Sociale vaardigheden in relatie......
Hoi allemaal
Even iets voorleggen wat me dwars zit....
Ben al ruim 25 jaar samen met mijn man, samen een gezin met 3 kinderen....
Toen ik destijds verkering met hem kreeg, zeiden er al mensen "wat zie je in hem" en "er zit niet veel bij he"...
Ik was jong, verliefd en zeeer beledigd over zulke uitspraken.. Achteraf begrijp ik beter wat deze mensen toen bedoelden..
Mijn man was en is zeer introvert/gesloten, praat amper over zijn gevoelens, maar praat sowieso amper.
Gesprekken met hem zijn vrij eenzijdig, hij antwoordt met "ja"en "nee" en that's it. Je bent dus vrij snel uitgepraat..
Humor heeft hij ook niet zo, dwz hij maakt zelf geen grapjes, lolletjes o.id. Kan wel erg hard lachen om andermans verhalen/grappen, maar zal zelf noooit en te nimmer een grap maken of iets leuks vertellen over hetgeen hij heeft meegemaakt..
Ook zal hij nooit aan een ander vragen hoe het met hem/haar is/gaat.. Je kunt rustig stellen dat gesprekken gauw doodbloeden en contacten zich niet verdiepen. Ik vermoed dat hij bekend staat als "een saaie man waar je geen gesprek mee kunt hebben"..
Thuis is hij iets opener, maar gaat eigenlijk vnl. z'n eigen gang, vrienden heeft hij niet vanwege bovenstaande eigenschappen. De vrienden die hij had zijn stilaan allemaal afgehaakt..
Zo was er een vriend die een nieuwe baan kreeg, manlief belde na 2 maanden eens (op mijn aandringen) hoe deze baan beviel. Zijn moeder heeft ook een rottijd achter de rug met de nodige ellende, hij zal haar nooit eens bellen om te vragen hoe het met haar is enz....
En tja, ik trek de kar, probeer het gezellig te maken in huis en vooral heeel hard trek ik aan de kar als we bij anderen langskomen. Want manlief zit de hele avond op de bank en zegt/vraagt niets..
Zijn vader en oudere broer zijn precies net zo, staan hierdoor ook wat eenzaam in het leven..
Ik wil hem niet afkraken, ik houd nl. veel van hem, maar betekent dit dat ik hem maar moet nemen zoals hij is ??? Of mag ik nu ook eens verwachten dat hij zich wat gezelliger en socialer opstelt ??
Ik weet niet of ik duidelijk heb gemaakt wat ik bedoel.... Ik vind het vooral zo jammer voor hemzelf en eigenlijk ook voor anderen die eerder wel contact met hem wilden maar nu allemaal niets meer van zich laten horen en ik geef ze geen ongelijk.....
liefs Marca
En wat wil meneer zelf?
"maar betekent dit dat ik hem maar moet nemen zoals hij is ??? Of mag ik nu ook eens verwachten dat hij zich wat gezelliger en socialer opstelt ??"
Je mag het best verwachten in de zin dat het misschien wel redelijk zou zijn als hij wat meer initiatieven nam voor een gesprek. Maar ik denk niet dat hij gaat veranderen. Hij is zijn hele leven al zo, bij hem thuis ging het ook al zo, dus nee, het lijkt me niet waarschijnlijk dat hij verandert. En al helemaal niet als de achterliggende verwachting is "hij heeft nu 25 jaar ongezellig mogen zijn, nu heb ik recht op wat jaartjes gezelligheid".
Vindt hij het erg dat zijn vrienden afhaken? Zo ja, dan kan hij misschien nog leren om tenminste één vraag aan een ander te stellen. Hoe gaat het op je werk, met je gezondheid, met je kinderen... Dat is dan een kunstje, maar wel een kunstje dat enig effect kan hebben.
Vindt hij het eigenlijk niet zo erg, dan is er niks aan te doen. Iemand die ongemotiveerd is om te veranderen, daar doe je niks meer aan.
Dus wat vindt hij zelf?
Wat wil hij zelf en karakter.....
Tja, het is inderdaad zijn karakter.. Verander je dus niet zo gek veel aan.. dat snap ik heel goed !
DAT vragen te veranderen zal idd. heel moeilijk worden, dan vraag je ahw of hij zijn karakter eventjes wil veranderen....
Wat wil hij zelf ? Ergens vindt ie het (van bijv. die vrienden) best jammer, maar eigenlijk haalt ie zijn schouders op en zegt dan "pech"....
Tegen mij zal ie best eens bekennen dat ie het jammer vindt dat ie X. niet meer ziet, maar neemt echter nooit het initiatief om dan weer eens te bellen of langs te gaan..
En ja, het sluipt er in dat ik min of meer de "entertainer" ben geworden en denk aan attenties/verjaardagen/telefoontjes bij bepaalde gebeurtenissen e.d.
Het heeft me allemaal erg aan het denken gezet nu mijn vader in een verpleegtehuis is gekomen en er zoveel eenzaamheid afstraalt, dat gun ik mijn man totaal niet. Maar ja, als hij nu al geen contacten aangaat, hoe eenzaam ben je dan op bijv. je 80e ?!!!
Relatietherapie is een optie, maar eigenlijk een stap te ver. Hij lijdt er zelf niet onder (nog niet, althans).. Dit zo overlezend geloof ik dat er maar mee moet leren leven, maar ik blijf het leeg vinden voor hem... En dat doet toch best een beetje zeer....
liefs Marca
Training?
Hoi Marca, ik vind het lief dat je je verhaal over hem zo positief neerzet. Jammer he, voor jezelf ook hoor, dat hij zo is. Maar ja niet iedereen heeft een vlotte babbel en dat zal hij nu wel niet meer krijgen. Maar er zijn vast trainingen voor om toch iets te leren op dat gebied, wil hij zoiets niet een keer proberen?
Assertiviteitstraining of zo, of iets van zelfbewustzijn/worden.
Ik zou proberen of hij daar warm voor te krijgen is.
Gekke vraag misschien, maar drinkt hij wel eens alcohol? Mijn man is pas laat (hij was al ruim 40) een glaasje wijn gaan waarderen. Bier houdt hij niet van. En sindsdien is hij wel losser geworden. Net alsof hij nu (ook zonder glaasje hoor) wat makkelijker babbelt.
Ehm
en dat vraag je je na 25 jaar af? Het lijkt me niet dat hij alsnog gaat veranderen. Ik zou het maar accepteren dat hij gewoon zo is.
