Raad gezocht: vaders en wat je van ze mag verwachten
Hallo allemaal,
Ik probeer wat raad te verzamelen wat ik ben even radeloos over de volgende situatie:
Ik woon in het buitenland (europa) met man en 2 kinderen. Mijn vader woontsamen met zijn vriendin in Nederland. Mijn moeder is overleden en verder heb ik nog een zus in Nederland.
Een paar weken geleden waren we in Nederland op vakantie om familie leden te zien. We hebben 1 nacht bij mijn vader gelogeerd en daarna een week op een camping gestaan waar we andere familieleden ontvangen hebben. Daarna wilden we nog een nacht bij mijn vader en zijn vriendin logeren maar gaven zij aan dit teveel moeite te vinden.
Het verhaal is altijd wel wat langer en ingewikkelder dan mogelijk is om op een forum te schrijven. Dus hierboven zijn de grote lijnen.
Ik vond het erg jammer dat we als teveel moeite beschouwd werden. Zo vaak zijn we niet in de buurt.
Helaas is het voor mijn vader vaker teveel moeite. In het verleden heb ik dat vaker gemerkt.
Wat mag je van een vader verwachten, en van een opa? Ik ben inmiddels volwassen natuurlijk maar hij blijft mijn vader en ik vind blijkbaar dat ik dan altijd welkom zou moeten zijn (oke, niet als hij andere plannen heeft maar verwacht wel dat hij de moeite wil doen om mij/ons te zien als het even kan).
Zijn vriendin is er altijd bij, als we Skypen (dan willen ze altijd de kindjes zien en spreek ik ze eigenlijk niet echt) spreek ik hem niet alleen.
Hij heeft geen vaste telefoonlijn waardoor ik niet graag op zijn mobiel bel vanwege de hoge kosten en hij mij ook nooit belt.
Als ze naar ons toekomen (1x per jaar een paar dagen, ik zou graag meer willen maar mag ik dat verwachten?)
is zijn vriendin er ook altijd bij natuurlijk, en dat is ook logisch.
Maar als we in Nederland zijn, dan wil hij ons alleen zien als zij er ook bij is, terwijl ik dan denk: je kunt ons ook alleen zien als het even niet anders kan. Want soms dan zegt hij: we hebben geen tijd maar bedoeld dan dat zij iets heeft en hij wel zelf zou kunnen komen. (Schrijf ik het duidelijk?)
We hebben gisteren via Skype met ze gesproken en het gesprek liep nogal uit de hand. Eerlijk gezegd zijn we allemaal schuld daaraan of waren we geen van allen op dat moment in staat de zaken om te keren en in goede banen te leiden.
Hoe moet ik hier nu mee verder? Wat kan ik nog redden en is dat aan mij om te doen? Wat mag ik van hem verwachten? Hij is ook de opa van mijn kinderen natuurlijk en zou niet het contact willen verbreken of dat laten gebeuren door 'haar'. (Ze is trouwens een lot uit de loterij hoor, de afgelopen 5 jaar nooit problemen of onenigheid gehad. Dus daarom ook zo schokkend om nu een andere kant te moeten ontdekken)
Zelf dacht ik:
- ik kan een brief schrijven, excuses aanbieden voor het uit de hand gelopne gesprek en maar hopen dat de tijd de wonden heelt
- niets doen. dat zegt mijn man. alles laten bezinken en er niet meer op terugkomen omdat het geen zin heeft. de zaken accepteren zoals ze zijn en mijn verwachtingen opnieuw een tandje lager bijstellen
- hem bellen als zij niet thuis is, dat zegt mijn zus (die ook al haar eigen communicatiedingen heeft gehad met hem) en dan maar kijken hoe het gesprek loopt en opnieuw proberen te praten met hem over hoe het gaat.
Ik vind het zo moeilijk. Mijn moeder was altijd de bemiddelende persoon en sinds zij overleden is, heb ik mijn vader moeten leren kennen zoals hij blijkbaar is. Hij is heel gezellig en leeft een soort van studententijd met etentjes, verenigingen etc maar is ook oppervlakkig en niet alert op zijn vader-dochter-relaties en het is moeilijk met hem te praten (vanwege de afstand maar ook omdat hij de dingen anders ziet).
