Scheiden..en nu?
Wij hebben besloten om te gaan scheiden, of eigenlijk ik. Maar waar moet ik nu beginnen? Ik zal een baan moeten zoeken, buitenschoolse opvang, en vooral een ander huis. Maar ik krijg geen urgentie voor een huurhuis. De wachtlijsten zijn gigantisch, op de normale manier kan het nog wel 2 jaar duren, particulier huren is veel te duur. Hoe doen/deden anderen dat? Wij wonen nu in een koophuis
En een advocaat of een mediator?
Wanneer vertel je het aan de kinderen (12 en 6 )? Pas vlak voor je weggaat, als er meer duidelijk is? Of nu al?
Hoop dat iemand me even wat licht aan de eind van de tunnel kan laten zien...
Man is voorlopig niet van plan om waar dan ook aan mee te werken/helpen, dus zal het wel alleen moeten doen.
Vrienden van mij
Hoi,
Vrienden van mij zijn gescheiden en hebben hun huis verkocht en wonen beiden in een (ieder een eigen) piepklein koopflatje in de hoop om over een paar jaar wat groter te kunnen wonen.
Beertje
Overwaarde
Je hebt in ieder geval recht op de helft van de overwaarde van jullie huis. (als er overwaarde is tenminste) Dus dan zal jullie huis getaxeerd moeten worden. Misschien is het mogelijk dat je dan van dat geld tijdelijk een (te duur) particulier onderkomen bekostigd? Moet je alleen wel zorgen dat je werk hebt, want anders krijg je weer minder bijstand, als je zelf geld hebt, heb ik ergens gehoord.
En natuurlijk inschrijven bij de woningbouwvereniging.
Niet alleen de overwaarde
moet afgekocht worden, ook het geen bij een spaarhypotheek in het depot zit. De helft van de spaarpot dus. En dat kan best een redelijk bedrag zijn.
Woning krijgen is op dit moment het belangrijkste. Wellicht eerst een vakantiehuisje zodat je van daaruit verder kunt zoeken.
groet,
angela
En wanneer kinderen vertellen?
Er zal niet zo heel veel overwaarde zijn, ik ga uit van niet meer dan 10.000 euro. Ik durf eerlijk gezegd niet zo goed een huis te kopen alleen. En veel zal er ook niet zijn voor het budget wat ik zal hebben.
Ik heb me uiteraard ingeschreven bij de woningbouwvereniging, maar bij ieder huis is de minimale inschrijfduur van mensen die daar op huizen reageren 2 jaar. En dan gaat het echt niet om de 'leukere' huizen, maar gewoon de simpele flatjes.
Ik ben ook erg benieuwd wat jullie vinden mbt het vertellen aan de kinderen. Wanneer vertel je het? Mijn man is (logisch...) erg boos, en negeert mij momenteel, dus ze merken wel dat er iets is. Maar het zou best nog even kunnen duren voor ik iets heb gevonden waar ik heen kan. Wat is wijsheid?
Bedankt voor het meedenken, heb ik veel aan, om het even op een rijtje te zetten!
Kinderen
Wij hadden begin oktober besloten om uit elkaar te gaan. Volgens mij eind november hebben wij (ahum) het de kids (7 en 13) verteld. Er is nooit een goed moment, maar eens moet het. Ik zou het niet meteen na de beslissing doen, maar als er iets meer 'rust' is. Hoewel, als ik dat zo lees, onwillige ex-to-be, kun je misschien beter eerst wat verder zijn. Mijn ex wilde ook ineens niet meer en heeft vreselijk dwars en zielig zitten doen tijdens het vertellen aan de kids. Ex was zo dwars dat het uiteindelijk bijna een jaar heeft geduurd voordat de scheiding officieel was. De kids hebben zo wel heeeeel lang aan het idee kunnen wennen.
Succes! Jacci
Jacci
Heb jij dan nog een jaar met z'n allen in 1 huis gewoond? Hoe ging dat dan? Ik zie voorlopig nog geen huis voor mij, maar zie ook niet hoe ik in deze situatie hier kan blijven wonen, vooral voor de kinderen.
