Tijdelijk? uit elkaar [depressie man]

Hoe depressief?

Je gaat iemand die heel depressief is dus totaal in een isolement zetten? Ik zou oppassen dat hij niet suicidaal wordt. Wat vind zijn therapeut (dus niet de verpleegkundigeà van jullie plan?

Ik ben vorig jaar een vriendin kwijtgeraakt door zelfmoord, en jouw verhaal doet me echt huiveren.

Dat kan niet goed gaan

Iemand die echt depressief is gaat niet zelf aan de bak. Passiviteit is juist een kernmerk van depressiviteit. Als jullie dan ook nog vertrekken en geen contact met hem hebben, is de kans groot dat hij vereenzaamt, vervuilt, noem maar op. Ik kan me wel voorstellen dat je het niet meer zit zitten met hem, maar dan lijkt het me inderdaad veel beter als hij wordt opgenomen en intensieve behandeling krijgt.

Dat hij het met alles eens is vind ik niet vreemd, hij heeft de kracht niet om er goed over na te denken of ergens tegenin te gaan.

Meer uitleg

De verhuizing was mijn idee. Door omstandigheden moeten we over een tijdje toch verhuizen en ik had bedacht dat ik dan alvast een woning zou zoeken voor mij en de kinderen zodat hij een paar maanden alleen kon zijn.
Opname kan blijkbaar niet. Hij heeft daar om gevraagd maar rustoorden oid zijn er blijkbaar niet meer. Op de plek waar hij nu behandelt wordt zou hij voor een paar weken wel opgenomen kunnen worden maar zijn psychiater ziet daar het nut niet van in want het zou niets veranderen aan zijn situatie. Als hij terugkwam bij ons zou hij weer in het dezelfde modus vervallen.
Zo geisoleerd is hij niet. Hij gaat sowieso 3x per week naar de dagbehandeling. De PIT zorg komt een aantal keren per week en hij wordt een aantal keren per week opgehaald door vrienden die iets met hem ondernemen. Hij is overigens niet suicidiaal.
Hij komt toch nog wel voor zichzelf op. Hij heeft een item ooit gekregen wat ik heel mooi vind en graag zou willen hebben. Maar hij gaf meteen aan dat hij dat zeker wilde houden. Dus dat zit toch wel goed, denk ik dan.
Die emotionele afstand is er al. Het huwelijk was al niet echt geweldig door allerlei dingen die in het verleden zijn gebeurt. Sinds zijn depressie is er geen fysiek of emotioneel contact meer, hij ontwijkt me in alles.
Ik hoop dat de afstand duidelijk maakt hoe het zonder de ander voelt. Als dat beter is dan kan hij daaruit zijn conclusie trekken. Ik weet het al, ik wil de man terug die ik vroeger had. Die leuke, aardige, lieve, behulpzame man die me verwende en van me hield. De man waar ik zo ontzettend mee kon lachen en die het leven gewoon leuker maakte. Als dat er niet in zit, dan hoeft het voor mij ook niet.

Kijk eens op

kijk eens op de website van de Hezenberg. Is wel christelijk, en ik weet niet wat hun voorwaarden precies zijn.
Mijn man is er acht weken geweest, begon hartstikke depressief eraan. Maar heeft er veel baat bij gehad.

Het is een psycho-pastoraal herstellingsoord. Wordt volgens mij door een groot aantal verzekeraars ook grotendeels vergoed!

Mijn ervaring is dat ik nooit de man meer terugkrijgt die ik had: er is te veel gebeurd. Maar misschien vind ik nog wel iets terug daarvan....
Moeilijkste voor mij is om het weer een kans te geven, wetende dat hij veel geleerd heeft en tegelijkertijd ervaren hebbend hoe heerlijk het was zonder hem .

Agchie

Opofferen?

Guera, ik geloof niet dat het de bedoeling is van het leven om het op te offeren. Mensen helpen, bijstaan: ja. Zo goed mogelijk helpen: ja. Maar je leven niet willen opofferen is niet egoistisch. Dat zijn dan 2 levens die niet zo gelopen zijn als je dat eigenlijk had gewild. Ik vind het juist erg egoistisch om te vragen van iemand om bij je te blijven als je een heel erge ziekte krijgt (of depressie). Ik zou dat van iemand waar ik veel van houd niet durven vragen. Als je van iemand houdt, gun je diegene een fijn leven.

Guerra

Ik denk dat je een heel moeilijk punt aansnijdt,maar er is m.i wel een verschil tussen een fysieke en een psychische aandoening.

