Scheiden of blijven???

Reactie op belladonna

Die nieuwe vlam heeft het proces wat meer in vuur gezet als ik het zo goed omschrijf. Ik was voordat ik deze gevoelens kreeg alweer begonnen met het aankaarten van het niet gelukkig voelen, het missen van gevoelens.

Wat ik zelf wil, het gevoel dat ik wil scheiden overheerst. Maar het voelt als toch als falen ofzo.
Om het uit te spreken vind ik doodeng, ben bang voor zijn reactie. Hij heeft aleens wat laten sneuvelen omdat hij boos werd, gat in de deur, stoel....
Daar zie ik enorm tegenop. Enkele weken geleden vroeg ik hem naar zijn gevoel, hoe hij erover denkt, dat soort dingen. Toen zei hij heel erg boos nou anders donder je gelijk maar op.
Weet gewoon niet hoe ik dit aan moet pakken, dat weerhoudt me er het meest van.

Reactie op Jessie

Ja, het hoge woord eruit gooien is eng als hij zulke dingen heeft gedaan. Ook weer herkenbaar want ook mijn man is geen prater maar dronk op een avond eens twee flessen wijn leeg en is toen rare dingen gaan doen die ik wegens eventuele herkenbaarheid hiet niet ga neerzetten. Ik schrok me een hoedje toen ik erachter kwam want ik was toen niet thuis. De kinderen echter wel. Zij hebben er best een tik van gehad. Maar ondanks dat wordt altijd alle schuld van alles wat er hier gebeurt en misgaat, op mij geschoven. Zij vormen met drie een front tegen mij. Ik voel me eenzaam en onveilig in mijn eigen huis. Onveilig niet letterlijk fysiek maar psychisch. Er hangt een onbestemde nare sfeer zodra mijn man thuis is. Heel erg lang trek ik dit niet meer vrees ik. Ik moet vaak huilen in mijn eentje en voel me echt ongelukkig. Alleen in de uren met mijn andere vriend ben ik happy en hij snapt dat ik niet 1,2,3 weg kan.

Wat pb sturen betreft, ik kan hier mijn mailadres neerzetten en later weer verwijderen misschien?

Respectloos

Jeetje, het lijkt er op dat je man wel erg respectloos met jou en je gevoelens omgaat. Is dat altijd al zo geweest in jullie relatie, van het begin af aan? En heb je het wel opgemerkt, maar misschien weggewuifd en gedacht "Dat veranderd vast nog wel, hij draait nog wel bij..."
Door zijn veeleisendheid kan ik het me ook goed voorstellen dat het voor jou voelt als falen. En dat je het eng vindt om het uit te spreken wat jij wilom hoe hij kan reageren, zo agressief, zo minachtend. Hij heeft jou compleet in zijn macht op deze manier en buit dat ook uit als jij je ongenoegen uitspreekt...
Dit voelt helemaal niet goed...dat geldt ook voor de situatie van Hannah8822...phoe, ik krijg hier echt buikpijn van...

Weet niet wat ik moet doen

Denk dat dit altijd al wel zo geweest is,maar ik te onzeker en naïef was. Durfde nooit voor mezelf op tekomen (dat breekt me nu ook op), altijd erg onzeker.

Weet niet wat ik moet doen. Onbewust misschien wel,maar weet niet hoe.
Vanavond na de koffie komt mij man naast me zitten in bank en legt heel kort zijn hand op mijn been. Ik werd er misselijk van en ben dat nog steeds. Hij heeft me al tijden niet aangeraakt. Ik weet niet wat ik moet.
We hebben gezegd afgelopen maandag we kijken het een maand aan maar ik weet niet hoe ik dat moet doen.

Heeft iemand tips of advies hoe ik verder moet.

Bang

Ik lees eigenlijk heel veel angst in je post. Weet je man dat je bang van hem bent? Volgens mij loop jij wel zo gruwelijk op je tenen, en ben je wel zo gestresst dat je blokkeert in waar het eigenlijk echt om draait.

