Relatie met jezelf

De laatste zin

Deze ogenschijnlijke tegenstelling bestaat niet in mijn ogen. Als dat ego nog zo groot is heb je jezelf nog niet daadwerkelijk lief en ben je nog niet bij de kern.
Er is geen recept.
Maar voor mij begint het met schijt hebben aan de mening van anderen. Niet oneerbiedig bedoeld maar ik laat me er niet meer door uit het veld slaan. Wat ook helpt is ouder worden....

Mezelf lief hebben.

Ik zou prima beste vriendinnen met mezelf kunnen zijn.
Zelfkennis is geen zelfoverschatten in mijn geval.
Ik ken mijn min-en mijn pluspunten en dat geeft rust.

Een groot ego kan inhouden dat je jezelf meer waard, beter vindt, dan een ander, dat heb ik niet.
Ik ben goed zoals ik ben, innerlijk en uiterlijk. En jij ook.

Schijt hebben aan de mening van een ander kan ik maar gedeeltelijk. Ik probeer daar toch wat rekening mee te houden, vooral met mensen in mijn directe omgeving.
Mezelf opzij zetten doe ik alleen voor degenen die dat ook voor mij overhebben.

eigenlijk sta ik er in

zoals Wil40 hierboven schrijft. Ik ken mijn goede en minder goede eigenschappen, ik hoef niet perfect te zijn want niemand is perfect.
Als het nodig is ben ik bereid om mezelf even opzij te zetten om een ander te helpen/ontlasten maar ik heb er ook bepaald geen moeite mee om de boel de boel te laten en lekker op de bank neer te ploffen met een leuk tijdschrift. Als ik niet goed voor mezelf zorg, kan ik dat namelijk ook niet steeds voor anderen.

Mezelf beter voelen dan anderen doe ik nooit, dat vind ik een vervelende eigenschap.

En ik ben zoals Phryne

In theorie weet ik dat ik goed (genoeg) ben zoals ik ben. Zeker met de groei die ik de afgelopen jaren heb doorgemaakt, alles wat ik de laatste jaren geleerd heb, over mezelf en mijn relatie met anderen. Heb mijn mindere punten grotendeels leren accepteren. Maar ik ben er nog niet echt. Die innerlijke rust, die heb ik nog niet bereikt.

Ben zelf ook Kirstin aan het lezen. Biedt veel inzichten. Maar dat inzicht omzetten in innerlijke verandering vind ik nog lastig.

Ik ben absoluut niet bang voor een (te) groot ego. Dat is gewoon niet iets dat bij mij past. Ik moet veel te hard vechten voor mjin eigen gevoel, ruimte, tijd, belang.

Interessant

Wel interessant deze vraag. Wat ik me dan afvraag op basis van ‘Mezelf beter voelen dan anderen doe ik nooit, dat vind ik een vervelende eigenschap’, is het volgende. Ik weet heel goed waar ik beter in ben dan anderen. ( en ook waar juist anderen beter in zijn dan ik) Daarin voel ik me inderdaad beter dan anderen. Maar is dat juist niet heel goed? Dat je heel goed weet waar jouw sterke punten liggen? Eigendunk wordt in t calvinistische Nederland nogal negatief bekeken. Ik vind het juist getuigen van zelfkennis en liefde voor jezelf.

Ergens beter in zijn

Daar ligt het probleem niet. Ik weet heel goed waarin ik beter ben dan anderen, en lig er ook niet wakker van dat anderen beter zijn in dingen dan ik. Maar dat zegt nog niets over hoe je vindt dat je bent als mens, en vooral hoe anderen jou zien. Vinden anderen jou wel goed genoeg? En dan vind ik het knap als je kunt zeggen dat je daar lak aan hebt, en dat dan ook echt zo voelt. Ik kan dat makkelijk zeggen over wat ik doe 'dit is mijn beste werk, en daar moet je het mee doen', maar niet over wie ik ben (want daar ben ik niet zo van overtuigd).

Verkorte versie boek

http://www.zelfcompassie.nl/index.php?pagid=1

Eigenwaarde

Eigenwaarde is belangrijk. Niet om je beter te voelen dan anderen maar om je niet minderwaardiger te voelen.
Dat besef is belangrijk voor anderen zodat ze rekening met je houden omdat ieder gelijk is.

