Samengesteld gezin, problemen stiefvader
Wij vormen een samengesteld gezin, met veel problemen als gevolg van haar lastige ex-man. Één dochter is onderzoeksgeval Kinderbescherming en woont bij zijn ex-vriendin. Andere dochter (12) woont bij ons.
Ik ben van nature behoorlijk autoritair. Dochter is er eentje van het slag 'ik moet altijd het laatste woord hebben', af en toe brutaal en intelligent en een jaar onder behandeling Jeugdzorg geweest ivm troubels met haar vader.
Mijn vriendin heeft geestelijk zwaar te leiden onder de problemen met haar dochters. Ik merk dat ik dat niet meer trek en gedraag me vaak onhebbelijk omdat ze zo vaak moe, verdrietig, teruggetrokken is. Ze kan er ook niet tegen dat ik strijd heb met haar dochter. Ik pik het voortdurend opzoeken van de grenzen niet.
Resultaat is dat onze relatie op klappen staat. Ik merk dat dochter zich opwerpt als knuffel- en troostbeer voor mama. En ik word steeds meer buitengesloten. Gevolg: nog meer frustratie en boosheid, nog meer conflicten. Vriendin weigert onder ogen te zien dat ze geestelijk hulp nodig heeft om haar verdriet te verwerken.
Van een gezinstherapeute weigers ze aan te nemen dat een kind zijn of haar plaats moet weten ('ik wijs mijn dochter niet af') en inmiddels zijn we ook aan de slag met een relatietherapeut. De gifpijlen in die gesprekken zijn op mij gericht omdat ik me zo ongeduldig en autoritair opstel.
Twee vragen:
1. wat te doen met een rebellerende puber die aan de poten zaagt van haar stiefvader - en daarvoor alle ruimte krijgt van moeder, die van de prins geen kwaad wil weten over haar dochter.
2. hoe hou je je staande in een relatie waarin de aandacht van je (v) partner op de eerste plaats uitgaat naar haar kind(eren), waardoor je het gevoel hebt gepasseerd en afgewezen te worden.
Waarom autoritair?
Waarom ben je eigenlijk autoritair? Een rustige,gelijkwaardige houding zal je veel meer opleveren.Als je je autoritair opstelt zul je later vooral herinnerd worden als narrige autoritaire man, dat wil je toch niet? En het helpt ook helemaal niet, integendeel:het werkt juist averechts.
Ik heb duidelijk met mijn man ( ook stiefvader)afgesproken dat ik de opvoedingszaken regel. Ik zeg er dus wat van als hij brutaal is, als de puinhoop op zijn kamer te erg wordt, als hij vervelend doet tegen zijn kleine broertje, als hij zijn achterlicht moet maken, als hij schreeuwt in huis enz. Mijn man houdt zich veel meer op de vlakte.
Als mijn man onheus bejegend wordt zegt hij daar heus wel wat van, dwz hij spreekt zijn verbazing over het gedrag uit op rustige toon.Dat werkt bij ons goed. Ik weet dat mijn man vaak tot 10 moet tellen, maar het lukt hem heel aardig.
Probeer het eens op een heel andere manier.Misschien is het ook nuttig om eens met iemand apart over dit soort dingen te praten.Ik krijg het gevoel dat het een grote machtsstrijd is bij jullie thuis. Dat kan best anders, leuker vooral!
In bovenstaande mail lijkt het net of ik mijn man aan het opvoeden ben, ik doel natuurlijk op de omgang met puberzoon 
(alhoewel, mijn man voed ik ook weleens een beetje op hoor, haha)
Damajo
Iets meer uitleg stiefvader
Het gebeuren in huis is heel subtiel. Ik kan 5 keer vragen om de tafel af te ruimen. Dan gaat dochter bij moeder op schoot zitten en kijkt me uitdagend aan. Ik zie en voel dan een fuck you.
Ik ben mezelf aan het leren om er rustiger mee om te gaan. Ben van nature nogal heetgebakerd en zelf ook autoritair opgevoed.
