Relatie staat op springen door gedrag zoon (13)

Ja lastig

Ik snap niet helemaal waarom je vriend je zoon doodzwijgt terwijl hij tegen jou zo tekeer is gegaan. Verder denk ik dat je misschien wat meer hulp moet vragen nu je zoon de puberteit ingaat. Pubers met ADHD/ASS kunnen nog heftiger puberen dan andere kinderen.
Op zich vind ik het geen gek idee als je vriend wat afstand neemt. Liever dan dat hij gaat mee-opvoeden.

Je zoon is "nog maar" 13. Dat zou voor je vriend toch een gegeven moeten zijn om te begrijpen dat je daar anders mee omgaat dan een jongeman van 19 of zo. Je zoon heeft verbaal flink om zich heen geslagen en dat kun je niet zomaar voorbij laten gaan. Uiteraard komt je zoon op de eerste plaats, maar je zoon moet wel weten wat de grens is van wat je van hem accepteert en wat hij de ruimte in mag slingeren over en tegen je man. Zoals je erover schrijft vind ik het plotselinge gedrag van je zoon wel zorgelijk. Als hij add/ass heeft, krijgt hij mogelijk medicatie en is er dus neem ik aan contact met een psychiater. Ik zou daar advies aan vragen. Nu is hij 13, dit kun je niet hebben als hij 16 is.

Wat je man betreft... Ik hoop dat als de gemoederen bedaard zijn de redelijkheid weer teruggevonden wordt. Dit mag natuurlijk niet het einde zijn. Probeer met of zonder hulp te achterhalen hoe het zo heeft kunnen escaleren.

boos

Als je kind boos is, is het wenselijk om, vooral met een kind met adhd, zelf niet boos te worden. Omdat het daardoor alleen maar erger wordt.
Bij ons begint het dan met een humeurige opmerking. Twee zinnen verder zijn we in hel en verdoemenis beland. Als we zelf niet geirriteerd en boos op die humeurige opmerking reageren (wat erg moeilijk kan zijn), blijft de hel en verdoemenis ook weg.

Kinderen met adhd hebben vaak veel problemen met emotionele impulsiviteit. En het is dan echt zaak om geen emotie toe te voegen. Omdat het dan escaleert.

Hier komen we er dan later op terug. Met twee verschillende insteken. De eerste insteek gaat dan over de boodschap van het kind. Hier bij jou, gaat het volgens mij om zorgen over jou relatie en wat dat voor hem betekent? Dat zijn belangrijke zorgen waar je als ouder wel degelijk met hem in gesprek over zou moeten gaan.
De tweede insteek gaat dan over de toon. Dat komt er altijd na. Want ze staan daar pas open voor, als de inhoud een plek heeft gekregen.

Wat je partner betreft, ik zou er niet gelijk van alles bij halen. Over flinterdunne liefde en zo. Dat klinkt allemaal een beetje dramatisch eerlijk gezegd. Het was een vervelende situatie en daar reageerde hij op zijn manier op. Het lijkt mij niet bepaald uitzonderlijk. Ik zou er in zijn geval ook enorm van balen.

Een kind met adhd/ass, dat is nu een maal niet zo heel makkelijk allemaal. Vooral als 'stief'ouder.

Ik hou heel veel van mijn kinderen en ken ze al jaren. Maar nog steeds vind ik het pittig en moet ik af en toe echt even slikken en tijd voor mezelf nemen. Omdat ik het anders ook niet trek. Voor iemand die die jarenlange liefdesband met het kind niet heeft, is het nog veel moeilijker, lijkt me.

Dank boor de reacties, een paar antwoorden :

Ik belde hem omdat hij met zijn zoons al een eind was doorgelopen. Zoon zat een eindje verder op een bankje. Ik wilde hem er eerst niet bij betrekken maar hij en de rest van het gezelschap moesten ook weten waarom wij zo lang achter bleven.

Zoon heeft milde trekken van adhd en ass. Echter ook een moeilijke thuissituatie bij vader.

Ik herken de manier van omgaan met een kind met Adhd. Ik weet dat je zo rustig en emotieloos mogelijk moet reageren. Meestal lukt dat maar niemand is alle dagen hetzelfde. Ook ik was in een vreemd land, uit routine, andere setting, slecht geslapen enz. Wat zoon zei was erg heftig, maar ook het feit dat hij maar luidkeels doordenderde en niet kon of wilde stoppen terwijl ik hem dat kalm na waarschuwingen en keuzes geven had opgedragen was mede oorzaak waardoor het escaleerde. Ik had bovendien zo op straat in een vreemde stad geen onmiddellijke sanctie mogelijkheden tot mijn beschikking. Weglopen kan niet want dat gooit olie op het vuur. Zoon loopt dan nóg harder razend en tierend achter me aan op straat. Woest omdat ik hem probeer te negeren. Wat hij dan zegt is echt heel erg grievend en kwalijk. Hij is gewoon niet bereikbaar op zo'n moment. Soms is het ook nog gevaarlijk omdat hij niet let op gevaar. ( verkeer bijvoorbeeld )

