Reactie van emma in draadje hierboven over familie/partner

Halfhalf

Voor mij is het deels wel zoals Emma beschrijft. Het gezin waar ik uit kom, staat niet los van het gezin dat ik nu zelf vorm. Het is allemaal familie, allemaal belangrijk voor me. Waar ik in verschil, is dat mijn man niet is komen aanwaaien (stel je voor, ik wil niet dat hij ook zomaar weer wegwaait). Hij hoort ook bij de familie. En zíjn familie ook. Ik heb een heel groot gezin, eigenlijk. En dat met één eigen kind. Mijn zus noemt het 'de stam'. Elke loot eraan telt.
Het zinnetje "mijn gezin gaat voor" zal niet snel uit mijn mond komen. Niet als het om mijn 'kerngezin' gaat. Wel als het om de hele bups gaat. En als ik met het mes op de keel zou moeten kiezen... Poe. Druk dan dat mes maar door.

Hangt van perspectief af

Als ik naar mijn eigen ouders kijk, dan zijn ze me heus dierbaar, maar we moeten niet al te dicht bij elkaar komen omdat dan weer blijkt hoe verschillend we op sommige punten in het leven staan, en dat leidt tot spanningen. We hebben op dit moment van beide kanten heel goed in beeld tot hoever we elkaar kunnen naderen, en zolang we in dat gebied blijven hebben we het heel goed met elkaar.

Met mijn partner is dat gebied veel groter. Want met mijn partner heb ik juist die 'manier van in het leven staan' samen ontwikkeld. Wat voor dingen vind je belangrijk, waar wil je je energie in steken? Dat hebben wij onderling heel erg goed afgestemd, deels bewust, deels onbewust. Bij mijn partner voel ik me thuis, hij is onderdeel van mijn 'thuis', ik zal nooit de neiging voelen nu weer van hem weg te willen (zoals bij mijn ouders, als het bezoek weer lang genoeg geduurd heeft). Wat niet wil zeggen dat ik niet zonder mijn partner kan, wij leven ook grote delen van het jaar zonder elkaar en dat is ook helemaal prima.

Maar als ik dan weer naar mijn eigen kinderen kijk, dan zou ik willen dat ik belangrijk blijf in hun leven. Ik kan me nu al verheugen op hoe het zal zijn als zij later groot zijn, ik ben zo benieuwd wat voor jongens het dan zullen zijn, en of ze kinderen krijgen, onze kleinkinderen, en hoe dat zal zijn. Ik verheug me daar gewoon op, het lijkt me mooi om mee te maken.

Maar hier komt dus de tegenstelling in beeld, want als mijn kinderen zich net zo gedragen als ik, dan zal mijn rol een stuk beperkter zijn dan ik hem nu voor me zie. Niet dat ik me actief overal tegenaan zou willen bemoeien, maar ik heb dat onderscheid tussen mij en mijn kinderen nog niet zo duidelijk gemaakt.

En dat komt omdat mijn kinderen nog niet hun eigen ontwikkeling hebben doorgemaakt, die nog wel zal komen (in hun puberteit of studietijd). Op dit moment horen ze nog 100% bij ons, voor mijn gevoel, maar dat zal heus niet zo blijven. Ze zullen ook hun eigen weg gaan, en ik moet maar kijken wat voor rol er dan voor ons overblijft.

Pas als dat proces voltooid is weet ik ook hoe 'na' ik hen nog zal staan in hun eigen leven, later. En ik heb daar verder geen oordeel over, het zal goed zijn zoals het is. Ik zal ook met voldoening kunnen kijken naar een kind dat mij niet zo erg meer nodig heeft, en grenzen zal trekken naar hoezeer ik in zijn leven aanwezig ben. Of zoiets.

In elk geval is mijn beeld daarover nu nog veel rozer gekleurd dan hoe het waarschijnlijk over twintig jaar zal zijn.

Wel hoop ik dat ik over twintig jaar nog heel fijn samen met mijn partner het leven leid dat wij tweeen samen gevormd en gekneed hebben. En dan zal ik heel gelukkig zijn.