Wat ik zie en voel, is een dochter die uit alle macht strijdt om de nummer 1 positie bij mama, en een moeder die haar met open armen ontvangt onder het mom 'het kind houdt van knuffelen'. Ik verwacht van mijn partner dat ze met mij 'schouder een schouder staat', maar wat ik zie is een moeder die blind toestaat dat een kind zich continu tussen ons in wurmt en dat alle aandacht claimt. En ook al is ze de tafel aan het afruimen, dan is het nóg zo dat ze de aandacht naar zich toe moet trekken. Laat staan wanneer wij elkaar een knuffel geven. Rara wie wurmt zich er dan tussenin?
Als ik dan ook nog eens zie wat een loser haar biologische vader is, en hoe goed ze het bij ons in huis heeft, dan is dat nogal wrang. Het is een puber die heel erg mondig is - op het brutale af - en waar ik standaard alles meerdere keren aan moet vragen.
Ik hoor van iedereen om me heen dat ik het hartstikke goed doe - afgezien van mijn autoritaire houding - en dat niemand dit in mijn positie had volgehouden. Dat nog even ter rechtvaardiging.
Heel eenvoudig
Als stiefouder dien je je verre te houden van de opvoeding van de kinderen van je partner. Het opvoeden van haar kinderen is háár verantwoordelijkheid. Het enige wat jij dient te doen is háár ondersteunen - en niet haar kinderen afbekken.
Tirza
Afspraken
Jullie ( vrouw en jij) moeten daar samen afspraken over maken en je daar ook aan houden. Volgens mij ligt het probleem meer bij jullie dan bij dochter.Ik herken veel normaal pubergedrag. Als jullie samen sterk staan kan een puber zich daar moeilijker tussen wurmen en grenzen leren.Je vrouw moet het voortouw nemen in de opvoeding en afspraken maken met haar dochter. Anders zit jij voortdurend in de strijd.
Misschien is zij iets te toegeeflijk omdat er al 1 kind elders woont en ze zich op een of andere manier schuldig voelt? (hebben moeders vaker last van)
Probeer ook eens iets positiefs te doen met/naar dochter en op haar positieve gedrag te letten en daar een complimentje voor te geven. Voor je het weet zit je namelijk vast in het gehakketak en zie je niets leuks meer.
Enne: een beetje humor doet ook wonderen. Laat dat autoritaire varen, dat helpt niets.Zeg nou zelf: vond je dat vroeger als kind ook niet verschrikkelijk?
Damajo
Eens met tirza
Jij moet de strijd niet aan gaan. Het is de dochter van je partner en het is dan ook aan je partner om haar op te voeden.
Ik snap dat er bepaalde dingen zijn die jij belangrijk vind. Bijvoorbeeld dat dochter de tafel afruimt en vast nog veel meer kleine en grote dingen. Ik denk dat je zulke dingen met je partner moet overleggen. Samen maken jullie afspraken over hoe jullie willen dat het er in huis aan toe gaat en dan is het vervolgens aan jou partner om dit tot uitvoer te brengen. Jou partner moet dus aan dochter vragen de tafel af te ruimen en eventueel als ze dit niet doet de strijd met haar aan gaan. Doet je partner dit niet dan zeg je daar niet op dat moment iets van maar als dochter er niet bij is kom je er op terug bij je partner.
Je moet geen strijd aan gaan met dochter, dit is de taak van jou partner. gebeuren er dingen waar jij het niet mee eens bent of graag anders zou zien betreffende dochter dan overleg je dit met partner en probeer je met partner tot een oplossing te komen. Zij zal het dan vervolgens weer moeten uitvoeren.
Voor jou lijkt het me heel belangrijk om een positieve relatie met dochter op te bouwen. Laat je autoriteit varen, laat het opvoeden aan je partner over en zorg alleen voor positief contact met dochter.
Eens
Ik ben het volledig eens met bovenstaande reacties. Je bedoeld het goed, je woont in het gezin en bent de stiefvader, maar ik denk dat de moeder het meisje aan moet pakken / op moet voeden. Vooral omdat jij je autoritair gedraagt (wat als olie op het vuur werkt bij pubermeisjes) gaat het botsen en klapt de relatie straks. Ik zou in jouw plaats het meisje dus niet meer op zo'n manier benaderen. Laat moeder het meisje aanpakken, dan gaan wellicht haar ogen open.
