Relatie voorbij; partner nu al weer aan het daten...
Beste allemaal,
Mijn relatie is na anderhalf krap een maand geleden beëindigd. Ik wil niet in detail treden waarom, want eigenlijk doet het er niet toe mbt deze posting. Ik heb de beslissing genomen uiteindelijk.
Nu zijn we krap vier weken verder en mijn ex heeft nu al weer een date gehad; hij was gekoppeld door een vriendin van hem, die vond dat zij wel bij elkaaar zouden passen. Ze hebben elkaar gemaild en hebben elkaar naar nu blijkt vorige week al voor het eerst getroffen. En volgens ex komt er ook al een vervolg; ze vinden elkaar erg leuk.
En ik schrijf dit omdat ik het zó pijnlijk vind. Ik ben nog aan het rouwen, huilen, ben lusteloos, moe enzo...ondanks dat ik heel zeker ben (en me ook zo voel) dat het tussen ons écht niet werkte...ben ik van slag van dit bericht.
Ik begrijp het niet. Het maakt me zo verdrietig. En boos ook wel. Niet op haar natuurlijk. Maar op ex. Ik snap gewoon NIET dat iemand zo snel al weer zijn zinnen kan verzetten. En ja..."het leven gaat door" en "we willen elkaar toch niet terug" (alhoewel ik betwijfel of hij mij niet terug wil, want hij zei.."als ik weer een vriedin wil, moet het nét zo iemand zijn als jij"). Overigens wil ik níet weer iemand zoals hij. En zijn gedrag van nu is precies 1 van de redenen waarom ik dat niet wil. Hij is een notaire struisvogel, kon niet met zijn eigen verdriet omgaan en (DUS) ook niet met dan van anderen.
Ik voel me nogal verraden geloof ik. Net alsof het tonen van verdriet (beiden) een gezond teken is naar elkaar dat je iets voor elkaar betekend hebt. En ik voel me nu zo weggedaan. Zo ingewisseld. Zo van "ik kan heus zonder jou". Ik wil mijn normen over 'verwerken' eigenlijk niet aan hem opleggen (ratio), maar aan de andere kant heb ik er wel een oordeel over.....
Ex en ik willen graag vrienden blijven (en ja, dat kan ik...want ik heb nog een vriend overgehouden na een relatie die verbrak). We hebben een heftige relatie gehad met wat mij betreft veel te weinig rust...ik kon al die heftigheid van hem helemaal niet aan. Onze break-up is overigens tamelijk rustig verlopen; na maanden praten moesten we (ik) gewoon concluderen dat wij niet 80 met elkaar gaan worden. En toen zijn we mijn spullen maar gaan pakken en ben ik weer terugverhuisd naar mijn woonplaats
Maar nu; waarom doet dit zo'n pijn???? Ik voel me zo niet gezien, en niet erkend als persoon. En ik bedenk me ondertussen dat dat al mijn gedachten zijn die me zo van slag doen zijn. Maar het helpt niet. Ik ben booos.
Wie geeft woorden aan mijn gevoel? Waarom ben ik zo geraakt? En wat moet ik doen (of laten?). Ik ben zo verdrietig. En soms kan ik juist niet meer woorden geven aan dit proces, juist omdat het over mij gaat, IK zit er in. En ik kan de afstand niet nemen van het geheel.
Groetjes,
ondanks de zon....
lentegevoelontbreekt
En oh ja
Ik ben een beginnend veertiger.
Helaas
Ik denk dat vrouwen voor mannen nu eenmaal makkelijker inwisselbaar zijn dat mannen voor vrouwen. Het schijnt ook echt zo te zijn dat mannen na scheiding of overlijden eerder gaan daten. Ik deed er zelf bijvoorbeeld zeven jaar over voordat ik over mijn overleden man heen was. Nu al weer zeven jaar sinds de laatste scheiding en ik ben het nog aan het verwerken... Hij had na drie weken een nieuw modelletje en toen dat niet beviel na een week weer een ander.
Ik denk wel eens: want vrouwen te veel doen, doen mannen te weinig. Het schijnt de aard van het beestje te zijn. Mannen willen niet zozeer voelen maar onder de pannen zijn. Maar eerlijk is eerlijk: ik kan daar niet zo veel respect voor opbrengen.
