Relaties Relaties

Relaties

Strubbelingen eigen moeder

Ik kan het mijn moeder niet naar de zin maken. Ze geeft me constant het gevoel dat ik ondankbaar ben terwijl ik bijna nooit om haar hulp vraag, en mijn vader 100 x meer voor ons doet dan zij.

Mijn vader past al (elke week) op sinds mijn oudste 3 maanden oud is, met veel plezier. Hij woont niet in de buurt maar reist elke week een uur heen, een uur terug. Mijn moeder woont al jaren met een nieuwe partner in het buitenland en komt niet vaak. We telefoneren veel, maar ze ziet de kinderen 2 of 3 keer per jaar in het echt.
Als ze in Nederland is, is ze vaak druk druk druk met allerlei afspraken, en ze moet altijd "even zoeken / puzzelen" voor een afspraak met ons. De keren dat ik haar voorheen heb gevraagd om een dagje bij de kinderen te zijn, heeft ze bijna altijd (na overleg met vriend, waar ik dus niet bij ben) afgeslagen met "geen tijd" of "andere afspraken". Tegelijkertijd klaagt ze tegen mij dat ze de kinderen te weinig ziet en is verontwaardigd dat ze een weekend bij mijn vader gaan logeren in de weken dat zij in Nederland is. Andere weekends die ik voorstel kunnen zij dan weer niet.
Nu heb ik haar dus gevraagd of ze het leuk vinden om een keer op een avond op te passen. Dat geeft hen de hele avond met de kinderen, wat precies is wat ze wilde. Na twee dagen krijg ik dan een smsje, ze "hadden eigenlijk andere plannen maar om ons een plezier te doen, willen ze wel komen, en het is natuurlijk leuk om met de kinderen te zijn".
En als ik dan een paar dagen later tussen neus en lippen door vraag wat voor haar handig is, eten ze bij ons en zullen we dan voor ze koken, en dat we niet weten of wij mee kunnen eten, omdat dat afhangt van hoe laat ze er kunnen zijn, reageert zij verontwaardigd "Oooh, dus jullie willen ergens zonder ons gaan eten? Ik wilde juist lekker vroeg komen zodat ik jullie nog kon zien. Nou dan kook ik wel voor de kinderen en ons hoor, gaan jullie maar." Op sarcastische toon. Why?? Alsof ik haar uitbuit ofzo.. De laatste keer dat ze oppaste was vorig jaar maart, moet ik dan echt door het stof van dankbaarheid?
Als ik haar dan nog eens uitleg draait ze wel bij en snapt ze wel dat ze nogal rare reactie vertoonde... maar dit soort dingen blijven gebeuren.

Ik ben er steeds een hele dag van van slag na zo'n "aanval". Hoe zorg ik ervoor dat ik me dit niet steeds zo aantrek? Of voel ik me misschien verstoten door haar ivm haar vertrek naar het buitenland...?

Foute gewoonten

Sommige mensen hebben een foute manier van reageren aangeleerd. Altijd in de aanval of de verontwaardiging. Misschien ooit een manier om zich schrap te zetten en om te gaan met anderen die hen klein hielden, of op een gevoelige leeftijd een imitatie van anderen die ze op dat moment aansprak, maar nu niet meer handig. Het heeft met haar te maken, niet met jou.
Grote korrel zou dus.

Jackie

Jackie

05-07-2017 om 17:53

AnneJ

"Sommige mensen hebben een foute manier van reageren aangeleerd. Altijd in de aanval of de verontwaardiging."

Oh dit is zo waar AnneJ! Dit herken ik ook van iemand uit mijn omgeving (familie, aangetrouwd) waar ik gewoon geen normaal gesprek mee kan voeren. Alles is zó beladen en achter alles wat ik zeg wordt er iets vijandigs gezocht. Het stomme is dat ik mezelf er dan op betrap op den duur ook af en toe 'vervelend' te doen. Niet dat ik vijandig doe of in de verdediging schiet maar ik ben dan sneller geneigd om zo iemand ergens over te bekritiseren. Omdat je dus die foute gewoonten of irritante karaktertrekken of hoe je het ook wilt noemen niet ter sprake kan brengen ga ik dan blijkbaar dus op meer tastbare/concrete dingen zitten, of zo. Ik vind mezelf dan zo'n lelijk mens. Maar je kan gewoon niet bij iemand aankomen met "jij bent altijd in de aanval of verontwaardiging" want dan krijg je geheid dingen als ja wanneer dan, wat dan, nee echt niet enz enz. Vermoeiend. Inmiddels ruzie gehad met persoon in kwestie en geen contact meer mee. Beter zo.