Zelfcompassie is als het uiten van respect tonen voor anderen en de wens zelf ook met respect behandeld te worden.
Dat heeft m.i. niets met een voldaan gevoel of grote ego te maken.

haha

ik doe heus wel aan vervelende eigenschappen hoor, ik ben zeker niet perfect. Ik vind het echter wel een vervelende eigenschap als mensen zich boven een ander verheven voelen (is in mijn ogen hetzelfde als jezelf beter voelen dan een ander).

jammer

dat er steeds doorgegaan wordt op iets wat ik eerder in deze thread, en soms ook in andere,geschreven heb. Het zorgt ervoor dat ik vaak geen zin meer heb om te reageren.

Inderdaad zebra

Herkenbaar hoor. Hoe vaak ik een bericht begin en dan weer wis om die reden.
Anyway ik schreef hierboven trouwens schijt hebben aan de MENING van anderen. Dat lijkt nu ook anders uitgelegd te worden.
Ik hou veel rekening met de gevoelens van anderen of hun voorkeuren of noem het. Maar heb wel schijt aan hun mening: niet juiste kapsel? Iets verkeerd gezegd? Voor schut vanwege x? Iedereen vindt wel iets van een ander. Daar ben ik echt wel los van. Ik erger me er weleens aan maar het doet niks meer met mijn eigenwaarde.

Flanagan

Dit draadje kan juist zo mooi zijn omdat die eigenwaarde maakt dat je moeilijke tijden kan overzien.===

Ik weet niet of ik het hier mee eens ben. Ik heb chronisch last van gebrek aan zelfvertrouwen. Ik schat alles van mezelf wat te laag in vermoed ik. Maar ik kan redelijk goed omgaan met de drama's in ons leven. Het gaat me uiteraard niet in de kouwe kleren zitten, maar het leven moet door. In dat opzicht ben ik wel sterk. Ik ben wel blij dat ik zo in elkaar zit. Gek genoeg ben ik op het gebied van werk minder van het 'loslaten en weer doorgaan'. Of gek... ik kan niet goed tegen onrechtvaardigheid. Ziekte, overlijden, e.d. overkomt je, maar onrechtvaardigheid wordt je al dan niet bewust aangedaan en daar heb ik meer moeite mee.

Bruis is ruis!

Ik heb er een flinke tijd voor naar mijn navel moeten staren – een bezigheid waarvoor mijn sofa zich heel goed leent – , maar inmiddels ben ik eruit! Alles bij elkaar zou ik de relatie met mezelf waarschijnlijk het beste kunnen kenschetsen als een typische moeder-kind-relatie. Met aan de ene kant een kalme, zorgzame moeder en aan de andere een tamelijk eigenwijze, wat al te dynamische dochter.

Laat ik er meteen bij vertellen – voordat er moeilijk weg te nemen misverstanden rijzen – , dat het zeker geen haat-liefde relatie is tussen die twee. Beiden kennen namelijk naast hun minpunten eveneens zo hun positieve trekken. En daarvan zijn zij zich als geen ander bewust. Ook maakt het mij geen vat vol tegenstrijdigheden, hoor; noch een gespleten persoonlijkheid! Ik en het kind in mij houden elkaar – gelukkig – redelijk in evenwicht.

Hoe heftig deze er soms aan toe gaan; u, mijn medemens, bemerkt doorgaans bar weinig van hun onderlinge strijdjes. Mede omdat ik die zo veel mogelijk voor u verborgen houd vanwege een welbegrepen eigenbelang. U zou immers eens misbruik kunnen maken van mijn interne verdeeldheid? En dat druist in tegen mijn inmiddels diepgewortelde behoefte aan autonomie, die reeds in mijn jeugd spontaan in mij is ontsproten naar aanleiding van enkele minder prettige levenservaringen en voorts gevoed door de successen die ik op eigen kracht heb geboekt.