Ik begrijp dan ook volkomen je verdriet. Wat mij ook zo op kan vallen is dat als een ex een nieuwe vriendin ontmoet, hij volkomen uit de vriendschap met jou stapt want 'the new queen rules'. Dat kan mij ook zo'n pijn doen: okay je kan niet meer samen door een deur relatietechnisch gezien maar je bent al jaren goede maatjes. En in ene kan je hardstikke doodvallen omdat hij een nieuwe Truus ontmoet heeft en daar nu zijn oortjes naar laat hangen. Heel pijnlijk, vooral als je samen kinderen hebt. En ook altijd weer onverwacht.
sterkte, Jacobien
Verdrietig voor je
Liever weer met iemand anders samen leuke dingen doen, dan de diepe pijn voelen van het verlies. Ik heb er wel eens met een goeie vriend over gepraat. Mannen zitten wat dat betreft echt anders in elkaar. Niet slechter of beter dan vrouwen, maar echt anders.
Het is echt niet zo dat een man dat verdriet niet voelt, maar hij gaat er anders mee om. Is eerder in staat zijn gevoel opzij te zetten, diep ademhalen, schouders ophalen, een keer goed zuipen met een vriend en dan weer doorgaan.
Een vrouw blijft er wat langer in hangen, gaat het analyseren en blijft er maar over doorpiekeren. Ze laat zich opvreten door haar eigen verdriet. Een man (de meeste mannen) laten het zover niet komen.
Heel veel sterkte, ik zou me precies zo voelen als jij.
Lentegevoelontbreekt
Heb ik ook gehad, met mijn ex. Dacht na 3 mnd dat het weer een beetje ging met mij, hoorde dat hij alweer een nieuwe vriendin had en stortte toen weer helemaal in. Achteraf gezien denk ik: het was goed, hij ging weer verder met zijn leven, dat was duidelijk (ik wachte misschien onbewust). Ik moest ook weer verder gaan.
Niet dat jij meteen ook weer iemand moet zoeken, daar kan je het beste mee wachten tot je dit een plaats hebt gegeven. En dat duurde bij mij (en bij jou) langer dan bij je partner (of het nou een man is of niet) Het komt wel weer hoor, dat jij een lentegevoel krijgt, heus! Je moet hier gewoon doorheen. Ga leuke dingen doen, onderneem! Het is heel verdrietig voor je nu, ik leef met je mee.
Sterkte!
Ach, vrouwen doen het ook
vastberaden:
"Denk dat ik me aansluit bij de eerdere reacties: mannen zitten nou eenmaal anders in elkaar dan vrouwen."
Dan zeg ik dat het onzin is, vooral omdat ik vrouwen dezelfde move (van het ene bed zo het andere inrollen) heb zien uithalen.
Er kunnen een aantal verklaringen zijn voor dit gedrag, die vaak neerkomen op niet-alleen-durven-zijn, of vluchtgedrag cq het wegstoppen van verdriet door net te doen alsof het leven (inclusief daten) gewoon doorgaat.
Bevestiging
Lentegevoeletc:
"Ik voel me nogal verraden geloof ik. Net alsof het tonen van verdriet (beiden) een gezond teken is naar elkaar dat je iets voor elkaar betekend hebt."
Ik denk dat dat idd het hele punt is. Jij wil bevestiging van hem, in dit geval bevestiging van je verdriet -en die ga je niet krijgen.
Loslaten is het toverwoord...
dat zal het zijn
Ja, dat zal het zijn. Dat ik bevestiging wil van wat het betekende. Ik geloof ook niet meer dat alle mannen zo zijn, maar mijn ex is wel zo'n man.
Ik zal Blof meteen downloaden en heel hard meebleren.
Loslaten...hechten vind ik niet zo makkelijk, maar onthehten even moeilijk. Je hebt al snel zoveel verleden met elkaar, vakanties, uitjes, moooie momenten. Ik wil hem niet terug. Want daarvoor zat er teveel mis en ik weet ook zeker dat ik gelukkiger wordt met iemand anders ooit. Het is alleen zo snel, na 4 weken (na anderhalf jaar relatie), nu al weer in de ban zijn van iemand anders. Hoe veel recht doet hij mij, zichzelf en die nieuwe andere daarmee?
maar goed, dat is zijn leven dus nu.
jakkes.
lentegevoelontbreekt:
"Ja, dat zal het zijn. Dat ik bevestiging wil van wat het betekende. Ik geloof ook niet meer dat alle mannen zo zijn, maar mijn ex is wel zo'n man."