Hoe weer nader tot elkaar te komen? Of in elk geval nabij genoeg voor een opa-kleinkind relatie.
Radeloos
ps wat moeilijk trouwens om goed op te schrijven allemaal, respect voor degenen die dat hierboven wel goed gelukt is.
Verwachtingen
Lieve Radeloos, ik begrijp je frustratie. Maar "wat mag je verwachten" is in dezen geen relevante vraag. Als "wij hier" vinden dat je mag verwachten dat je te allen tijde bij je vader mag logeren omdat hij nu eenmaal je vader is, verplicht hem dat tot niets. Sterker nog, als je dan min of meer gaat eisen dat je daar mag slapen, heb je kans dat de relatie nog verder verkoelt.
De vraag is dus in feite, wat je zelf graag wilt en wat daarvan binnen bereik ligt. Wat mij eigenlijk wel intrigeert is, waarom je beslist je vader ook wilt spreken zonder zijn vriendin. Neemt zij het hele gesprek over? Zijn er zaken waar je alleen je vaders mening over wilt? Is het niet aan te kaarten waarom je af en toe onder vier ogen met je vader zou willen spreken? En aan de andere kant, is het werkelijk waar dat je vader jullie niet zonder haar erbij wil spreken? Wat is daar de reden van?
Los van de antwoorden op deze vragen, wat ik zou doen in deze situatie. Je schrijft zelf dat je in elk geval graag een goede opa-kleinkind-verhouding wilt hebben. Ik zou zelf een combinatie van jouw oplossing 1 en 2 kiezen. Een korte brief met excuses voor jouw aandeel in het uit de hand lopen van het gesprek. Verder alles laten bezinken en je verwachtingen bijstellen.
Sterkte!
Ja...
Zoals je man ook al aangaf; de boel laten bezinken en je verwachtingen bijstellen naar je vader toe. Jij wilt dat hij zich op een bepaalde manier gedraagt, maar dat doet hij niet en dat zal hij ook niet gaan doen. Je kunt hem niet veranderen, maar wel je eigen gedrag naar hem toe.
Ik zou als ik jouw was ook in een korte brief mijn excuses aanbieden
voor mijn aandeel in de escalatie en daarna inderdaad ook mijn verwachtingen bijstellen en er ook naar handelen.
Je vader is kennelijk niet de vader/opa zoals jij dat graag ziet. Probeer dat ook niet de forceren want dat gaat je nooit lukken en iedere poging om het toch voor elkaar te krijgen zal uitmonden in ruzie.
heb je geen leuke schoonvader die wel een leuke opa is voor je kids? Doe daar leuke opa dingen mee en laat je vader voor wie hij is.
Genista en sassie
Wat fijn om meteen iets terug te lezen. Jullie hebben helemaal gelijk en ik probeer het ook maar vind het gewoon zo erg moeilijk. Hoe kan ik hier nou beter in worden?
Mijn moeder is 7 jaar geleden overleden en sindsdien zijn de huisregels veranderd. Meestal lukt het me 'te leven en te laten leven' maar soms dan doet het gewoon nog erg veel pijn omdat de gevolgen zo groot zijn.
Ik wilde 1x mijn teleurstelling uiten (wat ook wel eens mag toch?) maar dat is dus helemaal mis gelopen.
Genista, ik wil niet perse mijn vader alleen spreken maar ik merk dat als zijn vriendin erbij is, dat we het dan nooit over mijn moeder kunnen hebben. Dat vind ik erg jammer wat hij is een belangrijke bron van informatie over hoe zij was en om herinneringen op te halen. Maar dat is weer een ander verhaal natuurlijk.
Kan ik ook per sms of e.mail mijn excuses aanbieden of zal ik een brief schrijven? Een brief is 5 werkdagen onderweg namelijk.
