Scheiden of blijven
Smoorverliefd startte we 15 jaar geleden onze relatie, ik noem hem voor het gemak in dit verhaal 'E'
19 jaar waren we, en samen klaar voor de wereld. Ik kon mezelf zijn bij hem, en heb ik die tijd veel over mijn (soms wat vervelende) verleden verteld. Ik vertrouwde hem. Een jaar later verhuisde we naar de andere kant van het land om daar te gaan werken, samen in hetzelfde bedrijf.
Een flinke stap voor 2 thuis wonende "jongvolwassenen" maar samen waren we sterk.
Althans... dat dachten we. Het begon te rommel tussen ons en hij ging toen al, niet altijd met respect met me om. De details zijn vaag in mijn herinnering, maar de grootste fout die ik daar heb gemaakt zal ik nooit vergeten. Ik heb kort een affaire gehad met een andere jongen (onze gezamenlijke collega!) Toen dat uitkwam zijn we alle 3 door een hel gegaan.
Ik besef me maar al te goed hoeveel verdriet ik 'E' heb aangedaan en we zaten letterlijk in een rollercoaster van emoties. 'E' heeft vervolgens het leven van 'Collega' op een hele wrede manier kapot gemaakt. Ruiten ingooien, banden leksteken, doodsbedreigingen...
Het was een hele nare periode, vol schaamte, vol vernedering, vol verdriet en vol onzekerheid.
Toch krabbelde we er weer bovenop samen, Er over praten deden we niet veel, het ging als het ware de doofpot in en ik denk dat schaamte hierin de grootste hoofdrol speelt.
Toen we weer terug verhuisde naar onze "thuisbasis" startte we in 2014 ons eigen Restaurant, trouwde we in 2017 en kregen we, na een heftig IVF traject onze eerste dochter in 2018. Onze andere twee dochters volgde in 2020 en 2021.
Onze rolverdeling in het restaurant is momenteel (logisch gezien) veranderd, ik ben veel meer thuis om voor de kinderen te zorgen, en hij staat redelijk onbemand de zaak draaiende te houden. "Tropenjaren" noemen ze het, en ja, dat kan ik beamen!
Ik kan me prima staande houden in het ouderschap, ik ben bijna full-time voor ze beschikbaar en ben daarnaast beschikbaar in het restaurant en neem de boekhouding voor mijn rekening.
Zo mooi als dat het klinkt, is dit plaatje toch alles behalve dan perfect.
De hobbels blijven komen, of beter gezegd, ze zijn nooit weg geweest.
Door de jaren heen heb ik me flink laten vernederen door 'E'
Emotionele mishandeling, kleineren, zelfschaamte in mijn schoenen schuiven, Mij openbaar in het bijzijn van personeel betitelen als hoer, slet etc. etc. zelfs lichamelijke mishandeling is ter sprake geweest. (Niet alleen vanuit zijn kant)
"Ik zal de kinderen later wel vertellen hoe hun moeder is geweest"
Vooral met alcohol in het spel komen er de meest onnozele uitspraken uit zijn mond en lijkt het alsof er een bom ontploft in zijn hoofd.
Door alles wat er is gebeurd in ons verleden, maar nu nog steeds speelt, is de stabiele basis van een gezin wat mij betreft weg. Alles wat we hebben, buiten de liefde voor onze kinderen, voelt veelal als één grote schijn. Hij walgt van mij, ik walg nog meer van hem.
In goede tijden kunnen we nog best met elkaar lachen, en hebben we heus nog raakvlakken, maar de vertrouwde basis... dat voelt kapot en beschadigd. En ik kan er steeds moeilijker mee omgaan. Ik heb zeker spijt van mijn daden in het verleden, maar ik heb ook spijt dat ik mezelf in het begin van onze relatie zoveel heb opengesteld. Iets waar hij tot op de dag van vandaag misbruik van maakt.
