Ruzie met vrienden - wat te doen?
Het afgelopen weekend is een etentje met onze beste vrienden geeindigd in een ruzie. En dat terwijl ik helemaal geen ruziemaker ben... Ik probeer in het kort de situatie te schetsen.
Sinds ik man ken (ruim 5 jaar) trekken we regelmatig op met een stel. We doen veel dingen samen en delen veel interesses. Het zijn echt hele dierbare vrienden.
Sinds ik hen ken weet ik dat zij zelf geen kinderen kunnen krijgen. De afgelopen jaren hebben ze via het ziekenhuis verschillende behandelingen gevolgd, maar helaas zonder zwangerschap als gevolg. Tijdens deze trajecten hebben we geprobeerd hen zo goed mogelijk te steunen. Ik heb vooral vaak aan hen gevraagd wat ze wilden, zoals wil je dat ik informeer naar de terugplaatsing of wil je het zelf vertellen als je weet hoe het is afgelopen?
Afgelopen najaar hebben wij een kindje gekregen. Dit is voor hen heel moeilijk geweest. Ik vond het knap dat ze dit durfden toe te geven en we hebben geprobeerd rekening te houden met hun gevoelens hierin. Na het kraambezoek zagen we ze dit weekend weer voor het eerst.
De ruzie is ontstaan over de wachtlijst voor adoptie waar zij opstaan. Ze vertelden gisteren dat de adopties voor het land waar zij staan ingeschreven zijn opgeschorst vanwege vermoede misstanden. Zij vonden dit belachelijk, de procedure duurde al zo lang, die kinderen hebben het in NL toch veel beter, etc. Ik heb echt geprobeerd op mijn tong te bijten, maar toen heb ik toch mijn mening gegeven. Die inhoudt dat zodra er maar een vermoeden is van oneerlijke adoptie of kinderhandel je helemaal geen kind moet willen adopteren uit een dergelijk land. En dat het uitgaat van een soort westers superioriteitsgevoel dat die kinderen het hier sowieso beter hebben. Er viel een hele pijnlijke stilte en toen gaf de vrouw van het stel aan dat ze maar beter konden vertrekken omdat wij niet begrepen wat het was om kinderloos te zijn, wij geen rekening houden met hun gevoelens over hun sterke kinderwens, etc. Man en ik hebben aangegeven juist heel veel rekening te hebben gehouden en echt ons best te hebben gedaan, maar dat als het nu gaat om adoptie wij een andere mening hebben. Vervolgens ontsond eer een verhitte discussie waarbij er vooral verwijten onze kant opkwamen. Na een tijdje heeft mijn man gevraagd of ze wilden vertrekken als we hier niet verder op een rustige manier over konden praten.
Dit hele gebeuren speelde zaterdagavond en hierna hebben we niets meer van hen gehoord en zelf ook niets laten horen. Ik vind het heel moielijk wat ik moet doen. Ik wil hen niet kwijt als vrienden, maar kan ook mijn mening niet veranderen. Bovendien voel ik me gekwetst diir de verwijten die ik naar mijn hoofd heb gekregen. Ik ben vanmorgen een aantal keren begonnen aan een brief, maar die leidt steeds tot het uiteenzetten van mijn mening over deze adoptie, terwijl dat geen zin heeft. Eigenlijk vind ik dat het in eerste instantie aan hen is om excuses te maken, maar het vreet nu zo aan me dat ik zelf wel de behoefte voel om contact op te nemen. Wat is hierin wijsheid?
Maanve
Excuses aanbieden
Eerlijk gezegd vind ik het niet zo handig dat jij hier je eerlijke mening hebt gegeven. Het onderwerp is voor haar heel erg actueel en belangrijk, terwijl er voor jou (waarschijnlijk) niet zo'n emotionele lading aan hangt. Als ik jou was zou ik haar bellen om excuses aan te bieden, en dan niet meer ingaan op de reden voor de ruzie. Dat is waarschijnlijk een onderwerp waarin jullie geen overeenstemming kunnen vinden.
