Slechte relatie en op vakantie gaan
Wij gaan over 2 weken met onze kinderen 1 puberzoon en dochter 9 jaar met vakantie zie er erg tegenop omdat onze relatie het laatste jaar slecht is we hebben elkaar weinig te melden, hij irriteert mij eigenlijk bij alles wat hij doet/ niet doet. Ik moet altijd de kar trekken hij is heel afwachtend in alles, en hij is heel lui, doet niets uit zichzelf alles moet ik vragen en dan pas doet hij het. Heeft iemand tips hoe ik zonder ergernissen deze vakantie door kom.
Ouders Online heeft tip
Waarom...
ga je op vakantie?
Ga je uit gewoonte? Heb je wel eens overwogen om niet te gaan en op andere manier de kinderen de kans te geven zich te vermaken?
Heb je hem wel eens verteld hoe je ertegenover staat om op vakantie te gaan en hoe dat zo komt?
Kun je bedenken onder welke voorwaarden jij wel meer voorpret zou kunnen hebben over de vakantie?
Is het een idee om afspraken te maken in de zin van; we doen dingen regelmatig apart, of met een van de kinderen?
Spreek bijv. af dat jullie ieder afzonderlijk een dag met beide kinderen om de beurt iets leuks gaan doen. Als je dat doet heb je al vier dagen een rustig dagje zonder ergernis... als je tenminste niet tegelijk gaat. Als je van te voren afspreekt met je man dat hij en jij ieder afzonderlijk ook met het betrokken kind regelen, dwing je hem ook tot initiatief nemen.
En spreek af dat je ook een of enkele dagen alleen iets gaat doen.
Als je met hem gaat praten over het weinig nemen van initiatieven, probeer je iets wat je al tijden probeert en wat niet lukt. Dus geeft het alleen ergernis. Misschien helpt het als je wat meer structuur erin brengt op die manier en wat concreter bent in wat je van hem wilt. Want daar ontbreekt het vaak aan.
Maak gewoon ook goede afspraken over de huishoudelijke taken in de vakantie. Op die manier kun je ook je ergernis besparen!
Twee gedachten
1. Ergeren kan een gewoonte worden. Je zit er op te wachten tot de gebruikelijke ergernis zich aandient en ziet in de tussentijd misschien andere, wel goede dingen over het hoofd, omdat je het zo druk hebt met je ergeren. Dat heb je zelf in de hand, dus wen die gewoonte af door er minder op te focussen.
2. Gebrek aan initiatief bij de een is soms een gevolg van perfectionisme en regelneefgedrag bij de ander. Meer ruimte geven kan helpen, gecombineerd met het vaste voornemen om geen commentaar te leveren op eventuele plannen en gewoon mee te doen.
Ik weet natuurlijk niet of je dit niet allang geprobeerd hebt. Laat staan of je de moeite nog wilt opbrengen, of dat je het eigenlijk al opgegeven hebt en er al uit bent dat je je man geen leuke man meer vindt. Dan zou ik Koentjes suggestie om niet op vakantie te gaan en elkaar te mijden opvolgen.
Tot slot: wat vindt je man?
Ergeren om het ergeren
Als je op een gegeven moment besloten hebt dat je man niet meer leuk is, is niks meer goed. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar je kunt de knop wel leren omzetten. Ik kan me niet voorstellen dat echt alles aan je man opeens irritant is. Probeer zijn leuke kanten te blijven zien en probeer elke ergernis apart te houden zonder er een grote grijze mopperbrei van te maken. Mijn man doet bijvoorbeeld de afwas niet zo schoon als ik zou willen. Okee, daar hebben we dan soms even wat woorden over en dat is dan weer dat. Over op de orde van de dag. Het heeft totaal geen zin om in de mineur te blijven omdat je over een onderwerp anders denkt. Op deze manier kun je leren om het beeld van je man iets realistischer te krijgen. Goed, hij heeft zo zijn negatieve kanten, maar zolang de liefde nog groot genoeg is om die negatieve kanten te kunnen accepteren, moet je je energie niet te veel in het negatieve steken. In mijn geval was dat echt een kwestie van de knop omzetten dus.
