Ruzie met vrienden - wat te doen?
Het afgelopen weekend is een etentje met onze beste vrienden geeindigd in een ruzie. En dat terwijl ik helemaal geen ruziemaker ben... Ik probeer in het kort de situatie te schetsen.
Sinds ik man ken (ruim 5 jaar) trekken we regelmatig op met een stel. We doen veel dingen samen en delen veel interesses. Het zijn echt hele dierbare vrienden.
Sinds ik hen ken weet ik dat zij zelf geen kinderen kunnen krijgen. De afgelopen jaren hebben ze via het ziekenhuis verschillende behandelingen gevolgd, maar helaas zonder zwangerschap als gevolg. Tijdens deze trajecten hebben we geprobeerd hen zo goed mogelijk te steunen. Ik heb vooral vaak aan hen gevraagd wat ze wilden, zoals wil je dat ik informeer naar de terugplaatsing of wil je het zelf vertellen als je weet hoe het is afgelopen?
Afgelopen najaar hebben wij een kindje gekregen. Dit is voor hen heel moeilijk geweest. Ik vond het knap dat ze dit durfden toe te geven en we hebben geprobeerd rekening te houden met hun gevoelens hierin. Na het kraambezoek zagen we ze dit weekend weer voor het eerst.
De ruzie is ontstaan over de wachtlijst voor adoptie waar zij opstaan. Ze vertelden gisteren dat de adopties voor het land waar zij staan ingeschreven zijn opgeschorst vanwege vermoede misstanden. Zij vonden dit belachelijk, de procedure duurde al zo lang, die kinderen hebben het in NL toch veel beter, etc. Ik heb echt geprobeerd op mijn tong te bijten, maar toen heb ik toch mijn mening gegeven. Die inhoudt dat zodra er maar een vermoeden is van oneerlijke adoptie of kinderhandel je helemaal geen kind moet willen adopteren uit een dergelijk land. En dat het uitgaat van een soort westers superioriteitsgevoel dat die kinderen het hier sowieso beter hebben. Er viel een hele pijnlijke stilte en toen gaf de vrouw van het stel aan dat ze maar beter konden vertrekken omdat wij niet begrepen wat het was om kinderloos te zijn, wij geen rekening houden met hun gevoelens over hun sterke kinderwens, etc. Man en ik hebben aangegeven juist heel veel rekening te hebben gehouden en echt ons best te hebben gedaan, maar dat als het nu gaat om adoptie wij een andere mening hebben. Vervolgens ontsond eer een verhitte discussie waarbij er vooral verwijten onze kant opkwamen. Na een tijdje heeft mijn man gevraagd of ze wilden vertrekken als we hier niet verder op een rustige manier over konden praten.
Dit hele gebeuren speelde zaterdagavond en hierna hebben we niets meer van hen gehoord en zelf ook niets laten horen. Ik vind het heel moielijk wat ik moet doen. Ik wil hen niet kwijt als vrienden, maar kan ook mijn mening niet veranderen. Bovendien voel ik me gekwetst diir de verwijten die ik naar mijn hoofd heb gekregen. Ik ben vanmorgen een aantal keren begonnen aan een brief, maar die leidt steeds tot het uiteenzetten van mijn mening over deze adoptie, terwijl dat geen zin heeft. Eigenlijk vind ik dat het in eerste instantie aan hen is om excuses te maken, maar het vreet nu zo aan me dat ik zelf wel de behoefte voel om contact op te nemen. Wat is hierin wijsheid?
Maanve
Vriendschap
"maar heb je dan een vriendschap? waarin je dus niet kan zeggen wat jij ergens van vind?"