Gevoelig
Dit lijkt zo'n geval meta-conversatie die jullie vrienden als heel persoonlijk hebben opgevat en vanuit dat gevoel zijn waarschijnlijk de persoonlijke verwijten richting jullie gekomen. Jij bekeek, als moeder, de situatie vanuit kinderen en ouders uit dat land en zij bekeek het vanuit haar optiek, als iemand die dolgraag kinderen wil, dat lukt niet, en ze vindt misschien dat ze niet begrepen wordt. Of misschien zelfs wel dat jij makkelijk praten hebt. Ik weet niet of je nog met elkaar kan praten op dit moment maar misschien kan je een lief briefje/kaartje hun kant op doen met de vraag dat je hun verdriet hebt gezien en dat het je spijt dat jouw boodschap zo persoonlijk aangekomen is. Dat je er graag over wil praten zodra zij daar aan toe zijn. Misschien kan je erbij zetten -als je dat echt vindt- dat je weet dat zij een goede ouders zullen zijn en dat als er mensen zijn die het verdienen zij het zijn. Ondertussen goed bedenken hoe je -zonder een hint naar verwijten- deze gevoeligheid kan duiden.. dat jouw stellingname niets zegt over hun kwaliteiten als toekomstige ouders maar dat jouw hart sprak, voor ouders wiens kind opeens (illegaal) afgestaan is.
De overeenkomst is dat jullie spreken vanuit een grote liefde voor kinderen, jij vanuit een rijkdom aan kinderen, zij vanuit een tekort.
Maanve
ik begrijp je mening, maar ik denk dat ik ook jullie vrienden begrijp. Ook in het traject van adoptie ervaren zij nu een teleurstelling. Wederom een teleurstelling waar ze zelf geen vat op hebben.
Ik denk dat het nu voor de vriendschap belangrijker en waardevoller is om hun teleurstelling en verdriet te erkennen dan jou mening te geven. Hoe redelijk die mening van jou is.
Het gaat hier denk ik meer om de zoveelste machteloze teleurstelling die jullie vrienden moeten verwerken dan om het redelijke bestluit van adoptie-instellingen om nu geen kinderen uit landen te laten adopteren waar vraagtekens bij de procedures gesteld kunnen worden.
Kortom, ik vind niet dat jij een excuus mag verwachten. Wellicht kan je een poging tot verzoening doen naar jullie vrienden. Wel aangeven dat je gekwetst bent door de opmerkingen die gemaakt zijn, maar dat je hun verdriet erkent. Moeilijk, maar in mijn ogen de enige oplossing.
Sterkte!
groetjes van Purk
Focus
niet op jouw mening over adoptie, focus op de gevoelens van deze ouders.
'Het spijt me dat ons gesprek zo voorbij ging aan jullie gevoelens omtrent de adoptie. Ik begrijp dat jullie heel graag een kindje willen en dat dit heel gevoelig ligt. Voor jullie is het een hele grote teleurstelling dat dit zo gaat en ons discussie punt waarover het verschil van mening zich concentreerde is eigenlijk bijzaak' enz.
Maanve
..dit is een situatie die je kunt uittekenen. Kinderen krijgen is een omwenteling. Jullie zijn dus zelf nog aan het 'wentelen' en krijgen te maken dat grote verdriet dat kinderloosheid is.
Mijn eerste opmerking is dus: vergeet rationeel gedrag en het fenomeen "mening". Dat is niet waar dit om draait.
Bied gewoon je excuses aan. Het is zinloos en beside the point om een mening over adoptie te hebben als je zelf net je eerste biologische kind hebt mogen ontvangen. Dit wordt 'm niet.
Opzet reactie
Tja, jullie hebben natuurlijk gelijk dat zij niet op mijn mening zitten te wachten. Dat mijn mening voorbij gaat aan hun gevoel van onmacht van ongewenste kinderloosheid en nu ook nog langer wachten op een zo gewenst adoptiekindje. En dat ik praat vanuit de luxepositie waarin ik net een eigen kindje heb mogen krijgen.
Uit verschillende reacties lees ik het verschillende perspectief. Ik kijk inderdaad vooral naar de kinderen daar en de ouders die op onrechtmatige wijze hun kinderen kwijt raken en het verdriet dat dat teweeg brengt. Terwijl ik in de ogen van mijn vrienden waarschijnlijk meer naar hun verdriet moet kijken. En ook dit is iets wat ik begrijp... In de discussie van het weekend ging het met name mis toen ik de indruk kreeg dat het hen niet uitmaakte dat een kindje eventueel onrechtmatig werd afgestaan als zij maar een kindje zouden krijgen. En dat ging en gaat me nog steeds te ver. Maar goed, we gaan er in deze discussie inderdaad niet uitkomen.