Nouja, hij doet t waarschijnlijk dan ook niet om jou te pesten -het is zijn behoefte. Of mss ook wel -om je te laten zien dat de breuk niet aan hem ligt en dat hij goed in de markt ligt.
Bekend gevoel?
In het verlengde van de aanname 'je wilt zijn bevestiging': herken je dit gevoel? Is het iets wat je eerder hebt gevoeld, in andere situaties? Wat hadden die situaties gemeen?
Ik denk dat er een grote kans is dat je stuit op iets in jezelf, een angst of boosheid of pijn die nu weer wordt aangeraakt. De behoefte aan bevestiging? Je ongezien of niet gewaardeerd voelen? Kijk eens of je het zonder kan. Onderzoek of het je lukt om uit te houden dat je die behoefte voelt, maar door te leven zonder. Ga niet op hem zitten wachten; zijn feitelijke gedrag toont aan dat hij niet gaat reageren zoals jij zou willen. Jij wordt sterker door je behoefte te voelen en zelf voor de vervulling te zorgen.
Waarde van je relatie
Je weegt de waarde van je relatie, aan de rouwperiode die hij ervoor neemt. Heel herkenbaar hoor, ik doe precies hetzelfde. En dat is niet persee fout. Maar wel zinloos. Want blijkbaar heeft ie een ander, of is daar mee bezig. En hoe erg je dat ook vind. Dat veranderd niet.
Probeer je te bedenken dat het voor hem niet waar is, dat de relatie niet minder waard was, omdat hij nu meteen weer opzoek is. Eerder omgekeerd. Het verdriet over jullie relatie was dermate groot, dat hij meteen weer door 'moest'. Hij vlucht, zoek afleiding.
Waar ikzelf veel aan heb, is als ik bedenk dat relatie's die op zo'n moment starten, weinig kans van slagen hebben. (maar mijn situatie is een beetje anders.)
Probeer inderdaad het even leuk te maken voor jezelf. Ga erop uit, flirt wat, maak lol.
Succes! Groetjes, Morgana
Ik wil en ga ook door. wat kan ik hiervan leren?
Heel erg fijn, jullie reacties. Het helpt me weer enigszins op weg. De bevestiging die IK nodig heb...en dus mijn behoefte is....ja. Dat is dus mijn ding waar ik mee moet dealen. En Paula B, inderdaad....het doet zeker bellen rinkelen, eigenlijk heel hard. En ook niet voor het eerst. Gek genoeg heb ik de bevestiging van hem inmiddels gekregen na een heeeele boze en emotionele mailwisseling, hij zegt ook dat hij heel veel van mij houdt. En dat het 'zo simpel als dat" is.
En het interessante is...nu heb ik de bevestiging....en nog steeds ben ik boos. Dus nu is het sowieso aan mij om te onderzoeken waar dat enorme pijnpunt vandaan komt. Ach, en dat weet ik natuurlijk best. Ik verval in oude strijden...erkenning willen van iemand die het destijds nooit deed. En ik krijg genoeg bevestiging en erkenning in mijn leven van ánderen....maar ik zoek het bljkbaar op om heel erg hard bevestiging te vragen van mensen die mij heel dierbaar zijn....die ik heel dichtbij heb durven laten komen. En dan gaat misschien die oude wond open.
Ik wil er iets van leren. Wat kán ik hier van leren? Ik vind "het bevestigen van mijzelf" nog zo abstract. Ik snap het rationeel wel, maar hoe moet dat dan? Heel hard zeggen dat ik wel de moeite waard ben? Wie heeft daar suggesties voor? En/of wat vinden jullie dan dat ik hiervan kan/moet leren?
En dan nog iets....hoe emotioneler ik word, hoe rationeler hij wordt. Dat maakt dat ik me heel klein voel. Een soort van 'onverstandig meisje die zich zo laat gaan". Wat kan ik daar mee?
Blof is mooi! En ik probeer verder gewoon door te leven...ik weet dat deze heftigheid weer overgaat. Maar stiekem wens ik hem dit ooit ook eens toe. Want zo primair ben ik in mijn hart ook wel. Heel erg kinderachtig he.
Begin eens...
Wat je hiervan kunt leren, en hoe, vraag je. Hm, ik wou dat ik het precies wist.