Watnu
Nee het is bij ons anders gegaan. Begin oktober dus besloten om uit elkaar te gaan. Begin november ben ik op zolder gaan slapen. Ex werkte dus niet mee en ik moest overal achteraan en alles uitzoeken en regelen. Toen ik in januari de papieren gehaald had bij de burgerlijke stand, waren die 3 mnd geldig. Begin maart weigerde hij nog steeds zijn handtekening op de papieren te zetten en ben ik naar een eigen advocaat gegaan en heb voorlopige voorzieningen aangevraagd en gekregen. Want de rechter zag in dat dit niks ging worden en dat er wat moest gebeuren en dat het niet goed was voor de kids.
Ex moest dus het huis uit (eind april), ook dat moest ik regelen..... Uiteindelijk deed de rechter uitspraak en werd het officieel half september. Per 1 november heeft ie mij uitgekocht en kwam hij weer in (nu officieel ZIJN) huis wonen. Dus toen woonden we weer allemaal onder 1 dak. Ondertussen heb ik werkelijk giga mazzel gehad. Via de woningbouw kreeg ik geen flat en via de makelaar ook niet. Maar ik heb een makelaar gevonden die mij wel wilde verhuren als hoge uitzondering met een half jaar bankgarantie, dus ik heb nu een flat! Dus hij is een half jaar uit huis geweest. Nu nog heel even volhouden en dan gaan de kids en ik verhuizen.
Hoe het nu gaat? Vreselijk. Ex weet wanneer ik moet werken en zorgt dan dat hij zelf ook weg is, zodat ik wel oppas moet regelen. Want door de week ben ik verantwoordelijk voor de kids en hij niet. Als hij eerder thuis is dan ik gaat ie in de slaapkamer zitten met de deur op slot want ik moet voor de kids zorgen. Ik heb echt geprobeerd afspraken met hem te maken, maar hij weigert. Verder lopen we langs elkaar heen en koken na elkaar. Ik wens je echt succes en hoop dat het bij jou anders gaat. Jacci
Nou simpel watnu,
Jij wil scheiden, dus jij gaat weg. Misschien kun je een kamertje vinden bij vrienden, of een kamer huren op de vrije markt, gewoon via de krant. Je kinderen blijven natuurlijk bij hun vader, gewoon in hun eigen huis. Hebben zij er de minste last van.
Zeker nu je ex-to-be heel kwaad is lijkt het me ook in het belang van de kinderen het beste dat je zo snel mogelijk vertrekt, zodat die onderhuidse spanning van het bij elkaar in huis wonen zo kort mogelijk duurt. Misschien heeft je ex een beter inkomen dan jij en kan hij jou uitkopen zodat hij in het huis kan blijven wonen. Dat is dan helemaal prima, hoeven je kinderen tenminste niet te verkassen.
Succes bij het vinden van woonruimte!
Pardon mirreke?
Begrijp ik nu goed dat je vindt dat de kinderen maar bij hun vader moeten blijven omdat moeder tenslotte wil scheiden? Het klinkt bijna alsof je vindt dat watnu straf heeft verdiend en dat ze dus maar zo snel mogelijk op een klein kamertje zonder kinderen moet gaan zitten.
Eh nou
ik kan me wel vinden in het bericht van Mirreke. Voor de kinderen is het beter om in een huis te zijn waar geen ruzie is. Dat kan dus ook bij de vader zijn. Een vader kan net zo goed voor zijn kinderen zorgen als een moeder.
En dus zal 1 van de twee ouders de moeilijke beslissing moeten nemen om te vertrekken. Dat kan zowel moeder als vader zijn.
Wie er weg gaat hangt van veel factoren af, niet alleen wie de stekker uit de relatie trekt, maar ook wie er het meest voor de kinderen zorgt. Of hoe de situatie zo stabiel mogelijk kan blijven voor de kinderen.
Het is een moeilijke periode waar het hele gezin nu door heen moet. Maar vaak wordt de optie dat de moeder vertrekt niet eens meegenomen in de beslissing.
