Samenleven met controlefreak
Ik heb een gezellige relatie, met weinig ups en downs even afgezien met ons grootste struikelblok: de opvoeding van zoon (ADHD/NLD, 14 jaar). Dat is eigenlijk het enige waar we regelmatig onenigheid over hebben. Mijn man is heel gestructureerd, een controlefreak en dat heeft zo zijn voordelen. Hij biedt namelijk daardoor onze zoon, maar ook mij (ik ben wat chaotisch) een hoop structuur wat eigenlijk best prettig en goed is voor zoon en mij. Hij is degene die een aanzet geeft om dingen in het huishouden regelmatig bij te houden en om gestructureerd en consequent zoon hierbij te houden. Wij zitten in dat opzicht wel op een lijn: ik houd net zo goed zoon aan de regels maar ik moet eerlijk zeggen dat man daarin wel geloofwaardiger over komt. Als ik zoon zeg bepaalde dingen op te ruimen, krijg ik regelmatig terug dat ik .... ook niet opgeruimd heb en dat is bij man niet het geval. Die heeft nu eenmaal alles netjes op orde.
Anderzijds dat is op zich ook altijd al zo geweest, gaat man hierdoor en door zijn karakter natuurlijk ook, veel meer de strijd aan met zoon.Het is duidelijk dat zoon ook wel weet dat hij bij vader bepaalde dingen echt niet hoeft te flikken, die hij bij mij wel doet. Van mij krijgt hij ook zaken terug, maar hij weet dat ik lang niet altijd even goed overal op let en dat ik milder ben; meer waarschuw voordat ik tot maatregelen overga. Dat weet hij en gebruikt hij. Toch heb ik over het algemeen minder strijd met hem, omdat ik hem wat ruimte geef en eerder complimentjes geef als hij iets gedaan heeft en minder hard eisen stel.
Ik merk ook dat zoon zich bij mij gemakkelijker ontspant. Hij komt eerder met dingen, ik signaleer eerder verdrietjes of spanning en we hebben het vaker gezellig.
Het is zeker wel zo dat zoon ook bij man terecht kan als er iets echt mis is. En ook heeft hij hele leuke momenten met zijn vader en doet hij bepaalde dingen met hem die wij weer niet samen hebben.
Deze zaken frikken wel eens een beetje tussen man en mij. Hij verwijt mij we eens te gemakkelijk te zijn, ik verwijt hem vaak de strijd te veel aan te gaan en dan hebben wij daar samen strijd over.
Man kan dingen niet loslaten en heeft het daar heel moeilijk mee. Hij bouwt heel veel spanning op en heeft last van hyperventilatie wat vaak samen hangt met dit soort zaken en kan geen rust vinden voordat bepaalde zaken klaar zijn.Hij heeft overigens ook een mindfullness cursus gedaan waarin hij -zo gedisciplineerd als hij is- precies volgens de regels zijn oefeningen gedaan heeft (zelfs al kostte hem dat meer spanning dan dat dat ontspanning opleverde)- wat uiteindelijk naar mijn idee geen barst veranderd heeft.
Naarmate zoon nu meer gaat puberen, komt dit item ook weer meer terug. Zoon is moeilijk te begeleiden en man eist volledige gehoorzaamheid. Ik probeer hem te overtuigen van het feit dat je soms dingen los moet laten, maar man gelooft daar niet in en blijft de strijd aangaan.
Dit botst gigantisch. Gisteravond in een gesprek hierover zei man dat dit straks nog in een hartaanval of iets dergelijks uitpakt voor hem, maar voor zijn gevoel kan hij het geheel, de opvoeding niet een beetje loslaten want dan is zoon naar zijn idee reddeloos verloren. Een hartaanval dus, of mishandeling van zoon; want hij moet alle zeilen bijzetten om hem in zo'n situatie niet neer te hoeken. Hij heeft echt het idee dat hij nu door moet in de strijd tegen de brutaliteit, hij kan niet loslaten. Dat heeft ook te maken met een hoop verantwoordelijkheids gevoel. In dat opzicht is hij ook een geweldige vader; altijd consequent en verantwoordelijk, altijd consencieus en precies. Maar een beetje loslaten..... dat ligt niet binnen zijn mogelijkheden, lijkt wel.
Wij krijge hier dus veel onenigheid over. We overwegen weer terug te gaan voor de ouderbegeleiding vanuiut de GGZ waar zoon behandeld wordt, maar dat gaat even duren.
Ik heb het idee dat wij ook een beetje in een strijd verwikkeld zitten waarin geen nieuwe gezichtspunten komen. Een beetje een impasse. Ik wil helemaal niet in een strijd, ik wil geen ruzie ik wil zoveel mogelijk rust en duidelijkheid creeren voor zoon en onszelf. Maar ik raak gespannen van de onenigheid, zoon voelt dit weer en reageert daar natuurlijk ook op.....
