Steeds kijken of
Engeltje hier terug is. Ik ben benieuwd hoe het gaat. En eerlijk gezegd ook bezorgd. Ik weet niet, ik wilde toch even informeren. En ook haar laten weten dat ik aan haar denk (en ik ben vast en zeker niet de enige). Geen idee of dit 'mag' hoor, dit berichtje hier plaatsen, maar als het niet mag wordt het wel weer weggehaald.
Flanagan, dat had ik gedaan
Zelfs gebeld van tevoren. Maar dan nog niet gelukt. En het was alleen maar opwarmen en rijst koken, dat kunnen ze prima, maar ze moeten wel op tijd beginnen... Huiswerk zat nog niet eens in het programma.
Ik ben gewoon tekeurgesteld in ze. En terecht, vind ik. En ik vind dat ik ze dat ook best mag laten merken. En ik vind dat ik ook man best mag laten merken dat ik het niet eens ben met wat hij doet, dat hij steeds opnieuw alleen aan zichzelf denkt en ons laat bungelen. Ik heb 28 jaar te weinig geventileerd wat ik ervan vond. Die tijd is voorbij. Het gaat er niet om dat ik niet stevig in mijn schoenen zou staan, het gaatberom dat hij lekker uitgebreid en gezellig gaat koken en tafelen met die vrienden waar hij logeert, terwijl kinderen en ik ons in allerlei bochten moeten wringen om de dingen rond te breien.
Ja dat doet ie wel ja, jou laten bungelen. En dat is niet fraai.
Ik vind ook dat je man erg egoïstisch hierin staat. Prima dat je dat ook ventileert!
Net zo goed als dat meisjes van 13 best mogen horen dat beter van ze verwacht wordt.
laat los, laat los.......
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Op drukke dagen is het hier gewoon, pasta, pizza, soep of zelfs van die opwarm pannenkoeken! . Ik kook. Neem me wel eens voor om de pubers eens wat kooklessen te geven maar het is er nog niet van gekomen. Mijn pubers vergeten ook met grote regelmaat afspraken en eigenlijk verwen ik ze soms te veel ( eindeloos brood smeren, fietsen buiten zetten, met sportspullen achter ze aan rennen, maar ach eigenlijk doe ik het met liefde) Ik ben ook boos geweest op ex als ik weer eens in een logistieke nachtmerrie was beland. Nu niet meer. Ik kan het allemaal prima zelf, heb genoeg mensen waar ik hulp aan kan vragen en ik ben gewoon trots op mezelf. Boodschappen laat ik nu met regelmaat thuisbezorgen omdat ik nu even heel veel werk. Eigenlijk moet ik de ramen lappen maar dat doe ik gewoon maar niet (het zijn er heel veel en als de zon er niet op schijnt valt het nog best mee, haha) Laat m lekker uitgebreid tafelen, geen aandacht aan geven. Jij gaat gewoon gezellig met de kinderen pizza eten! Trek je eigen plan, maak je eigen routine. Wring je niet in bochten voor je man. Je man wil apart wonen. Wat wil jij? Is het voor nu niet goed als hij dat dan maar gewoon gaat doen en jij met de kinderen in jullie huis blijven wonen? Hij laat je bungelen. Al heel lang. En ik snap heel goed waarom je dat laat gebeuren. Hij kan je laten bungelen omdat jij het toelaat. Wil je dat nog langer? Als je niet meer wilt bungelen dan kun je ook het initiatief nemen om dat te laten stoppen. Hoe moeilijk dat ook is. Dikke knuffel.
Afspraak
Wat was dan de afspraak voor de periode dat hij bij die vrienden logeert? Moet hij komen om voor de kinderen te zorgen als jij later thuis komt? Is dat afgesproken of verwacht je dat hij dat uit eigen initiatief doet, óf heb je het gevraagd en heeft hij geweigerd?
