Raad gevraagd [assertieve buren]

Graag wil ik wat voorleggen want ik heb het even gehad met een buurjongetje en z'n ouders. En ik weet niet wat ik moet doen.
Op zich een lief jongetje maar hij slaat en hij komt soms achterom lopen, doet de deur open, loopt onverstoorbaar door als je hem vraagt wat hij komt doen. Eenmaal in m'n huis krijg hem moeilijk mijn huis uit. Tenzij ik zeg dat als hij zelf niet gaat, ik hem optil en buiten zet. Hij pest ook. Hij is lang voor zijn leeftijd (5, misschien net 6). Zijn ouders vinden dat hij vanalles zelf al kan: hij heeft geen supervisie nodig. Er hoeft niet op hem gepast te worden, corrigeren hoeft eigenlijk ook niet maar zeg gerust duidelijk nee tegen hem want hij moet het wel weten. Met als gevolg dat het zo draait dat anderen tegen dit jongetje (zouden) moeten zeggen dat hij te ver gaat, hem weg moeten sturen of gewoonweg moeten zeggen dat hij bij voorbaat al niet mee mag doen.
Die eerste twee gebeuren al met het laatste heb ik moeite.
Hebben we het zwembadje buiten en hij vraagt of hij mee mag doen. Voorheen zeiden wij dat hij dat moest vragen aan zijn moeder. Nu zeggen we dat we daarover eerst een afspraak willen maken met zijn moeder. Hoe dan ook: hij staat in zn prachtige zwemslip voor je neus met de mededeling dat het mag. Ouders zie je niet. Het probleem is dat er nooit op hem gelet wordt (ouders vinden dat niet nodig) maar wij mogen gerust tegen hem zeggen wat hij niet mag etc.. Maar eerlijk gezegd wil ik dat niet. Ik voed m'n eigen kinderen wel op en af en toe een kindje corrigeren, ach dat hoort erbij. Afspraken met deze ouders die ook prettig zijn ons komen niet tot stand lijkt wel.

Een paar voorbeelden hoe dat hier toegaat. Ik ben aan het koken en zet dan mijn kinderen voor de televisie. Buurjongetje komt langs, loopt door en mompelt iets van 'het mag van mijn ouders' (en dat verzint hij natuurlijk ter plekke) en gaat erbij zitten. Dat gaat niet helemaal rustig en als ik kook, wil ik rust in de tent. Ik zeg hem dat hij naar huis moet omdat wij zo gaan eten. Hij gaat niet. Op een gegeven moment komt een van zijn ouders eraan en ik wil dat ook tegen die ouder zeggen. Wat schetst mijn verbazing: ouder zegt hoi, draait meteen hoofd het hoekje om met zoon te vragen of hij wil blijven en tot hoe laat. Mijn mond viel open... en weg liep vader met 'als je hem zat bent, stuur je maar weg' (en ik was bezig met koken). De volgende dag geeft zoon aan dat hij met buurjongen buiten wil spelen (die met zijn vader en een vriendje buiten speelde). Nee zegt die vader want ik kan niet op meer dan 2 kinderen passen. Weer viel m'n mond open. Mijn kinderen hebben daar nooit echt gespeeld: niet uitgenodigd, er is geen 'de mijne is bij jou geweest, nu andersom'. En ik merk dat het me flink begint te storen.

Andere keer; zoon speelt buiten, in het uitzicht, en komt overstuur aanlopen (was toen 4) want waar deze moeder bij was, had buurjongen hem geslagen. Dan verwacht je toch dat zo'n moeder kind even komt brengen met een uitleg of een excuus? En het kind slaat nu 1,5 jaar later nog altijd.

Een andere keer, 2 jaar geleden, toen ik het nog niet zo doorhad, wilde buurjongen weer bij ons spelen. Moeder komt dit keer wel aanrennen, zegt zonder hallo te zeggen tegen haar zoon, maar eigenlijk tegen iedereen, op luide toon: ga jij maar met X (ander buurjongetje) spelen. Waarop mijn kinderen begonnen te huilen want zij mochten niet mee.

Ben ik gek en ouderwets? Of mag ik niets verwachten? Want ik heb deze ouders daar nog nooit op aan gesproken. Maar dat moet maar eens veranderen.

Nu speelde het buurjongetje weer buiten. Mijn kind komt hard aanrennen: broer is geslagen door buurjongen met een stok op z'n hoofd en huilt. Dus ik erheen vraag wat er is gebeurd. Ik hoor het aan en besluit om naar de ouders van het buurjongetje te lopen. Maar ouders zijn er niet: 1 boodschappen doen en 1 in de speeltuin met baby. Volledig uit het zicht. En ondertussen zijn we een paar uur verder en is ook m'n stemming wat anders. Van een koe bij de horens pakken is nu geen sprake meer van.
Voor de goede orde: dit buurjongetje wordt nooit meer door ons uitgenodigd om te spelen. Hij vraagt wel vaak maar ons repliek is dan dat het mag als zijn ouders met ons een afspraak hebben gemaakt. Dat gebeurt natuurlijk niet.

Ik heb dit niet eerder zo hardnekkig meegemaakt. Of heb ik daar geluk mee?
Hoe kan ik dit nu het beste aanpakken? Ik merk dat ik heel weinig zin heb om bij hun voordeur aan te bellen. En ik heb moeite om dit kind af te wijzen of om hem faliekant de deur te wijzen voor iets waarvan ik vind dat echt bij zijn ouders ligt (supervisie, afspraken etc).