Wie laat zijn lichtje schijnen?
Heftig verhaal
en ook wel herkenbaar.
Wij zijn sinds kort bezig met een IOG (intensieve gezinsbegeleiding) en daar komt man een aantal dingen van zichzelf tegen. En ook hoe dat werkt en uitpakt voor de kinderen. En ook waar dat vandaan komt en hoe hij dat zelf ervaren heeft.
Wij hebben ooit opvoedingsondersteuning via Stichting MEE gehad, maar dat werkte voor ons niet. Dit (voor zover als ik dat nu kan zien dus) wel.
Ik heb wel het idee dat man van 'een vreemde' meer aanneemt dan van mij. Of eigenlijk weet ik dat wel zeker en was dat ook mijn insteek van die begeleiding.
Heftig inderdaad
Mijn vriend heeft jaren een paniekstoornis gehad en van daaruit ook heel erg op controle (= voorspelbaar en in zijn ogen veilig). Dat de oplossing juist in overgave en loslaten ligt ging er bij hem niet in. Ik kan me voorstellen dat het superlastig is als het niet alleen om je eigen leven gaat maar om de opvoeding van een puberzoon, met gebruiksaanwijzing.
In onze situatie hadden de kinderen er nog niet zo veel last van (denken we). Uiteindelijk zag mijn vriend in dat hij aan het overleven was ipv leven. En dat hij juist door zijn krampachtige pogingen controle te houden de boel meer op scherp zette. Hij heeft cognitieve gedragstherapie gehad en mbv bewustwording en kleine oefeningen in loslaten geleerd, en vooral ervaren, hoe alles zo veel makkelijker wordt door angst onder ogen te zien en je niet door die angst laten leiden (lijden in zijn geval) en leven. We zijn nu jaren verder en hij is genezen, zonder medicijnen maar puur op inzicht, bewustwording en inzet om te oefenen.
Hopelijk heb je iets aan ons verhaal. Controle staat vaak voor angst en behoefte aan veiligheid. Ik zeg dus niet dat je vriend een angststoornis heeft, maar misschien kun je bespreken dat jullie samen een probleem hebben en of hij zijn angst onder ogen durft te zien met een psycholloog of coach.
Lastig
Lastig probleem inderdaad. Ik herken het wel wat. Mijn jongste zoon stelt ons op dit moment ook voor wat uitdagingen om het maar zo te zeggen. Je zou zeggen dat we genoeg ervaring hebben om daar mee om te gaan maar nee dus. Dat valt tegen, elk kind is weer anders en zo. Hij toont vaak grensoverschijdend gedrag en haalt af en toe echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ervaring leert me dat het uiteraard belangrijk is om grenzen te stellen en die strak te hanteren maar dat een beetje meeveren en wat humor bij hem een stuk beter werkt dan alleen die grenzen. Hij is vrij gevoelig maar ook heel koppig en met wat humor en een wat zachte aanpak krijg je meer gedaan heb ik het idee. Mijn man vindt mij te makkelijk, te toegevelijk en te lief. Hij wordt als reactie op zowel mij als zoon alleen maar nog strenger. Hij is vrij strak. Hij moet elk conflict winnen en nog belangrijker hij gaat elk conflict aan. Hij moet gewoon die controle hebben en dat zoon hem gehoorzaamt in alles. Dat werkt gewoon niet is mijn bescheiden mening. Hierdoor wordt de sfeer natuurlijk ook niet beter. Nog belangrijker is dat zoon hier op reageert door zichzelf nog verder te overschreeuwen, de grenzen nog meer te overschrijden en zich nog brutaler op te stellen. En uiteraard loopt de situatie dan volkomen uit de hand. Vooral dat laatste baart mij zorgen. Ik ben bang dat het een keer echt uit de hand gaat lopen. In elk geval komen we zo niet verder.
Overigens is man het helemaal niet met mee eens dus hierover constructief in gesprek gaan werkt maar beperkt. Hulp van buitenaf zoeken is niet eens een mogelijkheid. Hier zou hij nooit mee akkoord gaan.
Als jullie wel beiden bereid zijn om met een derde te praten zou je dat kunnen proberen. Ik heb het idee dat zoiets vaak constructief kan zijn mits je de juiste persoon treft en het goed klikt. Maar een neutrale persoon kan de dynamiek veranderen en dat lijkt me heel nuttig.
Aanpassen
Gedrag dat in een bepaalde situatie/levensfase, bij een bepaalde persoon goed werkt kan in een andere situatie verkeerd uitpakken.
Het leuke/moeilijke van het leven is toch dat het steeds verandert. Een puber is een heel andere persoon dan een kleuter. Als je je daar als ouder niet aan wilt/kunt aanpassen ga je het heel moeilijk krijgen.