Professionele hulp in de zin van relatietherapie zou ons weer dichter bij elkaar kunnen brengen, ik heb behoefte aan 'gehoord te worden' maar ik weet nu al dat hij dat nooit gaat accepteren. Ik heb al vaker geprobeerd er samen over te praten, maar het draait altijd weer uit op vernederingen en verwijten naar mijn kant. Nooit een sorry of enig zelfreflex. We komen er met z'n tweeën niet aan uit, tenzij ik er maar mee leer leven...Dat baad me ontzettend veel zorgen voor mijzelf als persoon, voor onze toekomst en het welzijn van de kinderen.
Voor degene die halverwege nog niet zijn afgehaakt, bedankt voor het lezen!
Ik ben blij dat ik het van me af heb kunnen schrijven want ik voel me hierin ontzettend eenzaam.
Meander schreef op 31-03-2023 om 11:48:
En toch Lotje: ikzelf heb het, in een soortgelijke situatie, helpend gevonden om te zeggen: 'ik heb me laten vernederen.'
Juist dat maakte dat ik wist: ik, en alleen ik, kan dit veranderen, zorgen dat ik me dat niet meer laat vernederen. Ik heb het laten gebeuren. En dat ga ik veranderen: dit laat ik niet meer gebeuren.
Ja dat is ook weer waar. als Lotje het zegt om haar kracht te pakken is het natuurlijk fantastisch; zoals het ook voor jou werkte. Ik reageerde er op omdat ik dacht dat ze zichzelf de schuld gaf. Een soort self victim blaming.
En hoe ging dat bij jou Meander: veranderde de partner doordat jij veranderde?
Nee, die partner ging niet veranderen, ik kon dat niet voor elkaar krijgen in elk geval.
Ik ben weggegaan. En wist vanaf dat moment voor de rest van mijn leven waar mijn grenzen liggen. En dat niemand daar nog ooit over heen gaat.
Lotje: ik hoorde net een mooi praatje van een vrouw: ze zei: ik heb mijn partner gezegd wat ik niet fijn vond in de relatie en wat ik nodig had om door te kunnen. Ik heb toen een ultimatum van zes maanden gesteld waarin ik een vorm van verandering verwachtte. In die zes maanden herinnerde ik hem er niet aan. Want als hij dingen zou doen omdat ik het steeds vraag is het een vorm van manipulatie. Nee ik zorgde goed voor mijzelf, ging bewegen en beter eten. Toen ik na zes maanden zag dat er niets was veranderd heb ik de relatie verbroken.
Hier is het filmpje; https://www.instagram.com/reel/CqVugGjjACd/?img_index=1
Bedankt voor jullie inbreng allen, het doet me al goed om hier in ieder geval te zijn en jullie reacties te lezen. Ik voel me gesteund en gehoord! Ik heb vandaag met een (andere) vriendin wat luchtig gepraat over dit onderwerp, we konden niet te veel in detail gaan in het bijzijn van onze spelende kinderen. En voor nu voelde dat ook even oké.. niet alles direct op tafel, maar wel even uit mijn comfort zone en het masker afgedaan van "alles gaat prima"
ik heb voor mezelf in ieder geval al besloten na het weekend wél een poging te doen om met hem mijn verwachtingen en gevoelens te bespreken. Dit keer laat ik het niet overwaaien, maar met de vuist op tafel. Punt 2, ik ga een afspraak maken bij de huisarts om mijn gesprek met de POH te hervatten. En hierbij nodig ik hem van harte uit om zich bij die gesprekken aan te sluiten. Voor nu even de keus aan hem wat hij ermee gaat doen. Dus het kan twee kanten op gaan...
Als ik dit verhaal lees vraag ik mij alleen af, waar is jouw eigenwaarde en zelfrespect? Waarom heb jij je jarenlang zo laten vernederen en zelfs mishandelen? En hoe denk je hiermee een voorbeeld te zijn voor je dochters? Want die merken dit echt wel. Wellicht komt dit voort uit jouw verleden en is het een soort patroon dat voor jou bekend is. Maar jij hebt het al veel te ver laten komen. Ga aan jezelf en jeeigen leven werken met professionele hulp.
En laat hem los! Echt ophouden hem zaken aan te geven om te kijken of hij wil of gaat veranderen. Dat is aan hem en zou jou verder niet meer uit moeten maken. Richt je aandacht op jezelf en jouw leven met je kinderen en kies voor jezelf.