Schoonvader komt meer in de buurt inderdaad maar is al een heel stuk ouder en daardoor beperkter. Het is zo'n gemiste kans want mijn vader is nog jong, gezond, heeft tijd en middelen.
Maargoed. Verwachtingen ben ik de afgelopen al naar beneden aan het bijstellen maar nu nog maar een tandje lager dan.
Radeloos. Iets minder radeloos nu.
Niemand heeft gezegd dat het makkelijk was
Radeloos, niemand heeft hier ooit beweerd dat het mákkelijk was om de verwachtingen ten opzichte van je eigen ouders bij te moeten stellen. Helaas heb ik geen handleiding voor je. Je zult er doorheen moeten, vrees ik.
"ik wil niet perse mijn vader alleen spreken maar ik merk dat als zijn vriendin erbij is, dat we het dan nooit over mijn moeder kunnen hebben. Dat vind ik erg jammer wat hij is een belangrijke bron van informatie over hoe zij was en om herinneringen op te halen. Maar dat is weer een ander verhaal natuurlijk." ** Het lijkt mij wel een relevant argument. Het is wat lastig om het op basis van deze summiere informatie in te schatten, maar kan het zijn dat het je vader gewoon teveel pijn doet om over je moeder te praten? Dat hij het gewoon niet *wil* en daarom de situaties vermijdt waarin hij vragen over je moeder kan verwachten?
Als jullie geregeld per e-mail communiceren, kun je dat briefje ook wel per mail versturen, lijkt mij. Het gaat vooral om de intentie. Per sms vind ik zelf weer niet zo gepast, maar dat ligt voor iedereen anders, geloof ik.
Inderdaad
Nee dat het makkelijk is heeft niemand gezegd inderdaad.
Misschien vindt hij het inderdaad wel te pijnlijk om over mijn moeder te praten. Dat zou kunnen natuurlijk, ik weet het niet precies omdat we dus niet toekomen aan praten over deze dingen.
In elk geval zal ik mijn excuus aanbieden voor mijn aandeel in het gesprek van gisteren en dan hoop ik maar dat alles met de tijd weer wat rustiger zal worden.
Accepteren
Het enige wat ik hierover kan zeggen is dat je de situatie moet accepteren. Als je ze in levende lijve ziet zijn ze samen en is het misschien niet zo handig om over je moeder te praten. Misschien moet de vriendin accepteren dat je daar behoefte aan hebt, maar je zou daarvoor aan je váder moeten vragen of hij het goed vindt als je er eens een mail aan wijdt. Als hij dat liever niet heeft moet je dat respecteren. Ik lees niet of je nog broers of zussen hebt. In dat geval zou je je ook meer tot hen kunnen wenden. Je vader is een nieuwe weg ingeslagen, ik kan me ergens wel voorstellen dat hij de behoefte minder voelt dan jij om het over zijn overleden vrouw te hebben.
De moeder van mijn man is ook overleden en zijn vader is hertrouwd. Héél soms komt het gesprek even op zijn moeder, maar liever niet eigenlijk. Het voelt toch wat ongemakkelijk. Voor de vader van mijn man is dat een gesloten hoofdstuk en voor mijn man eigenlijk ook. Ik mag er best vragen over stellen (aan mijn man dus) en die beantwoordt hij graag, maar hij voelt de behoefte niet om er zelf over te beginnen.
Wat betreft dat je vader en zijn vriendin altijd samen zijn... ik vind dat heel logisch eigenlijk. Als mijn schoonouders onverwacht op de stoep staan heet ik ze hartelijk welkom, ook al ben ik alleen, maar als we echt afspreken spreek ik alleen af als we samen of op bezoek kunnen of ze samen kunnen ontvangen. Mijn schoonouders doen sowieso niets zonder elkaar.
