Proefscheiding
Hallo,
Mijn man en ik hebben al heel lang relatieproblemen. Nu hebben we besloten dat ik apart ga wonen in de hoop dat we door de afstand weer dichter bij elkaar komen. De kinderen blijven bij mijn man in ons huis. We vertellen het pas aan de kinderen en aan andere mensen als ik het huurcontract heb getekend.
Maar na 24 jaar huwelijk heb ik geen idee hoe ik zelfstandig wonen moet aanpakken. Gelukkig heb ik een AOW uitkering en is het geld niet zo'n probleem. Verder ben ik druk bezig woonruimte te zoeken, dat lukt ook wel. Maar hoe doe je dat emotioneel allemaal? Ik stond van de week nieuwe pannen uit te zoeken en stond erboven te snotteren. Bij alles wat we samen doe, denk ik dat dit waarschijnlijk de laatste keer is. Ik vind het allemaal zo moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik overspoeld word. Is er geen survivalhandboek voor zoiets?
Hoe ga ik ermee om dat ik de kinderen straks niet meer dagelijks zie en niet meer voor ze kan zorgen. Dat doe ik al bijna 20 jaar dus dat voelt erg rot. Hoe ga ik met het gevoel om dat ik alles kwijt raak en mijn man alles houdt terwijl verstandelijk gezien het zo het beste is?
Nou ja, warrig verhaal maar tips zijn welkom.
Groetjes
Manon
Manon
Sterkte! Uit elkaar gaan is al rot, op deze manier is het wel heel zwaar!
Dat snap ik niet
Je schrijft: "Het is nu aan de advocaten maar alle goodwill van mijn kant is op en ik geef geen millimeter meer toe." En dat snap ik niet. Ik snap niet waarom mensen vaak het allerslechtste moment uit hun relatie uitkiezen om dat als basis te gebruiken van het regelen van de echtscheiding, en dan moet die echtscheiding ook nog recht trekken wat in het allerslechtste moment is gebeurd.
Ja, het zal verschrikkelijk uit de hand gelopen zijn en het zal allemaal heel erg en onverteerbaar zijn geweest. Maar als ik dan in een van je eerste berichten lees dat jullie nooit zichtbare ruzies hebben gehad, dat één van de problemen was dat jij organisatorisch niet zo sterk bent, wat zijn weerslag had op het huishouden, dan vraag ik me eht af of je je nu dan mee moet laten slepen door de emoties van het moment.
Een echtscheiding gaat altijd gepaard met hele moeilijke momenten en de relatie is dan vrijwel nooit op zijn best, zal ik maar zacht uitgedrukt zeggen. Wat mensen in die periode zeggen en doen, om dat dan vervolgens te gaan gebruiken als basis voor de wijze waarop je de echtscheiding wil regelen vind ik zo onproductief en ook zo weinig inzicht tonen in wat er aan de hand is.
Echtscheiding is niet de verrekening van het verleden, maar de zorg dat je allebei, onafhankelijk van elkaar weer een leven kunt opbouwen.
Ik snap het echt niet dat je nu aangeeft 'geen milimeter meer toe te willen geven. Waarover dan en waarom dan? Je zult wel moeten denk ik, wil je op een fatsoenlijke manier gaan scheiden, want er zijn twee partijen en het is meestal niet zo dat slechts één partij krijgt waar hij/ zij zin in heeft.
Wat ik hooguit snap is dat sommige vrouwen (misschien mannen ook wel) vooral de slechte momenten uit de relatie bij elkaar willen optellen om een soort slachtoffer/schuldige dader-situatie te krijgen, zodat zij als slachtoffer een hoge claim kunnen neerleggen voor de alimentatie. Tsja, sommige vrouwen vinden dat een betere manier van geld verdienen dan werken. Je moet het willen. Ik zou het niet willen.
De enige conclusie die je nu kunt trekken is dat de manier waarop jullie de proefscheiding wilden regelen geen goede manier is gebleken, omdat dat een escalerend effet had. De volgende conclusie kan zijn, dat je nu in feite toch een soort proefscheiding hebt, alleen op een andere manier dan je eerst wilde. Ik zou zeggen: blaas die advocaat even terug, neem de tijd voor de proefscheiding die je oorspronkelijk wilde, neem tijd om over je relatie na te denken en over de vraag of je de scheiding echt wil, en baseer het antwoord niet op wat er gebeurd is bij deze mislukte regeling van een proefscheiding. Zorg dat je daarna weer om de tafel komt te zitten met elkaar, eventueel met een advocaat/mediator erbij met verstand van zaken. Wees je ervan bewust dat je met een echtscheiding niet het verleden regelt, maar de toekomst.