Wb partner : Het is een goed advies om er niet van alles bij te halen uit emotie. Ik heb wel begrip voor hem en ik begrijp dat hij, anders dan ik, hier niet mee opgezadeld hoeft te zitten. Toch heb ik er moeite mee. Hij wist waar hij aan begon, en hij heeft altijd gezegd dat hij voor hetctotaal pakket gaat. Nog geen half jaar geleden zijn wij symbolisch getrouwd. Je doet dat vanuit een bepaalde intentie. Daarom begrijp zijn stellige, harde reactie niet.

Sterkte

Ik heb met mijn vergelijkbare puber ook zulke momenten. Er is niks tegen te doen. En ik snap goed dat je steun zoekt op dat moment. Het is heel naar.
Probeer het niet te persoonlijk te nemen wat je zoon riep en zei.
Je partner kent dit nog niet. Hopelijk kan hij begrijpen dat dit gedrag bij de aandoening hoort en af en toe voorkomt. Zeker op deze leeftijd.

weten waar je aan begint

Nee, dat weten ouders niet eens en die hebben een bloedband met het kind. Hij kan nooit overzien hoe een kind met beperkingen, zoals het jouwe, wordt als puber, jij ook niet.
Ik zou ook heel veel moeite met losgeslagen gedrag hebben, daar ben ik eerlijk in, ik kan daar op professioneel gebied genoeg mee, maar in de privésfeer zou dat heel lastig zijn. Dat gedrag is er dan altijd.
Ik ben opgegroeid met iemand met een bepaalde beperking en dat is niet in mn koude kleren gaan zitten.
Zijn reacties en het uitblijven van zijn steun zijn daarmee niet aardig, maar wel begrijpelijk.

En met hem heb jij een partner, niet een nieuwe vader en opvoeder.
Zijn steun zal daarom denk ik niet zo worden zoals jij het wilt of nodig hebt. Het is zijn kind niet en hij weet niet waar hij aan begon. Het is ook heel anders als je af en toe met kinderen te maken hebt of/of ineens fulltime.

het is niet

veroordelend bedoeld! Ik zou het zelf misschien ook hebben gedaan (partner gebeld) uit een impuls.
Maar ik denk wel dat je zelf de regie moet gaan nemen.
Ik denk dat het niet toevallig is dat je zoon nu op deze leeftijd zo reageert. Je hebt het over 'opdragen' en 'sancties'.
Ik denk dat je met zoon in een nieuwe fase gaat komen. Een fase waarin je nieuw gedrag moet ontwikkelen, wil je zoon 'bij je houden'.
Je partner staat hierbuiten en voelt dat misschien haarfijn aan, zonder eea te kunnen benoemen. Hij kan je hier niet bij helpen en weet je, dat hoeft ook niet! Jij kunt dit prima leren met zoon. Luister en praat met hem.

Klaar heeft een punt

Ik lag vroeger ook vaak overhoop met mijn dochter. Zij heeft later de diagnose add gekregen. Ik begrijp uit jouw "Zoon heeft milde trekken van adhd en ass.' dat hij geen diagnose heeft, maar dat het jouw invulling is vanwege zijn gedrag. Hoe dan ook... als je dat zo inschat, is het misschien handig om je in te lezen over hoe iemand met een ontwikkelingsstoornis in de hersens in elkaar zit, dat kan helpen bij je inschatting van zijn gedrag. Ik blijk add te hebben, rustig reageren waardeer ik zeer, maar ik verwacht echt niet dat een ander emotieloos op mij reageert, ik verwacht dat iemand luistert en me hopelijk een beetje begrijpt.

Ik zeg het wel vaker, stel prioriteiten voor jezelf. Wat móet je zoon echt doen en wat is minder erg? Hou dat lijstje van 'moeten' zo klein mogelijk, want wat ad(h)d'ers gemeen hebben is dat ze bij het woord 'moeten' blokkeren. Benader een 'moeten' net even anders dan je misschien zou willen. En als je een vermoeden van autisme hebt, ik vind dat je uit moet kijken met dhz diagnoses, dan weet je ook dat zo iemand moeite kan hebben met omschakelen in ongewone situaties. Ik snap ook wel dat jij door vermoeidheid e.d. niet altijd even fijngevoelig reageert, maar probeer wel te bekijken wat je eigen aandeel was en hoe je dit kunt voorkomen. Wat je vriend betreft... je hebt het zonder zijn mening en steun weten te redden. Daar mag je trots op zijn. Ik denk dat je het zo moet houden.