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen over jouw wens om nog een keer bij je vader en zijn vriendin te logeren. Je moet je, vind ik, ook bedenken dat het een hele toestand is als je met een heel gezin komt logeren. Ze hebben de boel net goed en wel opgeruimd en dan moet het nóg een keer. Ik kan me hun reactie eigenlijk heel goed voorstellen. Als je gelijk 2 dagen achter elkaar was blijven slapen zou het vast geen punt zijn geweest, maar dit is toch anders. Mijn ouders konden het niet goed hebben als ik spontaan aan kwam waaien voor een bakje koffie en dat heb ik ze toch wel kwalijk genomen. Een kwartiertje kun je toch wel vrijmaken als je dochter en kleinkind langskomen lijkt me. Als ik lees hoe goed de verstandhouding tussen jou en je vader en zijn vriendin eigenlijk is, kan me niet zo goed voorstellen dat jouw vader en zijn vriendin bezwaar maken tegen een uurtje 'op de koffie', of wel? Dat geeft minder rompslomp dan slapen.
Herkenning deels
Hoi,
Hier een schoonvader waarvan mijn man ook baalt dat hij zo weinig interesse toont. Woont in het buitenland en als we dan eens 2 dagen langskomen (een nachtje slapen bij hun) gaat vader om 22.00 uur naar bed, hij kan toch die ene keer wel een keertje wat later gaan slapen? Alles is hem teveel, de kinderen maken teveel herrie en hij is gewoon uit zijn ritme als dingen anders gaan. En ik heb het hier niet over een man van 80 hoor, hij is 62!! Iets flexibeler voor die ene dag zou toch wel fijn zijn. Ergens over praten gaat ook niet, hij interesseert zich nergens voor, heel onverschillig allemaal. De kinderen van anderen zijn altijd beter opgevoed en de hollandse kindjes schreeuwen te hard en eten niet netjes aan tafel (vind hij, ze eten heel netjes) gevolg is wel dat onze tieners niet meer mee willen naar opa en we altijd maar een nachtje slapen (heen en terugrijden op een dag lukt niet)
Maxime
Vroeger
Toen ik jonger was en mijn kinderen kleiner kon ik ontzettend boos worden over dit soort postings. Ik heb mijn ouders vrij jong verloren, mijn moeder heeft mijn zoon zelfs nooit gekend. Ik kreeg bij dit soort postings altijd de gedachte: wees blíj dat je je ouder(s) nog hebt, verdorie en zeur niet zo!
Nu ik ouder word en mijn blik verschuift, ga ik het anders zien. Ik zie het nu eigenlijk veel meer (zo'n situatie als die jij beschrijft) als een gemiste kans voor de grootouders. Mijn ouders zouden er een vermógen voor over gehad hebben om hun kleinkinderen te hebben zien opgroeien. En jouw vader gooit die mogelijkheid gewoon weg, te druk met zichzelf. Je moeder - ach, 7 jr geleden nog maar, wat moet je haar missen: die zou hemel en aarde hebben willen bewegen om langer van jouw kinderen te mogen genieten, ja toch? Maar nee, het was haar niet gegeven. Terwijl je vader de prachtige rol die hij kan spelen in het leven van je kinderen achteloos opzij schuift. Ik kan daar eigenlijk flink pissig over worden.
Nu ben jij als kind, denk ik, niet in een positie om hem dat te vertellen - hij zal het ook niet van je aannemen. Maar snap je mijn invalshoek? Is er niet een oom of tante (broer of zus van je vader) die je hierover zou kunnen contacten? Die zit dichter bij hem, zowel qua leeftijd als qua gezinspositie, en kan misschien dat stukje wél overbrengen.
En verder, hoe triest het ook is, verwacht niets. Dan word je ook niet teleurgesteld.
Tirza
Beladen
Hier een andere situatie, maar wel herkenning: mijn vader kijkt nauwelijks naar mijn kinderen om. Met nauwelijks bedoel ik: hij heeft ze de afgelopen twee jaar twee keer gezien, en verder niet gesproken. Zelf heb ik meerdere malen initiatief genomen om contact te krijgen, maar meer dan dit zat er niet in. Inmiddels zit ik in een lastige correspondentie met hem verwikkeld, met vnl dit als onderwerp, en wat ik er tot nu toe over kan zeggen is, dit: mochten we ons contact herstellen/hervatten, dan zal dat nogal beladen zijn. Puur omdat ik zijn desinteresse benoemd heb, is evt. toekomstige getoonde interesse niet meer spontaan, of wordt in ieder geval niet meer zo gevoeld. Dat is denk ik iets wat je je moet realiseren als je zaken gaat bespreken.