Ga ondertussen naar de bibliotheek en haal het boek 'samen getrouwd, samen gescheiden'. Het is een oud boek, maar niet achterhaald. Echtscheiding is een heftig proces, een rouwproces, waarin heel veel verwerkt moet worden. Dan is niet iedereen op zijn best, zal ik maar zeggen. Maar het is niet het moment waarop je elkaar moet gaan vastpinnen.
Mocht je toch iets willen verhalen naar aanleiding van wat er gebeurd is, waar de politie bij nodig was, meld je dan bij slachtofferhulp en handel dat af, voordat je de echtscheiding afhandelt, want de echtscheiding gaat niet over de laatste maanden, maar over 24 jaar en over nog heel veel toekomstige jaren.
Tsjor
Oei manon
Wat moet dit enorm zwaar zijn voor jou en je kinderen. Ik hoop maar dat het je lukt om overzicht en rust te houden (krijgen?) in je hoofd. Heb je mensen die jou kunnen helpen? Kun je die altijd bellen?
Je bericht vind ik zeer verrassend. Je hebt aldoor respectvol en begripvol over je partner gesproken. Dat geeft de indruk dat het om een redelijk en integer mens gaat. [ En dat geldt natuurlijk ook voor jou. ]
Het is wel heel onverwacht dat ik nu lees dat er situaties zijn ontstaan waarbij politie betrokken is geweest. Dat doet vermoeden dat het hem allemaal niet snel genoeg ging of dat jij niet meegaand genoeg was voor hem. De ontwikkelingen leiden ertoe dat ik denk dat jouw man al een tijdje erg goed voor zichzelf is gaan zorgen (andere partner??) en dat het afhechten van jullie relatie hem domweg niet snel genoeg ging. Jij liep in de weg of zo.
Heel goed dat je voor jezelf gekozen hebt en met je kinderen in het huis blijft.
Sterkte, Eiland
Grensbewaking
Tsjor:
'Ik snap het echt niet dat je nu aangeeft 'geen milimeter meer toe te willen geven. Waarover dan en waarom dan? Je zult wel moeten denk ik, wil je op een fatsoenlijke manier gaan scheiden, want er zijn twee partijen en het is meestal niet zo dat slechts één partij krijgt waar hij/ zij zin in heeft."
Het probleem hier heet 'grensbewaking'. En het aangeven en bewaken van (nieuwe) grenzen is een essentieel (emotioneel) onderdeel van scheiden.
Het is enerzijds verstandig om dat niet op de spits te drijven, anderzijds wel nodig om dat te doen om los van elkaar te komen.
Omslag
'anderzijds wel nodig om dat te doen om los van elkaar te komen.' Nu maak ik even onderscheid tussen wat je moet doen tijdens het regelen van de scheiding en daarna.
Er zijn voorbeelden te over van mensen die scheiden verstaan in termen van een gevecht,w aarbij je al dan niet toegeeft. Ik kwam een vrouw tegen die gevochten heeft voor de electrische fritespan die ze daarna in de kast zette en nooit meer gebruikte. Of de notaris vertelde het verhaal van een echtpaar, waarvan hij de deksel had en zij de rest van de beschuitbus.
Als je een omslag kunt maken en het gaat beschouwen als 'samen regelen van een basis voor ieders verdere leven, los van elkaar' dan doet het er allemaal niets toe.
We hebben praktische zaken volgens bepaalde regels gedaan, ongeacht wat de uitkomst was, want de uitkomst was toch aan beide kanten verlies. Iets meer of minder maakt weinig uit, terwijl een vechtscheiding je jaren later nog heel veel energie, geld en tijd kost.
Ik hoop dat Manon kan bedaren, even alles op een rijtje zetten en gebruik kan maken van de komende periode om die al proefscheiding te beschouwen, want dat was wat ze beiden oorspronkelijk wilden.