In elke vriendschap komen vroeg of laat momenten waarin dat even niet kan, je bent juist een vriendin als je dat aanvoelt. Toen ik 12 weken zwanger was verloren vrienden hun kindje met 28 weken zwangerschap. Ik was net begonnen met bellen om het iedereen te vertellen dat ik zwanger was, alleen bij hen kreeg ik geen gehoor, logisch want ze lag in het ziekenhuis. Daardoor wisten zij het nog niet en was er geen gelegenheid meer om het te zeggen. Uiteindelijk werd het te zichtbaar en wilden we ook niet dat ze het viavia hoorden. Toen ik 20 weken was hebben we het verteld, zij was zo boos, hoe haalde ik het in mijn hoofd om dit al 6 weken na het overlijden te vertellen. We hebben elkaar daarna enkele maanden niet gezien. Rationeel gezien was haar boosheid onredelijk, want voor haar was het 6 weken geleden, maar voor mij 20 weken zichtbaar zwanger, ik kon de groei niet tegen houden. Ze was door het immense rouwproces niet in staat redelijk te denken. Toen onze baby bijna geboren zou worden heeft mijn man ze gebeld of ze een geboortekaartje wilden, dat wilden ze wel en met een maand of 3 zijn ze op kraamvisite geweest. Eigenlijk is het weer helemaal goed gekomen. Inmiddels hebben wij zelf ook een drama meegemaakt in de familie en toen was ik zelf niet in staat redelijk te zijn, heb soms mensen afgeblaft en dingen gezegd die ik normaal niet zou zeggen. Ik ben door een vriendin waar ik toen al 10 jaar bevriend mee was genadeloos afgeserveerd, die 10 jaar telden opeens blijkbaar niet meer, maar alleen mijn uitlatingen en acties in een periode dat ik even niet helemaal mezelf was. We waren blijkbaar niet zo goede vrienden als ik vantevoren dacht.
De vrienden van draadstartster gaan denk ik ook door een rouwproces, dan heb je geen behoefte aan politieke discussies, je bent niet in staat om te bevatten waar het over gaat, de redelijkheid is dan ook weg. Ik heb toen maanden geen journaal gekeken weet ik nog. Ooit komt achteraf het besef wat was ik onredelijk. Zoals die vriendin van ons die kwaad werd op de gyneacoloog die "goedemorgen" zei toen hij de zaal op kwam. "Het is helemaal geen goede morgen" blafte ze hem toe, achteraf hebben we daar zelfs om gelachen.
Goed plan
Goed plan om een kaartje/brief te schrijven, maar dat idee van die bos bloemen langsbrengen vind ik nog beter.
Gewoon zeggen dat je onwijs je best doet om met hun mee te leven. ik zou even nog niet beginnen over de kwetsende opmerkeningen die van hun kant zijn gemaakt. Je kan wel zeggen dat je je erg rot voelt over de ruzie. Dat je de vriendschap niet kwijt wilt.
En ik zou helemaal even geen excuses van hun kant verwachten, geef ze de tijd.
Succes, ik hoop dat jullie vriendschap het overleeft!!!!
Wat ik nog kwijt wil
is dat er op 2 levels iets speelt: bij jou op rationeel en daarna op emotioneel niveau en voor jullie vrienden vooral op emotioneel niveau.
Je kan best gelijk hebben op rationeel niveau maar dan ga je voorbij aan hun gevoelens. En dan gaat de vriendschap kapot. Vriendschap is mi vooral gebaseerd op emotioneel niveau. Misschien ben je 'boos' omdat jouw ratio, verkeerd wordt geinterpreteerd jou wordt verweten. Mi kan je het het beste goed maken op emotioneel niveau en misschien dat over een hele tijd jullie nog een gesprek hebben waarbij zij kunnen zeggen, ja je bedoelde het niet op die manier maar wij vatten het zo op, toen. En dan kan jij nog een keer zeggen, inderdaad, dat was toen, onder die omstandigheden geen handige opmerking. Dat had ik niet zo door. Misschien is een bloemetje net even wat meer dan een kaartje.
Lieve forummers,
Wat zijn er wijze en mooie woorden gezegd in deze draad! Nu ik wat meer afstand neem is de ruzie slechts een kring in het wateroppervlak die veroorzaakt wordt door een grote steen. Een steen die bestaat uit onze posities die nu zo verschillend zijn, wij als jonge en gelukkige ouders en zij als wensouders die nog langer moeten wachten op een adoptiekindje. Het gaat inderdaad om meningen versus gevoel en ratio versus emotie.
Er is heel veel gezegd maar even een alles in een reactie. Ten eerste doen de reacties me goed omdat ik me gisteravond echt even was gaan afvragen of ik nu zo ongevoelig ben. Zo zie ik me zelf namelijk helemaal niet, maar toch brachten een aantal reacties me aan het twijfelen.