Gevoelens van angst voorkomen dat je liefde voelt. Volgens mij word het tijd dat je dit duidelijk aan gaat geven aan hem. Desnoods met iemand erbij ( therapeut of)

Laatst posten belladonna " leugens doden de liefde" waar ik het ontzettend mee eens ben. Maar " angst dood ook de liefde".

Misschien zit hier je angel wel. Waardoor je zelfliefde ook langzaam verdwijnt.
Want die leuke, fijne uitvlucht man lijkt nu heel fijn, spannend en mooi maar ik zou eerst eens voor jezelf alles op een rijtje gaan zetten voor je in deze dromenvlucht stapt...

Misschien

'Vanavond na de koffie komt mij man naast me zitten in bank en legt heel kort zijn hand op mijn been. Ik werd er misselijk van en ben dat nog steeds. Hij heeft me al tijden niet aangeraakt. Ik weet niet wat ik moet.
We hebben gezegd afgelopen maandag we kijken het een maand aan maar ik weet niet hoe ik dat moet doen.'

Misschien ben je niet zozeer bang voor hém, maar voor de kans dat je je verplicht voelt om in dit huwelijk te blijven. Want nu hij toenadering zoekt (waar je om gevraagd had), haak je af. Dan is het waarschijnlijk zo dat je de beslissing al lang genomen hebt.

Als dat zo is, kun je twee dingen doen. Je man eerlijk vertellen dat die maand 'm niet gaat worden, dat je eigenlijk al besloten hebt om weg te gaan. Dan kun je de rest van de maand gebruiken om dingen in gang te zetten. Want je zult veel moeten regelen bij een svheiding. Of de maand uitzingen en daarna excuses zoeken om toch een einde te maken aan je huwelijk. Het eerste is eerlijker.

Psych

Ik zou een psycholoog in de arm nemen als je zo in de knoop zit. Herkenbaar hoor. Lang verhaal en niet helemaal vergelijkbaar maar ik zat ook in de knoop in mijn relatie. Ben in therapie gegaan. Dat heeft mij persoonlijk erg geholpen. Uiteindelijk heeft relatie het ook gered maar dat stond er los van. Duik ook liever niet meteen in een nieuwe relatie. Er is iets met jezelf niet in balans. Zorg dat je dat krijgt en kijk dan verder en neem dan besluiten. Je neemt altijd jezelf mee ook in een volgende relatie. Waarom zou je daarin ineens wel heel zelfverzekerd zijn?
Sterkte! Doe het omdat je het waard bent!

Hulp

As maandag heb ik al een gesprek gepland staan.
Hoop dat die me opweg kan helpen.
Voel aan mijn lijf en emoties dat het de verkeerde kant opgaat. Emoties zitten erg hoog. Heb slecht geslapen vannacht.

Vraag de hele tijd zal ik nu de knoop doorhakken en voor mezelf kiezen. Maar hoe ga ik hem dat zeggen? Heel eerlijk ik durf het niet te zeggen.

Jeetje

Als ik zo je beschrijving van je man lees lijkt me dat überhaupt geen man om een relatie mee te hebben, laat staan de zoveelste eenzijdige poging te ondernemen om maar door te blijven sudderen in een ongelukkige relatie. Ik zou er dan ook geen nieuwe pogingen meer tegenaan gooien, maar de zaken op een rij gaan zetten wat je moet gaan doen om uit elkaar te gaan. Dus hoe ga je het financieel regelen, waar ga je wonen, etc . Los van de nieuwe man, die maakt de beslissing misschien makkelijker, maar ga eerst goed voor jezelf zorgen.

Opening ligt er al

'Vraag de hele tijd zal ik nu de knoop doorhakken en voor mezelf kiezen. Maar hoe ga ik hem dat zeggen? Heel eerlijk ik durf het niet te zeggen.'
Maar de opening ligt er toch al: 'Maar hij heeft al eens gezegd dat als ik wil gaan ik dat nu moet doen en niet pas als ze de deur uit zijn. Tja.'
Dan rest voor jou de vraag: wat wil je, nu of als de kinderen het huis uit zijn?

Tsjor

Dochter

'Het wordt tijd dat ik voor mezelf (en dochter) kies.' Waarom haal je nu je dochter erbij? Snap ik niet. Heb je dat nodig als argument? Is dat eerlijk? Is het voor haar beter?

