Pusherige 'vriendin'
Nou een relatieprobleem wil ik dit geval niet noemen maar ik wist zo gauw niet waar ik mijn verhaaltje anders moest plaatsen.
Wat is het geval. Toen mijn kids nog op school zaten (we homeschoolen nu, wonen niet in NL)zat er een jongetje bij mijn zoon in de klas. Dat jongetje noem ik even C. Zoon en C schelen zo'n twee jaar. C was (en is) helemaal weg van mijn zoon en toen ze beide iets jonger waren hebben ze ook een aantal keer bij elkaar thuis gespeeld. Zoon vond dat op zich wel best maar C. is wel een heel ander type dan mijn zoon. Zoon is heel rustig en C. is meer een wildebras.
Moeder van C. en ikzelf hebben ook weleens met elkaar afgesproken. Moeder ziet mij als een echte vriendin maar eerlijk gezegd is dat niet echt wederzijds. Op zich is ze wel aardig maar ook een heel ander type dan ik.
Toen kids nog op school zaten, en wij daar dus dagelijks waren kreeg ik weleens een sik van haar. Elke keer als we elkaar tegen kwamen begon ze over een playdate. C wil zooo graag met jouw zoon spelen. Ik hield dat dan altijd maar een beetje af. Ook belde ze me regelmatig thuis op. Ik laat de telefoon gaan want zo'n gesprek duurt zo een half uur en daar heb ik vaak geeen tijd voor. Op een gegeven moment werd het ook wel minder. Maar wat gebeurde er afgelopen zomer. Ik kreeg van haar een mailtje met het verschrikkelijke bericht dat haar beide ouders tegelijkertijd bij een autoongeluk om het leven waren gekomen. Verschrikkelijk natuurlijk. En dat bericht kan je natuurlijk niet zomaar negeren. We hebben haar toen met nog een aantal meiden geholpen met het regelen van de begrafenis. En omdat we eigenaar zijn van een verhuurzaak hebben we spullen geleverd voor de begrafenis (borden, bestek ed). Wij zaten toen zelf in een bijzonder drukke tijd. We hebben de afgelopen twee enhalf jaar zelf een huis gebouwd en met een zaak erbij (toptijd in de zomer)EN een gezin wat draaiende gehouden moet worden EN dubbel bezoek uit NL tijdens de zomermaanden bleef er bijzonder weinig tijd over voor wat anders.
Er stond toen een bericht op mijn antwoordapparaat van een zeer geirriteerde moeder van C. die haar bericht afsloot met de opmerking: Ik wilde weten of je nog leefde.... Ik heb haar toen een mail gestuurd en nogmaals uitgelegd dat we in een hectische periode zaten.
Het is niet zo dat ik haar helemaal niet wilt spreken, maar zij wil veel meer van ons dan wij haar willen geven.Het is gewoon mijn type niet (en hetzelfde geldt voor zoon en C.)En dat opdringerige kan ik helemaal niet tegen. Ik heb ook net werk op mijn gezin te verzorgen, mijn kids te homeschoolen en contact te onderhouden met familie.
Ik heb geen zin om haar te bellen en het haar klip en klaar uit te leggen maar ik vind het ook niet kloppen om haar berichten op mijn antwoordapparaat elke keer maar gewoon te negeren. Maar ik wordt soms gek van pusherigere! Bedankt voor het lezen en gaarne jullie mening.
~Mutss
Niet veinzen
http://www.fleurdelis.com/desiderata.htm
"Be yourself. Especially do not feign affection."
hier heb ik wel wat aan gehad. Ze kan beter haar energie steken in iemand waarbij het wel wederzijds klikt. Vriendschap is te waardevol om te veinzen.
En sowieso zouden dit soort berichten op mijn antwoordapparaat een reden voor me zijn om een vriendschap te verbreken. Ik vind het aardig respectloos.
Kort door de bocht
Ik vind dit niet respectloos hoor. Dit is iemand die gewoon heel diep in de rouw zit en daar hoort ook boosheid en onredelijkheid bij. Alle sneren die je als omgeving krijgt in het eerste jaar na een dergelijk voorval zou je eigenlijk naast je neer moeten leggen. In de eerste maanden krijg je enorm veel hulp en medeleven, maar zo tussen de 6 weken en 4 maanden na het overlijden neemt dat af en sta je er alleen voor en dat is heel zwaar.
Probleem is alleen dat zij jou als een closere vriendin ziet dan jij haar. Dus dat zij meer steun verwacht dan ze krijgt. Misschien kun je als tussenoplossing iets doen dat nauwelijks tijd kost, maar dat haar wel emotioneel een steuntje in de rug geeft. Af en toe eens een sms-je sturen ofzo. Of eens voor 2 gezinnen een grote pan eten koken en een portie langs haar (laten) brengen. Als je toch al van haar af wilde kun je ook gewoon helemaal niets laten horen. Levert haar een enorme portie verdriet op, maar goed dat kan er ook nog wel bij dan. Elke dag is toch al een k. dag voor haar.
Vind je?
ik ben mijn moeder een paar jaar geleden verloren, maar ik heb echt nog nooit een vriendin afgesnauwt. Voor mij hoort dat echt niet bij het verwerkingsproces. En dat dan elke dag een k.dag is, vind ik wel erg dramatisch.
En in zo'n periode merk je inderdaad wie je echte vrienden zijn. Dat is veel waard. En persoonlijk ben ik mensen die mij liever zien gaan dan komen liever kwijt. Is even hard, maar dan kun je je tijd en energie in anderen steken.
