het PGB ben ik op een gegeven moment met alles gestopt behalve dan met de gesprekken op de Riagg. Dat was trouwens allemaal meer algemene hulp, niet specifiek Asperger. Achteraf gezien had ik veel vroeger iets moeten vinden waardoor mijn man ontlast werd. Hij heeft nu enorm veel moeten opvangen. Daardoor is bij hem het gevoel voor mij weg. Hij zegt dat we te lang zo zijn doorgegaan en ik denk dat dat waar is. Het enige wat hij nu nog wil is rust en mij uit zijn leven. En ik zie gewoon geen andere optie dan dat dan ook te doen. Wat mezelf betreft, ik heb ondertussen een vakantiewoning gehuurd voor een half jaar. Ik wil na deze periode bekijken of ons huwelijk nog een kans heeft en anders zoek ik iets definitiefs. Ik blijf naar de gesprekken gaan op de riagg en verder weet ik het op het moment eigenlijk allemaal niet.Ik heb nog steeds het gevoel dat ik in een nachtmerrie zit en maar niet wakker word.
Wat de kinderen betreft ligt de zaak heel anders. Er is geen verstoorde relatie tussen mijn man en hen zoals met mij én de kinderen zijn totaal anders. Ik zie hier geen moeilijkheden in.
Na de zomer zou een vrouwen-met-asperger-groep bij de riagg starten maar daar heb ik nog niets definitiefs over gehoord. Ik ben helaas ook niet zo'n groepsmens maar ik ga het uiteraard een kans geven.
Bedankt voor jullie reacties.
Groetjes,
Manon

Nachtmerrie

Ja, ik kan me wel een beetje voorstellen hoe je je moet voelen.
Ik weet dat je geen groepsmens bent, volgens mij zijn Aspergers dat allemaal bepaald niet . Daarom is het bijna een contradictio in terminis, een praatgroep voor Aspergers. Ik hoop voor je dat hij wel doorgaat.
Vraagje, zou je deze draad aan je man durven laten lezen? Wat ik namelijk vind is dat je dit heel eerlijk en zuiver vertelt, ik krijg absoluut een goed beeld en vind dat je goed laat zien dat je je man begrijpt, ondanks dat je (nog) niet veel aan je eigen gedrag kunt doen. Zou hem dit helpen, lucht geven, het inzicht dat jij je zo erin opstelt?
Wat ik zo jammer vind is dat jullie zo ver gekomen zijn, dat je samen toch al zoveel problemen hebt overwonnen. Ik begrijp absoluut zijn afgeknapt zijn, en dat het voor hem heel zwaar is, maar het is zo jammer dat het zo moet eindigen dan.
Ik gun jullie, vooral samen, een beter einde, misschien niet in één keer maar toch. Probeer toch te gaan voor echte hulp, niet alleen een praatpaal. Weten dat je Asperger hebt kan heel moedeloos maken, maar het kan juist ook lucht geven (ze doet het niet expres...). Wat zou hij ervan zeggen een apartement voor jou te maken, of is dat al besproken? Je zou goede afspraken kunnen maken, met een timetable, dan en dan moet je iets voor jezelf doen, tv kijken, boek lezen, tuinieren, en mag je niet om hem heenhangen...
Maar misschien is het voor je man al te ver heen...?
Wij hadden erg veel moeite met gedrag van onze zoon met naar gebleken PDD-NOS. Toen ik wist waar het vandaan kwam was de druk heel erg van de ketel, waardoor het als vanzelf al beter ging.
Kun je niet contact opnemen met een vereniging voor Aspergers of auti's. Die weten vast meer of kunnen je naar gespecialiseerde hulp doorverwijzen.
Sterkte hoor, ik hoop echt voor jullie dat je dit toch een soort samen kunt overwinnen, ook als gezin.

Manon?

Hoe gaat het met je?

Update

Hallo allemaal,

In de tijd dat ik moest wachten tot ik in het vakantieappartement terecht kon is het hier van kwaad tot erger gegaan. Uiteindelijk is het compleet uit de hand gelopen met politietoestanden. Ik heb hem er uit gezet en blijf hier met de kinderen. Het is nu aan de advocaten maar alle goodwill van mijn kant is op en ik geef geen millimeter meer toe.
Bedankt allemaal voor jullie reacties.
Manon

Manon

Heel veel sterkte gewenst! Politietoestanden, dat duidt op situaties die je echt gewoon niet wilt, niet voor jezelf en niet voor je kinderen.
Sterkte met de komende tijd en probeer vooral redelijk te blijven! Dan heb je de meeste kans dat je verhaal gewoon goed gehoord wordt.