Tsjor

Dochter

Daar bedoel ik mee dat ze een moeder krijgt die voor haar zelf kiest. Voor zichzelf opkomt, als voorbeeld. Dat was wat ik bedoelde.

Ik wil niet wachten tot ze deur uit is. Wil de stap nu nemen.
Weet alleen nog niet hoe ik het aan moet pakken.
Durf het niet te zeggen, bang voor zijn reactie. Dat hij zo boos gaat worden. Ik weet het het is laf en zwak en moet het zeggen.

1 maand

Jij bent vorige week akkoord gegaan met zijn voorstel hem een maand de tijd te geven. Waarom dit niet afwachten? Moeten jullie niet regelmatig praten of leven jullie deze maand langs elkaar heen?

Je dochter kiest jouw partij want een zwijgzame vader, die worstelt met zijn gevoelens, is voor haar ook niet leuk. Ik koos vroeger ook partij voor mijn moeder (hoewel ze dus niet gingen scheiden). Gaat je dochter bij jou en je nieuwe vriend wonen?

Maand

Ja die maand. Heb er deze week veel over nagedacht en heb het eigenlijk laten gebeuren. Net als dat ik dichtklap als hij mij de schuld in de schoenen schuift.
Merk dat er zelf weinig energie insteek. Niet eerlijk weet ik ook. Voel zelf steeds meer afstand. En eigenlijk hoop ik dat hij er straks net zoals mij overdenkt. En dus in een soort van goed overleg uit elkaar kunnen. Misschien naïef om te denken.

Onze dochter zal bij mij gaan wonen, want ik ga iets voor mezelf zoeken. Ik ga niet samen wonen.

Heel naïef

Om te denken dat jullie straks in een soort van goed overleg uit elkaar kunnen, door er nu zelf maar weinig energie in te steken in de hoop dat hij straks ook zal denken "het is maar beter dat we gaan scheiden".
Misschien maakt het hem alleen maar woester, als hij er na die maand achter komt, dat jij het ook maar op z'n beloop hebt gelaten omdat het voor jou toch al een voldongen feit is dat jij wil scheiden. Ga je eerst instemmen met een maand respijt om de mogelijkheid de relatie op te laten bloeien, terwijl je daar zelf dus juist geen enerhoe in steekt. Niet dat je man er veel aan doet, tenminste, dat is wat je er zelf over verteld.

Maar hij gaat echt uit zichzelf niet zeggen dat hij wil scheiden, hoor. En zo lang jij het niet durft te zeggen, blijft hij zich zo bot gedragen. Blijft hij er bij, dat jullie echt nog wel gelukkig kunnen zijn samen. Want aan hem zal het niet liggen en het idee om te scheiden zou nooit in hem opgekomen zijn. Zodat hij geen gezichtsverlies zal lijden, hij is immers toch altijd goed voor jou geweest (zo zal hij het uitdragen naar de mensen om hem heen) en het allemaal door jou veroorzaakt is, zoals altijd al alles aan jou heeft gelegen en jij voor de totale schuld zult opdraaien. Tot het bittere eind zal hij dat zo volhouden, ben ik bang.

Naïef

Ja misschien wel heel erg naïef. De eerste stap zal ik zoals altijd moeten zetten.

As maandag eerste gesprek bij een maatschappelijk werker. Hoop dat deze me opweg kan helpen.
Weet diep van binnen ook wel dat ik het moet zeggen. Maar ben gewoon bang voor zijn rekening. En die zal ik sowieso moeten incasseren, maar tot nu toe sla ik elke keer dicht als hij boos word.