Verschillende keren heb ik gelezen over de open zenuw waarin gepoerd is tijdens ons gesprek. Misschien was het gespreksonderwerp de open zenuw, misschien is ons zien en ons babygeluk al de open zenuw. Het kan allebei, maar ik ben me beter bewust van de pijn die het hen zal doen om ons alleen maar te zien.
Zoals rodebeuk en anderen schreven kunnen vriendschappen veranderen door de komst van kinderen of juist het niet krijgen van kinderen. Ik ben erg trouw in mijn vriendschappen (ken de meeste van mijn vrienden al jaren en ben blij met de meeste vrienden die ik er via man bij hen gekregen) en het doet mij veel verdriet dat onze verschillende posities nu zouden kunnen zorgen voor een verwijdering of het verwateren van de vriendschap. Er is nu een tijdelijke verwijdering, maar ik wil er veel aan doen om weer tot elkaar te komen.
En ja, ik ben op dit moment extra kwetsbaar voor alles wat er met kinderen gebeurd. Ik heb (had ik niet moeten doen) de uitzending van Brandpunt over adoptiemisstanden in Ethiopie teruggekeken en echt mijn hart breekt. Vanuit dat meegevoel is mijn reactie naar vrienden toe ook gekomen. Het verdriet om het kindje waarvan je zoveel houdt kwijt te raken door een illegale adoptie is niet voor te stellen. Ik voel me emotioneel incontinent zoals cobi dat noemde (by the way, vanmorgen voor het eerst mijn zoontje voor 2 uur achtergelaten op het kinderdagverblijf. Het zijn emotionele dagen hier 
).
Ik vind de reactie van Rosase heel mooi verwoord, dank je wel hiervoor.
Nog inhakend op Annemir en Marieke. Ja, ik had moeten zwijgen en het is ook belangrijk te weten wanneer je moet zwijgen. Ook in goede vriendschappen moet je niet altijd alles willen zeggen. Marieke, ik wens jou en je man veel sterkte!
En dan nog wat nu verder te doen... Ik zou graag zelf langs willen (ik moet wel een hele drempel overstappen hoor), maar dat is logistiek erg lastig omdat zij in een klein dorpje wonen en ik doordeweeks aangewezen ben op OV. Toevallig komt mijn schoonmoeder vandaag langs, die in hetzelfde dorp woont als het bevriende stel. Ik heb een bos bloemen gehaald vanmorgen en maak hier een kaartje aan vast waarin ik schreef wat ik al eerder in deze draad heb genoemd. Schoonmoeder wil de bloemen dan langsbrengen. In de brief zal ik ook schrijven dat ik het liefst zelf langs wilde komen, maar dat het door domme praktische redenen helaas niet lukt om dit te doen. En dan hoop ik gewoon iets van hen te horen.
En oh ja, over het verwachten van excuses. Ik verwacht die niet van hen. Ik hoop dat ze over een aantal jaren misschien inzien dat ze mij/ons ook gekwetst hebben, maar ik hoef hierin niet mijn gelijk te halen (misschien niet helemaal goed verwoord, maar jullie snappen vast wat ik bedoel).
Lieve groeten,
Maanve
Maanve
volgens mij ben jij een geweldige vriendin.