Wat Tirza zegt, klopt hoor, het is zíjn gemiste kans. Maar het is ook mijn pijn, dat hij mijn kinderen niet interessant genoeg vindt om aandacht aan te besteden.
Reactie op reacties
Hallo allemaal,
Wat fijn om jullie reacties te lezen, het is heel inspirerend en helpt me wat referentiekader te bouwen.
Hier in mijn omgeving zie ik veel voorbeelden van hoe het zou kunnen en ik ervaar het als een gemiste kans voor mijn vader.
Kaaskopje, een uurtje op de koffie is lastig want we wonen in het buitenland en het is ook erg dubbel allemaal want als ik/we ergens anders logeren en alleen voor de koffie komen, dan voelen ze zich ook weer tekort gedaan. Het is vanuit het buitenland ontzettend moeilijk om alle familieleden gelijke aandacht en tijd te geven en logistiek ook nog eens alles te organiseren. Vandaar ook dat zijn onflexibiliteit me zo dwars zat dit keer.
Aan de andere kant heb ik nu geleerd dat ik dus ook niet zoveel moeite meer hoef te doen, en dus ook niet meer hoef te verwachten dat ik het goed kan doen.
En inderdaad ik kan ook wel begrijpen dat ze erg blij zijn met hun leven - en zoals ik al zei gun ik ze dat ook erg.
Wat fijn dat jullie me begrijpen, dat helpt al (begrip en ook nog eens gedeelde smart) en ik voel me alweer wat sterker om de dingen te nemen zoals ze komen. Het is voor hem een gemiste kans en ik ben blijkbaar niet de juiste persoon om hem daarop te wijzen. Dat begrijp ik door wat er nu gebeurd is en door jullie postjes ook wat beter.
Thionne, ik vrees dat ik dus ook al zijn desinteresse benoemt heb (het kwaad is geschied) waardoor vanaf nu de dingen eventueel ook minder spontaan zullen gebeuren.
Ik heb vandaag laten weten aan hem dat ik het gesprek van gisteren in elk geval niet zo bedoeld had om uit de hand te laten lopen, en ik hoop dat hij/zij ook hun deel van de verantwoordelijkheid daarvoor nemen.
En dan merk ik het wel.. het zal wel een tijdje nodig hebben.
Over mijn moeder praten doe ik zelf liever niet als zijn vriendin erbij is, maar misschien moet ik het (over een tijdje) toch nog eens uitproberen om voorzichtig te kijken hoe het valt.
Ik mis haar trouwens ZO enorm, vooral sinds ik kinderen heb - die vrouwendingen delen allemaal. Ik deel wel met vriendinnen en mijn schoonzus maar is toch niet hetzelfde. De eerste paar jaar na haar dood was ik vooral aan het verwerken, nu vooral aan het missen. Ik probeer haar leven te vieren (zoals de amerikanen mooi zeggen) en heb daarvoor herinneringen nodig. Die heb ik genoeg vanuit mezelf maar hoe meer hoe beter en het is altijd leuk en fijn om herinneringen van anderen te horen en ze samen te delen (hier in het buitenland heeft niemand haar gekend en ben ik dus aangewezen op de mensen in nederland, mijn vader is daar gewoon heel belangrijk bij. mijn zus ook en andere mensen natuurlijk)
Wederom zo heel hartelijk bedankt, fijn om hier te schrijven hierover. Jullie zijn heerlijk fris.
Radeloos
Kaaskopje, een uurtje op de koffie is lastig want we wonen in het buitenland...
Ja, dat begreep ik
, maar als je dan toch nog in Nederland bent (ja toch?) kun je voor je terug gaat misschien nog even alleen maar langs en niet logeren. Dat is minder belastend voor je vader en zijn vriendin en dat vinden ze misschien wel leuk.