Verantwoordelijkheid nemen

Zoals ik het lees doe je er alles aan om geen verantwoordelijkheid te nemen voor de stappen die je zelf wil zetten. Je legt het bij je man neer (ik ben bang voor hem, ik ben bang dat hij boos wordt, ik hoop dat hij inziet dat scheiden goed is). Of bij maatschappelijk werk nu. Of je begint over je dochter.
Je zegt A., maar je neemt vervolgens geen enkele verantwoordelijkheid voor die uitspraak. De maand 'aankijken' is inderdaad verdoezelend, want je geeft de relatie simpelweg geen kans meer, daar ben je al uit. Alleen: je durft zelf de verantwoordelijkheid daarvoor niet te nemen. Vervolgens maak je jezelf tot slachtoffer: moet ik dan weer de eerste stap nemen, zoals altijd...... Wie denk je dat er dan jouw eigen leven moet leiden en jouw beslissingen moet nemen?
'Niet dat je man er veel aan doet, tenminste, dat is wat je er zelf over verteld.' In elk geval heeft hij één poging gedaan voor meer lichamelijke toenadering, maar dat wilde Jessie niet.

Laat de maand de maand zijn. Schrijf ondertussen op wat je bedacht hebt, je hebt eerder al een brief geschreven, maar wellicht kun je dat nu aanvullen met de redenen waarom je tot deze beslissing bent gekomen; en ook waar je waardering voor hem is en waar dus je pijn zit. Maar wel iets waarmee je duidelijk maakt wat jouw beslissing is.

Er samen uitkomen wil niet zeggen dat hij dezelfde beslissing moet gaan nemen, wel dat hij ervan doordrongen raakt dat er geen andere weg meer is. Accepteren zonder instemming, zoiets. En ja, daar kunnen emoties bijkomen, zoals boosheid en/of verdriet. Dat zul jij moeten accepteren.

Daarna kun je samen gaan praten over hoe jullie samen hier uit komen.

De belangrijkste vraag is altijd: wie gaat waar wonen? Je zult daar vervolgens voor jezelf stappen in moeten gaan zetten. Je gaat ervan uit dat hij in de woning blijft, dat betekent dat jij je op de woningmarkt moet gaan begeven. Is het realistisch om een woning te zoeken waarin je met twee personen (je dochter en jij) gaat wonen? Voor hoeveel jaren? Hoeveel jaren denk je dat die zoektocht duurt? Mijn observatie is dat er meer aanbod is in 1-persons studio's dan in appartementen met 2 slaapkamers, en dat er nog minder aanbod is in complete woonhuizen.

De tweede vraag is altijd: hoe bekostig je je eigen leven? Begin niet meteen over bedragen, maar maak eerst afspraken over het proces: hoe komen we tot bepaalde bedragen? Zelf uitzoeken of toch via een advocaat/mediator?

Dan is er de boedelscheiding. Ook daarover moet je afspraken maken over het proces. Hoe gaan we het verdelen. Mijn advies is altijd het advies dat ik kreeg: degene die de woning verlaat mag als eerste kiezen.

En dan is er nog het ouderschapsplan dat jullie samen moeten opstellen.

Kun je dit alles samen doen, of gaan jullie samen naar een advocaat/mediator met ervaring in scheidingsprocessen? Dat zal voor een deel samenhangen met de wijze waarop jullie samen het overleg aankunnen. Als je je zo afhankelijk opstelt zoals je dat nu doet, dan zou ik voor de advocaat kiezen, ook al kost dat veel geld. op dit moment stel je je zodanig op, dat hij ervoor moet zorgen dat het voor jou allemaal goed komt. Dat is geen goede insteek. Hopelijk laat de advocaat/mediator dan ook zien waar jouw verantwoordelijkheid ligt, zodat je niet alles op laat knappen door je man.

Tsjor

Tsjor

Wat Tsjor hierboven zegt, dat slaat denk ik de spijker op de kop.

Alleen “Daarna kun je samen gaan praten over hoe jullie samen hier uit komen", dat gaat volgens mij niet werken. Als je nú al niet kan praten, tijdens de relatie, dan is dat tijdens een scheidingsproces helemaal hopeloos natuurlijk.

Dus, ga aan jezelf werken, wordt onafhankelijker van wat je man vindt of (niet) zegt.
Wat was het dat je ooit met hem een relatie aanging? Wat gaf hij jou dat je niet in jezelf kon vinden? Wat zoek je nu dat je niet injezelf kan vinden? En tuurlijk kan je man een hork zijn die het allemaal wel best vind en waar je beter bij weg kan gaan, maar nu ontleen je kracht uit je nieuwe vlam. Dat lijkt me niet handig.