wihite_queen ik snap zo goed dat je er dan een hele dag van slag van bent! Er gebeurt iets oneerlijks maar je kan het niet benoemen/teruggeven en dat vreet aan je. Het fijnst is natuurlijk om tijdens het moment zelf heel koeltjes precies de juiste dingen te zeggen, maar ja, lukt me ook nooit hoor.

Jackie

Jackie

05-07-2017 om 18:16

white_queen

Heb je broers of zussen met wie je dit kunt bespreken? Hoe is ze bij hen?
Kan het niet zo zijn dat ze eigenlijk ergens weet dat je minder aan haar hebt dan aan je vader en dat dit gedrag daardoor komt?

white_queen

white_queen

06-07-2017 om 13:29 Topicstarter

Jackie

Ja, ik heb een zus, die heeft al menig ruzie met haar moeten verduren. Mijn zus pakt het anders aan, die gaat er meteen tegenin, dan is mijn moeder even een paar weken kwaad op haar en dan zoekt ze weer toenadering. Ik ben minder goed in die tegenaanval, haha.. dus dan ga ik het heel erg bij mezelf zoeken, me toch schuldig voelen, hoe goed ik ook weet dat het niet aan mij ligt. Ik heb het met mijn moeder wel eens proberen te bespreken hoor, maar dan speelt ze de gepijnigde vrouw en gaat ze heel zielig zitten zijn. Nu doe ik maar of mijn neus bloedt, alsof ik niet door heb dat ze zo naar reageert, maar van binnen heb ik er dus wel last van.

Herkenning

O, ik herken het zó! En het is een veel voorkomend probleem bij gescheiden ouders denk ik. Ik merk bij mezelf ook dat het gevoelig ligt. Ik heb nog jonge kinderen (pubers), die erg op hun vader gericht zijn. Het doet toch pijn als ik merk dat ze voor hem vliegen en hem een soort van adoreren... terwijl alles bij mij (als hoofdverzorger) als een onverschillige vanzelfsprekendheid is.

Zelf heb ik met mijn ouders ook zoiets t.o.v. mijn schoonouders. Die laatste zagen de kinderen ook meer. Ook omdat ik het zelf fijner vond om naar hen op bezoek te gaan (wat je zegt: minder beladen). Inmiddels zijn ze geëmigreerd. We gaan van de zomer op vakantie bij hen in de buurt (ze wonen in het buitenland) en mijn ouders kunnen dat moeilijk verkroppen, voelen zich gepasseerd. En kunnen het niet laten om een opmerking te maken in de trant van: zij hebben het beter voor elkaar dan wij, ook al wonen ze dan verder weg. Een heel vervelende situatie waar ik misschien ook wel iets te graag afstand van neem (omdat dat voor mij het makkelijkst is).

In je verhaal zit ergens wel iets wat me opvalt. Het 'geen tijd hebben' wanneer je moeder in NL is, roept kennelijk toch iets van oud zeer op. En toch ook wel de irritatie dat ze met haar vriend overlegt, terwijl je ergens wilt merken dat ze je/jullie zo graag wil zien dat vriend's agenda hierin ondergeschikt is...

Markat

Markat

06-07-2017 om 22:46

euh

Mijn moeder heeft nooit opgepast en zat alsnog vol verwijten... Maar aan de andere kant: ze heeft gewoon een eigen leven. Ze heeft al jaren kinderen opgevoed. Ik zal het haar niet euvel duiden.