Kaaskopje

Ik herken wat je zegt, ik heb zelf ook de diagnose add. Mijn zoon is twee jaar behandeld bij de GGZ.( dat is nu 3 jaar geleden ) Als werkdiagnose is er uitgegaan van Adhd, hij vertoont een aantal kenmerken maar het klopt niet helemaal. Tijdens de behandeling kwamen er ook duidelijk wat autistische kenmerken naar voren maar ook niet genoeg voor de diagnose. Mijn oudste zoon heeft kern autisme en een verstandelijke beperking, ik weet dus waar ik mee te maken heb. Echter bij mijn oudste is het duidelijk wat hij nodig heeft. Bij mijn jongste lijkt dat per dag te verschillen en het is zeer moeilijk om te voorspellen wat je op welk moment moet doen.

Zonne

Je verhaal over hoe het nu gaat en welke conclusies je hebt getrokken komen positief over. Ik begrijp nu ook volledig dat het geen zelf-diagnose is over je zoon.

Ondanks dat je vriend vol goede intenties is, kan ik me ook voorstellen dat de praktijk van 24/7 met kinderen omgaan die toch zo hun gebruiksaanwijzing hebben, anders is dan gedacht. Het komt vast wel goed, maar met geduld. Ik wens je alle succes hiervoor toe.

die uitbarsting

Ik heb bij mijn zoon (wel diagnoses) dus meerdere malen zulke uitbarstingen meegemaakt. Van de soort van "hij gaat maar door over niks en wij staan te janken".
Het is heel moeilijk en heel slopend. Ik kan me voorstellen dat iemand er van schrikt. Wij zijn "ervaren" en schrikken er ook nog van.
Wat wel zo is, is dat het bij enkele uren blijft. Daarna is het over. Maar hoe je het stopt, dat is erg moeizaam. Het enige dat een beetje werkt, is hem op dat moment zijn zin geven. Hoezeer het je ook tegen de borst stuit. Maar op dat moment, is er vrijwel niks tegen te beginnen.
Dus als hij op zo'n moment blij wordt van om 2:00 's nachts naar bed gaan na een shoarmaparty met griezelfilms, doen!!!
Praten en redelijkheid bijbrengen kan beter op een ander moment.
Ik heb het overigens ook niet in mijn aard om er perfect mee om te gaan. Het gaat wel iets beter in de loop van de jaren. Misschien door ons, misschien omdat het wat "slijt".

Herkenning

Fijn, deze herkenning ! Ik ben dus niet de enige die dit meemaakt hoewel dat weleens zo voelt omdat ik het nog nooit bij een ander kind heb gezien. En inderdaad maar al te waar : hij gaat verder dan ik bereid ben te gaan. Maar hem laten gaan en zijn zin geven vind ik erg moeilijk. Wat hij wil is mij raken en dat doet hij door continu op luidde toon af te geven op van alles en nog wat. Hoe meer ik hem negeer, hoe grover hij word. Als Ik wél reageer heeft hij me en gaat hij helemaal los. Ik vind het oprecht een bizarre situatie : mijn zoon die maar blijft tieren en te keer gaan en ik die daar niets aan kan doen. Helemaal met publiek erbij.

ja maar

Je zoon is 13, staat op een kruispunt in zijn leven. Hij wordt autonomer. Op pubers heb je ook gewoon minder invloed dan op jongere kinderen. Jouw zoon uit dat op zijn eigen manier.
Hier bijv geen uitbarstingen maar koppig, onverzettelijk gedrag, waar ook niet doorheen te komen valt.
Buiten de uitbarstingen om kun je natuurlijk wel weer invloed terug veroveren. Maar het is waarschijnlijk dat de enige manier om dat te krijgen meer samenwerken met zoon is.

ook uitbarstingen

Hier hielp het om me te realiseren dat het voor zoon net zo erg was als voor mij, misschien wel erger. Want uitbarstingen - hoe naar ook - zijn uitingen van onmacht en dat is geen fijn gevoel. En hij houdt van je, dus dan is het extra pijnlijk, ook voor hem.

Hier hebben we ingezet op het vermijden van triggers en het maken van afspraken in rustige tijden. Echte afspraken, dus niet zoals op school: "Ik beslis dat onze afspraak X is". Een afspraak is dat hij naar zijn kamer en zijn computer gaat als het hem teveel wordt. Dat kan natuurlijk niet in alle situaties, maar in elk geval: weg uit de situatie.

Ik weet niet of het heeft geholpen of dat zoon er gewoon overheen is gegroeid, maar de uitbarstingen zijn weg.