Maar je zegt inderdaad het gevoel te herkennen en je hebt ook een idee waar het z'n oorsprong vindt. Je hebt de neiging om te zoeken naar 'bevestigen van jezelf', maar dat is nog abstract. Ik denk dat het nu ook een brug te ver is. Je zou willen dat je jezelf even die bevestiging kunt geven en dan is het over en kun je gewoon lekker verder 
. Nee, dat lukt niet. B
egin eens om die boosheid en dat pijnpunt te voelen zónder het gevoel dat je het moet oplossen? Het is er gewoon. Die enorme behoefte aan bevestiging (de bevestiging dat iemand die je écht kent van je houdt?), de neiging om er strijd om aan te gaan - die voel je. Heel terecht ongetwijfeld! Het is geen zwakheid van je om behoefte te hebben aan bevestiging, het is een gezond verlangen (dat waarschijnlijk ooit niet is gehonoreerd, waardoor je het nog zo sterk voelt als zich een vergelijkbare situatie voordoet). Laat het licht schijnen op die gevoelens die je eigenlijk weg wilt hebben. Als ze in het licht mogen komen, blijkt het vaak een stuk minder donker dan je dacht.
Het gevoel van dat 'onverstandige meisje dat zich zo laat gaan' ligt waarschijnlijk in het verlengde hiervan. Overwaardering van de ratio in je (vroegere) omgeving en een rem op emotioneel uiten van je gevoel? Je voelt je weer klein als je emotioneel reageert terwijl de ander rationeel blijft. Zoek in zo'n geval eens het volwassen deel van jezelf en kijk vanuit dat volwassen deel naar het kind dat je in je gedrag en gevoel terugziet. Help, troost, steun. Veroordeel het niet - ook in dit geval gaat het weer over heel logische behoeften waarin niet wordt/werd voorzien.
Wat je kunt leren is je pijnpunten, je valkuilen te herkennen. En om er niet in te blijven hangen maar de weg terug te vinden naar je volwassen gevoel, om met de pijnpunten om te gaan zonder ze te ontkennen of weg te poetsen.
Excuus aan iedereen die dit een te zweverig verhaal vindt. Het is lastig om dit soort processen duidelijk te beschrijven. Maar het zou fijn zijn als Lentegevoelontbreekt er iets aan heeft.
Erg ontroerd
Hallo Paula,
Ik heb maar even lak aan de mensen die dit mogelijk zweverig vinden klinken, ik vind het namelijk erg mooi en het doet me bijzonder...veel. Ik raak er ontroerd van. Het maakt iets los. Dat ik al die dingen gewoon mag voelen, zonder dat iemand er een oordeel over heeft (ik in de eerste plaats). En ex heeft er ook een oordeel over. Die "heeft heel erg met me te doen". Olie op het vuur. Ik voel me nóg kleiner. En zijn rationele gelul (sorry), van 'ik heb het geaccepteerd' - na 4 weken - voelt als 'heel groot'. En voila, de cirkel van ellende is rond.
Het doet me denken aan de Mindfulness training die ik ooit volgde, maar nu besef ik dat het weggezakt is. En nu weet ik ook weer waarom het me zo goed deed destijds. En het lijkt ook op TA. Ben jij daar bekend mee misschien? Maar goed, ik wil eigenlijk anoniem blijven 
Ahum, dus ik worstel maar door. Ik voel me zo belazerd en verraden, weggedaan als een totale niemand. En wat ex ook zegt, het helpt me niet meer, dus bij hem moet ik het niet meer zoeken. Iets wat ik wel te veel heb gedaan wrs. Hopen hopen hopen dat hét nog zou komen in de relatie en het kwam maar niet. Kwetsingen wel.
Het kleine afgewezen kind in mij zit nu in volle glorie op de bank en huilt zich suf. Het gaat wel heel diep, dat verloren gevoel. Mijn volwasen deel moet dan troosten? En dan tegelijkertijd zegt dat kind dan ook..."gatver...mag je dan níets meer verwachten van anderen? Moet je het altijd maar weer alleen oplossen? Zelf dragen? Weer alles bij mijzelf zoeken/leggen?" Dat heb ik al zoveel gedaan. Maar goed, eerlijk is eerlijk, ik ben er al veel mee opgeschoten. Ik maak allang niet meer dezelfde fouten als 5 of 10 jaar geleden. Nu maak ik andere .
Ik ga het maar ongezouten toelaten met mijzelf op de bank en zometeen in bed. En ik zal anderen, en ex er niet meer pijn mee doen. Eén iemand zo getroffen is genoeg.