Dc en hillary
Allereerst bedankt voor je reaktie,
Ja, dat is natuurlijk het dillemma. Ik hoeverre bied je haar steun. En aangezien ik heel graag klaar sta voor ' mensen in nood' is dat dus mijn probleem. Aan de ene kant voel ik me geroepen aan de andere kant wil ik mezelf blijven. Ik ben nl ook bang dat als ik 1 vinger aanbiedt ze me weer aan beide handen naar binnen sleurt.
Als ik het haar uitleg doet dat haar verdriet en als ik haar blijf negeren ook....
En ik snap dat ze een vervelende tijd meemaakt dc maar dat afsnauwen helpt niet, dat werkt alleen maar averechts. En ook als je in diepe rouw zit heb je nog geen vrijbrief. Jouw berichtje klinkt mij dan ook in de oren alsof je me een schuldgevoel aan wilt praten. Zo komt het bij mij een beetje over. En dat schuldgevoel ligt al op de loer hoor, ook zonder zulke woorden....
Je zult het waarschijnlijk zo helemaal niet bedoelen....
~Mutss
Je hebt helemaal gelijk dc. Een vriendschap veinzen voelt ook helemaal niet goed.
Maar de vraag is hoe ik het haar ga brengen.
Ergens snap ik het ook niet. Volgens mij is het ook niet zo dat ze helemaal geen vriendinnen heeft.
Ik weet ook altijd precies wanneer ze weer belt. Zodra een van mijn kids een van haar kids tegen komt hangt ze aan de telefoon....Nu zijn wij natuurlijk wel fantastische mensen met fantastische kinderen...Misschien is dat het probleem wel? (grapje....)
~Mutss
Borderline
Ik herinner me ineens iets....
Afgelopen zomer had ik op school met haar eens een kort gesprekje. Ze vertelde toen dat ze was gediagnostiseerd (schrijf je dat zo?)met borderline.
Ik googelde net even snel, maar dat maakt volgens mij een en ander duidelijk...
Het maakt het verhaal helaas nog iets ingewikkelder...
~Mutss
Jemig....
Verschijnselen
Mensen met borderline hebben minstens een van de volgende verschijnselen.
-Ze proberen krampachtig te voorkomen dat iemand ze in de steek laat. En alleen maar denken dat ze in de steek gelaten worden, is al genoeg om krampachtig te proberen dat te voorkomen.
-Ze hebben intense relaties met anderen, maar die zijn ook heel instabiel. Ze denken heel zwart-wit over hun relaties: of iemand is geweldig of hij is waardeloos.
-Ze doen pogingen tot zelfdoding, dreigen daarmee, of verwonden zichzelf.
Ze hebben sterk wisselende stemmingen als reactie op gebeurtenissen. Dit geeft periodes van grote somberheid, prikkelbaarheid of angst. Dit duurt meestal enkele uren, en bijna nooit langer dan een paar dagen.
-Ze hebben een blijvend gevoel van leegte.
-Ze hebben last van intense woede, die niet past in de situatie en de situatie ook niet oplost. Of ze hebben moeite hun boosheid te beheersen. Ze hebben dan ook driftbuien, blijvende woede, of hebben geregeld vechtpartijen.
Borderliner
pas wel op, want er wordt tegenwoordig veel met de term borderliner gegooit. Is het een diagnose die door een specialist is gemaakt?
In elk geval moet je, borderliner of niet, je grenzen duidelijk aangeven. Ik ben misschien nogal hard, maar ik zou na zo'n berichtje op m'n antwoordapparaat diegene terugbellen, en zeggen dat ik van zo'n bericht niet vrolijk wordt en ik moeite heb dat te accepteren. Maar ik ben altijd heel duidelijk naar m'n vrienden toe. Ik heb het vaak een lange tijd erg druk, en ik heb geen zin in en tijd en energie voor schuldgevoelens. Dat is natuulijk wederzijds. Als ik een half jaar niets van iemand hoor dan word ik ook niet boos. Ben alleen maar blij iemand weer te zien of te spreken.
"Voor mij hoort dat echt niet bij het verwerkingsproces" Nee dat zeg je goed, voor jou niet. Maar voor een hoop mensen dus wel. Zal ook nog mee spelen, de manier waarop en of het plotseling was en hoe close je was. Maar boosheid is toch echt een heel bekend onderdeel van het rouwproces hoor. Over het algemeen zijn er een aantal fasen te onderscheiden en die zie je bij de meeste mensen wel terug. Er zullen uiteraard uitzonderingen zijn. Vaak is er niemand om boos op te worden en dan word je boos op iemand om een kleinigheidje, omdat iemand voor dringt bij de bakker ofzo. Een vriendin van ons die net haar kindje was verloren, was ontzettend kwaad op mij dat ik niet langer had gewacht met vertellen dat ik zwanger was, het was immers bij hun pas 6 weken geleden, veel te kort. Ze was zo onredelijk dat ze vergat dat mijn buik gewoon doorgroeide en dat met 20 weken nog langer wachten niet mogelijk was. We wilden op bezoek gaan en ik wist zeker dat ze het zou zien. Een smoes verzinnen om niet te gaan wilde ik niet. Toen hebben we op haar verzoek elkaar een jaar niet gezien. Een jaar later ofzo besefte ze zelf ook dat ze onredelijk was geweest en nu gaan we weer gewoon met elkaar om.
De hier geschetste situatie is gewoon heel erg rot omdat startster van de draad toch al niet veel met deze persoon had. Ik zou ook niet graag in haar schoenen staan. Een schuldgevoel aanpraten was niet de bedoeling, ben bang dat daar de situatie inherent aan is. Wilde alleen verduidelijken dat haar actie niet vreemd of onredelijk is in deze situatie. Even afgezien van het borderline verhaal, maar dat kwam er pas later bij.
