Scheiden?

Gewenst?

Het kindje was niet gepland maar wel gewenst. Misschien was het kind achteraf gezien door de vader toch wat minder gewenst dan jullie hadden gehoopt en valt de werkelijkheid hem zwaarder?

skik

Het kan best dat het van zijn kant zwaarder valt wat hij niet toe durft te geven. Hij heeft ook veel contact met een andere vrouw, dus zit ook sterk te denken of daar iets tussen speelt.

Ja nu eerst rust en veiligheid

voor jou en je kindje. Zo met Tessa eens. Focus je niet op hem maar op kind en jezelf. Vraag jullie beider ouders mee te denken en te helpen in deze situatie: rust en veiligheid voor jou en je zoontje, en misschien kunnen zijn ouders hem helpen met begeleiding regelen of zo.

sterkte

Rechtbank

Voorlopige voorzieningen worden nog behandeld:

Ook in voorlopige voorzieningen over een tijdelijk huisverbod wordt telefonisch gehoord.
https://www.rechtspraak.nl/Paginas/urgente-zaken.aspx

Zoiets begrijp ik dus helemaal niet

'Het is totaal niet interessant wat met je vriend aan de hand is. Laat dat lekker bij hem, het is niet jouw probleem.'
En dan heb je een relatie? Natuurlijk is het wel belangrijk. Het maakt veel uit voor het vervolg.
Ik blijf even hangen op de plotselinge gedragsverandering, die niet herkend wordt, ook niet door de ouders. En het wispelturige: wel nog houden van, geen relatie willen, grote ruzie zoeken. Daar kan van alles onder zitten.
Het kan zijn dat er een ernstig psychiatrisch ziektebeeld onder zit. 'Laat dat lekker bij hem...'?
Het kan zijn dat de komst van de onverwachte baby hem erg afschrikt. Dan heb je nieuwe vragen: je kunt iemand niet dwingen om ouder te zijn. Ook moeders niet trouwens. Wil je zelf wel moeder zijn, maar hij geen vader, dan is de relatie onhoudbaar. Tegelijkertijd geeft hij wel signalen af dat hij betrokken is bij het kind. Dat is dan complex. Dan zou je toch eigenlijk willen dat er wel een hulpverleningstraject wordt ingezet, waarin een nieuwe situatie vorm kan krijgen en waarin het er vooral om gaat helder te krijgen hoe hij nu staat tegenover het kind.
Stel dat er een ander is. Die ander komt niet uit de lucht vallen. Het is eigenlijk ontvluchten van de relatieproblemen. Maar goed, je kunt dat wel zeggen, maar iemand kan toch op die manier de relatie ontvluchten en dat houd je niet tegen. Dan komt er een scheiding.
Stel dat er financiële problemen zijn en dat hij niet in staat is om zijn zorgen daarover te uiten; het kan zijn dat hij dat voelt als falen als man, ten opzichte van vrouw en kind die afhankelijk zijn van hem. Dat is heel moeilijk bespreekbaar. Ik kan me een situatie herinneren uit een crisis in de jaren 80, waarbij iemand zelfmoord had gepleegd, toen bleek dat die persoon al ene jaar werkloos was, maar hij ging elke dag op dezelfde tijd met zijn broodhammentrommeltje op de fiets naar 'zijn werk'. Schaamte Gevoel van falen. Het bestaat en het is ernstig.
Laat het allemaal bij hem? En zelf in het coconnetje van moeder-en-kind kruipen? Kom op. Er is werk aan de winkel. Er moet nog veel opgehelderd worden en er moeten daarna nog veel beslissingen genomen worden. Die beslissingen hebben ook gevolgen voor het kind. Maar je moet ze wel als volwassene nemen, als iemand die weet wat hij/zij doet. Die zicht heeft op de situatie, die zicht heeft op de gevolgen.
Dat vraagt tijd, inzet, nadenken, heroverwegen, geduld.
Dat de relatie nu moeilijk is kun je niet zomaar oplossen met: weet je wat, doe maar net of die relatie niet belangrijk is, jij hebt je kind.

Tsjor

Nog een mogelijkheid

Misschien betwijfelt de partner of hij wel de vader is en valt zijn gedrag daaruit te verklaren.

Rode krullenbol

Nee Tsjor

Het gaat in de eerste plaats om veiligheid voor moeder en kind, Het gaat hier om iemand die agressief is. Verbaal en fysiek.
Eerst moeder en kindje veilig, daarna de ouders van de jonge man vragen hem te helpen.
natuurlijk kunnen er allerlei redenen zijn waarom hij 'snapt'. In de eerste plaats maakt het dat nog niet okay om zo met de moeder van je jonge kind om te gaan. En in de tweede plaats lijkt hij helemaal niet door haar geholpen te willen worden. Alles wat ze zegt of doet lijkt eerder olie op het vuur.