Wat ik wil doen is een kaartje schrijven (ik ben niet zo'n ster in telefoneren en wil niet dat het dan weer uit de hand loopt). Ik denk zelf aan een tekst waarin ik schrijf dat ik het heel jammer vind dat we ruzie hebben gekregen. Dat man en ik proberen mee te leven en het erg vinden dat zij opnieuw een teleurstelling te verwerken hebben gekregen. En dat ik dat afgelopen weekend had moeten zeggen in plaats van een discussie te starten waar zij op dit moment niet mee geholpen zijn. Ik wil hun dan vragen om contact op te nemen als ze daar zelf weer aan toe zijn.
En dan nog waarom ik vind dat er van hun kant (ook) excuses zouden moeten komen. Ik vind dat er nare verwijten zijn gemaakt naar mij/ons toe die niet terecht zijn. Bijvoorbeeld dat ik te veel opschep dat ons babietje zo'n leuk mannetje is (terijl ik juist hun niet probeer lastig te vallen met al onze babyperikelen, maar natuurlijk zeg ik wel eens dat het een lekker mannetje is), dat we minder contact met hen onderhouden sinds we een kindje hebben en we zeker geen vrienden willen zonder kinderen (we onderhouden met iedereen wat minder contact omdat het leven met een baby gewoon druk is), etc. Maar goed, ik heb alleen invloed op mijn eigen acties, dus als ik begin met het schrijven van een kaartje dan wacht ik gewoon een reactie af. Ik begrijp ook dat de dingen die zij gezelgd hebben voortkomen uit verdriet en boosheid.
Pfff, ik moet zeggen dat ik me sinds zaterdag erg druk maak over het hele gebeuren. Ik heb ze echt niet willen kwetsen, maar heb het wel gedaan. Ik vind het wel moeilijk hoor wanneer je je mening nu beter voor je kan houden.
Maanve
Helemaal eens
Jij had je mening niet moeten geven. Alleen troost en steun.
Zelfs ik voel na het lezen van jouw verhaal de pijn die deze mensen hebben na weer een teleurstelling, weer een hoop minder op een gezin. Een zeer wezenlijke, uiterst gevoelige pijn. Been there, done that.
Ik kan me zeer, zeer goed voorstellen dat jouw vrienden gekwetst zijn.
Jouw mening mag dan misschien steekhoudend zijn, maar is in dit geval totaal irrelevant en je lost er totaal niets mee op voor je vrienden, je maakt het alleen maar erger.
Dus: opbellen, excuses aanbieden, en hopen dat het nog goed komt.
Ook zij
hebben dingen gezegd die kwetsend zijn, dat ben ik met je eens. Maar aan jou om de eerste stap te zetten, vind ik.
Uit ervaring kan ik zeggen dat kinderloos zijn zo'n diepe pijn kan zijn dat je als je daar gekwetst wordt soms dingen kunt zeggen die niet redelijk zijn.
Probeer het uit te praten, maar zonder een enkel oordeel over adopteren, dat is gewoon een no-go area.
sterkte!
Voor mensen
die jij dan beschrijft als hele dierbare vrienden heb je wel verdomd weinig gevoel van medeleven en begrip naar hen toe.
Vervolgens vind je nadat jouw man hen de deur gewezen heeft ook nog eens dat zij een stap moeten zetten en excuses moeten maken....
Ik zou klaar met je zijn!
Pfff
Ik vind dat hier wel erg hard wordt geoordeeld over Maanve, die hier zo eerlijk en volledig mogelijk een beeld probeert te schetsen en na de eerste reacties aangeeft begrepen te hebben, dat ze haar mening beter had kunnen inslikken. En een opening wil gaan bieden naar haar vrienden. Het is duidelijk dat ze hier erg mee in haar maag zit en zoekt naar feedback. Als je dan op deze manier in de pan wordt gehakt, zou ik de volgende keer wel drie keer nadenken voor ik mijn dilemma zou voorleggen...
Klein tegengeluid
Ik vind dat jullie allebei fout zitten. Excuses eisen vind ik nooit een goed idee, maar jij hoeft ook niet alle schuld op je te nemen.
Zij hebben vanuit hun verdriet te hard over jullie geoordeeld; jullie hebben vanuit jullie situatie een ongelukkig standpunt ingenomen en doorgedrukt.