In ieder geval is deze situatie wel zoals die wordt als jullie 'echt' uit elkaar zijn. Dan ben je gewoon een alleenstaande werkende moeder, en dat is soms best een gedoe. Ik sms altijd of de katten eten hebben gekregen, en voor het overige ga ik ervan uit dat de kinderen zelf wel eten maken als ze honger krijgen. De lege pizzadozen op het aanrecht neem ik dan op de koop toe.
Waanzinnige rotdag vandaag
Ik herken mezelf niet meer. Ik heb de hele dag man geappt en gebeld met gezeur en gehuil. Ik ben echt helemaal de weg kwijt. Weet niet meer wat ik moet doen. Wanhopig en verdrietig dekt de lading niet. Gatverdamme, wat baal ik van mezelf.
En ik weet het. Ik moet loslaten, ik moet liever voor mezelf zijn, ik moet minder eisen van mezelf, ik moet de kinderen strakker houden, ik moet ze juist meer loslaten, ik moet mijn eigen plan trekken, ik moet de boel de boel laten en gewoon een baaldag nemen, ik moet niet naar man kijken voor hulp en steun, ik moet het zelf doen, ik moet ik moet ik moet zoveel en ik weet niet wat er eerst moet.
Ik slaap niet goed, zelfs niet met pillen. En van de week zelfs een nacht helemaal niet geslapen. Op kantoor is het te druk (wordt wel naar een oplossing gezocht, maar die is er niet 1-2-3 en ik loop nu al hopeloos achter). Het is me gewoon allemaal teveel, gisteren en vandaag. Met als gevolg dus hele nare (van mijn kant) conversaties met man. Want ik moet natuurlijk wel de kinderen ontzien. Het is me gelukt vandaag redelijk gezellig te laten verlopen. Met familie thee gedronken en ijsje gegeten en daarnet lekker door de kinderen klaargemaakte kaasfondue gegeten. En de boodschappen zijn gedaan, de was en er is gestofzuigd en de hond is lekker uit geweest. Dus wat dat betreft kan ik best trots zijn op mezelf. Maar voor de rest... Ik hoop dat morgen beter is.
Vesper
Er was geen afspraak. De laatste mededeling (de woensdag voor Pasen) van man was voor mij net even te veel en daarom heb ik hem gezegd even ergens anders onderdak te zoeken. Hij is niet meer teruggekomen en is dat ook niet van plan. Er zijn geen afspraken, als ik hulp nodig heb, of de auto, moet ik contact met hem opnemen.
Man
Hallo Pennenstreek,
Lang geleden dat ik schreef. Ik blijf maar aan je denken. Nog maar een paar dagen geleden dacht ik 'ha, dat gaat de goede kant op'. Tot ik las: man heeft geen besef van wat hij mij heeft aangedaan.
Schrik door zo veel herkenbaarheid. Zal ik je zeggen wat ik nu weet over dat geen besef hebben? Dat dat besef er niet IS. Jij doet er niet toe. En nu, een paar dagen later, schrijf je: hij wil apart wonen. En denk ik: zie je, jij bestaat niet voor hem. Hij regelt alles zo als hij het wil. Zodra jij een kant op gaat die hem niet gunstig is, als jij wel voor jezelf durft op te komen en kiest voor wat jij nodig hebt, komt hij je tegemoet. Dan ga jij in het gareel. Vind je wat hij zegt mooi. Is hij de mens met wie jij wil zijn. En altijd, vanaf het allereerste begin, komt dan zijn tegenbeweging. Dan is hij weer aan zet. Wil hij apart wonen.
Hij wil de regie. Hij heeft een reden om niet bij je weg te gaan. Maar zoals ik het zie, ben jij die reden niet. Jullie hadden een deadline met de zomervakantie, en tot die tijd zou er rust zijn. Maar nee. Biechten, niet echt berouw, naar vrienden toe gaan, met jou praten over bird nesting (je had hem er toch even uitgezet?!), nu zijn woorden dat hij apart wil wonen: hoe ziet dit alles er in jouw ogen uit? Als liefde? Als twijfel? Of als een man die heel egoïstisch kiest voor datgene wat hem niet dwarsboomt, maar wat ook nooit een echte beweging naar jou toe is. Omdat hij bij JOU wil zijn.