Uit wat ik tot nog toe heb gelezen kan ik niet zo zeggen wat de juiste beslissing is, maar de optie die Mirreke geeft moet niet zo maar uitgesloten worden.
groet,
Angela
Sorry
Hoewel ik het eens ben met Mirreke, heb ik toch ook zoiets van: Denk eens aan de kinderen. Doe het pas na oud en nieuw. Gun ze nog even een leuke tijd. Doe nog maar even een paar weken je best. Anders krijgen ze ieder jaar rond deze tijd een rot gevoel: vorig jaar waren mijn ouders nog bij elkaar.
Tuurlijk, er is nooit een goede tijd om uit te kiezen, maar uit ervaring zeg ik; liever niet deze periode.
Willen
Dan zal mijn man wel voor de kinderen moeten willen zorgen fulltime. En voor de oudste zou hij dat misschien wel willen, maar voor de jongste zeker niet. Daarbij zou ik gezien zijn werktijden ook niet weten hoe hij dat zou moeten doen.
Zeker weten dat ik hem alleen maar veel bozer zou maken als ik weg zou gaan en de kinderen bij hem zou laten.
Vind het ook een beetje simpel, ik wil weg dus ik moet de kinderen maar achter laten. Wel eens van de uitdrukking 'waar er twee vechten, hebben er twee schuld" gehoord?
Iemand verliest altijd
"Wel eens van de uitdrukking \'waar er twee vechten, hebben er twee schuld" gehoord?"
Niet zo aangebrand. Niemand zegt dat jij in je eentje schuld hebt. De suggestie van Mirreke is een heel praktische.
De situatie thuis is gespannen, als dat niet op te lossen is moeten jullie dus snel uit elkaar. Met kinderen nieuwe woonruimte regelen is moeilijker dan alleen iets vinden, dus het is sneller en makkelijker als je in je eentje eruitgaat. Je man krijg je ook niet zomaar weg.
Dus óf de situatie kan nog wel even wat lijden, en dan heb je wat langer de tijd om ruimte te zoeken, óf de spanning is niet te houden, en dan is het een overweging om omwille van de rust zelf een tijdelijk onderkomen te zoeken.
Dat heeft niks met schuld te maken, maar met het pragmatisch omgaan met een woonruimteprobleem.
En tsja, als je man die oplossing niet zou accepteren, dan houd het natuurlijk op. Dan moet je iets anders verzinnen.
Groet, Ellen
Niet hatelijk bedoeld hoor
maar ik had niet zoveel tijd en wilde het toch even melden. Ik zie dit nl steeds vaker gebeuren bij scheidingen en vind het gewoon heel eerlijk. Voor jou is de drang weg te gaan het grootst, jij ziet het probleem het meest. Hij wil niet. En je kinderen willen helemaal niet, dat is gewoon een ding dat zeker is, die willen niet dat het gezin uit elkaar valt.
Nogmaals, het is het meest praktisch en zal het snelste gaan en met de minste rompslomp voor de anderen.
Tja, en dat het niet leuk is...
Ik vind het daarnaast nou eenmaal ook niet eerlijk dat een vader dan maar bij zijn kinderen wegmoet. En als jij dat dan ook niet wil, is het misschien toch een optie om nog eens naar de relatie te kijken en een laatste poging te doen, wie weet valt er toch nog iets te redden. Een scheiding is valt ook vaak best tegen. Als je nu al tegen de problemen opziet: daarna begint het pas...
Je man is toch maar mooi degene die jij ooit de moeite waard vond om kinderen mee te krijgen. Kun je anders niet tijdelijk uit huis, even een time out. Dat is ook niet definitief, waardoor hij misschien ook weer wat meer rust krijgt.
Even niet, geen straf
Maar ik vind wel dat als jij wil stoppen en de ander niet, dat jij dan actie moet ondernemen, en dat het niet eerlijk is om de ander dan maar te dwingen weg te gaan.
En nee, ik vind het niet eerlijk dat nog steeds moeders bijna automatisch ervan uitgaan dat ex-to-be dan maar wegmoet en dat de kinderen bij haar blijven. Begrijp ik niks van.
