Steun vragen, steun krijgen
Even een heel persoonlijke vraag, die bij me opkwam bij het lezen van het bericht van Moedeloos dat hierboven staat, maar ik wou het draadje niet vervuilen.
Ik was erg getroffen door de eerste reakties, die vragen hoe ZIJ het nu redt. Ik heb zelf ook een aantal jaren in een huwelijk met een man met paychische problemen gezeten, wat erg zwaar was, maar ik roep kennelijk niet op dat mensen zoiett aan me vragen. Terwijl ik wat medeleven en steun en troost natuurlijk hardstikke nodig had (en nog wel eens heb, in andere situaties). Dus ik doe alles altijd zelf. Ben niet anders gewend. Ik pieker, ik worstel, ik houd mijn rug recht, ik praat wel degelijk over de dingen die ik moeilijk vindt met vriendinnen en familie en krijg dan ook aandacht, tips, etc. Maar nooit iemand die zegt, joh, hoe houd jij dit nou vol. (Verder dan 'doe je nog wel leuke dingen voor jezelf' kwamen ze eigenlijk niet. Ik werd doodziek van alle leuke dingen die ik voor mezelf deed om het vol te houden, dus dat was aardig maar niet zo nuttig.)
Toevallig is er in mijn omgeving nu ook iemand die in zo'n situatie zit, en ik zie hoe anders onze kennissen op haar reageren dan toen op mij. Zoveel meer begrip voor haar problemen met de problemen van haar man.
Kennelijk doe ik iets dat waardoor ik dat afhoud. Jullie kennen mij niet, alleen van dit forum, maar daar doe ik vast hetzelfde. Wie durft me wat feedback te geven (ik zal het ook IRL gaan vragen, bedenk ik nu) want ik wil helemaal niet doen alsof ik niemand nodig heb.
Beste zonnetje
Je schrijft het zelf al:
"Terwijl ik wat medeleven en steun en troost natuurlijk hardstikke nodig had (en nog wel eens heb, in andere situaties). Dus ik doe alles altijd zelf. Ben niet anders gewend."
Je verwachting is dat je het altijd zelf *moet* doen. Daar heb je je gedrag en houding op ingericht.
Je piekert en worstelt. Alleen. Vraag je wel eens iemand om advies? Vertel je dat je niet (meer) weet hoe je verder kunt? Geef je wel eens aan dat je bang bent dat alles wat er van je gevraagd wordt je draagkracht te boven gaat?
Ga op zoek naar waar die houding van *het allesn moeten doen* vandaan komt. Ben je vaak teleurgesteld? Ben je opgevoed met de regel dat je altijd zelf je boontjes moet kunnen doppen?
Issey
Eigen instelling
Volgens mij is het over het algemeen zo, dat mensen die het wel lijken te redden, minder hulp aangeboden krijgen.
Zelf was ik altijd een slechte hulpvrager, inderdaad wat je zegt: Ik pieker, ik worstel, ik houd mijn rug recht. Nu ik pieker en worstel samen met mijn vrienden, krijg ik ook van alle kanten hulp geboden. Heel bijzonder. Soms ook uit hele onverwachte hoek.
Mensen helpen graag, is mijn ervaring, maar ze moeten wel weten wat ze kunnen doen. Reken naar jezelf, als je van iemand weet wat JIJ zou kunnen betekenen, doe je dat vast graag. Maar vanuit je zelf iets aanbieden, waarvan je geen idee hebt of het wel gewenst is, dat doe je vast niet zo snel. Het komt snel over als betuttelend en bemoeiing. Het gaat hierbij niet alleen om concrete hulp, maar ook een luistert oor. Zeg dat je dat nodig hebt, vertel dat je je alleen voelt. Dat soort zaken. Wees open.
Hierbij moet ik ook altijd denken aan 'the secret' waarbij ze zeggen(eigen interpretatie): zeg wat je wil en nodig hebt, hardop, tegen zo veel mogelijk mensen en je zal het krijgen.
Ik begrijp je volkomen
Mijn moeder werd ziek en ik verzorgde haar.. Iedereen vrog altijd heel lief hoe het met haar ging. Nooit vroeg er iemand: hoe gaat het nu eigenlijk met jouw?
En dan hoorde ik later wel dat bijv mijn tante met mijn moeder had gesptoken over mij, omdat het voor mij ook allemaal niet makkelijk was. Ik was pas 24 had twee kleine kindjes en dan ook mijn moeder die ik verzorgde en 2 huishoudens moest bij houden..