Christientje
Je bent haar vader niet
en dat wordt je ook nooit. en die positie moet je ook beslist niet willen innemen en buiten dat dat staat puber ook nooit toe.
en ik weet er alles van heb zelf altijd een stiefvader en stiefmoeder gehad en kon ie misschien ons nog wel wat zeggen toen we 8 waren, toen we puberenden lieten we ons écht niks meer zeggen door hem....of we deden het af met: 'je bent m'n vader niet hoor...' (schouderophalend, omdraaiend en hem laten stikken) mijn moeder was de strafuitdeler, diegene die de commando's deed, de taken verdeelde en de beslissingen nam. hoogstens gaf hij boodschappen door van mijn moeder.....als ze er niet was zei hij b.v. ' je moeder wil dat je de tafel dekt voor het eten' ofzoiets. als hij dat zou hebben gewild waren we zeker gaan steigeren. en echt hij was de beste liefste en aardigste stiefvader die we ons konden wensen maar hij was en bleef maar een stiefvader ondanks dat we gek om 'm waren.
hij 'waarschuwde' ons ook wel eens....dat als we niet nu ons huiswerk maakten dat onze moeder misschien wel boos zou zijn als ze thuis kwam ofzo. dat pikten we dan ook wel en dan deden we het meestal wel want hij had daar wel gelijk in....
en we wisten best wel dat er regelmatig overleg over 'ons' plaats vondt. als er gedoe was dan zei hij ook altijd; 'ik zal het met je moeder overleggen' en liet ons dan in ons sop gaarkoken. (vonden we overigens niet prettig, meestal probeerden we dat te voorkomen door het weer goed te maken ofzo...) en dan later als ze er was vertelde hij klip en klaar hoe het verlopen was en besliste mijn moeder hoe en wat.
een grote mond pikte hij ook niet. hij negeerde ons en vertelde het dus aan mijn moeder en we kregen onze straf van haar.
en ergens heel diep van binnen wilden we ook nog het liefste dat ze ruzie hadden (om ons voor ons part) want ja dan stond de weg open voor een hereniging met onze vader (die ook al 10 jaar hertrouwd was dus helemaal niet realitisch) en dat in die ruzie onze moeder voor óns koos....misschien wel als een soort bevestiging van de eeuwig durende liefde die ouders voor hun kinderen voelen ofzo. ik weet het niet, het maakt ook niet uit, ik weet zeker dat jullie puber het ook helemaal niet erg zal vinden als ze jullie uitelkaar drijft en ze haar moeder voor zichzelf heeft.
daar moet je zeker rekening mee houden.
en zoals je het omschrijft lijkt het alsof ze daar al een flink eind mee opgeschoten is....
en dat puber het bij jullie stukken beter heeft dan bij d'r eigen vader zal ze zeker nooit snappen. want gevoelsmatig ben je gewoon het liefste bij je eigen beide ouders. zelfs als die een slechte ouder zijn of in een slechte situatie zitten. verwacht dus zeker geen dankbaarheid van puber. die krijg je niet. en misschien wel nooit.
wij deden wel leuke dingen met stiefvader. we vaarden bootje en deden leuke uitstapjes en voelden ons dan helemaal happy met alle aandacht. en hij stond áltijd voor ons klaar (véééél meer dan mijn vader) maar dat zie je pas als je ouder (en verstandiger) bent. en dat betaald zich pas terug als je zelf oud bent....wij de stiefkinderen dus zijn z'n meest bezorgde kinderen, véél meer dan z'n echte. en als er écht wat is of hij heeft z'n kinderen nodig dan belt ie ons...automatisch eigenlijk. omdat wij pas later beseften wat die man een inzet heeft moeten gehad om dit alles van ons te pikken. dus laten wij alles uit onze handen vallen als ie ons nodig heeft en racen naar 'm toe, terwijl z'n kinderen zeggen dat ze als ze klaar zijn wel naar hem toe komen. want voor een échte vader is dat heel gewoon, maar voor een stiefvader een hele kunst.
groeten albana
Oei
Dit klinkt wel als een hele boze stiefvader.
"Ik pik het voortdurend opzoeken van de grenzen niet." Het gaat om een puber, die doen dit soort dingen.