Niet handig, geen ramp. Benadruk dat je het jammer zou vinden om hun vriendschap te verliezen, dat je niet genoeg rekening heb gehouden met hun gevoelens op dat moment over dat onderwerp, en dat je het graag achter je wil laten.
Laat het idee dat zij ook door het stof moeten los. Dat is aan hen. Later, véééééél later, kun je misschien weer eens aankaarten of ze nou echt het gevoel hebben dat jullie vriendschap veranderd is door de komst van jullie kind.
Ik vind hun opmerkingen klinken als een vlucht naar voren; de angst dat jullie vast geen trek meer hebben in een kinderloos stel (wat ze niet willen zijn), dat jullie vast over niks anders meer kunnen praten dan dat kind (dat zij niet hebben), dat ze misschien nooit tot jullie "club" zullen behoren zorgt ervoor dat ze jullie maar alvast wegduwen. Zodat jullie niet meer weg kunnen lopen.
Je kunt je laten duwen, maar zelf zou ik dat vertikken, eerlijk gezegd.
Maanve
wat knap dat je nu al kan inzien dat je de discussie over de adoptie gewoon niet moet voeren, maar hun dubbele verdriet moet erkennen. Knap, want ik lees dat er best heftige uitspraken naar jullie hoofden zijn geslingerd.
Ik zou dit in fases aanpakken denk ik. Ik lees dat jullie het contact met jullie vrienden niet kwijt willen. Eerst het contact herstellen. In een latere fase zou ik aankaarten dat je erg geraakt bent door de opmerkingen die geuit zijn. Hoe in de toekomst daar mee verder te gaan. Niks menselijk is je vreemd, dus mijlpalen in het leven van jullie kindje wil je wel kunnen benoemen en je wilt ook weleens iets vertellen over je grote trots, niet waar?
Het lijkt me dat het bespreekbaar moet zijn om hier een modus in te vinden. Begrip vanuit jullie voor hen, maar ook begrip vanuit hen voor jullie. Ik zou echter niet direct inzetten op de kwetsende opmerkingen die gemaakt zijn. Hoe oneerlijk dat wellicht ook voelt.
Al met al vind ik wel dat je kan stellen dat jullie lieve vrienden zijn. Je denkt erover na, je wilt investeren en je leeft je in in hun verdriet.
Succes en kracht gewenst bij de actie die je gaat ondernemen.
groetjes van Purk
Gelijk of geluk?
Ik sluit me helemaal aan bij wat er hier al vaker is gezegd. Het gesprek spoorde in het geheel niet (emoties- meningen) en dat was voor jou gemakkelijker te scheiden geweest dan voor hen. Als jij excuses gaat maken en vervolgens excuses terugeist, kun je het net zo goed niet doen. Het komt in ieder geval op mij onoprecht over. Het gaat werkelijk voorbij de pijn die bij hun leeft. Dat ze fout hebben gezeten, zal best wel maar waarom geef je ze niet gewoon zelf de kans om tot die conclusie te komen? Als je van ze houdt, kun je eerst oprecht uitspreken dat het je enorm spijt dat je ze zo in hun pijn hebt geraakt. En dan kan hun pijn beginnen te verzachten en zie je maar weer verder.
Overigens: voor de duidelijkheid. Jij bent niet FOUT of zo. Je hebt ze gewoon diep geraakt, dat zie je en dat kun je erkennen.
Groet, Jo Hanna
Ik herken de situatie (en de reactie van de vrienden)
Mijn man is aangewezen op orgaandonatie en vanaf het moment dat dit bekend werd zijn wij een heel emotioneel proces doorgegaan. Dit onderwerp is voor mij een open zenuw en ik kan er geen normale sociale discussie over voeren. Helaas willen mensen graag hun politiek correcte mening bij je kwijt, juist omdat ze weten dat het een onderwerp is dat mij na aan het hart ligt. Ik trek andermans filosofietjes en theorietjes over dit onderwerp totaal niet. Voor ons is het namelijk geen theorie maar de rauwe werkelijkheid.
Tegenwoordig zeg ik onmiddellijk dat ik dit onderwerp alleen bespreek met mensen in dezelfde situatie en snoer anderen de mond, anders ga ik echt hele vreselijke (en gemene) dingen zeggen. Ik weet dat van mijzelf en probeer dus de situatie voor te zijn. Desnoods loop ik bot weg uit een gesprek. Goede vrienden weten dat ik dit niet trek.