Goedzo
Meer kun je niet doen. Verwacht niet dat ze nu meteen aan de telefoon hangen met een bedankje, dit heeft zijn tijd nodig, het kan heel goed dat ze het nog weken- of maandenlang moeilijk vinden om met je kind geconfronteerd te worden. Mocht de radiostilte erg lang duren, misschien is het dan een idee om als volwassenen onder elkaar iets leuks te doen? Ik heb vrijwillig kinderloze vriendinnen die liever afspreken als mijn dochtertje er niet is, gewoon om lekker zonder stoorzender te kunnen kletsen
Maanve
Ik kan me zo goed voorstellen wat er is gebeurt. Wij hebben er zelf jaren over gedaan voordat we zo gelukkig waren dat we twee kinderen kregen, hebben het hele behandeltraject doorlopen en heel wat opmerkingen van vrienden en familie moeten slikken. Sommige waren zo pijnlijk dat ik ze nooit ben vergeten, vooral omdat er nooit een spijtbetuiging is geweest. Een toekomstige opa die zegt dat hij het volledig oneens is met een IVF behandeling en dat als je geen kinderen op de normale manier kunt krijgen dat je dan maar pech hebt. Wat andere zeggen het is een open zenuw, alles wat op dat moment met babies en kinderen te maken heeft is een open zenuw. Een opmerking over jouw baby kan bij hun al vreselijk hard aankomen, ze willen zelf zo graag dat babygeluk en zijn zo bang dat ze dat nooit zullen krijgen. Op dat moment kun je gewoon echt niet rationeel nadenken. Wat misschien fijn is voor de toekomst, leg de keuze mbt afspreken bij hun, bij jullie thuis of ergens anders. Als ze bij jullie komen worden ze toch geconfronteerd met babyspullen. Vaak is uit eten gaan of ergens anders samen wat drinken makkelijker.
Hoe goed ik me jouw standpunt ook kan indenken, in dit geval denk ik dat je die mening voor je had moeten houden en mocht het in de toekomst weer gebeuren probeer dan echt hun verdriet en onmacht voor ogen te houden.
Maanve
Je bent een geweldige vriendin. Ik hoop dat jullie de kans krijgen jullie vriendschap door te zetten.
Tirza
Maanve
Graag gedaan hoor.
Ik hoop echt dat het weer goed komt met je vrienden. Ik denk in ieder geval dat het aan jou niet zal liggen. Jij hebt gedaan wat je kon doen.
Toch nog een advies
Samen eten en praten is heel gezellig, maar als je zelf ouder bent geworden gaat het al snel over kinderen en anders wordt het onderwerp pijnlijk vermeden.
Je wacht nu op een reactie van hen (als ze de bos bloemen hebben ontvangen). Dat is lastig, want zij zullen net zo lang moeten nadenken als jij of wellicht nog langer.
Mijn advies zou zijn om een konkreet voorstel te doen voor iets wat je met zijn tweeën of vieren samen kunt doen. Jullie kindje kan dan wellicht een keer logeren bij opa en oma.
Met iets doen bedoel ik bijvoorbeeld: een dagje uit met de trein (met vriendin dagje Leerdam gedaan, treinreis, museum, boot, eten, glasblazerij, allemaal bij elkaar voor een redelijke prijs, NS-aanbieding). Zo zijn er meer aanbiedingen of mogelijkheden om samen iets te doen. Pannenkoekenboot in Nijmegen. Dagje varen op het ijsselmeer.
Ik denk dat het herstel van het kontakt makkelijker is als je juist niet hoeft te praten, maar samen iets doet, dat je op die manier kunt proberen of jullie vriendschap ook nog kan bestaan nadat je een kindje hebt gekregen, en voor jezelf is het prettig om (alleen of samen met je man) vriendschappen te hebben die niet over kinderen gaan. Je hebt er dus iets mee te winnen.
Ik zou snel internet en reclames etc. afstruinen of er zoiets te vinden is (blokker, dagreis voor twee personen met de trein door heel Nederland, kost geloof ik e. 39,--, tot 31 januari), je voornemen dat je de kosten op je neemt (over eten en drinken onderweg kun je nog samen praten) en haar/hen dat aanbieden: een dagje uit met zijn tweeën of met zijn vieren, samen iets doen.
Tsjor
Voorlopig min of meer 'goed'
Pfff, opluchting hier! Gisteravond een mailtje van vrienden. Dat ze de bloemen en de kaart erg waardeerden. Dat ze het heel jammer vinden dat het zaterdag zo mis is gelopen. Ze schrijven dat ze zelf erg geschrokken zijn van de heftigheid van de emotie die de discussie bij hen teweeg bracht. Ze concluderen dat het voor hen op het moment lastig is om ons te zien omdat hun toekomstige adoptiekindje zo ver weg is en wij hebben gekregen wat zij zo graag zelf ook willen hebben.
