Stress door veranderingen op het werk
Hallo, ik ben nieuw hier. Ik wil graag mijn situatie delen.
Mijn man heeft bij tijd en wijle veel stress van zijn werk. Hij heeft een managementbaan, maar vaak komt er op een gegeven moment een nieuwe organisatiestructuur of een nieuwe baas. En dan moet of wil hij van baan veranderen.
Hij kan daar moeilijk mee omgaan. Zo lang als ik hem ken, 28 jaar, maakt zo’n situatie dat hij erg uit balans raakt. Hij heeft al eens zonder overleg een baan aangenomen aan de andere kant van het land, we zijn een keer uit elkaar gegaan erdoor, en de laatste keer heeft hij een paar jaar gestresst op de studeerkamer gezeten zonder te solliciteren of wat dan ook.
In die situaties is er eigenlijk geen land met hem te bezeilen. Hij doet dan erg gestresst naar mij en nu de kinderen, en hij trekt zich heel erg terug. Er valt dan niet met hem te praten en hem steunen lukt ook niet. Vaak gaat hij dan ook heel negatief doen over onze relatie.
Helaas is het weer zover. Na 2 weken mij en de kinderen afsnauwen kwam hij gisteren ermee dat er een nieuwe organisatiestructuur op stapel staat op zijn werk en dat hij dat niet ziet zitten. Om in één adem door te gaan met hoe slecht onze relatie is en daarna alle communicatie af te kappen en tv te gaan kijken.
Ik krijg het hier erg benauwd van en zie de bui alweer hangen. Maar ik wil dit niet meer zo.
Mooi, Ysenda, maar je draaft te ver door. Zo is de situatie niet.
S.ndra schreef op 03-08-2023 om 08:16:
Mooi, Ysenda, maar je draaft te ver door. Zo is de situatie niet.
Zo beschrijf jij het hier. Lees je eerste post nog eens door.
Is er inmiddels verbetering, S.ndra?
Ja, het gaat gelukkig wel wat beter. De situatie is op zich niet veranderd, maar hij is er wel rustiger onder geworden.
Mijn man is wel rustiger onder de situatie, gelukkig. Maar tegelijkertijd maak ik me wel zorgen. Want ondanks dat hij wel weet hoe de vlag erbij hangt, doet hij er weinig aan. Hij heeft 1x gesolliciteerd en is het niet geworden en nu is alles weer in de benen gezakt. Hij heeft een regeling met extra vrije dagen, maar plant die niet in voor zichzelf. Hoewel het geen zin heeft, gaat hij juist weer harder werken. Ik vind het moeilijk om hierbij te staan. Ik begrijp niet waarom hij niet voor zichzelf kiest en geen actie onderneemt. Ik probeer er wel met hem over te praten, maar ik heb de indruk dat ik er eigenlijk maar weinig invloed op heb.
S.ndra schreef op 08-10-2023 om 07:37:
Mijn man is wel rustiger onder de situatie, gelukkig. Maar tegelijkertijd maak ik me wel zorgen. Want ondanks dat hij wel weet hoe de vlag erbij hangt, doet hij er weinig aan. Hij heeft 1x gesolliciteerd en is het niet geworden en nu is alles weer in de benen gezakt. Hij heeft een regeling met extra vrije dagen, maar plant die niet in voor zichzelf. Hoewel het geen zin heeft, gaat hij juist weer harder werken. Ik vind het moeilijk om hierbij te staan. Ik begrijp niet waarom hij niet voor zichzelf kiest en geen actie onderneemt. Ik probeer er wel met hem over te praten, maar ik heb de indruk dat ik er eigenlijk maar weinig invloed op heb.
Blijkbaar valt hij steeds terug op wat hij kent, omdat hij te weinig energie en zelfvertrouwen heeft om het onbekende op te pakken. Het is lastig om mensen die overvraagd worden, zover te krijgen dat ze gas terug nemen. Net zoals je bij te scherp aan de wind varen juist moet oploeven en je dan dus eventjes nog scherper aan de wind vaart (en dus schever hangt) is het als je overvraagd wordt ook de enige weg om er nog een taak bij te nemen, nl stoppen met wat je doet en een andere weg inslaan. Maar dat lukt dan niet.
Meestal moeten mensen eerst de bodem raken of door hun leidinggevende eruit gekieperd worden. Ik heb ook ooit meegemaakt dat we een collega bijna fysiek eruit moesten zetten omdat hij toch gewoon weer wilde werken… zelf vind ik het ook heel lastig om aan de rem te trekken, ik hoop dan gewoon dat ik een keer instort en dat dat dan een duidelijk teken is maar dat gebeurt dan alsmaar niet dus op het moment dat ik al zit te huilen als ik op de parkeerplaats bij mijn werk aankom dan moet ik toch zelf besluiten dat dat het dan maar is, dat instorten… jouw man is bang voor de afgrond van het andere, maar dit is ook geen doen. Waar is hij toch zo bang voor? Dat zijn leven niks voorstelt? Dat hij het ook niet kan als hij gas terugneemt? Dat hij dan moet herstellen en dat het niet lukt en wat moet hij dan? Er moet een bepaalde wanhoop achter zitten. En blijkbaar wil hij daar ook heel koppig niet over praten.
Ik luister momenteel graag de Omdenken podcasts, daar zit ook een aflevering bij over iemand die zichzelf steeds voorbij loopt. Zou hij ervoor open staan om daar eens naar te luisteren, bv aflevering 52, tijdens een gezonde fiets- of wandeltocht (twee vliegen in één klap)? Alle afleveringen zijn best leuk trouwens, je komt erachter dat veel meer mensen worstelen dan je zo zou denken.
Bedankt voor je reactie. Misschien is dat wat er aan de hand is. Het lijkt idd of de omschakeling naar iets anders (erbij) doen niet lukt. We praten er heus wel over en we zijn het op zich helemaal niet zo oneens met elkaar, alleen leidt dat over het algemeen er niet toe dat hij de dingen ook echt anders gaat doen.
