Steeds meer afstand door verschil van mening over opvoeding
Mijn man en ik hebben steeds vaker ruzie over hoe we kijken naar en reageren op onze kinderen. Die puberen (14 en 16) en bij de jongste is sprake van hechtingstrauma (door dingen in haar vroege jeugd, voordat ze bij ons gezin ging horen) met bijbehorend ingewikkeld gedrag. Ik vind mijn man soms te 'makkelijk', hij is niet altijd consequent en laat veel dingen gaan omwille van de lieve vrede. Mijn man vindt dat ik de kinderen te dicht op hun huid zit en erg fel kan reageren bij brutaal gedrag of als ze niet luisteren. Op zich niet onoverkomelijk denk ik, dat we niet altijd volledig op 1 lijn zitten.
Maar ik merk dat dit langzaam maar zeker wel een wig tussen ons drijft. We verwijten elkaar dingen; mijn man verwijt mij dat ik discussie uitlok en daarmee de sfeer bederf, ik verwijt hem dat hij in zulke situaties òf commentaar heeft op mij òf nadrukkelijk afhaakt (en daarmee nonverbaal een duidelijk oordeel geeft). Hij ergert zich aan hoe principieel ik kan zijn, ik heb er last van het gebrek aan support dat ik ervaar.
Een enkele keer loopt dat hoog op, en afgelopen weekend was het weer eens zover. Gedoe met dochter die echt niet oke reageerde op iets dat ik vroeg, man die zat te zuchten en vond dat ik dat ook niet had moeten vragen en al helemaal niet op die manier en ik die daar heel boos en verdrietig van werd. Afgesproken om het op een rustig moment uit te praten, en dat was vanavond.
Maar we komen er dus niet uit. Zitten beiden teveel vast in waar we last van hebben bij de ander, hebben beiden het gevoel dat we de ander al erg tegemoet komen en begrijpen niet waarom de ander dat niet ziet/voelt. Ik heb uitgesproken dat ik te vaak het gevoel heb dat ik er alleen voor sta, dat hij me het gevoel geeft een slechte moeder te zijn doordat ie zoveel kritiek heeft op hoe ik dingen aanpak, en dat ik het gevoel heb dat mijn goede bedoelingen en de dingen die wel prima gaan niet gezien worden. Hij heeft gezegd dat hij zich zo ergert aan mijn gedrag richting de kinderen op bepaalde momenten dat hij dan niet normaal kan doen tegen me, dat hij gewoon rust in de tent wil en niet de hele tijd gedoe, en dat hij geen zin heeft om telkens te praten over dit onderwerp. Gesprek afgesloten met de conclusie dat we beiden gaan nadenken hoe we uit deze impasse komen. Manlief denkt dat het vanzelf overwaait, ik denk dat dat niet gaat gebeuren en zou iets van relatietherapie willen. Waar hij niets voor voelt.
Ik voel me zo rot nu, en ga twijfelen aan mezelf. Ik herken de dingen die hij noemt over mijn gedrag richting de kinderen op zich wel, maar echt niet in de mate zoals hij het ervaart. Ik denk dat zijn beeld ook gekleurd is doordat hij erg gehecht is aan harmonie en lastige dingen/emoties het liefst negeert als dat mogelijk is. Dat hoe wij zijn als de druk hoog is (door dochter die met haar gedrag de boel regelmatig op scherp zet) zo ver uit elkaar ligt dat we elkaar gewoon niet meer kunnen vinden. Terwijl onze ervaring is dat dat voorheen wél lukte, geen enkel verschil van visie/mening was onoverbrugbaar. Tot nu toe dan...
Wat denken jullie hiervan? Tips?
Er valt meestal toch niks te winnen bij dwarse pubers, kun je het niet een beetje loslaten? Een prettige sfeer in huis lijkt mij wel belangrijker dan op je strepen te gaan staan (weet niet of je dat doet?) Je kan met je man afspreken waar jullie op inzetten, bv geen drugs in huis, geen lawaaioverlast na tienen en appen als het 's avonds wat later wordt. Beetje haalbare doelen.
Hallo T, Mijn tip, koop als de sodeju het boek van Sue Johnson en ga beiden aan de slag met de Duivelse Dialogen die erin staan. En de gegeven oplossingen. Jullie zijn zo te lezen beiden aan het strijden vanuit wie heeft gelijk qua opvoedstijl (en nee dat waait niet over). En jij wil je partner veranderen. En hij jou. Jullie zijn aap en schildpad ondertussen in gedrag met elkaar (Google daar maar eens op).