En natuurlijk heb je dan stress met je huishouden, je kinderen, je werk. Je leeft op een fundament dat gebouwd is op drijfzand. Al zo'n poos. Dan kost alles energie. Kun je niet eens je eigen wijze vinden, je eigen ritme hebben.
Wat doe jij jezelf tekort, althans, zo zie ik dat (en zo deed ik dat ooit ook). Met als 'excuus' de liefde die je voor je man voelt. Ik zou je willen toeschreeuwen: houd meer van jezelf. Durf te kijken wat dat je brengt. Of hij er dan IS, bij JOU. Beweeg niet meer met hem, om hem heen, door hem, vanuit hem, met als reden een bepaald gevolg bij hem. Beweeg zelf. Naar jezelf toe. Naar je kinderen toe. Dan kun je veel beter zien wat hij doet. Niet wat hij zegt. Laat hem verdwijnen als hij niet bij je wil zijn. Voed je kinderen in rust op. Stel je normen en eisen bij. En houd van jezelf.
Sterkte.
Tegelijk geschreven, wederom
"Er was geen afspraak. De laatste mededeling (de woensdag voor Pasen) van man was voor mij net even te veel en daarom heb ik hem gezegd even ergens anders onderdak te zoeken. Hij is niet meer teruggekomen en is dat ook niet van plan. Er zijn geen afspraken, als ik hulp nodig heb, of de auto, moet ik contact met hem opnemen."
Meid toch. Schandalig. Jij hebt de kinderen; ik stel voor dat je tegen hem zegt dat je dan ook de auto nodig hebt. En verder heb je dan geen hulp nodig. Deze man staat nergens voor. Hij laat niet alleen jou alleen, hij laat ook zijn kinderen in hun hempie staan. Gewoon verdwijnen, zonder afspraken. Hoe schandalig is dat. Niet naar jou toe. Jij wilt hem niet om je heen nu. Maar voor zijn kinderen heeft hij gewoon een zorgplicht. Ga die als de wiedeweerga invullen. En ja, dat kan alleen als de 'uit elkaar-situatie' definitiever is. Hij wil dat ook. Hij wil apart wonen. Niet bij jou zijn. Hoe helder wil je het hebben? Laat hem maatregelen nemen. Laat hem handelen. Hij legt alle verantwoordelijkheid bij jou neer, jij hebt hem weggestuurd, en hij laat de zorg voor de kinderen, bij hen aanwezig zijn, helemaal aan jou over. Er is weinig charmant meer in dit verhaal.
ach gatver
Hij heeft gewoon gewacht tot jij hem gevraagd hebt om weg te gaan. Omdat hij zelf die knoop niet durfde door te hakken. Nu kan hij tegen iedereen zeggen: ja, zij wilde dat ik wegging, dus dat doe ik dan maar.
Ik zou er maar vanuit gaan dat hij niet meer terugkomt. Maar: dat betekent wel dat het nu tijd is om goede afspraken te gaan maken. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat alle zorg rondom de kinderen dan ook eenzijdig jouw 'ding' is geworden.
Niks therapeut of wat, maar gauw op zoek naar een advocaat!
En: voor steun en hulp zou ik anderen gaan benaderen (vrienden, familie, kennissen) en NIET je man.
Jippox
Je zegt het precies zoals ik het bedoelde te zeggen en zie. Ik kwam bijna niet uit mijn woorden, zo raakt me wat er gebeurt. En ook wat er niet gebeurt.
Pennenstreek
Meisje, ga niet meer akkoord met 'half', 'een beetje', 'af en toe', 'onder voorwaarden', 'misschien'. Ga voor echte liefde. Waarom wil je zijn met iemand die niet met jou wil zijn? Waarom zou je dat doen? Het leven is te kort. En te mooi om met een troostprijs te leven.