En het enige wat ik wilde was dat er nou ééns 1x aan mij gevraagd zou worden hoe het met mij ging. Maar helaas heeft buiten mijn vader,moeder en mijn man het nooit iemand aan mij gevraagd.
daarom denk ik dat ik er meer op gericht ben om ook naar de andere te kijken. In de tijd dat mijn moeder zwaar depresief was (zowel voor als na haar ziek zijn) heb ik regelmatig aan mijn vader gevraagd: pap hoe gaat het met jouw? hoe hou jij je staande?
En toen de moeder van mijn vriendin borstkanker had, heb ik ook een paar keer aan mijn vriendin gevraagd hoe het met haar ging. Maar na de 3de keer ben ik er bij haar mee gestopt want ze vond het nergens opslaan, zij was toch niet ziek!! Nee maar je moeder wel, dat doe jouw toch ook iets? Nou nee hoor dat sloeg nergens op..
Toen begreep ik waarom ze het ook nooit aan mij had gevraagd, en dat ze zelfs kwetsende opmerking kon maken in de tijd dat ik mijn moeder verzorgde.
Ik zal door mijn ervaring altijd naar de ander vragen. En ik hoop dat ik ooit mocht ik er weer zo voor komen te staan, dat er 1 persoon is die aan mij vraag: en meid trek jij het nog een beetje??
En nee je zal dan niet bij iedereen je hart luchten en je zal ook niet bij iedereen hulp vragen. Maar als 1 persoon vraag hoe het met jouw gaat, dan geeft dat aan dat ze in ieder geval wel een luisterend oor willen bieden, en ik denk dat ik die dan met beide armen aanneem.
En dit heb ik ook moeten leren, ik heb daar hulp bij gekregen. Alleen was het zo jammer toen ik die hulp vroeg dat de gene aan wie ik het vroeg geen thuis gaf.
Maar ik laat me niet ontmoedigen, als ik hulp nodig heb, dan zal ik proberen het te vragen.
Ingewikkeld
Het bericht van Zonnetje zou het mijne kunnen zijn. De omstandigheden nu zoals Moedeloos in het draadje boven beschrijft en pittige jaren achter de rug. Maar ingewikkeld is wel dat ik me, eerlijk gezegd, gek erger aan de volwassenen die een zelfredzaamheid hebben van een peuter.
Als er (fysiek) iets mis met mij is, moet ik dat oplossen. En ik vind dat anderen dat ook moeten doen en mij er niet mee moeten 'lastigvallen'. Dat doe ik andersom toch ook niet?
Terwijl ik, net als Zonnetje dat ook wel weer zou willen. Maar moet je dan eerst 'zielig doen'?
mm, als ik het intyp klinkt het wel heel onsubtiel. Misschien kan ik het afhankelijk van eventuele reactie nuanceren...
Vader
Vroeger
Zonnetje: "En dan later niets meer durven vragen omdat het vroeger zo rot was als je het dan niet kreeg. (Bij mij dan)."
Dat was dus wat ik bedoelde met "teleurgesteld zijn"
Wat me verder opvalt in deze discussie is de verwarring tussen hulp nodig hebben of behoefte hebben aan medeleven.
Ook als je het allemaal zelf wel rooit, kun je tóch best behoefte hebben aan oprechte belangstelling. Ik denk dat het daar bij jou om gaat: hoe bereik je dat mensen interesse in jóu tonen. Puur oprechte belangstelling.
En nederlands
het zit ook wel erg in de nederlandse cultuur dat je het zelf moet rooien hoor. Die houding hebben we naar anderen toe en ook naar onszelf.
Ik vind inderdaad dat je in Nederland heel erg zielig moet gaan lopen doen, voor het kwartje valt dat je wel eens een luisterend oor of praktische hulp nodig hebt. Beetje jammer, zeker voor degenen die helemaal geen zin hebben om zich eerst de put in te praten..
Andere landen
ik vergelijk het met griekenland, ierland en frankrijk, waar ik ook gewoond heb. In al deze landen vind ik de mentaliteit wat minder hard, er is meer een communiegevoel, we doen dingen samen. (maar ik vind wel een hoop weer leuker in Nederland, dus ik ben niet alleen maar negatief over mijn moederland hoor).
