Scheiden van zieke partner?
Even neutraal vragen gesteld, maar is niet voor een onderzoek maar voor een concrete situatie. Fijn als jullie willen meedenken e meeschrijven ter gedachtenvorming.
Hoe kijken jullie aan tegen het scheiden van een partner als diegene ziek is (chronisch of langdurig)?
En maakt het voor jullie nog verschil als de ene partner na jarenlange relatieproblemen al voor de ziekte aangegeven had te willen scheiden, er daarna relatietherapie is geprobeerd wat niet hielp en de betreffende partner uiteindelijk dus toch wil scheiden?
En maakt het voor jullie verschil of de partners al 10 of 30 jaar samen zijn? Of de kinderen al pubers zijn en/of al uit huis?
En maakt het voor jullie nog uit hoe ziek de zieke partner is, en hoe deze zich nog zelf kan redden of afhankelijk is van zorg/mantelzorg van de partner die wil scheiden?
Of moet je als je partner ziek is voortaan altijd bij hem/haar blijven en ben je echt asociaal als je dan wil gaan scheiden?
Nb Er is geen sprake van verslaving, fysieke mishandeling, geldproblemen, maar wel dus een relatie waarin een van de partners al jarenlang niet gelukkig is met de andere partner.
Kim
Ik begrijp je dilemma. Het klinkt afgezaagd, maar je zou dit met de huisarts kunnen bespreken. Wat zijn de opties als je man meer hulpbehoevend wordt dan nu? Hoeveel hulp kan hij krijgen als hij alleenstaand is?
Is er genoeg geld om te kunnen scheiden en apart te gaan wonen? Wat kan er gebeuren als je man het alleen moet gaan doen?
Blauwe Bes
Ik wist niet dat het een wedstrijd was. Maar prima om het hierbij te laten.
Tja
Uiteindelijk ben je alleen aan jezelf en wellicht aan je kinderen verantwoording schuldig.
Dus om dit nou aan te grijpen om toch maar bij elkaar te blijven is toch wel een heel hoge prijs. Risico is natuurlijk wel dat als jij weggaat, je kinderen klem komen te zitten. Of laren die zich niet inzetten voor zorgtaken?
Je man weet hoe zijn toekomst eruit ziet en dat hij grotendeels afhankelijk wordt van jou? Zou het dan niet helpen om hem eens flink de wacht aan te zeggen als hij weer naar is tegen je? Ik neem aan dat hij toch ook niet zijn eigen glazen wil ingooien.
Scheiding plannen?
"Inmiddels heb ik besloten wel een keer te willen scheiden, alleen is nog de vraag wanneer."
"Vanwege de kinderen heb ik een scheiding dus steeds uitgesteld en wilde ik het nog even uitstellen (zoeken naar goed moment)"
"Ik word echt heel moe en verdrietig van de gedachte dat de vrijheid die ik voor mezelf gedacht had (over een tijdje) en de rust om rustig zonder zijn hem en zijn continue kritiek te leven, dan nooit meer gaat komen. Moet ik nu mijn leven tot het einde toe opofferen voor hem?"
Er is nooit een goed moment om te scheiden, het klinkt meer of je al jaren redenen zoekt om de scheiding uit te stellen. En als je iedere dag het idee hebt dat je je moet opofferen, in het verleden, nu en in de toekomst dan is het vandaag tijd om de scheiding in werking te zetten.
Zorg voor je man wordt wel opgelost. Dat alleen is geen reden om bij iemand te blijven. Een liefdeloze verzorging bieden wordt echt niemand gelukkig van, ook je man niet.
Het klinkt of er geen enkele band meer is tussen jullie, jij wilt vrijheid schrijf je, als je het echt zo voelt zal je zelf die vrijheid moeten creëren.
Ik denk dat je wel weet wat je wil
Je schrijft: "Inmiddels heb ik besloten wel een keer te willen scheiden, alleen is nog de vraag wanneer."