Man autistisch?
Hoi
Weten jullie ook waar het controlefreak van je man zijn vandaan komt? Aangezien dingen als ADHD e.d. erfelijk zijn, is het wellicht mogelijk dat je man ook iets dergelijks heeft? Is daar al eens onderzoek naar gedaan?
Ik noem hem
voor de grap wel eens een structopaat; maar autistisch is hij allerminst. Hij is juist sociaal behoorlijk handig en weet zich altijd snel op zijn gemak met veel mensen. Veel humor heeft ie ook. Al neigt het soms naar cynisme...
Man / vrouw, dynamiek
Koentje, ik herken ook wat je schrijft hoor. Ik denk dat het deels een vrij 'standaard' spanning is, of dynamiek zelfs: vader is streng en rechtlijnig, moeder is meegaand en zachtaardig.. Het een bestaat bij de gratie van het ander, houdt elkaar in stand enz.
Als een kind dan ook extra veel vraagt van de ouders, en dus hun relatie, en dat kind groeit en verandert maar door.. Worden die verschillen man/vrouw EN karakter extra duidelijk.
Doen jullie nog wel eens iets met zijn 2en, een weekendje weg of gewoon een avond?
Ja het punt is
dat dit soort verschillen altijd uitvergroot worden zodra de problemen groter worden en je er dus meer tegenaan loopt en alles heftiger wordt.
Ik vind het zelf ook best moeilijk om er wat losser in te staan, getuige mijn draadje in puberteit'met een voorbeeld van zijn gedrag'. Ik ga in dat voorbeeld zelf heel erg het conflict aan.
Terwijl ik dat ook met nonchalance en humor op zou kunnen lossen. Op mijn werk, met gehandicapte jongens kan ik dat dan weer veel gemakkelijker.
Ja, we doen wel dingen met zijn tweetjes. Gelukkig hebben we momenteel nog PGB waardoor hij een weekend in de maand logeert. Maar we doen momenteel tijdens die weekenden ook te veel minder leuke dingen. Daar moeten we ook op letten denk ik. Ontspanning is wat we heel erg nodig hebben.
Ja het punt is
dat dit soort verschillen altijd uitvergroot worden zodra de problemen groter worden en je er dus meer tegenaan loopt en alles heftiger wordt.
Ik vind het zelf ook best moeilijk om er wat losser in te staan, getuige mijn draadje in puberteit'met een voorbeeld van zijn gedrag'. Ik ga in dat voorbeeld zelf heel erg het conflict aan.
Terwijl ik dat ook met nonchalance en humor op zou kunnen lossen. Op mijn werk, met gehandicapte jongens kan ik dat dan weer veel gemakkelijker.
Ja, we doen wel dingen met zijn tweetjes. Gelukkig hebben we momenteel nog PGB waardoor hij een weekend in de maand logeert. Maar we doen momenteel tijdens die weekenden ook te veel minder leuke dingen. Daar moeten we ook op letten denk ik. Ontspanning is wat we heel erg nodig hebben.
'het helpt niet'
Hier ook wel vergelijkbaar gedoe. Mijn man is niet heel strak, geen controlefreak. Maar wel erg impulsief. En als zoon dan een conflict heeft met zus, dan gaat vaders er nog eens overheen schreeuwen. Ik zeg dan altijd maar: 'Dit helpt niet, wat je doet.' Daar heeft hij wel wat aan.
Is jouw man bereid om zich te verdiepen in literatuur over de opvoeding van 'Ons-Soort-Kinderen' (mijn man lukt het niet om zo'n boek te lezen, ik vat ze altijd maar samen voor hem)? Misschien kan dat wel helpen?
Soms helpt het ook als ik de onderliggende boodschap van wat zoon zegt, vertaal aan man. 'Hij schreeuwt nu tegen zijn zus, maar eigenlijk wil hij zeggen dat hij het erg vervelend vindt als ze aan zijn spullen zit, en dat hij dat al een paar keer heeft gezegd en dat zij het dan toch steeds weer doet.' Mijn man pikt die onderliggende boodschap niet op, die reageert in zijn impulsiviteit primair.
Haantjes
Ik herken dit ook en zie hier ook vader en zoon regelmatig als 2 haantjes tegen over elkaar staan. Met het nodige geschreeuw erbij, je schaamt je dood voor de buren. Ik vraag regelmatig of het allemaal wat zachter kan en beide dimmen dan wat in. Ik hoop dat ook dit maar weer een fase is, eigenlijk zijn ze vast dol op elkaar. Aan mij heb je niet veel qua tips. Ik schipper en sus wat tussen beide heren en neem af en toe een time out. Dan stuur ik ze samen een dag op pad voor "mannendingen".