Ik denk dat Maave haar excuus moet aanbieden. Zij had haar vrienden die zo midden in de rauwe emotie van de werkelijkheid staan nooit met haar theorie moeten lastig vallen.
Niet mee eens
ik ben het niet helemaal met jullie eens. Maanve toont aan dat ze vaak rekening houden met hun gevoelens.
vriendin snijdt iets aan en moet je dan je mond houden omdat iemand emoties ervaart?
tuurlijk kan je het netjes inkleden maar god zeg mag je na zoveel jaar goede vriendschap niet zeggen wat je ervan vindt?
dat heeft niets te maken met ongevoelig of niet meevoelen met je vriendin.
ze geeft genoeg aan dat ze meevoelt maar dat ze in dit geval vindt dat het goed is dat er kritisch gekeken wordt naar adoptie in dat land.
en zo is het. het is onmogelijk om altijd maar je mening zo te vormen naar het gevoel van een ander.
ik denk dat maanve gewoon op moet bellen of kaartje moet schrijven. daarin dat ze het vervelend vindt dat het zo gelopen is en dat ze om haar geeft als vriendin. klaar, geen excuus. dingen zijn gezegd in het heetst van de strijd.
Koentje
Eigenlijk heb ik vanavond weinig tijd om te reageren, maar jouw reactie voelt echt heel naar en vervelend. Ik heb juist aangegeven naar mijn idee veel te hebben meegeleefd tijdens hun hele medische circus, de screening voor adoptie, de periode dat man en ik wel een eigen kindje zouden krijgen. En nu ben ik dus één keer in eerste instantie niet begripvol geweest toen het mij te ver ging dat onrechtmatige adoptie verkozen leek te worden boven een langere periode wachten. Ik heb al geschreven dat ik mijn mening had moeten inslikken maar dat is niet gebeurd. Tja, niets menselijks is mij vreemd.
Mijn man heeft hen niet de deur gewezen, maar na een tijdje verwijten over ons heen te hebben gekregen gezegd dat we dit gesprek beter niet zo konden voortzetten en dat ze misschien maar beter konden vertrekken. Man en bevriend stel hebben op een redelijk vriendelijke manier afscheid van elkaar genomen bij de deur terwijl ik beduusd op de bank zat.
Het is mooi dat jij klaar met me zou zijn, maar ik hoop dat dat niet voor hen geldt. En bedankt hoor voor je advies om dit verder op te lossen (cynische ondetoon).
Lelietje van dalen
Bedankt hoor voor je medeleven (ik zit hier ondertussen met tranen in mijn ogen!). Het voelt inderdaad alsof je je kwetsbaar opstelt en je zelf al naar genoeg voelt en vervolgens een reactie kijgt waardoor je je nog vervelender voelt. Maar goed, er zijn ook genoeg reacties waar ik wel iets mee kan. Ik ga er goed over denken en reageer dan morgen verder.
Maanve
Briefje en even laten rusten
Volgens mij zijn jouw vrienden emotioneel gewoon niet klaar om geconfronteerd te worden met jullie kindje, en is de hele discussie over adoptie meer de druppel.
Ik zou hen een briefje sturen dat het je spijt dat ze zich gekwetst voelen, en je ook kunt begrijpen dat ze even wat afstand nodig hebben, en je het aan hen over laat om weer contact te zoeken. En dat je hoopt dat ze dat zullen doen.
Maanve
..nog wat uitgebreider, omdat Cobi er ook over begint: dit soort onderwerpen is zooo lastig als je zelf net ouder bent geworden. Komt zo dichtbij allemaal!
Ik heb zelf aan twee kanten van het hek gestaan. Eerst konden wij geen kinderen krijgen, toen het toch lukte waren er anderen die helemaal geen of geen tweede konden krijgen. Man, man, wat een gevoelige gesprekken kwamen daaruit voor.
Bijvoorbeeld een vriendin die nooit lange relaties had en die uit zichzelf erover begon dat ze alle mensen met kinderen "saai en vervelend" vond. Hadden wij net onze derde miskraam gehad en wilden we niets, werkelijk niets liever dan kinderen. Het is niet gelukt om die vriendschap te houden.
Of de vriendin die ik een boek te lezen gaf over hoe zwaar moederschap kan zijn (had zelf een rampbevalling achter de rug) bleek zij, tegen de veertig, net voor de zesde keer op rij een miskraam te hebben gehad. Wat voelde ik me daar naar over! Uiteindelijk heeft zij (onder veel gemummel in de vriendenkring) toch nog geadopteerd, een jongetje van bijna 4 omdat ze zelf al te oud waren voor het adopteren van een baby.