Margje

Het lijkt me een heel andere kwestie

Volgens mij gaat het in die 'kies voor je eigen man en gezin' draadjes vaak om situaties waarin de ouders het kind een keuze opdringen. Zou een man zijn vrouw dwingen te kiezen tussen hem en haar ouders, dan zou volgens mij een groot deel van OO ook roepen dat ze nodig moest nadenken over haar relatie.
En terecht, degene die een keuze probeert af te dwingen zegt daarmee dat de onder druk gezette dochter (danwel vrouw) niet zelf mag weten hoe ze haar leven leidt. Dat doet niet al te veel voor het gevoel van vertrouwen...
Ikzelf zou trouwens helemaal niet weten wie te kiezen, out of the blue, en ik heb niet het gevoel bij de een of ander meer te 'horen'. Dat geeft al aan dat in mijn familie zulke dwingende keuzes echt onvoorstelbaar zijn. Als ik er echt over nadenk acht ik de kans iets groter dat ik ga scheiden dan dat ik breek met mijn ouders. Althans zolang het daarbij niet om een keuze tussen het een of het ander zou gaan, dan zou het er dus vanaf hangen wie me voor het blok zet.

Man gaat voor

Het zal ongetwijfeld ook aan mijn achtergrond liggen dat ik ogenblikkelijk zeg dat mijn man voorgaat, maar ook zonder de geschiedenis met mijn ouders zou ik dat vinden. Als er een probleem is waarbij gesteld wordt "als je voor je man kiest mag je niet meer bij ons komen" ben ik solidair met mijn man en mijn kinderen. Dat lijkt mij om eerlijk te zijn heel erg logisch. Wat stelt je huwelijk voor als je bij een solidariteitsconflict met betrekking tot je ouders en je partner, je partner aan het kortste eind trekt omdat hij slechts aangetrouwd is en je niet gebaard en opgevoed heeft? Ik vind dat laatste stukje zin een tamelijk ongezond uitgangspunt. Je zet je kind op de wereld met als doel er een zelfstandig mens van te maken. Die opvoeding is geen gunst, waarvoor een gunst terug verlangd kan worden. Je mag je kind nóóit aan je binden door hem of haar te chanteren met 'ik heb je op de wereld gezet'.
In situaties waarin je moet kiezen welk leven je gaat redden wordt het lastiger. Voor zover je op zo´n moment kunt nadenken over wat je doet kies je denk ik toch voor hulp aan diegene die dat nodig lijkt te hebben. Dan is het niet persé je man of persé je moeder. Stel dat ik gedwongen zou worden om te kiezen met wie ik op een onbewoond eiland wordt achtergelaten dan is dat toch mijn man en niet mijn ouders.
Vanmiddag hadden mijn man en ik het toevallig over het verschijnsel 'schoonouders', maar dan in verband met mijn dochter. Mijn jongste dochter heeft verkering, voor het eerst, dus het is voor het eerst dat we ons serieus met dit onderwerp bezig houden. Mijn man zei 'het kan gebeuren dat ze vaker bij de 'schoonouders' zit dan bij ons met feestdagen, hoe zou je dat vinden?' Mijn eerlijke antwoord daarop is dat ik dat niet leuk zou vinden. Uiteraard hoop ik dat ze de aandacht een beetje zullen verdelen. Alles waar ze ons bij betrekken is mooi. Ik kan het niet afdwingen.
Met vader/moederdag doe je wat mogelijk is vind ik. Ik kies ervoor om op die dag mijn schoonvader op te zoeken, ik weet dat hij dat erg waardeert. Als de afstand groter was, zou ik waarschijnlijk thuisblijven. Mijn eigen ouders doen niet meer mee met vader en moederdag. We hoeven de aandacht op vaderdag dus niet over drié vaders te verdelen, dat scheelt. Mijn eigen dochters hoeven later echt niet persé naar ons af te reizen op die dagen, maar ik zou het wel waarderen als ze even bellen.
Ik hoop dat mijn van de hak op de tak verhaal een beetje duidelijk overkomt

Man

Eerst man, dan ouders.

Ik vind dat je wordt grootgebracht met als doel het nest te verlaten en dan zelf een nest te maken (al dan niet eenpersoons). Dat kan niet als je eeuwig lichamelijk of geestelijk aan je oude nest blijft hangen.