Het zou uiteraard te ver voeren om over mijn prestaties in details te treden. Vanwege mijn ontembare breedsprakigheid – die geheid losbarst zodra ik eenmaal goed op gang geraak – zou ik u dat ook helemaal niet mogen aandoen. Misschien dat het punt dat ik hier maak de teleurstelling bij de weetgraagjes onder u enigszins kan temperen? Schrijvers eigen zou ik niet willen dat u nu op mij afknapt; voor zover dat niet al eerder het geval was. Behaagziek zou ik mezelf niet noemen, maar toch hoop ik van harte dat u tevreden te stellen bent met enkele illustratieve algemeenheden betreffende mijn persoon.

Voor de gelegenheid en het gemak maak ik in het vervolg even gebruik van het majesteitelijk meervoud: Wij – u zult begrijpen: de dochter in mij en ik – zijn roof- en prooidier in één. Dat wil in de eerste plaats zeggen: bereid en dus niet alleen fysiek maar ook mentaal in staat tot het verorberen van andere dieren. Net zo min hebben Wij er moeite mee om leren schoenen en wollen truien te dragen; her en der schapenvachten te laten slingeren voor een knus huisgevoel of gebruik te maken van zitmeubilair dat esthetisch aantrekkelijk en duurzaam is gemaakt door het te bekleden met koeienhuiden.

Wat ons een prooidier maakt? Onze medemens natuurlijk! Evengoed vinden Wij niet dat de mens in zijn algemeenheid de mens een spreekwoordelijke wolf is; al stelt de veel de vaak aangehaalde Latijnse spreuk ‘Homo homini lupus [est]’ van wel. In reactie op onze opvoeding zijn Wij nu juist tamelijk allergisch geraakt voor sinistere voorstellingen van zaken. Die dreigen maar uit te monden in zichzelf vervullende voorspellingen. En dan blijkt maar weer om welk klein, venijnig hoekje het werkelijke gevaar schuilt: ergens in de eigen gekronkelde hersenmassa!

Tijden van massahysterie uitgezonderd, kan men wel degelijk (op) menigeen vertrouwen; zo vinden Wij. Gewoon geval voor geval gedurig in de gaten houden wie je voor je hebt en welke belangen er zoal spelen. Dan kom je een heel eind! Ons mensbeeld mag dan eerder positief dan negatief zijn? Dit betekent niet dat Wij ons graag inlaten met dogmatiek. Juist het dweperige karakter van de daaruit voortvloeiende standpunten stuit ons tegen de borst(en).

Neem bijvoorbeeld eens het standpunt dat de mens geen dier zou zijn, omdat wij – u en Wij – worden geacht te beschikken over een hoger bewustzijn en superieure intelligentie? Dat lijkt ons toch een misplaatste, want idealiserende generalisatie! En dan niet omdat in elk mens wel dierlijke impulsen opborrelen. Daar verbinden Wij als liefhebbers van de natuur namelijk geen enkel beschuldigend waardeoordeel aan; ofschoon Wij het zeker op prijs stellen als die en gene zich weet te beheersen indien de bruis wat al te pittig is.

Rode krullenbol

Spiegel

Zie link #10 drie elementen van zelfcompassie; laatste regels mindfulness:

‘Als je je pijn negeert, kun je geen compassie hebben. Tegelijkertijd vereist mindfulness dat je je niet identificeert met je gevoelens en gedachten en je er niet door laat opslokken.’

Dat ‘ niet opslokken’ vind ik zo waarschuwend. Iets waar ik zo rekening mee houd.

Rode krullenbol

Dank voor je beeldspraak. Vroeger zei mijn grootvader dat ik niet de hagelslag van mijn brood liet eten. Een lange tijd was ik eerder moeder dan eigenwijze dochter. Mijn grootvader zat ernaast, dacht ik. Langzaam aan ben ik gaan inzien hoe de eigenwijze dochter balans bracht in mijzelf. Grootvader had het wel goed gezien.
Zelfcompassie staat voor een balans tussen geven en nemen; het vermogen moeder maar ook dochter te kunnen zijn.

Kaaskopje

In geval van onrechtvaardigheid komt de dochter uit haar luie stoel.

Bruis is geen ruis! (gecorrigeerde versie #19)

Ik heb er een flinke tijd voor naar mijn navel moeten staren – een bezigheid waarvoor mijn sofa zich heel goed leent – , maar inmiddels ben ik eruit! Alles bij elkaar zou ik de relatie met mezelf waarschijnlijk het beste kunnen kenschetsen als een typische ouder-kind-relatie. Met aan de ene kant een kalme zorgzame moeder en aan de andere een tamelijk eigenwijze, wat al te dynamische dochter.