Of de vriendin die zelfs schijnzwanger is geworden, zo graag wilde ze, en nu de 40 gepasseerd is zonder kind.
Nou ja. Je ziet waar ik naartoe wil. Helemaal los van de emotie/mening discussie wil ik maar even toelichten dat er heel veel verandert als je kinderen krijgt, ook in je vriendenkring. Ik wil uitdrukkelijk niet zeggen dat je vriendschappen niet aan kunt houden. Maar wel dat de panelen gaan schuiven en dat vanzelfsprekendheden smelten als een pak spinazie in de Sahara.
Ik heb met enige verbazing de eerste reacties zitten lezen, terwijl ik me afvroeg of ik nou iets miste.
Ik ben het namelijk heel erg eens met Annemir, dc, cobi en rodebeuk.
Ik denk dat het enige dat jou verweten kan worden is dat jij als kersverse moeder niet de juiste persoon bent om zoiets tegen hen te zeggen, ongeacht hoe gelijk je ook hebt.
Jij heb namelijk alles wat zij niet hebben en ik ga ervan uit dat ze een arm en een been en nog veel meer zouden geven als ze met jou zouden kunnen ruilen. Dat trekt een zware wissel op een vriendschap en dan is blijkbaar een kleine opmerking al genoeg om een heel beerput van ellende open te trekken.
Ik zou ook een kaartje sturen (evt. met een bosje bloemen) waarin je je spijt betuigt over hoe het gelopen is en even in het midden laten wie nou echt fout was.
Ik denk eerlijk gezegd dat dit toch wel gebeurd was, niet nu dan wel door een andere oorzaak. Al lezende krijg ik namelijk het gevoel dat het voor hen gewoon teveel is op dit moment. Ik denk dat jij niet eens zo zeer in een open zenuw hebt zit poeren als dat je zelf die openzenuw voor hen vormt.
De kans zit er dus in dat hoe blij ze ook voor jou zullen zijn, je hen nu in alles laat herinneren aan wat zij niet hebben en nooit zullen krijgen. En dat is best heftig.
Misschien zit ik er naast, maar dat is in ieder geval het gevoel dat ik erbij krijg. En als ik gelijk heb zit er voor jou niets anders op dan bescheiden af te wachten totdat zij er ooit weer aan toe zijn om contact op te nemen met jullie.
Maanve, jouw eigen reactie
"Wat ik wil doen is een kaartje schrijven (ik ben niet zo'n ster in telefoneren en wil niet dat het dan weer uit de hand loopt). Ik denk zelf aan een tekst waarin ik schrijf dat ik het heel jammer vind dat we ruzie hebben gekregen. Dat man en ik proberen mee te leven en het erg vinden dat zij opnieuw een teleurstelling te verwerken hebben gekregen. En dat ik dat afgelopen weekend had moeten zeggen in plaats van een discussie te starten waar zij op dit moment niet mee geholpen zijn. Ik wil hun dan vragen om contact op te nemen als ze daar zelf weer aan toe zijn."
Deze actie lijkt me uitstekend. Ik heb me verder niet gemengd in de discussie maar ik vind dat je het onder deze omstandigheden heel goed doet. Sterkte ermee.
Rosase
Ik wilde reageren, maar Rosase heeft al precies zo gezegd als ik het wilde zeggen (maar dan mooier geformuleerd!). Toevallig hebben mijn vriend en ik er laatst net een gesprek over gehad, dat alles lijkt te moeten wijken voor de kinderwens, dus ook soms de belangen van het kind of de echte moeder. Maar misschien had ik me wijselijk op de vlakte gehouden bij deze mensen. Sommige mensen kunnen zoiets wel blijven bespreken, anderen niet. Heel goed dat jij als eerste hen de hand reikt, voor hen is dit moeilijker nu denk ik.
Marleen
Marleen
hoi marleen,
juist wat jij zegt...je zou je wijselijk op de vlakte houden..dat is wat ik ook vaker zou moeten doen.
maar heb je dan een vriendschap? waarin je dus niet kan zeggen wat jij ergens van vind?
Ik vind juist dat als je zo goed met elkaar omgaat, je weet dat iemand om je geeft en met je meeleeft dat diegene juist niet persoonlijk je aanvalt maar zijn visie op zaken geeft.