Verdiep je eens in de omgang met kinderen/pubers en laat die autoritaire houding varen, hiermee jaag je haar alleen maar meer tegen je in het harnas.
En natuurlijk speelt de moeder ook niet zo'n handige rol, maar daar kunnen jullie afspraken over maken, zoals al eerder gesuggereerd in dit draadje.
Opvoeden
zon:
"Het is de dochter van je partner en het is dan ook aan je partner om haar op te voeden."
Het lastige is, dat dat in de praktijk niet zo werkt. Ondanks alles vormen deze mensen een gezin, dus iig een groepje mensen dat samenwoont. Met alle consequenties vandien.
Mss helpt het, om op deze uitspraak (je hoort hem valer) een soort reductio ad absurdum toe te passen. Mama voedt op, stiefpapa voedt niet op. Stel dat dochter aan tafel zit te knoeien, smakken, en boeren, gooien met eten, etc. Mag alleen moeder daar wat van zeggen? Of ook de stiefvader? En wat als moeder niet eens mee-eet? Of moet stiefvader dan accepteren dat het een gi-gan-tische troep wordt?
Op eieren lopen beter alternatief
leukgedaan:
"De gifpijlen in die gesprekken zijn op mij gericht omdat ik me zo ongeduldig en autoritair opstel."
Terecht, of iig begrijpelijk, denk ik. Dat is toch al geen geweldige manier van opvoeden/omgaan met elkaar, maar helemaal niet in de complexe situatie van jullie samengestelde gezin.
Opvoeden versus eigen grenzen aangeven
Ik heb niet alles zorgvuldig gelezen dus misschien wordt het deels dubbelop.
Ik vind dat er een groot verschil is tussen opvoeden en eigen grenzen aangeven. Dat verschil gebruik ik altijd bij de beoordeling of ik andermans kinderen 'mag corrigeren'. Ik vind dat iedereen, altijd, in welke relatievorm dan ook zijn of haar eigen grenzen moet kunnen aangeven. Als een kind iets doet, wat over mijn grenzen gaat, zeg ik daar wat van, ook al staan de ouders erbij en zeggen die niets. En ik breng het in de vorm van een ik-boodschap: "ik vind het heel vervelend dat .." Als een kind iets doet wat alleen maar niet volgens mijn normen is of wat ik teveel opvoeding vind (gericht op toekomstig gedrag) laat ik het gaan. Ik denk dat het belangrijk is dit onderscheid in een stiefrelatie goed te maken, juist omdat het zo'n gevoelige toestand is.
Grenzen aangeven is in deze situatie ook heel belangrijk in de relatie tot de moeder. Als haar manier van (niet) opvoeden echt jouw grenzen overschrijdt, zul je dat met haar moeten uitzoeken, niet met de dochter. De twee vragen die je stelt, zijn allebei vragen aan je vrouw, niet aan je stiefdochter. Je zult voor jezelf moeten nagaan waar je echt last van hebt en wat je kunt laten gaan en dat zul je eerlijk en oprecht met je vrouw moeten bespreken. Zij zal moeten zien dat het er niet om gaat dat je je zin moet hebben (autoritair) maar dat het echt belangrijk voor je is omdat je welbevinden er onder lijdt. En als ze dat kan zien, is het aan haar om te kijken of zij ruimte heeft om het op een andere manier te doen, zodat jij je beter voelt in jullie relatie en jullie gezinsleven.
Succes & groet, Jo Hanna
Grenzen aangeven inderdaad
Ik zat vanmiddag al een reactie te tikken en heb die weer gewist wegens gebrek aan juiste woorden, maar Jo Hanna schrijft wat ik ook wilde zeggen.
Wat je tegen een bezoeker (kind of volwassene) kunt zeggen, kun je ook tegen je stiefdochter zeggen. Grenzen aangeven dus. Daar waar je het gedrag van iemand anders óók niet zou accepteren, en dan ook op een manier zoals je het tegen iemand anders ook zou zeggen.
Dat is iets anders dan opvoeden. Hoe moeilijk ook (kan me voorstellen dat het ontzaglijk irritant kan zijn), ik denk dat het inderdaad beter is om niet op te voeden. Wat dat betreft kun je misschien een deal maken met je vrouw: jij niet meer opvoeden, zij wat meer grenzen stellen.