Niet op voorhand

'Alleen “Daarna kun je samen gaan praten over hoe jullie samen hier uit komen", dat gaat volgens mij niet werken. Als je nú al niet kan praten, tijdens de relatie, dan is dat tijdens een scheidingsproces helemaal hopeloos natuurlijk.'
Ik zou dat niet op voorhand zeggen. Geen prater wordt dan ook geen prater, maar er zullen wel samen stappen gezet moeten worden. Voorstellen voorleggen: zullen we dit of dat; die kunnen met weinig woorden beantwoord worden. Als dat is: 'wat jij wil' dan kan het antwoord zijn: 'ik wil'. In plaats van verontwaardiging over dat iemand niet praat.

Tsjor

Elledoris

'Alleen “Daarna kun je samen gaan praten over hoe jullie samen hier uit komen", dat gaat volgens mij niet werken. Als je nú al niet kan praten, tijdens de relatie, dan is dat tijdens een scheidingsproces helemaal hopeloos natuurlijk.'

Praten over je gevoelens tijdens een relatiecrisis is heel wat anders dan praten over praktische zaken zoals een omgangsregeling. Bovendien, Jessie zal wel moeten. Of wou ze dat afschuiven op haar dochter en een maatschappelijk werkster? Ze zal verantwoordelijkheid moeten nemen voor haar leven en haar keuzes. En daar hoort overleg over de scheiding toch echt bij.

Dit ook

Je opperde een aantal posts terug al ook dit, Jessie: "Iemand tips over wat ik moet regelen, waar beginnen??
Of kan ik beter een nieuw draadje beginnen hiervoor? Zo ja waar?"

Iedereen kan je allerlei tips geven, er zijn veel mensen met ervaring, velen die een scheiding doorgemaakt hebben. En je kan er zoveel nieuwe draadjes over beginnen als je wil, je zal het uiteindelijk toch hardop ter tafel moeten brengen bij je man. Dat kan niemand anders voor jou doen.

Ik vroeg het ook al eerder, wat had je gedaan als er op dit moment géén andere liefde in je leven was? Was je dan toch na gaan denken over scheiden, of had je alles dan gelaten voor hoe de relatie al altijd was? Nu wil iemand (Je nieuwe vlam) immers dat je een besluit gaat nemen, dus wat wil je zélf? Wil je zelf die verantwoordelijkheid nemen, de verantwoordelijkheid voor je eigen leven, je eigen geluk? Want echt, dat kun je alleen zelf doen. Als je iets wil veranderen, zul je altijd zelf het begin moeten maken door de eerste stap te zetten.

Volgende stap

Ik begrijp heel goed dat ik zelf dingen in beweging moet zetten. En kruip niet in een slachtofferrol, het mijn keuze om te scheiden.

En ja ik zou ook scheiden zonder nieuwe vlam. Het is niet de eerste keer dat ik erover nadenk. Als ik terug denk had ik de vorige keer de knoop al door moeten hakken, maar was er toen van overtuigd dat ik hem nodig had, het niet alleen zou kunnen. Ondertussen aan mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld gewerkt. Denk er nu al meer dan 1 jaar weer overna en deze nieuwe vlam kwam in maart van dit jaar pas in beeld. Ken hem al wel langer maar vanaf die tijd zijn er meer gevoelens losgekomen.

Praktische zaken heb ik over nagedacht. In mij huwelijk heb ik altijd alles geregeld, van verzekeringen, bankieren,
belastingaangifte etc.. We hebben nu een koopwoning, als mijn man mij uit zou kopen of dat het huis verkocht wordt is nog een vraag. Daar zullen we het over moeten hebben. Financieel kan ik mezelf redden, zal dan ook een nieuwe woning kopen. Wellicht tijdelijk iets huren als dat nodig is.

We zullen inderdaad moeten overleggen en praten over de zaken die geregeld moeten worden. Maar omdat ik altijd alles heb geregeld ben ik bang dat hij achterover gaat leunen.

Ben bang voor reactie, in het verleden heeft hij zijn emoties niet altijd onder controle gehad. Fysiek heeft hij me niet aangeraakt, maar er zijn al wel wat spullen gesneuveld of vernield.