Wij zijn ook in therapie gegaan. Zeker aan te raden. Je krijgt inzicht dat je in een lus van actie en reactie zit. En hoe je daaruit kan komen. Belangrijkste tip: bepaal wat je écht belangrijk vindt om over eens te worden. En stop met over de rest te strijden. Ook omdat het slecht is voor de kinderen. Ruzie en strijd brengt onveilige sfeer voor allen. Geef je man ruimte voor zijn opvoedstijl. En. Hij moet jou ruimte geven.
Ook instellen: beiden stoppen met elkaar aanvallen/aanspreken/afvallen waar kindere bij zijn. Per direct. Funest voor je relatie. En de kinderen. Jij bepaalt jouw gesprek. Hij hoeft jou niet te steunen. Hij mag zelfs weglopen. Want hij wil harmonie en dat mag. Hij bepaalt zijn aanpak. Jij houdt je mond. Ook als hij kids niet aanspreekt op iets. Hoe moeilijk voor je ook. Grote dingen vooraf bespreken. Hoe vliegen jullie dat aan. Wie praat met kind of kinderen.
En dan iets over strenge opvoeding in geval met oudere kinderen. Het zijn nu pubers. Kijk goed naar waarover, waarom én hoe je communiceert. Wat je wil qua inhoud is misschien voor je man ook prima maar hoe breng je de boodschap? Dat hoeft niet met veel vuur. Of boze toon. Praat je bijvoorbeeld dan luid? Of schreeuw je snel? Strenge opvoeding of soft is niet erg. Maar veel strijden met je (puber)kind brengt onrust. Laat meer los. Ook al vind je het al 10x hebt gezegd etc. Vindt dat ze niet luisteren. Het boek Puberbrein kan jullie helpen.
Alysa schreef op 11-10-2023 om 07:15:
Hallo T, Mijn tip, koop als de sodeju het boek van Sue Johnson en ga beiden aan de slag met de Duivelse Dialogen die erin staan. En de gegeven oplossingen. Jullie zijn zo te lezen beiden aan het strijden vanuit wie heeft gelijk qua opvoedstijl (en nee dat waait niet over). En jij wil je partner veranderen. En hij jou. Jullie zijn aap en schildpad ondertussen in gedrag met elkaar (Google daar maar eens op).
Wij zijn ook in therapie gegaan. Zeker aan te raden. Je krijgt inzicht dat je in een lus van actie en reactie zit. En hoe je daaruit kan komen. Belangrijkste tip: bepaal wat je écht belangrijk vindt om over eens te worden. En stop met over de rest te strijden. Ook omdat het slecht is voor de kinderen. Ruzie en strijd brengt onveilige sfeer voor allen. Geef je man ruimte voor zijn opvoedstijl. En. Hij moet jou ruimte geven.
Ook instellen: beiden stoppen met elkaar aanvallen/aanspreken/afvallen waar kindere bij zijn. Per direct. Funest voor je relatie. En de kinderen. Jij bepaalt jouw gesprek. Hij hoeft jou niet te steunen. Hij mag zelfs weglopen. Want hij wil harmonie en dat mag. Hij bepaalt zijn aanpak. Jij houdt je mond. Ook als hij kids niet aanspreekt op iets. Hoe moeilijk voor je ook. Grote dingen vooraf bespreken. Hoe vliegen jullie dat aan. Wie praat met kind of kinderen.
En dan iets over strenge opvoeding in geval met oudere kinderen. Het zijn nu pubers. Kijk goed naar waarover, waarom én hoe je communiceert. Wat je wil qua inhoud is misschien voor je man ook prima maar hoe breng je de boodschap? Dat hoeft niet met veel vuur. Of boze toon. Praat je bijvoorbeeld dan luid? Of schreeuw je snel? Strenge opvoeding of soft is niet erg. Maar veel strijden met je (puber)kind brengt onrust. Laat meer los. Ook al vind je het al 10x hebt gezegd etc. Vindt dat ze niet luisteren. Het boek Puberbrein kan jullie helpen.
100% mee eens.