Niet alles gelezen
Ik heb niet alles gelezen. Maar ik zou geen kaartje sturen als het goede vrienden zijn. Jullie hebben een moeilijk gesprek gehad. Allebei emotioneel geworden. Er zijn nare dingen gezegd. Van hun kant verwijten; van jullie kant misschien te weinig begrip. Ik zou een mooie bos bloemen kopen- morgenochtend- en er snel heen gaan. Vertellen dat je er verdriet van hebt dat het zo gelopen is. Dat je zelf niet handig geweest bent maar dat je ze niet kwijt wil en dat dit nooit de bedoeling geweest is. Als jullie vriendschap voor jullie vrienden net zo waardevol is als voor jullie kan ik mij niet voorstellen dat dit gebaar geen verzoening brengt.
Een kaartje is zo afstandelijk. Als je van elkaar houdt kom je elkaar onder ogen; huil je er samen om en geef je elkaar de tijd om weer samen verder te gaan.
Je gelijk willen halen of excuses heeft geen zin.Jullie vriendschap staat wel onder druk. Niet zozeer door wat er nu gebeurd is als wel dat jullie zo'n verschillend leven leiden; terwijl een zelfde leven zo gewenst is.
Ik ben het niet eens met de reakties dat je nou zo vreselijk tactloos geweest bent. Natuurlijk hou je rekening met elkaars gevoelens maar dat wil toch niet zeggen dat zij zich alle uitspraken veroorloven mogen zonder tegengas te kunnen verdragen. Op die manier hou je geen gelijkwaardige vriendschap in stand.Op zo'n manier zou ik geen vriendin willen wezen en ook niet willen hebben.(ik kan dan ook helemaal niets met Koentje haar reaktie)
Het is mooi dat jullie oog hebben voor hun verdriet. Als het een waardevolle vriendschap is geeft hun verdriet jullie ook verdriet. En het is mooi dat jullie geluk ervaren in jullie zoon en als het moment daar is zullen zij als waardevolle vrienden ook dat sprankje geluk ervaren in jullie zoon. Wat niets af doet aan hun verdriet om wat er niet is.
Ik denk eigenlijk dat deze ruzie niet zozeer ging om die adoptie maar er is verdriet wat jullie nooit kunnen invoelen waar je vrienden mee moeten omgaan. En jullie kind maakt dit rauw. Jullie geluk maakt het extra rauw. En toch is het niet anders. Ga je niet anders gedragen. Hou je niet in over je kind- ze zullen zich uiteindelijk nogt meer buitenstaander voelen. Dit proces kost tijd.Hopelijk kan jullie vriendschap dit aan.
Ga maar morgen en wees jezelf. Je laat hier zien dat je een mooi mens bent en van ze houdt. Dat kan niet misgaan. Niet teveel denken maar gewoon doen.
Annemir
Juist vrienden houden af en toe gewoon hun mond en daar zijn het vrienden voor. Het is een groot misverstand dat in een goede relatie (of vriendschap) alles gezegd kan worden. Juist als je om elkaar geeft en elkaar goed kent weet je wanneer het beter is om te zwijgen.
Dit is overigens een opmerking van algemene aard en geen sneer aan de topicstarter.
Absoluut
Marieke daar heb je absoluut gelijk in. Maar als het iets is waar je zo lijnrecht tegenover staat hoef je ook niet altijd je mond te houden.
Maar.... Je hebt gelijk goede uitspraak!
(null)
Ik snap maanve ook wel
Als je net een kind hebt gekregen ben je bijzonder gevoelig voor "afpakken" van kinderen. Als je dan hoort dat kinderen onrechtmatig ter adoptie worden gesteld (gestolen worden van hun moeder?) kun je daar bijzonder fel op reageren.
Ik denk ook dat die vrienden té emotioneel waren om te kunnen handelen dat maanve en haar man wél een kind hebben kunnen krijgen. De match van die avond was dan ook volkomen verkeerd en niemand heeft "schuld". Misschien is het wel beter om sowieso nog even niets te doen, om het te laten bezinken.
Gr. Poezie.
Briefopzet
"Lieve vrienden,
Het spijt me vreselijk hoe afgelopen zaterdag is verlopen. Ik doe mijn best om met jullie mee te leven en voelen, maar ik zie nu pas in dat ik me onmogelijk in jullie kan verplaatsen. Dat het voor een kersverse moeder ook een onredelijke opgave is. Het spijt me dat ik jullie heb gekwetst op een heel gevoelig punt.