Ik heb de eigenschap te kijken naar degene waar over gemopperd wordt. Wat jij bijvoorbeeld voor invloed hebt op de ander. Wat vindt je man van jou? Waarom laat hij het toe dat jij de kar moet trekken? Is dat altijd al zo geweest? Vond je het in het begin niet erg? (zo van 'dat verander ik nog wel...')Kan het ook zijn dat je man de kans niet meer krijgt om iets op te pakken? Kan het zijn dat hij wel iets wil doen, maar op zijn manier?
Zomaar wat vragen.
Kaaskopje (licht ot)
Voel je je in deze rubriek soms ook zo oud en ervaren? Ikke wel 
Mijn 2e huwelijk is nu alweer zo'n 20 jaar oud en als ik dit soort berichten (coco2) lees, dan denk ik: pffffffff. Jezelf ergeren is óók een kunst, stap eens ergens overheen verdorie, en dan misschien nog wel het meest over jezelf. Of om met Dr.Phil te spreken: and how much fun are yóu to live with?
Tirza
Haha tirza ook o.t.
Niet om anderen voor het hoofd te stoten, maar soms ben ik inderdaad opgelucht dat ik al zoveel gepasseerd ben. Je kan het maar gehad hebben
Maar even een rekensommetje... als je nu al twintig jaar getrouwd bent met man 2 dan heeft man 1 wel heel jong het veld moeten ruimen. Ik ben inmiddels ook 20 jaar getrouwd en ik voel een zekere voldoening dat we dat toch maar gefikst hebben.
Hier ook, en tips
Onze relatie is ook niet meer dan een economische verbinding. En sinds ik er zo tegenaan kijk gaat het een stuk beter. Dus: weinig of geen verwachtingen op emotioneel gebied. Ik mis zo wel heel veel in de relatie, en ik denk dat ik nu ook opensta als ik iemand anders ontmoet.Maar dan is dat maar zo.
Wij gaan ook op vakantie. Vorig jaar heb ik me ook vreselijk lopen ergeren aan mijn man. Hij kreeg ook nog eens om de haverklap boze buien en vloekte om zich heen. Ik heb hem de keus gelaten op vakantie als we ergens heen gingen, en hij wilde mee, dan mocht hij mee, maar dan wel zonder gevloek en getier en driftbuien. Anders thuisblijven!. Ik voelde het meer als een groot kind erbij.
Nu gaan we weer. Het liefst ging ik alleen met de kinderen. Maar hij wil wel mee. Dat is handig bij het autorijden, zo zie ik het dan maar. Ik verwacht nu niets meer van hem, kan het ook niet tegenvallen. Ook hier regel ik de vakanties, bedenk alles etc. Hij heeft nog nooit ergens initiatieven in genomen. Dat kan hij echt niet. Ik heb hem vaak de ruimte gegeven om wat te regelen, maar dan kwam er niets uit.
Ik zie er ook wel enigszins tegenop, maar ik probeer te genieten van de vakantie en de kids.
Miischien zou je ook kunnen overwegen om alleen met de kinderen te gaan?.
Ik ga heel vaak zonder man op stap, met een vriendin of alleen of alleen met de kinderen een weekendje.
Wat ik ook vaak doe, mi9sschien een tip voor jou: is iemand meenemen op vakantie! Bijv. mijn broer, leuke oom voor de kinderen, een vriendin of vrienden. Dan heb je daar nog wat aanspraak aan en kan man zitten niksen en hoef je je daaraan niet te ergeren. Je bent met meerderen en dan kun je ook eens met iemand anders iets doen en kan man oppassen of iets met de kinderen doen. Hier werkt dat goed, en ik erger me een stuk minder en ik ben flexibeler en hoef niet alles alleen te doen.
Gelukkig niet de enige
Bedankt voor jullie tips, prettig om te horen dat ik niet de enige ben. In het dagelijkse leven kan ik er redelijk mee omgaan dan heb je je werk en al je dagelijkse bezigheden je vriendinnen en familie.
Vorig jaar met familie op vakantie geweest maar dat hoef ik niet ieder jaar. Ik vind gewoon dat als je op vakantie gaat je niet alles aan je partner overlaat dat je zelf ook iniatieven neemt, en niet net als de kinderen gaat zitten meezeuren over van alles en nog wat. Dit zijn ook de laatste jaren dat we als gezin op vakantie gaan want over 2 jaar wil mijn oudste niet meer mee.