Ik snap het niet
Ik snap het niet meer. 3 dagen geleden op woensdag 30 maart schreef je nog: Ik heb eindelijk het gevoel dat hij echt wil inzetten op ons, dat zijn doel ook is samen weer wat op te bouwen. En dat is een super gevoel!
Op 1 april, 2 dagen later dus schrijf je dat je man nog steeds apart wil gaan wonen, dat hij op zoek is naar een huis!
Hoe moet jij je wel niet voelen? Sterkte Pennestreek. Er wordt aan je gedacht.....
Auto
Je ging toch zelf een auto kopen, of verwar ik je nu met iemand anders?
Verder ben ik het eens met de reacties hierboven. Hoe duidelijk wil je het hebben? Je bent weer even ver als een paar maanden geleden. Hopelijk heb je nu de kracht om zaken op orde te brengen voor jezelf en de kinderen. Ik zou er vol in gaan, no more mrs Nice Girl.
ken je deze dames?
Ik moet er steeds maar aan denken: de vuile huichelaar shows. Twee dames, ooit verlaten door hun man, die samen naam en theater maakten met het lied " vuile huichelaar". De hele zaal mag meezingen bij hun liederen. Dat heeft heel wat vrouwen geholpen die in dezelfde situatie zaten als jij, pennestreek. Met valentijn kreeg je nog een leuke verrassing van je man en nu wil hij niet meer bij je terugkomen...
Meezingen dat lied!
Toch nog even.....een hart onder de riem
Ik heb de hele dag man geappt en gebeld met gezeur en gehuil. Ik ben echt helemaal de weg kwijt. Weet niet meer wat ik moet doen. Wanhopig en verdrietig dekt de lading niet. Gatverdamme, wat baal ik van mezelf.
Hou daar mee op, Pennestreek. Je stelt je weer afhankelijk op en je weet het zelf want je baalt ervan. En het werkt waarschijnlijk ook nog eens averechts. Herpak je, jij bent de sterkste, wij weten dat al, nu jij nog !
terg
Terg jezelf niet langer lieve Pennenstreek, hij laat je, zoals ik al eerder heb genoemd, en anderen ook, de beslissing nemen, zodat hij dat niet hoeft te doen en er mee wegkomt.
Nu kun je of zelf de knoop doorhakken, of je geeft m een ultimatum.
Want wat hij doet is niet fair, alleen zit je er misschien net te dicht bovenop en heb je net teveel gevoel om dat te kunnen (zien).
Madonna
eiovnCv1o" target="_blank" rel="nofollow">https://www.youtube.com/watch?v=
eiovnCv1o
"I've always been in love with you (always with you)
I guess you've always known it's true (you know it's true)
You took my love for granted, why oh why
The show is over, say good-bye"
"But how was I to know which way the story'd go
How was I to know you'd break
(You'd break, you'd break, you'd break)
You'd break my heart"
Go Leave van Kate en Anna McGarrigle
"Go leave, don't come back
No more am I for the taking
But I can't say that my heart's not aching
It's breaking in two"
"Not just for days or weeks or months
But it's been years, now here they come
Here they come, here come my tears
So go leave
En het wat meer hopende op een goede afloop: Foolish you
"Foolish you, you want to go away
Seeking fortune's favour on your own
While the one who stays behind you,
Foolish me, is left alone
Sad and foolish that's how I feel
Don't you know how fortune favours few
Fortune's blind as blind as you my dear
What a pity, oh foolish you
Leaving me this way is hardly fair
Must I go seek a fortune too
Or must I wait till folly finds it's own way home
To me and foolish you
Sad and foolish..."
https://www.youtube.com/watch?v=tJ12BCRB1LE
Maar de dames van Vuile Huichelaar zijn hilarisch!
Ik kende ze niet.
"Vuile huichelaar, pak jij je koffer maar
En verdwijn voorgoed uit m'n leven
Vuile huichelaar, ga alsjeblieft naar haar"
Oh Engeltje
Hij is niet goed voor je, in de breedste zin van het woord.
Meer kan ik er niet van maken.