Stickertje

Stickertje

07-07-2017 om 08:15

Geen specifiek gescheiden ouder probleem

De ouders van mijn man zijn net zo en dan een soort jaloers op mijn ouders. Wij wonen, net als mijn ouders en zus, in mijn geboortedorp. Dus toen ik bij een spoed ziekenhuisopname van de jongste oppas nodig had voor de oudste waren mijn ouders er sneller dan mijn schoonouders die hier een half uur rijden vandaan wonen. Vooral schoonmoeder "hoort" uit de verhalen van de kinderen altijd dat wij minstens 3 keer in de week bij mijn ouders langsgaan wat echt niet zo is. We kwamen oma wel eens tegen in de supermarkt of bij de bibliotheek.
Altijd zeuren en zeiken dat ze de kinderen te weinig zien maar zien is ook het enige dat ze met de kinderen wil. Met ze praten kan nog net, een spelletje doen is al teveel moeite.
Toen mijn opa was overleden wilde ik mijn schoonouders laten oppassen op de jongste van net geen jaar alle andere familie die wel eens oppaste moest er tenslotte ook naar toe. Zegt schoonmoeder doodleuk:"Breng hem maar bij je moeder, die doet dat vaker, ik heb al 35 jaar geen luiers meer verschoont ik zie het niet zitten een paar uur voor dat kleintje zorgen."
Dat ze die ervering ven het zorgen voor een jong kind niet meer had was wel haar eigen schuld, ze wilde nooit een flesje geven of een groentehapje, want dat was zo'n gedoe, doe jij dat maar zelf. Als ze wel eens een kleinkind op schoot had tijdens een verjaardag als het tijd was voor een flesje gaf ze de kleine aan mijn moeder of mijn zus.
Nu al 15 jaar lang klagen dat ze de kinderen te weinig ziet, dat ze niets met ze kan doen. Nou we zullen zorgen dat ze gelijk krijgt. Inmiddels laten we de pubers tijdens bezoeken die geen verjaardag of andere hoogtijdag zijn thuis. Met vaderdag waren ze niet mee, waar zijn de kimderen? Sorry pa jij bent mijn vader zei mijn man, ik ben de vader van mijn kinderen. Als er opa dag zou bestaan dan kwamen ze wel mee.

tante Sidonia

tante Sidonia

08-07-2017 om 13:32

oh nou ja...

ik snap anders best van jouw moeder dat zij het niet leuk vindt dat jullie weggaan als zij komt oppassen terwijl je haar eigenlijk ook heel weinig ziet. Waarom moet ze uberhaubt oppassen? Ze woont notabene in het buitenland en die ene keer dat ze er is moet ze komen terwijl jij weggaat?
Volgens mij ben je best verwent! Je vader die zich et schompus reist om te kunnen oppassen... weet je wel wat je vraagt? En dan ga je dat als graadmeter gebruiken voor je moeder want zij doet minder...

Ik vind je moeder echt niet zo vreemd reageren. Natuurlijk wil zij haar kleinkinderen zien maar jou toch ook?En feit dat ze zegt dat ze ze te weinig ziet: tja, dat is echt een uitspraak van mensen die erg druk zijn en hun prioriteiten niet goed leggen. Die hebben steeds het gevoel de leuke dingen te weinig te doen. Dus dat

Markat

Markat

08-07-2017 om 14:26

ja wat Sidonia zegt

Dat vind ik dus ook... je zegt dat je het haar niet naar de zin kan maken maar je acties gaan alleen om jou lijkt het: dat jij oppas hebt en dat jij uit eten kan. En als zij daar dan wat geërgerd op reageert (dat had ze idd wat assertiever kunnen communiceren maar de boodschap is duidelijk: ben ik alleen goed voor oppas? ik ben wel je moeder)dan uiteindelijk ben jij gekwetst...
Dat vind ik niet zo fair. Ik vind het trouwens bij veel mensen in het draadje een teneur hangen van dat oma's geacht worden op te passen. Ik ben zelf oma leeftijd, zal nooit oma worden terwijl ik het wel geweldig zou vinden en ook graag op zou willen passen. Maar ik zou er ook voor passen als het als een soort vanzelfsprekend corvee werd gebracht. Zeker als het wordt gebracht door mijn kind/schoonkind als van 'goh dat is zo leuk voor jou en dan hebben wij lekker een avond om weg te gaan'. Kom op zeg

Markat

Markat

08-07-2017 om 14:33

oh sorry

ik zie nu pas dat het je niet te doen was om zelf uit eten te gaan, maar om haar ter wille te zijn. Dat verandert de zaak. Dan lijkt het er idd op dat zij ingewikkeld doet. ik zou haar er direct mee confronteren: wat wil je nou eigenlijk? Je woont zelf in het buitenland, dus ja, dat het niet kan is ook de consequentie van je eigen keuze

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.