Na het lezen van jouw aanvullende info denk ik dat je weet wat je wil. Ik zou niet te lang wachten en gaan. Ik vrees dat het wel een zware dobber zal zijn gezien hij nu al niet echt aardig voor je is. Waarom nog wachten? Ik realiseer me dat het niet makkelijk is en wil het ook niet bagatelliseren. Sterkte.
Kim
Je geeft zelf al het antwoord: je heb er helemaal geen trek in om hem te verzorgen, je had al willen scheiden voordat hij ziek werd. Misschien schrijf hier omdat je bang bent voor veroordeling van de buitenwereld? Weet je mensen veroordelen toch. Je weet voor jezelf dat je wilt scheiden omdat het niet leuk meer is, niet omdat hij ziek is. Zet het maar in gang.
Wat vind hij er eigenlijk zelf van?
Medelijden en de kinderen
Niet alleen het veroordelen door de omgeving kan meespelen, maar ook van jezelf. En ondanks alles ook medelijden, daarnaast de belasting van de kinderen, het verdriet van iedereen. Ook de trouwbelofte dat je voor elkaar zult zorgen kan meespelen. Maar ook heel praktisch: hoe moeten we dat betalen?
Kim68
Ik hoor je een aantal dingen zeggen, die bij mij vragen oproepen.
Mijn primaire reactie is, als je niet gelukkig bent met de situatie en je krijgt deze niet verandert, dan moet je weggaan. Dat staat los van het hebben van een zieke partner. Er zijn geen redenen om dan bij je partner te blijven of juist weg te gaan.
Maar je schrijft dat je partner lui en egoïstisch is, vind ik lastig, hij voelt zich niet fit en is misschien wel tegen alles op aan het proberen om zijn werk vol te houden. Wie weet gaat hij wel tot zijn uiterste en vraag jij dingen die hij echt niet meer kan. Geen inlevingsvermogen, als ik mijn partner hoor mopperen dat hij grieperig is, dan moet ik ook moeite doen om niet te zeggen, kom op, het is maar een griepje.
Wanneer je weg moet gaan, ik denk zo snel mogelijk. Zowel voor jezelf als voor je partner. Dan kunnen jullie allebei zo snel mogelijk weer een nieuw leven opbouwen.
Blauwe Bes
Als ik terminaal zou zijn, zou ik misschien ook wel willen scheiden. Buiten dat ik mijn partner niet als verzorger zou willen, zou ik ook mijn erfenis willen regelen. Eventueel via een notaris.
Kim
Je weet wat je wilt. Dat is duidelijk.
Er zijn altijd mensen die hard oordelen. Er zijn ook mensen die het wel begrijpen dat je wil scheiden.
Wij zijn allebei chronisch ziek en vooral ik heb flinke beperkingen. Ik doe weinig, en tegelijkertijd zoveel mogelijk, in het huishouden. We hebben regelmatig fikse discussies, maar we hebben ook oog voor elkaar.
We doen het samen en dat mis ik in jouw verhaal. Dat vind ik verdrietig.
Wat heeft gemaakt dat je wilt scheiden?
Ik merk dat ik vergeten ben om iets te schrijven.
Wat heeft ervoor gezorgd, dat je je al zo lang ongelukkig voelt in deze relatie? Hoe lang is je man bijvoorbeeld al ziek en heeft hij last van zijn ziekte? Is dat iets van het laatste jaar, of sleept dat al jaren voort?
Realiseert je man wat zijn gedrag met jou doet?
Hoe reageert hij als je zegt dat je wilt scheiden? Schrikt hij daarvan? Bindt hij dan prompt een poosje in? Hij wil niet scheiden, zeg je, maar doet hij dan vervolgens wel een poging om het anders te doen?