Hoezo vragen om de auto? Ik heb daar echt geen woorden voor. Echt ongelooflijk hoe hij jou in een hoek zet.
mobiel
Eens met de reacties. Probeer ook niet meer met app en mail te communiceren, maar gewoon bellen als je wat wilt vragen. Dat scheelt ook weer een hoop emotionele berichtjes en dat je jezelf zit op te vreten door telkens te checken of hij het wel gelezen heeft.. Beperk je het gebruik van je mobiel dus, dat lijkt me een stuk rustiger.
En vraag idd meer aan vrienden/familie om even op te passen, leef nu alsof je al 'gescheiden' bent.
Vandaag is een nieuwe dag
Ga lekker wandelen met de hond, lekker het bos in met de kinderen (als die ervoor te porren zijn), lekkere croissantjes afbakken ofzo, het huishouden is gisteren al gedaan.
Plan 's avonds de week met de kinderen. Je weet niet of en wanneer je man weer terug komt, je weet alleen dat hij bezig is een huis te zoeken voor zichzelf, dus je kinderen zullen een heel stuk zelfstandigheid in heel korte tijd moeten leren.
Weekmenu? Niets mis met quiche uit de supermarkt in de oven stoppen of een maaltijdsoep opwarmen. Ook niets mis met pasta koken en de saus opwarmen, ook prima voor te bereiden.
Maak een schema samen met je kinderen, ze weten dan wat er moet gebeuren en kunnen zelf aangeven wat ze willen en kunnen doen en of ze extra tijd nodig hebben voor hun proefwerken. Bespreek wat je verwacht, wat je zelf kunt doen en waar hulptroepen voor ingezet moeten worden (hulp in de huishouding?). Het zijn dan wel pubers en ze zullen niet staan te juichen dat hun leven op de kop staat, maar ze zijn ook niet blind en hebben heus wel door dat hun vader echt niet zomaar weg is en echt niet zomaar weer terug komt alsof er niets aan de hand is.
Jammer
Hoe is het nu? Enigszins weer tot bedaren gekomen?
Jammer dat je zo'n rot dag had. En dan toch nog gezellig met de kinderen en familie.
Petje af.
Toevallig dacht ik van de week 's nachts aan je. Ik vroeg mij af waarom man nu weg was en wat de bedoeling daarvan is. Hij heeft je blijkbaar zo gekwetst dat je hem even niet wilde zien. (herken ik; maar toen ben ik weggegaan, juist om die reden dat ik echt geen puf had de boel draaiende te houden terwijl hij rustig ontspannen kon).
Dat was een reactie op zijn onthullingen. Vervolgens even status quo. En nu? Zoals jij het beschrijft blijft het zo dubbel- een fijn gesprek over weer samen verder op termijn en actief op zoek naar woonruimte. Het is zo tegenstrijdig.
Ja en het is idioot dat hij nu geen verantwoordelijkheden heeft en z'n gang kan gaan. Anderzijds; hij heeft je wat opgebiecht waar hij zich voor schaamt (zei je toch? Of maak ik het ervan?) Als bij hem nu pas een proces van inkeer komt heeft hij misschien de ruimte nodig. Maar dat maakt hem niet hulpeloos; hij blijft vader en nog steeds echtgenoot dus heeft hij mede de verantwoordelijkheid voor jullie kinderen, de hond en in zekere zin ook voor jou. Hebben jullie woensdag samen een gesprek onder begeleiding?
Ik geloof dat ik in jouw plaats meer zou aansturen op regelmatig gesprekken onder begeleiding en heldere afspraken maken.
Ik vond 't eigenlijk al niet handig dat je peut je losliet met de opdracht om te bellen als 't niet gaat. Je hebt nu iemand nodig bij wie je je verhaal kwijt kunt- die je verder kan helpen. Objectief. Waarom toch niet afspreken met die peut dat je elke 7-14 dagen komt. (of weet ik veel welke termijn) Niet wachten tot de wanhoop je overspoelt maar voor jezelf zorgen door een vangnet te creëren.