Ja, en dan

sneuvelt er een stoel, of de TV. So what? Zolang hij jou maar niks doet. Of je dochter.

Ik ben een beetje op het verkeerde been gezet door je eerdere berichten, maar goed, blijven blijkt dus geen optie. Dan de praktische aanpak. Als je bang bent dat hij dingen stuk maakt dan zou ik in een koffer/tas alle spullen die voor jou van waarde zijn verzamelen en die onderbrengen bij familie of een vriendin. En verder zijn spullen maar spullen.
Zoek online naar een voorbeeld echtscheidingsconvenant en vul dat voor jezelf in. Dan krijg je al een beetje een gevoel voor hoe jij dingen zou willen regelen. Dat is fijn als het proces bij de mediator gaat starten.
Ik zou zelf die maand niet uitzitten. Vind dat niet eerlijk tegenover je man en bovendien zit je nu tegen dat Moment Van De Waarheid aan te hikken. Doe het gewoon vanavond. Zeg tegen hem dat je het niet meer goed ziet komen. Dat je wil scheiden. Laat dat een paar dagen bezinken. En dan ga je het gesprek aan over hoe het te regelen. Idealiter zoeken jullie samen een mediator uit. Om het proces te vergemakkelijken kun je kijken wat je het prettigst vindt. Iemand uit de buurt, iemand die je via via kent als goede mediator, iemand die verstand heeft van een bepaald iets (bijvoorbeeld erfenissen). Ben je in gemeenschap van goederen getrouwd dan is het zakelijke deel niet heel ingewikkeld. Ieder de helft. Bij huwelijks voorwaarden is het wat ingewikkelder, dan is iemand met juridische kennis handig.
Wij hebben gekozen voor een mediator die verbonden is aan een grote organisatie, waar specialistische kennis voorhanden was over eigen bedrijven en dergelijke (bij ons van toepassing). Samen hebben wij op internet een lijstje samengesteld, daar hebben we een shortlist van 3 van gemaakt en met die 3 hebben we allemaal een intakegesprek gehad en op basis daarvan onze keuze gemaakt. Dat is naar mijn idee heel belangrijk, dat je het samen eens bent over de basis.
Sterkte en succes.

Pennestreek

toch even: ik zou juist niet teveel nu al zelf gaan uitzoeken (informatie verzamelen kan altijd) en beslissen. Dat komt allemaal nog wel. Die maand gaat ook voorbij. En Jessie kan waarschijnlijk goed aangeven wat voor proces ze in die maand heeft doorgemaakt, al is het maar aan de hand van dit draadje.
Uit je verdere beschrijving blijkt, dat je zelf ook samen gekozen hebt voor.... etc.
Dat samen een keuze maken voor het proces (waarbij het best kan zijn dat de een meer ideeën heeft dan de ander, of meer informatie, of sneller dor wil pakken) is belangrijk, belangrijker nog dan de uitkomst.
En verder zou ik me niet laten leiden door de angst voor die uitbarsting, waarin een stoel (of een compleet servies) sneuvelt. Als het je echt belemmert moet je zorgen dat er een tas klaar staat met daarin de meest noodzakelijke spullen voor 1 nacht en dat je een adres hebt waar je naartoe kunt vluchten. Maar het is een beetje flauw om dat nu als argument aan te gaan voeren, waarom je niets doet. Mensen hebben emoties, omdat ze ergens om geven. Jouw man geeft om jou en waarschijnlijk ook om de kinderen. Het zou verbazingwekkender zijn als zijn reactie op jouw echtscheidingsverlangen zou zijn: oh, dat is vervelend. Of: dat komt goed uit, ik ook.

Tsjor

Tsjor

Ik heb het woord beslissen niet gebruikt. Je kunt bij een scheiding sowieso niet heel veel dingen in je eentje beslissen lijkt mij. Je kunt je wel goed voorbereiden door kennis op te doen. Als je zelf weet welke kant je op wil en wat de mogelijkheden zijn hoef je je niet te laten leiden door de ander. Lijkt me in het geval van Jessie extra belangrijk.