Tsjor
Reactie
Hallo,
Iedereen wederom hartelijk bedankt voor de reacties. Punt is dat ik veel dingen niet heb geschreven in mijn berichten omdat ik op dat moment niet vond dat die iets toevoegden. Ik blijf erbij dat de oorzaak ligt in mijn autisme en de manier waarop wij (niet) met elkaar communiceren. En daarvoor zocht ik hier hulp/herkenning. Maar juist dat gedeelte wat ik niet vertelde heeft er voor gezorgd dat de boel afgelopen weekend is geknalt. Mijn man heeft namelijk een goede vriendin. Er komt geen sex bij te pas maar ze zijn wel heel intiem en vertrouwd met elkaar. In de tijd dat het tussen ons steeds slechter ging is hij steeds meer naar haar toe getrokken. Uiteindelijk praatte hij niet meer met mij en deelde niks meer met mij en deed hij dat wel met haar. Ik was daar retejaloers op en heb ook niet altijd even goed gereageerd. Hij vond dat hij niet vreemdging en dat hij zijn ei kwijt moest kunnen bij haar. In mijn optiek ondermijnde zijn relatie met haar ons huwelijk en hun relatie maakte mij heel onzeker. Voor mijn gevoel had hij steeds een achterdeur. Beviel het hem hier niet kon hij daar meteen aanschuiven. Maar hij zag dat dus niet zo. Zeker omdat ik via een gezamelijke kennis weet dat zij verteld heeft dat hij de liefde van haar leven is en dat ze met hem verder wil. 90% van onze ruzies afgelopen jaar ging over haar en ik zat maar steeds op de riagg te praten over hoe ik hier mee moest omgaan. Ik heb hem vaker voor de keus gesteld tussen haar en mij en steeds koos hij voor haar. Ik heb daar niet mijn conclusies uitgetrokken omdat ik hem en ons gezin niet wilde opgeven. Toen hij zei dat hij wilde scheiden en dat hij onze relatie als beeindigd beschouwde is dat contact nog intensiever geworden. Hij zat om de haverklap bij haar, er werd nog meer gemsnt en gebeld en ik zat er maar mooi weer bij te spelen omdat ik bleef hopen dat hij zich nog zou bedenken. Dat is ook een van de redenen waarom ik uit huis zou gaan tijdens onze time out. Ik wist dat ie meteen bij die vriendin zou intrekken en dat wilde ik niet. Afgelopen zaterdag vertrok ie naar kennissen voor een weekend daar. Ik mocht niet mee want dat vond ie niet leuk als ik mee ging. Zaterdag was ik even met hem op msn om te vragen hoe het daar was en ineens had ik een voorgevoel. Ik heb het hem op de man af gevraagd en hij bevestigde dat zijn vriendin bij hem was. Toen knapte er iets in me. Ik deed al zolang zo mijn best om hem terug te krijgen en hij was daar met zijn vriendin. Ik was nog niet eens meer boos of verdrietig maar ik was er gewoon klaar mee. Dit wilde ik niet meer. Ik heb een slotenmaker gebeld die voor idioot veel geld nieuwe sloten in de deuren heeft gezet en heb mijn man gesmst dat dit de druppel was en dat ie niet meer welkom was in dit huis en dat ik de sloten had veranderd. Ik kreeg geen reactie terug en zondagmiddag stond ie voor de deur. Ik had met de kinderen een noodplan besproken omdat ik bang was dat ie stomme dingen zou gaan doen. De jongsten zijn naar zolder gegaan en de oudste heeft de politie gebeld. Hij heeft mij nogal onzacht opzij geduwd en heeft het raam van de voordeur in getrapt. De politie heeft hem aangehouden en meegenomen. Toen ie 's avonds weer vrij was is ie weer hier naar toe gekomen. Ik voelde me bedreigd en was bang maar de politie kon niks doen omdat dit ook zijn huis is. Een kennis heeft de kinderen opgehaald en die zijn daar de nacht gebleven. Hij en ik hebben nog tot 4 uur gepraat en toen had ie al een beetje spijt. De dag erna is het besef gekomen dat hij ook een aandeel heeft in onze problemen. Tot nu toe gaf hij mij de schuld van alles. Ik maakte steeds problemen over die relatie terwijl hij helemaal niet vreemdging. Nu ziet ie ook dat die relatie de oorzaak was van heel veel problemen. De echte oorzaak is onze communicatie en ook mijn autisme maar zijn vlucht in die relatie hebben de problemen zoveel verergerd. Ik ben heel blij met zijn nieuwe inzichten, ik heb het idee dat er mogelijkheden zijn voor een nieuwe start. De plannen voor een scheiding staan in de koelkast maar alles hangt af van hoe het de komende tijd gaat. Hij moet met die vriendin stoppen want met haar erbij gaat het nooit werken en wij moeten in therapie om beter met elkaar te leren praten.
Jee, lang verhaal 
Ik ga morgen in op wat jullie verder hebben geschreven. Groetjes,
Manon
Manon
Dit lijkt me wel een beter uitgangspunt, ik heb het idee dat jullie nu wat gelijkwaardiger zijn voor jouw gevoel dan eerst. Je hebt een daad gesteld en weer een beetje grip op de situatie.
Alle succes!