Ander punt; Ik maak mij zorgen om jullie kinderen. Al zo lang spanning. Dan mama uit huis, dan papa uit huis. Meer weten dan goed voor ze is (denk ik). En dat in de puberteit waarin er al zoveel verandert, thuis zou een veilige haven moeten zijn. Dat zou ik met man bespreken, onder begeleiding.
" we hebben samen problemen, ik heb al veel geleerd en leer nog steeds. Ben gemotiveerd om ons samen voort te zetten. Jij draalt een half jaar, dan komen er moeilijke dingen naar buiten. Hierdoor sta jij en wij samen aan een nieuw begin. De kinderen vragen hier niet om. We zijn samen ouders en het is onze verantwoordelijkheid hen een veilig, stabiel thuis te geven. Wat nu?"
Jullie hadden afgesproken tot de zomer door te gaan. Zijn onthullingen hebben een kink in de kabel gegeven. Even een korte shock. Maar is het reden om jullie oorspronkelijke plan op de kop te gooien? Wat maakt dat jullie niet door gaan tot de zomer?
Grijpt hij dit aan om jullie scheiding in gang te zetten? De kogel door de kerk? Hoe rijmt hij dit met jullie afspraak?
Ik begrijp de reactie van mijn voorgangers hier- hij maakt de indruk van de gelegenheid gebruik te maken. Maar ik ken hem niet- hoe kijkt hij inmiddels naar zichzelf? Hoe gaat hij schoon schip maken?
En nog veel belangrijker: hoe ga jij hier mee om? Blijf je hem volgen, ruimte geven? Kun je dat opbrengen? Hoeveel kost het jou? Hoeveel kost het jullie kinderen?
Een hoop stof tot nadenken. Moeilijk. Ik hoop dat mensen om jullie heen die jullie beiden goed kennen je raad kunnen geven.
Weer een nieuwe week voor de boeg. Laat maar komen. Je weet dat elke lastige tijd weer voorbij gaat.
Dag Pennestreek, zet 'm weer op!
Vida Triste
https://www.youtube.com/watch?v=NKGcqx7eCvQ
"Gedoemd om droevig te leven
Wordt ieder die te veel liefheeft;
Nog nooit hield mijn hart het tegen.
De liefde die groot verdriet geeft.
Weer zocht tevergeefs aan jouw borst
Mijn gemartelde hart zijn rust."
Nynke Laverman in het Fries naar een Portugese fado
Steun van de kinderen
Wat lief van de kinderen dat zij het avondeten maakten. Lief dat ze zien dat je hun steun nodig hebt. Kan dit je kracht geven om de momenten dat het in huis niet helemaal goed gaat, van je af te zetten?
Het gedicht hierboven , 'gedoemd droevig te leven als je te veel lief hebt' is mi geen fijn slaapmutsje. De herinnering aan de betrokkenheid van je kinderen naar jou toe, hopelijk des te meer.
Probeer 's avonds vroeger je bed in te stappen. Elk uurtje voor 12 uur, telt dubbel.
Situatie
Lieve Pennestreek,
Het is belangrijk om je te accepteren hoe de situatie nu is. Zoals mijn vriend altijd zegt: een nieuw nulpunt, een nieuw begin.
Probeer ook te ontspannen, kijk eens naar wat meditaties van b.v. Mindfulness. Zeker de 3-minuten ademruimte kan heel veel soelaas bieden op momenten dat je het even niet ziet zitten.
Natuurlijk begrijp ik heel goed dat je teleurgesteld was in de kinderen. Besef wel dat het voor hun een enorme verandering is. Je kunt niet van de kinderen verwachten dat zij alles in een keer goed doen. Kijk naar pragmatische oplossingen: makkelijk eten. Samen in het weekend met de kinderen misschien al wat maaltijden voor bereiden, gezellig en leerzaam!
Verder zul je los moeten laten. Ze zullen zelf dingen moeten gaan doen. De hond eten? Tja, kan ook een keer wat later. De hond niet uit geweest vind ik veel vervelender voor het dier.