Ik was erg blij om sowieso iets te horen en de toon van hun mail was vooral heel verdrietig over hun eigen situatie. Geen verwijten, hoewel ze natuurlijk alle recht hebben om te zeggen dat ze gekwetst waren door mijn mening die ik niet voor me heb gehouden. En ja ik begrijp het heel goed (zeker ook na alle reacties hier) dat het heel moeilijk voor hen zal zijn om ons te zien, zelfs wanneer we wel zo veel mogelijk rekening met hen proberen te houden. Weer tranen hier, zoveel van opluchting omdat we in elk geval nog on speaking terms kunnen zijn met vrienden en om hun grote verdriet, terwijl ik me zo enorm rijk voel met ons kleine mannetje.
Ik heb teruggemaild en voorgesteld om elkaar in maart weer te zien. We hadden dan een uitje gepland naar een concert, waarvoor wij al oppas zouden regelen. Een afspraak dus op neutraal terrein, zonder kinderen en nog even weg zodat alles nog even kan betijen.
Maanve
Goed zeg!
da's een positieve ontwikkeling temidden van alle verdriet. Sterkte!
Fijn!
Fijn dat het zo 'afgelopen' is; hopelijk krijgen zij op termijn meer ruimte om te accepteren dat jullie voortaan ook nog ouders zijn en nog mooier zou natuurlijk zijn als zij zelf ook ouders mogen worden!
Goed hoor, hoe je het hebt aangepakt!!
Groetjes, Lelietje
Hè, gelukkig.
Uitje waarvoor jullie toch al oppas zouden regelen is een uitstekend idee, dan hebben ze niet het idee dat jullie je in allerlei bochten wringen om de baby terwille van hen "weg te moffelen". Later kun je best eens een afspraak met ze maken waarvan ze dan weten dat jullie bewust een babysfeer vermijden maar voor zo`n eerste hereniging: kan niet beter!
Cobi (o.t.)
Wat zijn we toch weer nuttig met zijn allen!
Maanve
wat heerlijk en goed gedaan!
groetjes van Purk
Het is van mij van twee kanten overkomen..
Heb gek genoeg aan beide kanten gestaan en ik begrijp wat jullie, maar tevens wat jullie vrienden doormaken..
Wij zijn ook heel lang ongewenst kinderloos geweest en liepen de deur plat bij de gyneacoloog, diverse behandelingen ondergaan enz.. Een slopende tijd..
In deze periode raakten goeie vrienden zwanger,kregen een mooie dochter (was al heel moeilijk), maar toen zij 3 jaar later wederom een dochter kregen was dit nog veel moeilijker. Wij stonden na al die jaren nog steeds met lege handen en zij hadden ondertussen twee dochters.
Ik gunde het ze van harte, maar het deed zo vreselijk veel pijn. Die twee kleine hummeltjes (dochter van 3 en nieuwe baby), ik wilde met ze meeleven, maar ik was verscheurd van verdriet. De enige manier om er mee om te kunnen gaan was afstand nemen. Dit heb ik (zonder dat aan hun te melden) dan ook gedaan. Dom van mij: niets er over zeggen, maar dit stilzwijgend doen, vrienden begrepen er totaal niks van en de vriendschap heeft het niet overleefd.
Na een aantal jaren werden de behandelingen beloond met een dochter en anderhalf jaar later zelfs een tweeling.
Een andere vriendin van me die al twee miskramen achter de rug had trok dit niet, kon het niet aan om mijn kids te zien en nam ook afstand.
Hoe dubbel: nu was de situatie dus net andersom en hoewel ik precies wist hoe het voelde kon ik mijn vriendin niet bereiken. Ze was zo ver heen in haar verdriet en ontkende het bestaan van baby's, negeerde mijn kinderen en wilde ze niet op schoot enz...
Ook deze vrienschap heeft het niet gered, en ik heb er jaren heel veel verdriet om gehad, om onbegrip tussen mensen, het onvermogen je verdriet te uiten, het begrip voor andermans verdriet en de manier vinden om daar goed mee om te gaan.. Het is een kunst !!!!
Ga er dus zorgvuldig mee om,m het zijn rauwe wonden die heel gevoelig kunnen zijn.
Fijn dat je het toch min of meer goed hebt kunnen maken !
liefs Ans