Hier op Ouders Online is de meest gegeven tip bij de omgang met pubers: pick your battles. Dat je ze nog zou kunnen opvoeden is een illusie, want pubers zetten zich tegen je af. Hoe strikter en bozer jij wordt, hoe meer tegengas je zult krijgen. Ze zijn op weg naar volwassenheid, daarbij hebben ze een coach nodig, iemand die naast ze staat, niet iemand die commandeert. De tijd van opgelegde regels is voorbij en de periode van in overleg afspraken maken is aangebroken.
Ik snap heus dat je het beste met ze voorhebt, maar ik ben bang dat jouw aanpak averechts werkt.
Het wordt hard werken voor je om je overtuigingen los te laten, maar je kunt dit. Succes!
je verhaal doet me denken aan twee podcasts van Omdenken. Afgelopen week was de week van de opvoeding. Misschien heb je wat aan aflevering 137 Verschillende opvoedstijlen en/of 138 Ik ben te streng voor mijn kinderen.
Oh, en nog een overweging: hoe wilde jij als puber behandeld worden door je ouders? Had jij liever strikte, strenge ouders, of ouders die jou je eigen keuzes lieten maken, je eigen fouten, en die je wel no matter what steunden (en hielpen als dat nodig was)? Ouders die jou hun regels oplegden, of ouders die geïnteresseerd waren in jouw ideeën, jouw mening en die je mee lieten denken over hoe jullie konden samenleven als gemeenschap van volwassenen onder 1 dak? Ga uit van hoe je zelf graag behandeld had willen worden in plaats van hoe je denkt dat het hoort of moet.
Om je gerust te stellen: ik heb heel bewust gekozen voor de coach-rol en niet voor de opvoedende. Toch heb ik twee fantastische zelfstandige kinderen, beleefd tegen iedereen, lief voor opa en oma. Dus je hoeft niet bang te zijn dat je door de teugels te laten vieren losgeslagen kinderen krijgt.
zeer herkenbare dynamiek, behalve dat het bij ons andersom was. Dus mijn man vond dat ik hem niet steunde als hij de kinderen aansprak, en ik vond dat hij er veel te veel bovenop zat. Het heeft lang geduurd voordat we uit die dynamiek konden stappen, en hij is er soms nog steeds wel eens maar we herkennen hem sneller.
Ik ben het eens met de vorige reacties, maar dat zal je dan misschien niet verbazen ☺️
Bij pubers is het belangrijk om op niet teveel slakken zout te leggen. Dus bedenk samen wat 1 (max 2) dingen zijn die je echt niet kunt laten gaan. Je wilt namelijk niet dat je correcties van een kind de relatie met je kind maar ook met je partner in de weg gaan staan. En het maakt ook echt uit hoe je iets benoemt. Meestal hoef je ook niet meteen iets te benoemen. Wij hanteren tegenwoordig allebei steeds meer 'het ijzer smeden als het koud is'.
Misschien kun je een experiment met je zelf afspreken: gewoon eens een week helemaal niet aanspreken/corrigeren? En/of een week per dag bijhouden hoe vaak en op welke momenten je je kind aanspreekt of de neiging moet onderdrukken? Dan krijg je misschien een beeld van hoe vaak je het doet, maar ook welke dingen je nu eigenlijk belangrijk vindt. Die kun je dan samen met je man bespreken en samen kiezen welke echt belangrijk zijn. Als die dingen beter gaan, kun je nieuwe dingen afspreken.
Mijn man had overigens destijds bij veel gedrag van de kinderen het gevoel 'ja, maar die kan echt niet', en 'dat zouden ze nu toch gewoon moeten kunnen'. En het gevoel dat het direct gecorrigeerd moest worden, want niet corrigeren betekent dat je het laat gaan en dus accepteert oftewel goedkeurt. Misschien herken je dat bij je zelf?
Bij hem zaten dat soort gedachten in de weg, en pas toen hij die ging onderzoeken, kon hij het iets meer loslaten.
Wat Alysa zegt over elkaar steunen en desnoods weglopen, klinkt leuk, maar wat als je vindt dat zo streng aanpakken schade toebrengt aan je kind? Ik zou daar niet zomaar mijn ogen voor kunnen sluiten. Nu ben ik ook niet samen met de vader van mijn kinderen, maar als ik hoorde hoe hij het aanpakte vroeg ik me wel eens af waar hij mee bezig was. Zo jaag je kinderen dus weg, helemaal als ze 16+ zijn en andere opties hebben.
