Stank voor dank..?
Hoi allemaal, ben hier al vaker geweest, maar nu even onder een andere nick.
Mijn vriendin is jarenlang mishandeld, geestelijk en lichamelijk, door haar partner. Schelden..vernederen..intimideren..slaan, aan haren door huis trekken..en ga zo maar door. De laatste keer is het flink misgegaan, en aangezien zij altijd bij mij haar toevlucht vond heeft hij die keer geprobeerd hier met geweld binnen te komen. Hij heeft altijd al een hekel aan mij gehad, omdat ik te veel weet en bovendien zijn partner hielp. Mijn vriendin is vertrokken, heeft cursussen gevolgd en voelt zich nu weer sterk. Hij loopt bij de reclassering, krijgt (de zoveelste) therapie en belooft natuurlijk vanalles. Ze is weer bij hem terug. Begrijpen doe ik het niet helemaal, respect voor de keuze die een ander maakt heb ik echter wel. Maar...nu het punt..Ik hoor vrijwel niets meer van haar..Ik voel me gebruikt..ze heeft nu wel andere vriendinnen, die ik haar van harte gun hoor, maar ik tel niet meer mee lijkt wel. Natuurlijk, het is een vreemde situatie..maar..ik heb zo ontzettend veel voor haar gedaan, zo veel risico gelopen door haar te helpen..ondanks de agressie van haar partner, en het feit dat mijn eigen partner liever wilde dat ik er niet zo in mee zou gaan..ik deed het toch. Al die jaren praten, hier uithuilen, opvangen van haar en kind...dat lijkt nu niet meer mee te tellen. Ik voel me beurtelings boos en verdrietig. Ik mis bepaalde dingen vd vriendschap enorm, voel me vaak eenzaam ook al heb ik nog andere vrienden. Deze vriendschap was natuurlijk (te) intens, en op zich wil ik die situatie natuurlijk niet meer terug, maar..ik wil gewoon nog zo nu en dan gezellige dingen samen doen..dat mis ik echt het ene moment, het andere moment ben ik weer boos omdat ik me gebruikt voel. Ik weet het niet meer..heeft iemand hier wel eens zoiets meegemaakt, en dan bedoel ik van de omstanderskant..Hoe het zit met het slachtoffer zelf weet ik wel, veel over gelezen, maar in de praktijk heeft het ook op omstanders heel veel invloed, blijkt..
Groetjes..
Reactie...
Hoi. Ik heb wel eens een vriendin gehad die te pas en te onpas mijn hulp vroeg. Ze zat wel in een andere situatie dan jouw vriendin maar ik denk op zich wel vergelijkbaar. Als mijn vriendin in nood zat kwam ze bij mij aankloppen. Voor een gesprek, eten, wat geld, vervoer, maakte niet uit. We deden ook wel leuke dingen samen zoals voor een optreden van onze kinderen de verkleedkleding maken. Ging het goed met haar, dan had ze een tijdje een vriend die half-half bij haar logeerde en dan hoorde ik maar nauwelijks iets. Alleen haar kind kwam dan wel logeren, want vriendin moest 'uit'. Maar het bleef jarenlang tobben.
Totdat ze andere woonruimte kreeg aangeboden. Een stukje verder, maar op korte rij-afstand. Ze hield zelfs hetzelfde telefoonnummer. Ik ben nog 1-2x uitgenodigd op een verjaardag en toen werd het stil. Ik heb nog gebeld, ingesproken, haar kind gesproken, haar 1x kort (ze had geen tijd, moest weg)..... Kaartjes gestuurd...
Ik weet niet wat er aan de hand is. Op een gegeven moment hoorde ik viavia dat we ruzie zouden hebben, maar ik weet nergens van. Vreemd, want mijn vriendin houdt dat echt niet voor zich, als ze het ergens niet mee eens is.
Maar goed. Ik denk dat ze een 'nieuw leven' is begonnen. Het is haar gegund. Maar ik weet erg veel van haar 'oude' leven, hoor eigenlijk wel bij haar 'verleden'. Ik denk, dat ze zelf niets meer met haar 'oude leven' incl. mij te maken wil hebben. Dat dat op een of andere manier te pijnlijk voor haar is. Ze zat indertijd soms echt in de misère. En daar schaamde ze zich toen al (onnodig) voor omdat ze uit een heel goede familie kwam. Ze vond zichzelf het zwarte schaap.
Ik hoop dat dit daadwerkelijk het geval is en het echt goed met haar gaat. Ze is een bijzonder mens met een groot hart, dus ze verdient het. En mogelijk dat ze ineens wél contact met me opneemt. Dan staat mijn deur voor haar open. Sans rancune. Tot die tijd stuur ik soms een kaartje. Die komen niet retour.
Ikzelf vind het wel jammer maar zit er verder niet mee. Ik ben verder gegaan met mijn leven en blijf niet in een verleden hangen. Ja natuurlijk weet ik dat ze me 'gebruikt' heeft. Daar was ik zelf bij 
En ik vond het toen prima. Ik heb gegeven zonder iets terug te verwachten. Daarom voel ik me niet gebruikt.