Laat het huishouden lekker voor de dag dat je niet werkt en pak ook dat heel praktisch aan.
Geef verder aan man aan dat jij vindt dat hij nog steeds verantwoordelijk is voor de kinderen. Kijk voor een auto voor jou. Of zorg er anders voor dat jij de auto in ieder geval in het weekend hebt (doordeweeks denk ik dat hij hem nodig heeft om naar zijn werk te gaan), zodat jij dan boodschappen kunt doen en lekker weg kunt met de kinderen.
Je bent al zover gekomen. Nu even pas op de plaats, kijk even terug en wees heel trots op jezelf. Dat laatste stukje van de berg kun je ook aan, hoe moeilijk de weg er ook uitziet!
Als je iemand nodig hebt om tegenaan te zeuren, vraag een vriendin of dat bij haar mag. Gebruik daar niet meer je man voor.
Auto
Pennestreek, hoe zit het nou met jouw auto?
Je had toch zelf een auto uitgekozen?
Pennestreek
Hoe gaat het nu met je? Begin je te wennen aan de nieuwe situatie? Hoe houden de kinderen zich? Lukt het met je nieuwe baan?
Ik denk nog iedere dag aan je.
voeg me bij Fransien
Ik check ook af en toe even deze rubriek. Hoe is het met je Pennestreek? Ik hoop zo dat je je staande houdt!
Ja jee
Gewoon even 'hoi' en 'ik hoop dat het goed met je gaat' aan jou, Pennestreek. Dat krijg je er van op zo'n forum, dat je aan mensen gaat denken die je 'helemaal niet kent' (en dat voelt dan niet zo). Aan jou dus! Ik hoop zo dat je kunt voelen wat je waard bent. Altijd.
Laatste update
Dit is letterlijk de laatste update. Het is zover. Mijn man heeft besloten dat hij wil scheiden. Afgelopen maandag spraken we elkaar daarover bij de therapeut.
Ik ben intens verdrietig, maar ook heel erg sterk. Gisteren hebben we elkaar gesproken om praktische zaken voor de nabije toekomst te regelen. En hoe moeilijk dat ook was om te doen, want ik wil het niet ik wil het niet ik wil het niet, het ging goed. Ik was zelfs beter in staat het zakelijk te houden dan man. Een hele rare sensatie...
Zondag vertellen we het de kinderen. Daar zie ik als een berg tegenop natuurlijk, maar ook dat kan ik en kunnen we.
En dan komt het zwaarste deel nog (denk ik), het echt stappen zetten om ons van elkaar los te maken. Met vragen als: Neem ik mijn meisjesnaam weer aan? Wat doe ik met mijn trouwring? Wat doe ik in de vakantie? Waar wil ik wonen? En meer van die vragen die mij op allerlei vervelende momenten en vooral 's nachts naar de strot grijpen - al wordt dat iedere dag minder gelukkig. Ik zal vast nog wel eens een terugval (of 100) hebben, maar ik heb er vertrouwen in dat ik hier goed uitkom.
Heel veel dank aan jullie voor alle support, meeleven, goede tips. Jullie hebben heel veel voor mij betekend. Maar nu sluit ik dit boek. Want dat is het inmiddels wel. Misschien dat ik Anke's draadje over hoe je het leven weer oppakt na de scheiding afstof, maar dat weet ik nog niet. En misschien heb ik jullie nog wel een keer nodig tijdens het komende moeilijke proces. Maar ook dat weet ik nog niet.
Nogmaals dank en het ga jullie en mij allemaal goed!
heel veel sterkte
Pennestreek , heel heel erg veel sterkte. Het lijkt me vreselijk moeilijk. Ook voor jullie kinderen.
Heel jammer dat het toch zo is gelopen.
Ik heb je gezien bij de meeting dus ik zie je zo voor me - pijnlijk om te weten dat je dit allemaal mee moe(s)t maken. En niet te vergeten jullie kinderen. Nogmaals sterkte!