Laat ik er meteen bij vertellen – voordat er moeilijk weg te nemen misverstanden rijzen – , dat het zeker geen haat-liefde relatie is tussen die twee. Beiden kennen namelijk naast minpunten eveneens zeer positieve eigenschappen. En van dat laatste zijn zij zich als geen ander bewust. Ook maakt het mij geen vat vol tegenstrijdigheden, hoor; noch een gespleten persoonlijkheid! Ik en het kind in mij houden onderling nauw contact en elkaar bovendien redelijk in evenwicht.

Hoe heftig deze er soms aan toe gaan; u, mijn medemens, bemerkt doorgaans bar weinig van hun mutuele strubbelingen. Mede omdat ik die zo veel mogelijk voor u verborgen houd vanuit een welbegrepen eigenbelang. U zou immers eens misbruik kunnen maken van mijn interne verdeeldheid? En dat druist in tegen mijn inmiddels diepgewortelde behoefte aan autonomie, die reeds in mijn jeugd spontaan in mij is ontsproten naar aanleiding van minder prettige levenservaringen en gevoed door de successen die ik op eigen kracht heb geboekt.

Het zou uiteraard te ver voeren om over mijn prestaties in detail te treden. Vanwege mijn ontembare breedsprakigheid – die geheid losbarst zodra ik goed op dreef geraak – zou ik u dat ook helemaal niet mogen aandoen. Misschien dat het punt dat ik hier maak de teleurstelling enigszins kan temperen bij de weetgraagjes onder u? Schrijvers eigen zou ik niet willen dat u nu op mij afknapt; voor zover dat niet al eerder het geval was. Behaagziek zou ik mezelf niet noemen, maar toch hoop ik van harte dat u tevreden te stellen bent met enkele illustratieve feitelijkheden betreffende mijn persoon.

Voor de gelegenheid en het gemak maak ik in het vervolg even gebruik van het majesteitelijk meervoud: Wij – u zult begrijpen: de dochter in mij en ik – zijn roof- en prooidier in één. Dat wil in de eerste plaats zeggen: bereid (en dus niet alleen fysiek maar ook mentaal in staat) tot het verorberen van andere dieren. Net zo min hebben Wij er moeite mee om leren schoenen en wollen truien te dragen; her en der schapenvachten te laten slingeren voor een knus huisgevoel of gebruik te maken van zitmeubilair dat esthetisch aantrekkelijk en duurzaam is gemaakt door het te bekleden met koeienhuiden. Wat ons een prooidier maakt? Naast ziektekiemen en dergelijke vooral onze medemens natuurlijk!

Evengoed vinden Wij niet dat de mens in zijn algemeenheid de mens een spreekwoordelijke wolf is; al beweert de veel te vaak aangehaalde Latijnse spreuk ‘Homo homini lupus [est]’ van wel. In reactie op onze opvoeding zijn Wij nu juist tamelijk allergisch geworden voor sinistere voorstellingen van zaken. Die dreigen maar uit te monden in zichzelf vervullende voorspellingen. En dan blijkt maar om welk klein, venijnig hoekje het werkelijke gevaar schuilt: ergens in de eigen kronkelige hersenmassa!

Tijden van massahysterie uitgezonderd, kan men wel degelijk (op) menigeen vertrouwen; zo vinden Wij. Gewoon geval voor geval gedurig in de gaten houden hoe degenen met wie je van doen hebt zich gedragen en welke belangen er zoal spelen. Dan kom je meestal een heel eind in het voorkomen van ellende! Ons mensbeeld mag dan eerder positief dan negatief zijn? Dit betekent niet dat Wij ons graag inlaten met dogmatiek. Juist het rigide en dweperige karakter van de daaruit voortvloeiende ideeën stuit ons tegen de borst(en).