Ook ken ik mijn vriendin goed. Daar zit geen greintje kwaad in. Wel veel naiviteit. Ze doet soms maar wat. Ik kan haar echt geen kwade bedoelingen toedichten. Dat helpt ook wel bij het positieve licht waarin ik haar zie.
Zelf gedaan
het is alweer heel wat jaren geleden, maar ik heb mijn beste vriendin ooit laten barsten als een baksteen zeg maar.
Het ging toen juist helemaal niet goed met me, en ik was tegenover iedereen de schijn aan het ophouden dat ik vrolijk en gelukkig was. Niet bewust, dit heb ik natuurlijk later pas allemaal lopen uitpuzzelen. Ik heb haar toen op een afstand gehouden. Ook onbewust. Zij zou natuurlijk veel te snel door mijn laagje survival-het-gaat-harstikke-goed-met-me heenprikken.
We hebben het weer goedgemaakt en uitgepraat en zijn nog steeds vriendinnen.
Evengeennaampje,
Misschien doe jij haar weer herinneren aan die slechte tijd?? En is ze nu een nieuw leven begonnen met nieuwe vriendinnen, die waarschijnlijk van niks weten.
Ik heb geen idee of dat de reden is van haar afwezigheid, maar dit kwam zo bij me op
)
Pffff zo vaak
Wij wonen op een bungalow park waar vaak mensen even komen net na hun scheiding en die mensen hebben vaak hulp nodig zoals oppassen,internetten,boodschappen pakketten,kleding enzovoort.
Ik help waar ik helpen kan en vaak lijkt het er ook op dat er een echte vriendschap ontstaat maar als de vrouwen (dat zijn het meestal) alles weer op de rails hebben krijg ik af entoe nog een kerstkaart en dat was het.(Alleen mijn vriendin met de twins en de peuter niet hoor! daar hebben lieve dames wel eens kleertjes voor op gestuurd.)
Ik heb nu zoiets ach ik help vaak ook voor de kids,doe wat ik kan om alles weer wat op de rails te brengen.Ik sla armen om mensen heen die willen uithuilen en voor de rest ik zie het allemaal wel.Alle mensen brengen iets mee en voegen iets toe aan je leven.Ik leer er altijd weer wat van en het voelt gewoon goed om te helpen.
Grote kans ook
dat meespeelt dat haar vriend haar min of meer (emotioneel) chanteert dat ze beter geen contact met jou kan hebben omdat het anders weer fout gaat.
Tja, ik zou haar maar gewoon even laten. Trek het je in elk geval niet persoonlijk aan! Maar leuk is het niet.
Ik begrijp het wel hoor
Ik begrijp het wel hoor..niet dat ik het er mee eens ben, er zijn waarschijnlijk twee dingen aan de hand..die man kan jouw en je ,,bemoeizucht"9zijn emotie hoor, niet de mijne) natuurlijk niet gebruiken. Isoleren die handel (de vrouw)stel je voor dat ze steun heeft als hij weer eens door het lint gaat. en zij schaamt zich misschien wel een beetje dat ze ondanks alles en jouw steun toch weer bij hem zit. Wellicht als het echt zo;n vreselijke man is en zij er niet tegenop kan zal hij het haar gewoonweg verbiedden. wat natuurlijk allemaal niet wegneemt dat zij eigenlijk beter zou moeten weten en sterker zou moeten zijn (zeker met zo'n lieve vriendin als jij) Maar dat gaat haar waarschijnlijk niet lukken. Ik hoop het beste voor haar, maar waarschijnlijk zal ze weer eens bij je op de stoep staan als het mis is...als ze dat dan nog durft. negatief verhaal..ik hoop dat het allemaal niet zo zit...maar ik vrees van wel, al zijn het allemaal vooroordelen natuurlijk (sorry)
groetjes
Mamaloetje
Tja
ook door scha en schande wijs geworden. En heb toen besloten als ik kan helpen, en ik vind dat ik dat voor mijzelf kan verantwoorden help ik. Maar ik verwacht niks terug, dan kan het ook niet tegen vallen. Je mag trots zijn op jezelf dat je haar geholpen hebt!
Misschien durft je vriendin ook wel niet meer naar te toe te komen omdat ze wel weet hoe jij er over denkt (of ze denkt te weten hoe je er over denkt) en is ook bang veroordeeld door jou te worden. En durft ze nu ook niet meer bij je aan te kloppen.
Reactie
Hoi allemaal
Bedankt voor de reacties tot nu toe!
Ik heb nooit iets terug verwacht in de jaren dat ik haar heb geholpen. Alleen nu voel ik me ellendig hierdoor. Daar komt bij dat ze veel kritiek heeft op mijn partner, op mijn relatie. En dat na alles wat ze zelf heeft meegemaakt en volgens mij over een tijd weer gaat mee maken met haar partner. Ze schaamt zich niet tov mij, of hoe ik over haar denk. Het is haar leven zegt ze, en dat klopt natuurlijk ook.
Groetjes