Schuld
Manon, ik ken jullie niet maar ik had steeds al het gevoel dat jij niet alle schuld had aan jullie huwelijksproblemen. Vertrouw ook op je eigen gevoel en je eigen inzichten!
Jammer
Manon, dat je dat boek wat ik je aanraadde niet eerder hebt gelezen want een van de punten die daarin staat is dat 'vreemd gaan' vaak een argument is in echtscheidingen, terwijl het slechts een signaal is van problemen in de relatie.
Het tweede punt is, dat ik vermoed dat het voor jouw man moeilijk is geweest om de diagnose over autisme te horen, omdat hij jarenlang geprobeerd heeft een goede relatie met je op te bouwen en door de diagnose eigenlijk te horen heeft gekregen dat een stukje waar hij anar verlangde (communicatie) dat dat niet mogelijk is, ook niet in de toekomst, ook niet met al zijn liefde. Dat is pijnlijk en lastig. Wat nu, wat betekent dat voor hem en voor zijn toekomst. Overigens: dit gaat niet over schuld! Maar over verwachtingen, over hoop, over liefde, over teleurstellingen en dan weer opnieuw over verwachtingen en hoop en liefde en ook over grenzen.
Je geeft zelf aan dat hij geen seksuele relatie onderhoudt met de goede vriendin. Wellicht kan hij in elk geval dingen met haar bespreken die gaan over hem, hoe hij daarmee om wil gaan. Kan hij die ruimte van jou krijgen? Wat zij daarmee doet (de liefde van mijn leven) is aan haar, dat heeft even iet zoveel met jou of met hem te maken. Het is overigens dom om relaties opgebouwd in tijden van scheiding later te continueren: de start klopt niet, omdat de een degene is met problemen en de ander 'de helper'. En omdat de nieuwe liefde een relatie aangaat met iemand die eigenlijk vlucht voor het bespreken van de echte problemen. Hij bespreekt nu wellicht de problemen met jou, maar zal hij straks ook de problemen in hun relatie bespreken?
Sloten laten veranderen in een moment van boosheid is geen slimme oplossing geweest, zeker niet als je kinderen op dat moment in huis zijn en zij betrokken worden bij jouw boosheid en angst. Ja, dan roep je boosheid op en agressie. Hou de kinderen er zoveel mogelijk buiten,het kost ze straks al genoeg, ze hoeven niet jouw kant te kiezen of zoiets (het gaat niet om schuld,ook niet dat de kinderen daar iets over zouden moeten zeggen).
Ik haal even je laatste stukje helemaal terug: 'De echte oorzaak is onze communicatie en ook mijn autisme maar zijn vlucht in die relatie hebben de problemen zoveel verergerd.'
Nogmaals, pin je er niet op vast dat de relatie (die geen seksuele relatie was) niet de oorzaak van de problemen was, maar een signaal. Dat hij het beter op een andere manier had kunnen brengen, dat is zo, dat geldt even goed voor de sloten die jij hebt aangebracht.
'Ik ben heel blij met zijn nieuwe inzichten, ik heb het idee dat er mogelijkheden zijn voor een nieuwe start.' Ik weet het niet, ergens heb ik het gevoel dat je hoopt dat alles op de oude voet door zal blijven gaan. Voor jou zou dat het fijnste zijn, echt waar. Maar ik kan me voorstellen dat je man even ruimte nodig heeft om er opieuw over na te denken. Ik moet denken aan een stel, echt verliefde en getrouwd en zo, maar op een dag komen zij tot de ontdekking dat de een onvruchtbaar is, waardoor beiden geen kinderen zullen krijgen (was nog van voor de IVF en de KID). Zij hebben daarna beiden een soort tussentijd ingelast: we hebben wel voor elkaar gekozen, maar om een gezin te stichten; kiezen we nu ook nog voor elkaar als er geen kinderen komen? Ze hebben elkaar als het ware vrijg elaten in die tijd. Ze zijn bij elkaar gebleven en vreselijk gelukkig met elkaar, alhoewel de pijn altijd is gebleven dat ze geen kinderen konden krijgen. Ze deelden die pijn en kozen opnieuw voor elkaar. Het zou mooi zijn als jullie beiden zo'n tussenfase kunnen inlassen en dan ook beiden oprecht elkaar de vrijheid gunnen en opnieuw de vraag stellen of je voor elkaar kiest nu je weet wat er allemaal speelt. Met respect voor elkaar overigens en voor alles wat jullie tot nu toe samen hebben gedaan en opgebouwd.