Ik begrijp overigens helemaal dat je er behoefte aan hebt om herinneringen aan je moeder op te halen met iemand die haar ook goed kende.
Waarom niet
Het is best moeilijk maar ik zal toch mezelf kwetsbaar opstellen en duidelijk aangeven wat je mist in het contact met je vader. Je kan dan tenminste zeggen wat er op je hart ligt. Altijd vanuit jezelf praten, wat jij prettig zou vinden, het is aan je vader en zijn nieuwe vrouw wat hij/zij ermee gaan doen. Je bent in dat geval je rot gevoel kwijt en laat het verder over aan hem/hun.
Je mag toch gerust uitspreken dat jij je moeder mist en dat je daardoor nog meer behoefte hebt aan je vader? Omdat je dit nog bind aan 'vroeger'?
Prima dat je een mail gestuurd heb met je excuses in het aandeel van de 'ruzie' van jouw kant.
Succes en sterkte.
Tja
Ik zou in een kort briefje mijn verontschuldigingen aanbieden en voor de rest afwachten en mijn verwachtingen bijstellen. Wat er niet in zit kun je er namelijk ook niet uitkrijgen. Blijkbaar is je vader nogal op zichzelf en niet zo'n sociaal dier. En als dat zo ik kun jij dat ook nooit van hem maken.
Hier trouwens een soortgelijke situatie, maar dan met mijn schoonvader. De moeder van mijn man is jaren geleden overleden en schoonvader is daarna redelijk snel hertrouwd. En mijn nieuwe schoonmoeder is, ach ja laten we zeggen: een goeie oma voor mijn kinderen en daar ben ik al heel erg blij mee. Mijn echte schoonmoeder was geen makkelijk mens, maar wel echt de spil van het gezin en wij waren altijd welkom bij haar. Althans mijn man dan, en ik mocht ook mee... En mijn schoonvader was toen al een beetje zuinigjes met contact, vond ook al gauw iets te veel en bekeek alles ook vrij zakelijk vond ik (mijn man kreeg bijvoorbeeld kostgeld toen hij nog studeerde en als hij dan in de week een keertje extra thuis at werd dat verrekend met zijn weekgeld, zit op zich natuurlijk wel een logica in maar ik vond het nogal apart. Ben zo'n houding van huis uit in ieder geval niet gewend.) Nadat mijn schoonmoeder overleden is, heeft mijn schoonvader wel even geprobeerd om haar rol over te nemen; maar het zit gewoon niet in hem. Het is verder een doodgoeie man, maar dat wij blijven logeren bij hen vind hij ook niet nodig, want we kunnen ook naar mijn moeder zegt hij. Dat het ook wel gezellig zou kunnen zijn om bij hem te blijven slapen (we wonen 100km bij ze vandaan) en dat hij dan ook de kleinkinderen wat vaker zou zien, komt gewoon niet in hem op. Ach het is gewoon een hele rationele, beetje gevoelloze man. Daar kan hij verder niets aan doen. Hij mist het gewoon niet en heeft er verder ook geen behoefte aan. En het mooie is dus, dat als er eens iets georganiseerd wordt in het kader van de gezelligheid dat dat altijd uit de koker van mijn schoonmoeder komt.
Ik zou proberen om hem te nemen zoals hij is. Al zou je natuurlijk ook best wel aan hem kunnen vragen of je eens alleen met hem kunt afspreken, of in ieder geval aangeven dat je dat wel leuk zou vinden. Een soortement van vader-dochter ding dus. Dat doet manlief trouwens ook wel eens met zijn vader en zijn broers. Hier heeft dat dan de naam: mannenuitje, maar ik snap dat dat bij jullie wat ingewikkelder zal liggen. Maar goed beschouwd is en blijft hij je vader en zou het geen gek verzoek moeten zijn om ook eens met hem alleen iets te doen, naast een heleboel samen met hem en zijn vrouw.