Als er sprake is (of is geweest) van zaken als mishandeling, bedreiging, geestelijk geweld en vernieling etc is relatietherapie echt zinloos.
Lotje1818 schreef op 31-03-2023 om 21:42:
Bedankt voor jullie inbreng allen, het doet me al goed om hier in ieder geval te zijn en jullie reacties te lezen. Ik voel me gesteund en gehoord! Ik heb vandaag met een (andere) vriendin wat luchtig gepraat over dit onderwerp, we konden niet te veel in detail gaan in het bijzijn van onze spelende kinderen. En voor nu voelde dat ook even oké.. niet alles direct op tafel, maar wel even uit mijn comfort zone en het masker afgedaan van "alles gaat prima"
ik heb voor mezelf in ieder geval al besloten na het weekend wél een poging te doen om met hem mijn verwachtingen en gevoelens te bespreken. Dit keer laat ik het niet overwaaien, maar met de vuist op tafel. Punt 2, ik ga een afspraak maken bij de huisarts om mijn gesprek met de POH te hervatten. En hierbij nodig ik hem van harte uit om zich bij die gesprekken aan te sluiten. Voor nu even de keus aan hem wat hij ermee gaat doen. Dus het kan twee kanten op gaan...
Ha Lotje, goed dat je hier gepost hebt en dat je besloten hebt naar de huisarts te gaan.
Mijn advies zou zijn echt eerst met jezelf aan de slag te gaan. In elk geval niet alleen relatietherapie te doen.
Het is in een relatie als die van jou van groot belang dat jij weer terug komt bij jezelf, weer zelfvertrouwen krijgt. En dat moet uit jezelf komen en niet van een relatietherapeut.
Eerst moet jij jezelf weer waardevol vinden en het niet meer willen dat hij over je heen loopt, jou belachelijk maakt, jou vernedert. Pas als je dat echt goed voelt kan je dat ook duidelijk aangeven aan hem. Of heb je hem nooit eerder gezegd dat je zijn gedrag niet fijn vond? Maar toen veranderde hij ook niet blijvend zijn gedrag.
Het is heftig om te scheiden, maar in jouw situatie klinkt dat als de enige goede optie als hij niet verandert. Gun het jezelf en je kinderen om in rust n respect te leven. Maar om die stap te zetten en met 3 kleine kinderen bij hem weg te gaan, denk ik dat jij zelfvertrouwen nodig hebt.
Dus als je hem een ultimatum wilt stellen, maar je bent (bij gebrek aan zelfvertrouwen) nog niet bereid bij hem weg te gaan, dan is zo'n ultimatum waardeloos. En als de termijn verstrijkt en je zet de scheiding niet door dan weet hij ook weer dat je wel wat zegt, maar er toch geen uitvoering aan geeft.
Dus mijn advies: begin met jezelf. Veel sterkte, het is een ingewikkelde situatie, niet zo simpel als Ruud denkt 
. Anders had je het nl. al opgelost.
Lotje1818 schreef op 31-03-2023 om 21:42:
Bedankt voor jullie inbreng allen, het doet me al goed om hier in ieder geval te zijn en jullie reacties te lezen. Ik voel me gesteund en gehoord! Ik heb vandaag met een (andere) vriendin wat luchtig gepraat over dit onderwerp, we konden niet te veel in detail gaan in het bijzijn van onze spelende kinderen. En voor nu voelde dat ook even oké.. niet alles direct op tafel, maar wel even uit mijn comfort zone en het masker afgedaan van "alles gaat prima"
ik heb voor mezelf in ieder geval al besloten na het weekend wél een poging te doen om met hem mijn verwachtingen en gevoelens te bespreken. Dit keer laat ik het niet overwaaien, maar met de vuist op tafel. Punt 2, ik ga een afspraak maken bij de huisarts om mijn gesprek met de POH te hervatten. En hierbij nodig ik hem van harte uit om zich bij die gesprekken aan te sluiten. Voor nu even de keus aan hem wat hij ermee gaat doen. Dus het kan twee kanten op gaan...
En Lotje, wat heeft het gesprek je gebracht?