'De plannen voor een scheiding staan in de koelkast maar alles hangt af van hoe het de komende tijd gaat. Hij moet met die vriendin stoppen want met haar erbij gaat het nooit werken en wij moeten in therapie om beter met elkaar te leren praten.'
En dus eigenlijk ook zonder voorwaarden vooraf, ook niet naar hem toe.Nu moet hij heel veel, maar alles met als doel dat de relatie blijft zoals die was (wellicht iets beter communiceren). Dat laat even geen ruimte voor hem om zich opnieuw te kunnen vinden in jullie relatie of in een nieuwe relatie met elkaar. Ik weet niet eens of therapie dan helpt, het zou helpen als jullie beiden de keuze maken om te investeren in de relatie en dan willen leren hoe je communiceert met elkaar, wetende wat het probleem is dat er speelt. Alleen die vraag of hij (en jij) nog wil investeren in jullie relatie, daar krijgt hij eigenlijk geen kans voor om die te beantwoorden en dat zou toch wel mogen, denk ik. Jouw 'commitment' staat ook in de koelkast: pas als je (voorwaarde 1) en (voorwaarde 2) doet ga ik verder. Neem zelf ook de tijd. Ik snap dat je alles bij het oude wil houden, want er komt anders wel heel veel op je af met het huis, en de kinderen, en geld etc. Maar het zou een slechte basis zijn als je op grond daarvan ook wil dat alles bij het oude blijft.
Misschien kun je het omkeren en tegen hem zeggen dat je snapt dat het voor hem ook een ingrijpend gegeven is dat er nu een oorzaak of een labeltje is gegeven aan jouw communicatieproblemen en dat dat plots iets definitiefs is geworden. En dat je hem de ruimte geeft om te kijken of hij dan opnieuw voor jou kan kiezen. Natuurlijk is dat voor jou riskant, maar een relatie afdwingen lost ook niets op, zeker niet voor de toekomst.
En misschien kun je samen naar het hele ontroerende deeltje kijken uit een uitzending van Pauw en Witteman met die jongen die heel erg autistisch is en daar een boek over schreef. Wat ik vooral onthouden heb is hoe hij leerde wat verliefdheid was. Iemand had hem gezegd: als je uit duizenden gezichten die ene herkent. Ongetwijfeld heb je andere en betere manieren om hem te laten weten dat je verliefd bent op hem. Ik hoop dat je ze kunt benutten en dat ze hem toch de vrijheid laten om zelf, op een moment dat hij zelf bepaalt, zijn eigen keuze te maken.
Het kan zijn dat hij voor jou kiest. Ik hoop het voor je. Het kan ook zijn dat hij besluit dat het niet meer kan. Dat is pijnlijk, maar wel te respecteren als je elkaar de vrijheid gegeven hebt om in alle vrijheid met elkaar te verkeren. Een scheiding met respect voor elkaar is voor de lange duur en voor je toekomst heel erg veel beter dan een vechtscheiding met sloten op de deur, angstige kinderen in huis en dwingende voorwaarden vooraf.
Tsjor
Vriendin
Manon:
"Hij moet met die vriendin stoppen want met haar erbij gaat het nooit werken en wij moeten in therapie om beter met elkaar te leren praten."
Hij gaat niet met die vriendin stoppen en het is onrealistisch om dat te eisen.
Jullie gaan scheiden; hij is vrij om nieuwe relaties aan te gaan. Hoogstens kun je verzoeken dat je haar niet hoeft te zien.
Ho ho (2)
Tinus_p: 'Jullie gaan scheiden;' Zover zijn beiden nog niet en het hoeft niet eens zover te komen. En dan nog is het a. netjes en b. veel verstandiger om eerst een lange relatie en een intensief huwelijk goed af te ronden voordat je aan een nieuwe relatie begint.
Hij is pas vrij als hij vrij is en dat is pas na de scheiding.
Tsjor
Wel goed lezen tinus
De scheidingsplannen staan op dit moment in de koelkast.
Hoewel ik het in grote lijnen helemaal eens ben met tsjor heb ik één puntje dat ik wat anders zie. En dat is de vriendin van je man.
Ik begrijp heel goed dat je als mens gewoon recht hebt op goede vrienden, altijd en zeker in moeilijke tijden. Het punt is volgens mij dat deze vriendin zelf een eigen agenda heeft, ik vind haar daardoor onbetrouwbaar als praatpaal voor je man. Het feit dat hij jou niet meewilde naar (gezamenlijke?) kennissen en daar wel met haar zat maakt het wat gecompliceerder, dat is openlijk bedriegen eigenlijk. Zoiets kan weer wel als dat open ligt en jij het accepteren kan.