Veel dank Paula, voor je advies. (en bedacht ik me ineens, jakkes, stel dat jij zijn nieuwe liefde bent...nee, nu word ik ook nog paranoia).
Ik duik mijn bed in.
Lentegevoelontbreekt (nog steeds)
Vergelijken
Ach, toen mijn ex zes jaar na onze scheiding (die van mij uitging) een vriendin had (niet de eerste maar de eerste die ik leerde kennen) waar hij zich ongelooflijk vooruitsloofde en alles deed wat hij nooit voor mij had gedaan : bloemen, verrassingsfeestje voor haar verjaardag, voortdurend samen dingen doen,... tja, toen had ik ook wel wat een kater.
Ik had toen al een aantal jaren een nieuwe relatie, heb nooit een seconde spijt gehad van de scheiding, ik wilde hem niet terug, ook niet die nieuwe versie. Maar het stak wel, dat ik blijkbaar nooit zoveel voor hem had betekend dat hij zich zelfs maar een beetje wilde aanpassen en dan nu die volledige ommezwaai.
Maar ach, zij is een ander type dan ik en stiekem zit ik af en toe wel te lachen als ik die ooit zo dominante man naar haar pijpen zie dansen. En tov mij is hij nog wel bazig maar dat pakt ook niet meer. 
Lentegevoel, hoe is 't nu?
Heel fijn om te lezen dat je wat kon met mijn reactie! Ik ben erg benieuwd hoe het nu met je is. Kennelijk heb je wel een achtergrond in 'naar jezelf kijken' om op terug te vallen, dat is fijn. Ben benieuwd wat je tegenkomt nu...
Om je vraag te beantwoorden: TA ken ik alleen van afstand, met mindfullness ben ik goed bekend en ik heb nogal wat aanverwante dingen gedaan - vooral die waarbij mindwerk gecombineerd wordt met lichaamswerk. Enne... nee, ik ben niet de nieuwe liefde van je man ! Moest er wel om lachen, ik kan me die gedachtenkronkel zo goed voorstellen! Maar ik kan je verzekeren dat ik geen beginnende relatie heb met iemand die net een paar weken uit zijn huwelijk is gestapt, dus wees gerust...
Gaat iets beter...
Hoi Paula, het wordt een beetje een 1-2tje tussen ons, maar ja.
Het gaat al weer iets beter. Ik begin heel duidelijk te voelen dat ex dit niet doet om mij dwars te zitten. Het kán niet anders dan dat hij vlucht voor zijn eigen verdriet en toen ik me daar heel erg op focuste, kwam er ook een boel bezorgdheid en compassie voor hem los. De bezorgdheid laat ik nu maar los, het is mijn kind niet. Hij is volwassen en ik geef de verantwoordelijkheid aan hem terug. Dat doet me enerzijds goed, omdat ik hem dan écht zijn eigen traject gunnen kan. Ook wel moeilijk, omdat ik daarmee het gevoel krijg dat ik hem enorm in de steek laat. En dat is "in gedachten", want ik heb met ex afgesproken dat we elkaar eventjes niet meer zien of horen. Het raakt me teveel en ik wil mijzelf ook recht doen om te herstellen en de oude pijn, waar hij geen deel van uitmaakt, te plaatsen en te ver-werken.
Mijn verdriet gaat wel....is weer iets beter te hanteren. Mijn woede is enorm en ik begin de scheiding te zien die tussen oude pijn en deze pijn is. Het hoort niet allemaal bij hem. Deels wel, en daarvoor mág ik ook echt boos zijn, want er zijn wel veel kwetsingen geweest. En dat andere deel ga ik mee aan de slag. Het voelt ook wel even heel open en bloot om alles zo op OO te zetten, ben bijna bang dat ik herkend wordt.
Kunnen wij niet ff 1-2 mailen? Gewoon, af en toe? Je woorden doen me bijzonder veel en laat dat nu maar gewoon anoniem via de mail zo blijven.
Of is dat niet zo'n goed plan?
Goed plan
Vind ik een heel goed plan, zat er ook al aan te denken. Heb jij een mailadres dat je hier kunt neerzetten en waarop ik je kan mailen?
Hier
Hoi Paula,
Op [email protected] kun je me mailen
Foutje in mail
Ik heb een beetje snel getiept, want het adres moet zijn:
[email protected] (ik heb de 't' van ont- vergeten.
Dit adres werkt wel