Ik blijf op het standpunt: zij naar haar ouders voor de veiligheid, zijn ouders vragen hem te helpen

Het kindje is zeker weten van hem en dat weet hij ook. Het zijn twee druppels water. Hij ziet dat zelf ook en iedereen om ons heen ook. Ik ben nu bij mijn moeder met ons zoontje, inderdaad voor onze veiligheid. Zijn ouders staan op een of andere manier niet zo zeer aan mijn kant omdat ik ons zoontje heb mee genomen. Wat voor zijn veiligheid is maar dat zien ze niet. Hij wil ook inderdaad niet geholpen worden en alles wat ik doe of zeg is fout. Hij wil uit elkaar en mij zo snel mogelijk uit huis hebben. Als het niet gaat zoals hij wil en ik blijf daar bijvoorbeeld wordt hij boos, agressief en loopt hij alleen maar te schreeuwen en te schelden. Ik sta op dit moment compleet machteloos.

Meijerhof

'Zijn ouders staan op een of andere manier niet zo zeer aan mijn kant omdat ik ons zoontje heb mee genomen. '

Dat is simpel op te lossen door regelmatig met je zoontje bij ze op bezoek te gaan. Betrek ze bij hun kleinzoon, doe leuke dingen (zonder over je man te kkagen).

Hmmmm

Ik deel wel een eerdere post van Tsjor dat de reacties nu wel erg wegdrijven van het zoeken naar een relationele oplossing. Het is nu wel heel erg ‘hij heeft zich gediskwalificeerd en ga dus je eigen weg met je (=ook zijn!) kind’. Maar een relatie is toch meer dan opgeven als het even tegen zit?

En ik heb goed gelezen dat partner van Meijerhof nu niets wil en zich beroerd gedraagt. Maar dan nog kan toch de inzet nu zijn dat hij zich beter gaat voelen en dat ze dan aan hun relatie en hun gezamenlijke ouderschap kunnen werken? In plaats van nu maar voor te sorteren op uit elkaar gaan.

Ik ben het ermee eens dat Meijerhof moet zorgen voor een veilige omgeving voor hun kind en haarzelf. Of dat nu is in hun gezamenlijke huis of op een andere plek. Maar ik zou daarbij belangrijk vinden dat de boodschap blijft dat de inzet is dat dit voor tijdelijk is en dat alles er wat haar betreft op gericht is op herstel wat er tussen hen is.

Tsjor

Zoiets begrijp ik dus helemaal niet

'Het is totaal niet interessant wat met je vriend aan de hand is. Laat dat lekker bij hem, het is niet jouw probleem.'
En dan heb je een relatie? Natuurlijk is het wel belangrijk. Het maakt veel uit voor het vervolg.

Ik waardeer je inzichten in het algemeen, heb er zelf ook veel aan gehad als ik over mijn issues schreef maar nu ben ik het echt niet met je eens.
Voor mij is een relatie, zeker als er kinderen zijn, iets ontzettend belangrijks maar de veiligheid en het welzijn van iedereen moet ten alle tijde voorop staan. TS heeft op dit moment één verantwoordelijkheid en dat is haar kind. De vader is een volwassen man die duidelijk met zaken worstelt maar zij is niet zijn therapeut en gezien de weerstand kan zij hem nu ook niet bereiken, laat staan helpen. Dan moet je schuilen en wachten tot de storm voorbij is aka haar vriend tot bezinning is gekomen. Wat mogelijk nooit gebeurt. Dat heeft tijd nodig en tot dan moet zij haar verantwoordelijkheid nemen, juist omdat hij dat nu niet doet.
Hopelijk komt er ooit een periode van rust waarin aan de verstandhouding gewerkt kan worden. Dan is het aan TS om een stap vooruit te zetten en de vader alle ruimte te geven om (weer) een goede band met zijn kind op te bouwen. Maar nu moet de veiligheid van het kind en van TS prevaleren.
Voor TS, de tip van Sydney voor de verstandhouding met de schoonouders vind ik een goede. Investeer daar in. Je hebt hen nog hard nodig. Als opa en oma en als bemiddelaar tussen je vriend en jou.
Verder, dit is een extreem verwarrende tijd. Zoek een buitenstaander of iemand die jullie beiden kent maar verder weg staat om mee te praten. Direct betrokkenen geven meestal nogal sturend advies wat niet altijd even goed helpt. Met iemand buiten je familie- of vriendenkring praten is vaak heel verhelderend. In deze tijd is een irl gesprek best lastig maar het zou moeten kunnen. Weet je zo niemand bel dan met je huisarts, die kan je adviseren.
Je zult in de komende tijd beslissingen moeten nemen. Ga je proberen het huis te krijgen, hoe ga je verder met de relatie, hoe ga je het financieel regelen, hoe moet de omgang geregeld worden. Dat kan iemand aardig overweldigen zeker omdat je nu met allerlei emoties worstelt.. Zoek hulp daarbij. Ik heb destijds ontzettend veel praktische hulp en steun gekregen van een maatschappelijk werkster. Dat was zo waardevol.