Ik begrijp denk ik precies wat jij bedoelt Manon. Jij zat tegen hem aan te praten (waarschijnlijk liep je daarom ook de hele tijd zo krampachtig achter hem aan, je wilt iets van hem wat hij niet meer geeft omdat hij dat bij een ander mens neerlegt), maar hij zat weer tegen haar aan te praten, zodat hij een soort escape had waardoor hij jou niet meer zo serieus hoefde te nemen. Hoe naar ook dat alles zo gelopen is, het hele slotenverhaal, toch heeft het iets bereikt in deze situatie. Het heeft volgens mij gefunctioneerd als een klap op je wang als je hysterisch bent: jullie zijn wakkergeschud, en nu maken jullie pas op de plaats.
Ik hoop echt dat jullie nu in alle eerlijkheid en redelijkheid met elkaar kunnen communiceren (hoe lastig dat voor jou misschien ook is 
)
Ik gun het je dat jullie er samen uitkomen. Jij wilt eigenlijk niet scheiden, en het zou best zo kunnen zijn dat je man dat eigenlijk diep in zijn hart ook niet wil, gezien alles wat je hierboven al geschreven hebt. Hoe dan ook zou ik als ik jou was wel proberen gerichtere hulp te krijgen, hulp specifiek voor Aspergers. Of je nu wel of niet met je man samenblijft, voor jou heeft het hoe dan ook zin.
Oh, en besef, er zijn veel meer mogelijkheden dan het zwartwitte scheiden, dat kan ook lucht geven bij het overleggen van alle mogelijkheden. Om elkaar meer vrijheid of lucht te geven hoef je niet persé uit elkaar. Misschien is een apartement in jullie huis/garage? alsnog wel een optie.
Veel sterkte in ieder geval. Oh, en ik vroeg het al eerder. Zou het niet een idee zijn om je man dit draadje te laten lezen? Want uiteindelijk draait het in jullie relatie vooral om een bepaalde problematiek bij jou. Ik vind jou daar wel heel eerlijk in. Dat zou je man goed kunnen doen.
Aan de andere kant kan ik me ook goed voorstellen dat dit voor jou is, waar jij jouw deel kan neerleggen en feedback kan krijgen.
Late reactie
Hallo,
Tsjor, het is hier zo'n gekkenhuis geweest de afgelopen tijd dat ik nog niet eens door de krant heen kom Dat boek zal best heel goed zijn maar ik kan mijn aandacht er gewoon niet bijhouden. Maar ik ben het direct eens met je dat die vriendin een symptoom is en niet de oorzaak. Maar dat doet er niks aan af dat haar bestaan onze relatie ondermijnt. Ik ben trouwens niet duidelijk geweest over hun relatie. Ze hebben van oktober 2007 tot voorjaar 2009 een liefdes/seksuele relatie gehad met mijn goedvinden. Die is op mijn verzoek gestopt omdat ik er niet mee om kon gaan na verloop van tijd. Dat maakt haar niet zo maar een vriendin maar in mijn ogen een concurrente en rivaal. Maar wat ik het allerergste vind is dat zij zo'n enorme band hebben. Ze hebben zoveel gedeeld, hij ging naar haar met zijn problemen en had met haar lol. Op deze link staat heel goed beschreven hoe ik dit voel: http://www.heinpragt.com/menswerk/emotionele_ontrouw.php
Het vreemde is dat hij en ik eigenlijk altijd een goede relatie hebben gehad. Ik had af en toe last van meer of minder grote depressies, veel fysieke gezondheidsproblemen en er zijn altijd wel allerlei problemen geweest maar waar is dat niet? De reden dat het de laatste 2 jaar slechter gaat tussen ons is dat mijn man chronisch ziek werd en niet meer de steunpilaar was die hij altijd is geweest voor mij. Hij kon minder hebben en ik kon hier niet goed mee overweg.
Dat die sloten actie geen slimme was, is duidelijk. Het heeft geleid tot nog meer wrok bij hem en dat is zo jammer. Toch heb ik er geen spijt van, het heeft ook goede dingen gebracht. Zijn inzichten, het heeft heel veel duidelijk gemaakt over mijn gevoelens zowel bij mij als bij hem en ik bleek meer steun te krijgen dan ik ooit gedacht had, ook van mensen waar ik het niet van had verwacht. Het was inderdaad een klap op de wang, Mirreke.