Mannen zijn af en toe net holbewoners, stiekem vinden ze het vast jammer dat de knuppel niet meer mag. Ze hadden al aangekondigd in een grijs verleden dat zoon in de pubertijd wel eens een "zeer lastig geval" kon worden. Fijn, ze hebben gelijk. Hoe lang duurt deze periode met testosteron invloeden precies? Zoon lijkt ook wel extra zijn vader op te zoeken voor de provocatiemomenten, hij weet feilloos dat die op de kast gaat zitten. Ik ben kampioen negeren, meer de geestelijke mishandeling dus.
Holbewoner
"Mannen zijn af en toe net holbewoners, stiekem vinden ze het vast jammer dat de knuppel niet meer mag."
Als ik zoiets generaliserends over vrouwen durf te beweren valt het halve forum (+moderator) over me heen. Dus ik voel me wel verplicht hier even over te piepen. 
Bij een jaar of 18, 19 is de spanning meestal zodanig opgelopen dat de zoon het huis verlaat. (goh, het lijkt wel of de natuur het zo bedoeld heeft). Maar het duurt nog tot ca. 26 totdat de prefrontale kwab volgroeid is en een man een beetje volwassen begint te worden.
Als zoiets ueberhaupt mogelijk is, natuurlijk: een volwassen man...
Dat geeft weer hoop hombre!
Nog maar een jaar of 12 totdat de kwabjes hier volgroeid zijn! Met een jaar of 18 de deur uit zie ik nog niet gebeuren hier. Op de èèn of andere manier vindt hij de wat primitieve aanpak van zijn vader in combinatie met mijn psychologische geneuzel wel prettig, geloof ik....
Deels herkenning
Zoonlief heeft nog niet echt last van z'n testosteron, dus nog niet echt haantjesgedrag, maar hij "pikt" niet meer alles, geeft vaker weerwoord, en ik merk wel dat a. vader hem niet altijd, of niet goed genoeg, of net niet begrijpt, en b. door het weerwoord geïrriteerd raakt. En dan ben ik weer nodig om de wederzijdse boodschappen te vertalen. Ik schipper en sus dus ook. Daarnaast gedraagt mijn man zich ook niet altijd even consequent, dus ik kan me voorstellen dat de kids dat dan niet eerlijk vinden. Daar verschillen we nog wel eens van mening over. Hij vindt dat hij op elk moment de regels mag veranderen omdat hij de ouder is, ik vind dat een autoritaire opstelling en vind dat je dat dan eerst moet uitleggen en bespreken. Ik ben meer van het overleg, hij is meer van "omdat ik het zeg". Gelukkig staat hij wel redelijk open voor mijn ideeeën en uitleg, maar ik word er wel eens moe van.
Ze gaan gelukkig nog graag samen op pad voor mannendingen: ze doen dezelfde sporten, gelukkig. Ik reken erop dat dat hun band stevig houdt, ook al ben ik er niet altijd om zaken in goeie banen te leiden en zal het nog best moeilijk worden als zoon echt gaat puberen.
Hombre
Ik vind het niet erg als je wat generaliserends zegt hoor. Uitzonderingen bevestigen de regel en wie de schoen past trekke hem aan.
Moet wel een beetje lachen om je "volwassen man". Ik herken 'm wel, maar zijn we allemaal niet op ons eigen moment lekker onvolwassen, ook vrouwen ? Alleen de onderwerpen en momenten lopen niet synchroon...
Dus er is zowiezo strijd tussen puberjongens en hun vaders ? Zijn we gedoemd, is dan onvermijdelijk? Dan kan ik me vast voorbereiden. Ik haat strijd.
Holbewoner ii
"Ik vind het niet erg als je wat generaliserends zegt hoor. Uitzonderingen bevestigen de regel en wie de schoen past trekke hem aan. "
Mijn reactie was niet geheel serieus. Lekker lui generaliseren kan soms best leuk zijn.
"Moet wel een beetje lachen om je "volwassen man". Ik herken 'm wel, maar zijn we allemaal niet op ons eigen moment lekker onvolwassen, ook vrouwen ? Alleen de onderwerpen en momenten lopen niet synchroon... "
Inderdaad, altijd volwassen zijn is maar saai. Maar soms is het toch nodig.
"Dus er is zowiezo strijd tussen puberjongens en hun vaders ? Zijn we gedoemd, is dan onvermijdelijk? Dan kan ik me vast voorbereiden. Ik haat strijd."
Het is wel een beetje onderdeel van het noodzakelijke losmaakproces denk ik. Maar alle mensen zijn weer anders en je hebt ook vast heel harmonische ouder/puber/adolescent relaties. Sommigen blijven hun hele leven bij hun ouders wonen, maar of je dat als ouder moet willen...
Strijd is een onderdeel van het leven, dus misschien moet je leren het minder serieus te nemen.