Ik vraag me af wat er zou gebeuren, als jouw man zich écht bewust zou worden van wat zijn gedrag doet. Het erkennen van jouw gevoelens zou al een heel stuk van jou eenzaamheid en negatieve gevoelens over de relatie weg kunnen nemen. Zie je nog één strohalmpje dat je weer liefde zou kunnen gaan voelen?
En nog een vraag: hoe zelfredzaam ben jij zélf? Durf je het aan in je eentje? Hoe ziet je eigen toekomst eruit in die vorm?
Onwil of onvermogen
Kaaskopje schrijft
Realiseert je man wat zijn gedrag met jou doet?
Hoe reageert hij als je zegt dat je wilt scheiden? Schrikt hij daarvan? Bindt hij dan prompt een poosje in? Hij wil niet scheiden, zeg je, maar doet hij dan vervolgens wel een poging om het anders te doen?
Hier ga je uit van onwil, maar zou het niet net zo goed onvermogen kunnen zijn?
Scheiden is een sprong in het diepe. Ik denk dat je op zoek moet naar hulp, bijvoorbeeld in de vorm van maatschappelijk werk, die je daarbij kan helpen.
Hanne
Niet per se van onwil, er kan ook sprake zijn van onwetendheid. Iemand kan leren inzien dat zijn gedrag schadelijk is voor een ander, krassen op de ziel, maar dat inzicht kan er niet komen als die ander het voor zich houdt.
Onvermogen kan absoluut ook aan de orde zijn.
Nee
Je moet vooral je eigen keuzes maken en je geen moer aantrekken van wat anderen zeggen. Schande spreekt of denkt men toch wel.
Dat had men natuurlijk ook gedaan als je wel eerder gescheiden was.
Hoe oud zijn je kinderen? Heb je zelf een inkomen?
Ik zou zo snel mogelijk weg wezen. Zoek een baan als je die nog niet hebt.
Ziekte
Als iemand terminaal is zou ik blijven. Het geeft geen pas om jarenlang met iemand samen te leven en dan op zo'n moment weg te lopen. Met name omdat je zelf met die beslissing en het oordeel van anderen verder moet leven.
Door een niet terminale ziekte zou ik me niet tegen laten houden, maar door het effect op de kinderen waarschijnlijk wel.
Sowieso is het jouw beslissing en jij moet er straks mee leven.
Langlopende ergernis
'Hij wordt graag verzorgd. Hij doet weinig behalve werken en geld verdienen en vindt dat ik verder (nagenoeg) alles moet doen (kinderen, huishouden, alles wat er in huis moet gebeuren bijv. onderhoud etc.).'
Nou ja, sommige mannen (en vrouwen) vinden dat de inkomsten van een man al voldoende bijdraagt: daarmee wordt alles wat er in huis moet gebeuren namelijk betaald.
Maar het is duidelijk dat er al langer lopende ergernissen zijn, dat die tot nu toe een beetje halfslachtig zijn aangepakt, definitieve knopen zijn niet doorgehakt maar uitgesteld, en nu komt je grote vrees: man wordt ouder, ziek, mogelijk straks beperkt en de last komt nog zwaarder op jou te rusten.
Je grootste klacht is dat hij nu niets doet en alles aan jou overlaat. Mijn advies zou zijn: regel het dan ook zoals jij dat wil: neem een schoonmaakster voor 1 of 2 ochtenden per week, onderhoud kontakten met een goede klusjesman, zorg dat er opwarmmaaltijden klaarliggen als jij niet wil koken of niet thuis bent om te koken, en leer hem om te gaan met de magnetron, leer je kinderen koken, bestel de boodschappen online etc.
Je verwijt je man dat hij al die taken aan jou overlaat, maar je kunt het ook omdraaien: als ze bij jou liggen, regel het dan ook zoals jij dat wil. Ga je eigen gang: ga meer werken zonder je zorgen te maken om het huishouden, blijf weg als het dagje uit een langer duurt, ga ervan uit dat de oudere pubers meer kunnen dan je denkt en dat ze dat anders snel moeten leren.
Tsjor