Even de update van wat verder nog allemaal gebeurd is na dat weekend. Man realiseerde zich dat hij ook een aandeel had in alle gebeurtenissen, wat maakte dat hij openstond voor mij. Hij zat intussen nog steeds bij die vriendin dus dat is allemaal per msn gegaan. Alle argumenten om door te gaan die ik eerder had gebruikt en die hij wegwuifde, werden ineens op tafel gelegd. Best raar om ineens met je eigen argumenten om de oren geslagen te worden. Hoe dan ook, hij is dus na een paar dagen terug naar huis gekomen. Dat was meteen feest voor het hele gezin. Iedereen blij natuurlijk. En ik ben dan ook meteen zo dat ik me er voor de volle 100% weer ingooi. Ik kan nooit iets half of met voorbehouden
Hij kwam zelf met het voorstel om zijn vriendin de komende 6 weken niet te zien, bij wijze van time out. Na een paar dagen vielen me ineens een paar dingen op en toen begon hij ook nog over die time out, dat die toch wel lang was en dat we misschien beter meteen dingen konden bespreken. Ik had meteen argwaan en dacht dat hij die vriendin miste en haar weer wilde zien. Dat bleek te kloppen en daarop hebben we een goed gesprek gehad waarin ik allerlei argumenten heb aangedragen waarom die relatie voor mij onverenigbaar met de onze is, waarom die relatie ook voor haar niet goed is en waarom het voor hem niet goed is om beide relaties te hebben. Hij zag dat ook in. De dag erna is hij naar die vriendin gegaan en heeft haar verteld dat er nooit meer contact zal zijn. Die heeft natuurlijk een hoop dingen gezegd en flink gehuild en dat heeft hem ontzettend aangegrepen. Hij is heel gevoelig en kan er niet tegen als hij andere mensen pijn doet. In ieder geval kwam ie helemaal kapot er van terug. Weer een paar dagen later hebben we een heel verhelderend gesprek gehad waardoor ik ineens heel goed zag waar ik fout heb gezeten. Ik bleef steeds hangen aan het feit dat hij allerlei dingen deed (zoals met die vriendin omgaan) en ik zag hem als schuldige. Wat ik al die tijd gemist heb is mijn aandeel want ik heb die omgang in eerste instantie goed gevonden. Dat mijn gevoel daarin veranderde heb ik veel te laat onderkend en ik heb het hem nog later verteld. Ik heb heel lang het gevoel jaloers te zijn weggedrukt. Zo wilde ik niet zijn, zo ben ik trouwens ook nooit geweest. Wij hadden altijd een hele vrije relatie waarin hij alleen op stap kon gaan met vrienden, alleen met vakantie ging, wat dan ook. Ik ben nooit jaloers geweest en heb hem in alles vertrouwd. Hij heeft me ook nooit één reden gegeven om hem niet te vertrouwen. Alles ging in alle openheid en eerlijkheid totdat die vriendin in ons leven kwam en alles veranderde.
Ondanks dat ik nu erkende dat al die problemen mijn schuld waren begon hij toch weer enorm te twijfelen en zag het wederom niet meer zitten tussen ons. Hij wilde weer weggaan om na te denken. Eigenlijk had ik het toen echt wel gehad. Dit bleef zo heen en weer gaan, dat is voor mij en voor niemand meer gezond. Maar na de eerste boosheid kwam er een enorm verdriet op. Ik wil hem gewoon echt niet kwijt, ik hou zoveel van hem. Uiteindelijk hebben we weer heel lang gepraat en eigenlijk wilde hij mij niet kwijt en hij wilde ook niet echt weg hier. Hij kon alleen niet omgaan met alles wat er gebeurd is. Ik heb anderhalf jaar in mijn jaloersheid akelige dingen tegen hem gezegd en die zijn hard aangekomen. Logisch ook. En wat ook meespeelde (volgens mij heel belangrijk, volgens hem niet) was het moeten missen van zijn vriendin. Hij kon niet zonder haar en alle argumenten waarvan ik dacht dat we het er over eens waren, waren nu dus niet meer zo. Eind van het verhaal was dus dat ik alle schuld heb aan wat allemaal gebeurd is en dat die vriendin terug moet. Ik heb hem heel duidelijk gemaakt dat ik die vriendin zal tolereren omdat ik begrijp dat hij haar nodig heeft maar dat dit echt niet iets is wat ik wil. Ik tolereer haar omdat ik hem wil houden en een intact thuis voor de kinderen. Hij heeft van zijn kant gezegd dat ie rekening met mij zal houden en dat waardeer ik ook en daar vertrouw ik hem ook in. Tot nu toe heeft hij nog geen contact met haar opgenomen maar ik zie er enorm tegen op dat ie dat wel gaat doen. Dan begint alle ellende weer van voren af aan voor mijn gevoel. Uiteraard ga ik enorm mijn best doen om dit te laten werken. Maar ik vind het heel moeilijk. Ook omdat mijn man allerlei achterdeurtjes open houdt. Hij zegt dingen als: misschien wordt de relatie met die vriendin wel minder als het tussen ons beter gaat en voorlopig blijf ik. Of we zien wel hoe alles gaat als ik over dingen in de toekomst wil praten. De intentie is er nu in ieder geval om elke week samen met mijn therapeute te gaan praten. Als ie daar aan blijft meedoen komen we hopelijk een heel eind qua communicatie. Ik blijf er hoe dan ook bij dat mijn autisme en mijn onvermogen om mijn gevoelens te onderkennen en uit te spreken de oorzaak is van alle problemen maar daar waren we op zich wel uitgekomen. Die relatie die heeft ons de das om gedaan.