Neem bijvoorbeeld eens het standpunt dat de mens geen dier zou zijn, omdat wij – u en Wij – worden geacht te beschikken over een hoger bewustzijn en superieure intelligentie? Dat lijkt ons toch een misplaatste generalisatie! En dan *niet* omdat in elk mens wel dierlijke impulsen opborrelen op z’n tijd. Daar verbinden Wij als liefhebber van de natuur en wetenschapper in hart en nieren namelijk geen enkel beschuldigend waardeoordeel aan; hoezeer Wij het ook op prijs stellen als deze of gene zich voldoende weet te beheersen indien de bruis wat al te pittig is. Waarom dan *wel*? Om het eens kort en bondig te zeggen: het idealiseren van de mensheid roept maar fabeltjes in het leven, terwijl de biologie ons leert, dat er onvoldoende grond is het rijk der dieren gering te schatten.

Enfin; naar mijn idee vereist een gezonde relatie met jezelf een op harmonie gerichte omgang met zowel het kind in je, als je medemens. Wie een al te pessimistisch mensbeeld erop nahoudt, zit zichzelf nodeloos in de weg.

Rode krullenbol

En 'werken' jullie ook aan de relatie met jezelf?

Ik vraag dat, omdat ik eigenlijk al mijn hele volwassen leven, en misschien zelfs al daarvoor wel, 'aan mezelf werk'. Ik heb intussen aardig helder waar al mijn eigenaardigheden en de dingen waar ik last van heb vandaan komen. Maar hoever ga je om daar wat aan te doen?
Ik merk aan mezelf dat ik er inmiddels erg moe van word, van al dat nadenken, beschouwen, proberen te accepteren, in plaats van dat ik er energie van krijg. Ik heb al best veel kunnen 'verhelpen' in de loop der jaren, maar ik merk dat gedrag dat ik om heb weten te buigen, niet-helpende gedachten vervangen door helpende, mediteren en wat al niet meer, eigenlijk allemaal toch niet echt werkt. Ik blijf ik, met al mijn (on)hebbelijkheden en problemen. Deep down ben ik volgens mij niet veranderd, heb ik nog steeds last van zaken uit het verleden/mijn karakter. Heb ik last van mezelf. En ik doe al jaren vreselijk mijn best om mezelf te accepteren zoals ik ben, en heb dus zaken die me echt in de weg zaten al aardig weg weten te werken, maar ik moet daar nog altijd bij nadenken, ik doe dat dus actief in plaats van dat ik of mijn spontane reactie echt daadwerkelijk veranderd zijn.
Ik moet nu gewoon aan mezelf toegeven dat ik nooit een vrolijk, gezellig, ongecompliceerd mens zal worden. Wanneer besluit je dan dat je genoeg hebt 'gesleuteld', geleerd, omgebogen?

Gut, ik word er gewoon een beetje down van. Terwijl ik toch echt wel weet dat ik niet mijn gedachten ben, dat ik dat kan sturen. Maar ja, dat is dus eigenlijk precies mij probleem. Ik moet dat actief sturen. Daar ben ik dus heel veel mee bezig, en dat kost energie. Veel energie.

Hoe is dat bij jullie?

Vice versa

Ik merk dat de relatie met mijzelf weer naar boven komt drijven als de relatie met anderen mij ertoe aanzetten mijzelf niet weg te cijferen. Met andere woorden; als een ander vergeet rekening met je je te houden, moet je dat zelf doen op een manier waar je vrede mee hebt. Dat is wel eens even door een zure appel heen bijten ( respect of rekenschap afdwingen) maar het levert op de lange duur wel ruimte op waarin je kan ademen in je eigen ritme.
Het teleurstellende vind ik vaak het gebrek aan inleving van anderen. Maar dat is niet mijn gebrek, bedenk ik mij dan opgelucht.

Van nature ben ik een serieus type. Ik kan best jaloers zijn op uitbundige types die op feesten en partijen met luide stem de toehoorders kan boeien. Ik mis zelf het stemvolume van types alà Karin Bloemen. Maar mijn kennis kan voor anderen waardevol zijn. Op feestjes en partijen lukt het mij zodoende om mijzelf prima te vermaken, ondanks het gemis van die luide stem.

Met werken aan mijzelf, gaat de aandacht uit naar waar ruimte is voor bijstelling. Maar ik vind ook dat ik niet volledig “bijgesteld” hoeft te worden. Het mag best van twee kanten komen. Ik kan best inzien dat niet iedereen perfect is, maar dat geldt omgekeerd ook zo.