Maar ik geloof weer wel heel erg in co-ouderschap, en dan ook daadwerkelijk in tijd. Het eerlijkst is dan dat de kinderen in huis blijven en de ouders wisselen...
Oh en watnu
Waarom is mijn oplossing te simpel en die van jou niet? Ik zou ook niet meewerken als mijn lief weg wilde en vervolgens al zat te berekenen hoeveel de overwaarde is...
Crisis
Watnu:
"Dan zal mijn man wel voor de kinderen moeten willen zorgen fulltime. En voor de oudste zou hij dat misschien wel willen, maar voor de jongste zeker niet. Daarbij zou ik gezien zijn werktijden ook niet weten hoe hij dat zou moeten doen."
Door weg te gaan forceer je op dit punt een crisis. Onder druk wordt alles vloeibaar....
Precies
Als je wilt gaan scheiden moet je beginnen met ophouden voor hem te denken. Stel hem voor een feit. Je zult verbaasd staan hoe het dan kan gaan. En ja, soms is dat niet helemaal 100% zoals jij het wilt, maar dat is het bij scheiden nou eenmaal nooit.
Weggaan zonder kids
Een advocaat heeft mij verteld dat het juridisch zeer schadelijk is als een moeder zonder haar kinderen weggaat. Rechters vinden kennelijk dat goede moeders zoiets niet doen en volgens haar was de kans groot dat je met een krappe bezoekregeling blijft zitten. Als je niet 100 procent zeker bent dat je ex een nette kerel is zou ik maar uitkijken met die modieuze, 'correcte' opvattingen over verantwoordelijkheid nemen. In ieder geval: win juridisch advies in!
Groet Johanna
Dwingen
Ik dwing hem toch ook niet om weg te gaan? Dat is niet in me opgekomen hoor, ik hoop juist dat hij in dit huis wil blijven wonen voor de kinderen.
Maar het lijkt wel of je over mijn reactie heen leest? Hij wil niet fulltime voor de kinderen zorgen, en zou alleen maar bozer worden als ik hem achter laat met de kinderen. Ik zou inderdaad best bij iemand in huis kunnen (zonder de kinderen), maar dat is echt geen oplossing.
En ik reageerde inderdaad misschien een beetje te aangebrand, sorry daarvoor.
Ja maar kijk watnu
dat hij bozer wordt als jij hem met de kinderen opzadelt is dan weer zijn probleem. Snap je? En wat Tinus bedoelt, als iets eenmaal daadwerkelijk zo is kan het zijn dat het heel anders verloopt dan jij dacht.
Ik kan natuurlijk niet in je persoonlijke situatie kijken, maar is het geen oplossing toch te proberen met elkaar te praten hierover?
Als je man niet wil scheiden zou hij toch praatbereid moeten zijn. En als je zeker weet dat je echt weg wilt en praten lukt niet, ja dan moet hij maar boos worden.
Te snel geklikt
Als je man niet wil scheiden zou hij toch praatbereid moeten zijn. En als je zeker weet dat je echt weg wilt en praten lukt niet, ja dan moet hij maar boos worden, dat is dan zijn probleem en gelukkig niet het jouwe.
En als reactie op je vraag: ik ken meerdere stellen, ouders van kinderen uit de klas van mijn dochter, die gingen scheiden. Deze scheidingen zijn vrij redelijk verlopen, zonder hysterisch gedoe en zo. In twee van de drie gevallen zijn de ouders eerst bij elkaar blijven wonen totdat de moeders een kleinere huurflat kregen. Dit duurde idd best lang, en is op het laatst wel slopend. Een van de vaders bleef met kids in het huis, een andere vader verkocht het huis toch en kocht daarna een ander huis. Bij het derde stel ging de vader weg en heeft moeder op woonruimte gewacht waarna het huis is verkocht. In alle drie de gevallen hadden de actieve scheiders geen nieuwe partner.
Ja het kan lang duren. En vergis je niet, het is echt vreselijk voor de kinderen.