We hebben zelf ook al zitten te denken aan constructies met een appartement op zolder of dat hij ergens anders woont maar wel naar huis komt om bij de kinderen te zijn maar ik weet nu al dat dat voor mij niet werkt. Het idee steeds weer degene waar je zielsveels van houdt te zien en niks er mee te kunnen zou aan me vreten. Iedereen weer hartelijk bedankt voor alle reacties. Ik heb er veel aan dat jullie met me meedenken 
Groetjes,
Manon (die wel eerder wil reageren maar constant achter de feiten aanloopt)
Ook een late reactie
Beste Manon,
Jouw uitgebreide update geeft een heel ander beeld van de problemen waar je (jullie) in terecht gekomen bent (zijn). Wat een warboel. Ik ben er een beetje beduusd van.
Jouw autisme heeft consequenties voor de relatie die je met je man hebt. Jullie moeten samen uitzoeken hoe je die aanpakt. Een derde is niet de oplossing.
Ik geef je helemaal gelijk met je statement dat de buitenechtelijke relatie die je man is begonnen, jullie huwelijk bedreigt.
Zoals je weet is mijn man een Asperger. De "relatie" bestaat uit heel veel aanpassen, negeren en accepteren van mijn kant. Dat is soms verd*mde moeilijk. Maar ik kies ervoor om mijn leven zo in te richten dat ik er min of meer mee kan leven. Soms fantaseer ik over een relatie waarin je echt samen een team bent. Waarin je je echt geliefd en begrepen voelt. Die behoefte heb ik natuurlijk best. Maar ik heb besloten om nu niet op zoek te gaan naar het invullen van die behoeften.
Ik ben er 100% van overtuigd dat een substituut-relatie beginnen met iemand anders niet de manier is. Om er iets van te maken, zal je man in jullie relatie moeten investeren. Met een derde in het spel ligt zijn focus nooit exclusief bij jou en jullie gezin. En dat is echt een vereiste wil dit nog toekomst hebben.
Jouw man neemt geen verantwoordelijkheid voor zijn gedrag. Alles op jouw autisme gooien is laf. Eerst zet hij jouw autisme in om een tweede relatie erbij op te tuigen. En dan zet hij jouw autisme in om te verklaren dat hij nergens schuldig aan is. Maar niemand heeft hem gedwongen om er een vriendin op na te gaan houden. Dat was helemaal zijn besluit. Dat jij het hebt toegestaan heeft daar niets mee te maken. Die vriendin was niet JOUW besluit.
Trouwens: als hij zo kapot is van de tranen van zijn vriendin, hoe zit het dan met jouw tranen en met het verdriet van zijn kinderen? Tellen die minder?
Ik snap wel waarom je meebeweegt met zijn grillen. Je wilt geen verandering. Het is ook nogal wat als je hele leven ondersteboven gaat. Maar beste Manon, is het niet zo dat jij in de afgelopen jaren al heel veel hebt toegegeven en heel veel hebt geslikt? Jij weet niet (meer?) waar je grenzen liggen. Wat je nu doet, komt naar mijn idee meer voort uit angst voor verandering dan uit liefde voor je man.
Je schrijft "steeds weer degene waar je zielsveel van houdt te zien en er niks mee te kunnen zou aan me vreten". Vreet het niet aan je te weten dat je man een intieme relatie heeft met een andere vrouw? Dat hij zijn gevoelens met haar deelt, met haar vrijt? Manon, jij bent een piepklein planeetje aan de rand van zijn universum en die vriendin is zijn zon. Manon, dat gaat niet werken. Hier ga je aan kapot. Ik hoop dat je dat hulp van je psychotherapeut onder ogen kunt zien en dat je durft stappen te zetten. Die act met die sleutels was heel symbolisch vond ik. Daar moet je maar eens verder over gaan praten met je peut.
Eiland