Juist goed

Juist goed als je gewoon ziet wie je zelf bent, en jezelf dan ook accepteert zoals je bent.
Het continu aan jezelf 'werken' lijkt me helemaal niet prettig. Wanneer je werkelijk erg onzeker bent en/of een laag zelfbeeld hebt, begrijp ik het wel, dat kan je lelijk in de weg zitten om de dingen te doen die je graag zou willen doen, maar niet durft omdat je too selfconscious bent.

Maar wanneer je een serieus type bent, dan kun je niet veranderen in een vrolijke losbol. En dat is helemaal niet erg. Want serieuze types zijn net zoveel waard als vrolijke losbollen en alles wat daar tussenin zit. Sterker nog, ze hebben elkaar nodig!

Het is ook niet prettig

vandaar mijn vraag. Ik zou dat graag loslaten, op de een of andere manier. Maar het is al zo lang een gewoonte dat dat moeilijk is. En daarnaast heb ik dus zelf gewoon last van een aantal zaken die in mijn karakter zitten. Ik ben daarmee niet lastig voor mijn omgeving, helemaal niet, maar dus wel voor mezelf.
En hoeveel ik ook lees over zelfcompassie en zo, het lukt me niet om wat minder streng voor mezelf te zijn. Ik zoek dus geloof ik naar het muntje dat ik kan laten vallen bij mezelf. De klik die ervoor zorgt dat ik eens echt, echt, mezelf met rust kan laten, tijd voor mezelf kan nemen om gewoon niks te doen. Ik moet dat van mezelf nog altijd verdienen. En als ik eens niets doe voel ik me schuldig vanwege al die dingen die er nog liggen die ik eigenlijk zou moeten doen, of die ik bij een ander neer zou moeten/kunnen leggen. En geniet ik alsnog niet.

Ik ben geloof ik een hopeloos geval.

Het muntje

Het muntje was voor mij in de vorm van een operatie.
Door de operatie was ik een tijdje niet in staat voor anderen klaar te staan. En de uren van revalidatie deed mij ervaren hoe zeer ik voor anderen klaar stond en hoe weinig ik aan mijzelf dacht. Door de telefoon uit te doen en net zo lang te trainen als ik wilde, leerde ik mij “vrij” te voelen en meer voor mijzelf te kiezen.
Dat gevoel van “vrijheid” ben ik gaan doorvoeren op andere momenten, waar het nodig was.

Iedereen die zijn / haar huwelijk weet te behouden, verdient tijd waarbij er aan zichzelf gedacht wordt. Als vorm van beloning.

Flanagan

Zoals ze je in het vliegtuig leren:

In een noodsituatie, altijd eerst je eigen zuurstofmasker opzetten, daarna pas je kind helpen. Beter voor jou, beter voor het kind.

Jezelf eerst

And Hombre, klopt. Ik moet daar ook vaak aan denken want je kan een ander niet helpen als je zelf vast gaat lopen of vast bent gelopen. Een stimulans voor mij om niet alles naar mij toe te trekken.
Alleen is die selectiviteit best lastig voor iemand die graag alles onder controle heeft zodat de motor soepel “blijft” draaien.

Haast

Ik weet nog hoe ik met krukken boodschappen deed. Omdat er niet zoveel boodschappen in de rugzak konden, moest ik keuzes maken in orde van prioriteit.
Natuurlijk konden de andere gezinsleden ook boodschappen doen, maar dat gaf mij zo snel het gevoel van het afhankelijk zijn van het moment wanneer het een ander schikte.

Daarnaast was beweging goed voor het ontwikkelen van de spierkracht in de hamstring en werd ik ook meer bewust van wat er om mij heen gebeurde, juist omdat ik zelf niet zo snel kon lopen.
Een tandje lager zodat ik minder gehaast de dag doorbracht.
Voor mij een eye-opener; nooit zo gemerkt dat ik zo’n hardloper was tot het moment dat ik mij afvroeg waar ik dat nu voor deed. Loslaten is ook een kunst.
Het heeft mij geholpen in het vaker ook aan mijzelf denken.