Wat heel onveilig is voor kinderen is als je elkaar in hun bijzijn afvalt. De enige situatie waarin dat wel nodig is, is als de andere ouder écht over de schreef gaat en de veiligheid en/of de waardigheid van het kind beschadigt.
Pubers gaan die tendensen ook genadeloos uitbuiten (en geef ze eens ongelijk).
Nergens ruzie of discussie over willen en overal bovenop zitten zijn twee uitersten. Daar zit nog veel tussenin. Wat vinden jullie belangrijk in de opvoeding?
Zet daar op in en de rest laat je een beetje. Waar hebben de kinderen zelf behoefte aan?
Mijn zus en ik vonden het vroeger mateloos irritant dat mijn ouders als we thuiskwamen of net wakker waren in vijf minuten al minstens zes onzinnige vragen gingen stellen en dan verbaasd waren als we daar chagrijnig van werden.
Okay, dit zie je zo vaak bij koppels: de een is te laks dus wordt de ander strenger. Eerste merkt de strengheid op en wordt nog toegeefijker en zo gaat het verder je allebei in te graven in je stellingen, en elkaar te bevestigen in het gedrag wat je juist zo laakbaar vindt.
Ga om de tafel zitten en bespreek het volgende: wat zijn de goede eigenschappen van het gedrag van de ander? Focus je alleen op de positieve kanten Als je die hebt gevonden (bijv de lakse is geeft meer ontspanning, de strenge geeft structuur) maak dan de commitment aan elkaar wat meer van die goede eigenschap van de ander te gaan verweven in je gedrag. En dan niet te veel op de ander gaan letten maar beide serieus een poging doen de postieve eigenschap van de ander in je gedrag te gaan laten zien. Zo beweeg je naar elkaar toe en kom je zelf meer balans.
Theorie hierachter, zoek op: Kernkwadranten, Offman.
(Te) fel reageren lijkt mij nooit goed. Ik hoor dat aan onze buren met twee pubers. Volgens mij is de buurvrouw ook in de overgang, dus ik snap dat je dan niet altijd even lekker relativeert, maar ze slaat werkelijk op alles aan. Soms moet je gewoon dingen laten gaan, anders heb je dagelijks een huis vol herrie. Die kinderen worden vanzelf weer liever als ze wat ouder zijn. Die van mij verschoont nu zelfs haar bed zonder dat ik het maar een keer hoef te vragen 
OK, ik zet wel elke dag als ik thuis kom uit mijn werk haar ontbijtbordje in de keuken. Babysteps.
En vraag je eens af hoe het zou zijn als jouw man jou steeds op alles zou wijzen… daar zou je toch ook chagrijnig van worden. Pubers zijn geen huisdieren meer, zoals kleine kinderen dat zijn, maar huisgenoten. Daar moet je wat meer voor inschikken en accepteren dat zij mee gaan schrijven aan de regels en de omgangsvormen.
Dan hoef je niet alles te accepteren, want sommige dingen zijn voor jou niet prettig, maar je kunt ook niet meer elke stap bepalen en dat hoeft ook niet. Het is eigenlijk best relaxed om achterover te leunen en te zeggen “hé, je regelt het zelf wel hè, als je wat nodig hebt of getroost moet dan hoor ik het wel”.
Vanaf 4 jaar voegen kinderen in, en vanaf 12 jaar zijn kinderen aan het uitvoegen, las ik ergens. Dat klopt wel met mijn beleving. Met 14 zijn ze ergerlijk egocentrisch, maar dat gaat ook weer over, met 16 willen ze perse uit huis terwijl ze dat nog niet kunnen, en eens ze bijna 18 zijn krijgen ze buikpijn bij het idee dat ze het allemaal zelfstandig moeten gaan doen… en bij 22 ga je vast de koffers inpakken en naar huisjes voor ze kijken omdat je het toch, hoe gezellig ook, wel een beetje tijd begint te vinden dat ze gaan…
Maar met 14 is de opvoeding ook wel klaar hoor, dan had je alles er al in moeten hebben zitten of je bent te laat. Uiteindelijk leven je kinderen toch vooral wat jij voorleeft, wat je zegt en waar je op stuurt heeft veel minder invloed. Ja, op korte termijn heeft gemopper wat invloed omdat ze gezeik willen vermijden, maar hoe ze in het leven staan kijken ze stiekem af terwijl jij je druk staat te maken met wijze woorden en strenge regels.
