Schoonmoeder alleen aandacht voor baby
Vraagje. We hebben inmiddels een baby van nu 10 maanden en een zoontje van 4 jaar. Toen onze zoon een kleine baby was, zat schoonmoeder er te pas en te onpas bij...tot vervelends aan toe soms.
Nu er een kleine bij is (een dochtertje hebben we nu) ziet ze kleinzoon niet eens meer staan. Alle aandacht gaat alleen maar naar kleindochter uit en ik zie mijn zoontje staan met een ietwat beteuterd gezichtje. Ook maken schoonouders steeds foto's van de kleine meid en dan vooral van schoonmoeder met de kleine meid......maarre kleinzoon komt niet meer in beeld. Ik erger mij er behoorlijk aan en mijn man heeft ze ook al tot twee maal toe tegen ze gezegd dat er nog een kindje is en of ze zoon niet willen vergeten.....
Krampachtig van 2 kanten
Misschien zou het eventueel zo kunnen zijn dat de relatie met je schoonmoeder zo krampachtig is geworden dat zij ook niet meer weet hoe ze zich moet opstellen en geen initiatief durft te nemen en dat ze zich geen raad weet met de situatie? Ik weet het, we hebben het natuurlijk wel over een afgrijselijk koud emotieloos totaal gestoord mens dat thuis voor de lol kattensnorharen afknipt/haar man verrot scheldt omdat die weer alleen met het oudste kleinkind zat te spelen/haar geld (dat ze uitspaart door nooit iets met de kleinkinderen te doen) zit te tellen. Maar is het misschien mogelijk dat zij moeite met de situatie heeft, bijvoorbeeld doordat dat jij altijd meteen zo boos kijkt zodra ze de baby op schoot neemt?
Zit je al op de kast? Goed zo, ik ga je er hopelijk nog verder op jagen. Lees en huiver: als jij haar strijd/verdriet niet ziet, kan die nog wel bestaan! Want je kan iemand wel voor het hoofd kijken, maar niet erin. Dit is wat mij enorm stoort: je bent steeds maar aan het invullen waarom oma doet was ze doet en het kan alleen maar komen uit pure slechtheid. Probeer eens door haar ogen te kijken: wat ziet zij als ze bij jullie binnen stapt, wat voelt ze, wat denkt ze? En zeg nou niet ''ze ziet alleen de baby en verder niets'', ik daag je uit om een stap verder te kijken.
Mona wilma
Ach, weet je vanaf het moment dat zij mij ontmoette, kon ze mij al uitkotsen en de uitspraken die ze over mij heeft gedaan (zelfs toen ze mij nog niet eens gezien had ja...) liegen er niet om. Ze heeft me van meet af aan als een indringer gezien; de slet die haar zoon heeft ingepikt en heeft zich sindsdien altijd zo opgesteld naar mij toe; dat je er toch niet bij hoort.
Vanaf dat moment is het misgegaan en nooit meer goed gekomen. Dan kun je je best doen wat je wilt, maar als iemand je gewoon niet moet.....dat voel je wel. Ik ben op mijn beurt ook steeds meer een antipathie gaan opbouwen naar haar toe. Ik zie haar liever nooit meer en ik heb eigenlijk helemaal geen zin om in haar "hoofd te kijken". Klinkt misschien vreemd, maar ik heb er de puf niet meer voor en het interesseert me eigenlijk helemaal niet meer wat zij voelt of denkt.
Ik hoop alleen dat ze snel weer weg is als ze bij ons is. Wellicht denkt ze ook zo over mij.
En nu?
En hoe ga je nu verder? Ga je haar dit op deze manier vertellen? Of het vertellen aan je man, ook op deze manier? Of ga je bedenken hoe je de rest van de tijd met haar om denkt te gaan, dus verdiepen in autisme, proberen op die manier handvatten te vinden hoe je misschien beter om kunt gaan met haar?
Nogmaals, blijf niet hangen in het verleden, naar dingen die toen IN JOUW OGEN verkeerd zijn gegaan maar kijk wat je kan doen of veranderen zodat het nu en de toekomst beter kan gaan. De enige die kan veranderen ben jij!
Praten met schoonma ipv over schoonma
En wanneer ga je nu een 1 op 1 gesprek met haar aan om in elk geval een poging te hebben gedaan om te praten over wat jullie allebei dwars zit ipv zo door te modderen?