Helemaal anders

Voor de relatie met je man moet je soms vechten,je kinderen samen opvoeden, alles mee uitpraten, Het vraagt misschien soms meer energie dan met de andere familieleden, maar is ook veel intenser
je ouders, daar kan je eens tegen jammeren,eens binnen springen voor een kopje koffie,
Mijn man staat korter bij mij dan de rest van m'n familie
Ik vraag mij eigenlijk af hoe jullie je man tov je kinderen bekijken ? wie staat dan het dichtste bij ? is ook wel helemaal anders

Quk

Mijn kinderen staan mijn dichterbij dan mijn man denk ik. Althans op een andere manier maar ik voel me toch meer met mijn kinderen verbonden uiteindelijk. Bovendien ben ik voor mijn minderjarige kinderen verantwoordelijk en zijn zij afhankelijk van mij wat de band natuurlijk ook anders maakt. Bij volwassen kinderen is dat niet meer zo maar die emotionele verbondenheid blijft wel heel sterk.

Overigens is het niet zo dat ik de praktijk dus altijd mijn kinderen voor laat gaan. Sterker nog mijn kinderen zullen juist vinden dat ik vaker mijn man voor laat gaan en dat ik vaker zijn kant kies dan de kant van de kinderen bij een conflict. Dat klopt ook wel maar dat heeft weer te maken met dat ik er voor heb gekozen om met hem samen te zijn en samen met hem kinderen te krijgen. Hierdoor zullen we het toch samen moeten zien te redden. Misschien dat ik daarom soms eerder met hem een compromis sluit dan met de kinderen of mijn moeder.

Echter aan het eind van de dag denk ik dat mijn emotionele verbondenheid met de kinderen sterker is dan die met mijn man. De liefde is zeker onvoorwaardelijker. Mijn kinderen kunnen heel wat meer rare dingen doen en dan zou ik nog van hun houden dan mijn man. Bij een huwelijk is die liefde aan veel meer voorwaarden verbonden. Het huwelijk is ook een contract waar bepaalde voorwaarden aan verbonden zijn. Die voorwaarden kunnen verschillen per stel maar er zijn uiteindelijk altijd voorwaarden. Bij het ene stel zal vreemdgaan een deal breaker zijn en bij een ander echtpaar zal het crimineel gedrag zijn maar ergens zullen er bij verreweg de meeste echtparen wel voorwaarden zijn die als ze gebroken worden tot consequentie hebben dat het huwelijk ook gebroken wordt.

Ergens maakt dat de huwelijkse liefde ook weer meer puur. Dat is namelijk liefde die alleen om de liefde bestaat en niet om biologische banden. Ik ben alleen met mijn man samen omdat ik van hem hou. Niet omdat hij afhankelijk van mij is of ik van hem zoals onze kinderen, niet omdat hij mij het leven heeft geschonken en heeft opgevoed zoals mijn moeder maar puur en alleen omdat ik van de persoon die hij is hou.

Het is in elk geval ingewikkeld

Maylise

Tsja

EmmaB: "Je ouders voeden jou op, verzorgen je financieel en op alle andere manier die nodig zijn. Als zij oud zijn en behoeftig, hebben zij verzorging nodig. Dat is dan jouw aandeel in het geheel, denk ik."
Jouw ouders misschien wel, Emma, maar de mijne niet. Mijn vader was na 7 jaar zo ongeveer uit beeld en mijn moeder was er eigenlijk nooit. Wij waren bijna altijd alleen thuis, zonder oppas. We kregen nauwelijks enige aandacht. Alles draaide om haar en dat is nog steeds zo. Ik ben gelukkig redelijk normaal 'uit de strijd' gekomen, maar mijn broer niet. Mijn eigen gezin is dan ook veel belangrijker dan mijn moeder (vader is al lang overleden). Mijn broer (depressie en angststoornis) is hier bijna ieder weekend en in de vakanties. Ik heb oppervlakkig contact met mijn moeder en dat is me al bijna te veel. Het is een zeer onaangename vrouw. Mijn schoonouders daarentegen zijn schatten en met hen heb ik een goed contact.
Groet,
Jujube