Tijdelijk? uit elkaar [depressie man]
Mijn man is depressief, nu bijna een jaar. Dat komt door een onderliggende ziekte, door allerlei gebeurtenissen en door fricties in de relatie tussen hem en mij.
Omdat hij ondanks medicatie en therapie niet bepaald vooruit gaat hebben we het plan opgevat om tijdelijk uit elkaar te gaan. De bedoeling is dat ik met onze kinderen apart ga wonen en dat hij een tijd (aantal maanden?) alleen woont en die tijd gebruikt om op rust te komen. Zonder de drukte van het gezin kan hij bedenken wat hij nu precies wil en wat hij nodig heeft om te herstellen.
Als we verhuisd zijn is het de bedoeling dat hij voorlopig geen contact heeft met de kinderen of met mij want dan komt hij nog niet op rust. Hij moet zelf aangeven wanneer hij weer contact wil.
Wat ook een gedachte is hier achter, dat hij wat actiever wordt. Hij zit alleen maar op de bank tv te kijken. Ik doe alles en breng hem zijn natje en droogje. Dat doe ik natuurlijk graag maar misschien is het goed als hij zelf aan de bak moet.
In principe is het dus de bedoeling dat dit tijdelijk is. Maar gezien ons verleden kan ik me er iets bij voorstellen dat een van ons (of allebei) besluit dat het misschien beter is om niet samen door te gaan. Misschien is een latrelatie wel een betere optie of wil hij straks toch definitief uit elkaar. Als je zo zwaar depressief bent als hij nu is moet je geen grote beslissingen nemen, vind ik dus we zijn zeker maanden verder eer we gaan kijken hoe we verder gaan.
De praktische kant van het uit elkaar gaan heb ik denk ik wel onder controle.
Maar ik zit wel met een paar dingen.
Nu gaat alles in volstrekte harmonie, we hebben ook totaal geen ruzie ofzo. We verdelen de spullen, hij is het met alles eens. Dat is makkelijk maar moeten we niet toch dingen op papier zetten? Ga ik dan niet vooruit lopen op zaken? Hij vind alles goed wat ik voorstel en ik verwacht ook geen problemen. De kinderen zijn allemaal ouder dan 12 dus die kunnen zelf aangeven wat ze willen. Ik zal ze ook geen strobreed in de weg leggen als ze naar hun vader willen gaan of als ze daar zouden willen gaan wonen.
Ik blijf hopen dat we hier goed uitkomen en ik wil zeker niet de zaken op de spits drijven of misbruik van mijn man maken maar ik wil wel dingen goed regelen.
Zijn er nog andere dingen waarvan jullie denken dat het belangrijk is?
Hij krijgt trouwens vanaf volgende week PIT zorg. Dat is een gespecialiseerde verpleegkundige die thuis komt als aanvulling op de therapie die hij al krijgt. Ik ben van plan om dit ook met haar te bespreken.
Judith-t (slachtofferschap vs. depressie)
Ik wilde een tegengeluid laten horen als antwoord op degenen die - even kort door de bocht en heel zwartwit - Annie bekritiseren als hard en meedogenloos omdat ze een zielige zieke in de steek laat. Laten we het erop houden dat de irritatiegrens met depressieven bij mij lager dan gemiddeld is door wat ik vroeger zelf heb meegemaakt. Ik begrijp heel goed dat een ziekte iemand kan veranderen en heb daar ook echt wel begrip voor, mensen die mij kennen weten dat en kunnen met voorbeelden aankomen.
Ik haal in discussies meestal mijn eigen ervaringen aan omdat ik dat een zinvulle aanvulling vind en riskeer daar dus mee dat mensen me wegzetten als iemand die zich door een jeugdtrauma laat leiden. Het zij zo.
Ook mogelijk
..dat de depressieve persoon pas gaat opknappen als de omgeving de handen er vanaf haalt. Dat heb ik twee keer zien gebeuren. In beide gevallen had de partner zich jaren opgeofferd en zijn/ haar eigen leven in de ijskast gezet en er dus uiteindelijk de zaak ook geen goed gedaan. Dus alleen maar 'stand by your man' is ook niet altijd de oplossing denk ik. Ik ben blij dat ik nooit voor zo' n duivels dilemma heb gestaan. Ik kan wel veel begrip opbrengen voor de keuze van Annie.