Ik begrijp nu ook, na lang nadenken, dat het voor jullie al een dappere stap was, en een blijk van vriendschap, dat jullie kwamen eten in een huis waar net een baby is geboren. En dat mijn mening los moet staan van jullie kinderwens.
Ik hoop dat we ondanks de harde woorden die zijn gevallen, onze vriendschap kunnen voortzetten, want ik ben jullie in de loop van jaren erg gaan waarderen.
Liefs,
Maanve"
Ja ik snap maanve ook
Toevallig zag ik gisteren of eergisteren een programma over foute adoptiepraktijken in Ethopie. Ouders wier kinderen gewoon van ze afgenomen waren onder valse voorwendselen terwijl ze helemaal er niet voor kozen het kind te laten adopteren! Vreselijk. Ik heb zitten janken om die moeders.
Dus aan de ene kant kan je zeggen "mijn kinderwens is zo groot, daar moet ik aan toe geven en er mag geen bezwaar gemaakt worden tegen welke procedure tot adoptie ook"
Maar aan de andere kant kan je zeggen als Maanve: " ik ben zelf net moeder geworden, ik weet hoe ik met hart en ziel aan mijn kind verknocht ben en hoe de wereld voor mij zou vergaan als mijn kind onder valse voorwendselen bij me weg zou worden gehaald".
En hoe hard het ook is, ik vind dat die vrienden daar ook echt over na moeten denken, ook ten bate van het kind. Ze zullen niet de eerste zijn die op zo'n manier het kind nog op kunnen zadelen met een reactieve hechtingsstoornis omdat het de mogelijkheid is ontzegd in het begin van zijn leven bij zijn biologische ouders te zijn.
Ik vind eerlijk gezegd niet dat het verlangen naar een kind billijkt dat je moet meewerken aan praktijken die ook maar een schaduw van verdenking op zich hebben.
Marga
Dat kunnen ze helemaal niet
Wij hebben ook vrienden die maar kinderloos bleven en de hele mikmak doorlopen hebben en tegen de tijd dat zo'n beetje alle procedures doorlopen waren (inderdaad adoptie) kregen ze uiteindelijk tóch nog een kind. Onze oudste was toen al 8 
En het heeft héél wat tongbijten en gedoe gekost om die vriendschap in stand te houden. Maar ze waren ons zo dierbaar dat hadden we er wel voor over.
Die vrienden zien nu (terugkijkend) ook wel in dat ze toen dingen gezegd en gewild hadden die gewoonweg niet kunnen, maar toen waren ze wat dit punt betreft echt niet voor rede vatbaar.
Dat moet je ook niet willen. Dat kúnnen ze ook gewoonweg niet. Je moet dus beslist geen excuses eisen en zelf misschien ook niet aanbieden. Houd het gewoon erop dat je het erg vind dat het gebeurd is etc. En vermijd het punt adoptie momenteel gewoon even.
Ik zou ook gaan voor de bloemen...en niet de kaart. Dan kan je meteen zeggen dat je het erg vind. Misschien voelen hen zich ook wel zo vervelend en zijn ze erg opgelucht en vallen ze je meteen in de armen.
Jullie eigen kind zal de eerste tijd nog een probleempje voor hen blijven. Mijn vriendin (die van dat stel) heeft later een keer opgebiecht hier amper binnen te kunnen komen...van de 'babylucht' in huis werd ze al zo emotioneel dat haar keel dichtkneep en ze er terstond misselijk van werd. Wij snapten al niet dat we altijd maar naar hén moesten, maar dit hadden we er nooit achter gezocht (baby lag op die momenten in bed).
Ook het zien van b.v. een speen kon bij vriendin terstond de tranen opwekken...(dat wist ik dan weer wel). Het rare was dat ze dolgraag oppastten op onze oudste. Daar genoten ze erg van. Oudste logeerde er ook regelmatig...dat vonden ze heerlijk. Mijn oudste noemt vriendin nog steeds haar suikertantetje. En ik weet zeker dat oudste een speciaal plekje in haar hart heeft.
Verwacht geen medeleven van hen op dit moment. Dat kunnen ze er echt niet bij hebben. Die hebben het al moeilijk genoeg.
groeten albana