Ik ben niet op mijn partner gevallen om zijn fysieke kwaliteiten, wel op zijn persoonlijkheid, en zijn levensvisie. Bij een depressie verandert dat wezelijk.

Even zwart-wit. Iemand die een fysieke aandoening heeft kan iets niet meer, maar het karakter, de persoon is niet veranderd. Bij een depressie verandert (al dan niet tijdelijk) de persoonlijkheid. Daarmee raak je je partner dus helemaal kwijt.

Omgaan met 'ik zit passief op de bank en zie alles negatief' is iets wat 24/7 aanwezig is, en wat een wezenlijk effect hebt op je leven. In mijn geval is het 'samen' verdwenen. We kunnen nl niet meer samen plannen maken, niet meer samen lol maken, niet meer samen van de kinderen genieten, niets meer 'samen' doen. En dat is iets waar je maar beperkt hulp bij kan vragen. Je kan de thuiszorg wel inschakelen om 2x per dag iemand z'n kont af te vegen, maar je kan de thuiszorg niet inschakelen om samen te genieten van de vakantieplannen, of van het feit dat het mooi weer is.

Ik weet niet of (tijdelijk) uit elkaar gaan een oplossing is voor de depressie, maar ik denk wel dat het voor de partner van (en de kinderen!) heel goed is om af en toe even afstand te nemen. Even adem halen. En als opname geen optie is, dan is zelf weggaan denk ik een goede 2e keuze.

Herkenning (lang)

Oh Annie hoe herken ik je verhaal... Heb jaren samen geleefd met een steeds depressievere man.. In de loop der tijd werden zijn 'slechte periodes' steeds heftiger, terwijl de 'goede periodes' (lees; de depressie-vrije tijd) steeds korter werd en uiteindelijk ook niet meer 'goed' voelde. Het leek wel of hij telkens een stukje slechter uit de volgende depressie kwam. Opnames hebben we gehad. Gaf mij - en niet te vergeten de kinderen! - even adempauze. Maar het hielp niet. Uiteindelijk kwamen er 'incidenten' die gigantisch veel van mij c.q. ons vroegen. Crisisdienst aan huis, spoedopnames midden in de nacht. Zelf wegbrengen, de ambulance komt echt niet.
Ik heb vol gehouden, want een ziek persoon laat je niet vallen. Tot hij uiteindelijk inderdaad de zelfmoordpoging deed. De politie (geheel bij toeval) vond hem net op tijd op ons bed, met een overdosis. Waren ze iets later geweest, dan had onze jongste zoon hem dood gevonden. Dat was mijn druppel; dit werd onhoudbaar. Na het ziekenhuis kwam een nieuwe opname, maar heel kort, want hij vond zichzelf niet ziek. Hij wou weer naar huis. Bij mij brak de paniek uit; ik was geheel uitgewrongen en kon niet meer. Toen kwam de psych met een herstellingsoord als oplossing. We zijn op intake-gesprek geweest, maar ik zag hun gezichten betrekken. Herstellingsoorden zijn niet bedoeld voor psychiatrische patienten die afhankelijk zijn van medicijnen. Hij werd geweigerd.
Lang verhaal, maar ik heb mijn poot nu eindelijk strak gehouden. Hij heeft eerst bij familie gewoond, toen een eigen flat gevonden. We zijn nog een paar maanden getrouwd gebleven maar er veranderde niets... Weet je, het grootste verschil tussen fysieke en psychische ziekten is dat de fysieke patient weet dat ie ziek is. Mijn (inmiddels) ex wilde daar niet aan. Hij mankeerde niets, het was allemaal maar tijdelijk. Bracht dat met zoveel overtuiging (hij is erg intelligent) dat ik aan mezelf begon te twijfelen. En ik had nog steeds medelijden..
Er was weer een nieuw incident voor nodig om me weer met beide voeten op de grond te krijgen. Toen heb ik de koe bij de horens gevat en heb een advocaat in de arm genomen. Had een duidelijk beeld voor ogen hoe de toekomst er uit zou moeten zien; ik moet verder kunnen leven met de kinderen en hij kan daarbij betrokken zijn, maar ons welbevinden mocht niet langer van hem afhankelijk zijn.
Heeft veel voeten in de aarde gehad om het zo te krijgen, maar ik heb doorgezet en het is gelukt. Ik woon nu met de kinderen in ons voorheen gezamelijk koophuis, hij woont alleen op een flat. En weet je, het gaat niet alleen met ons beter, met hem ook. Hij heeft geen verantwoordelijkheden meer. Er wordt niets meer van hem gevraagd wat hij niet aan kan. Kortom, er is rust gekomen voor allemaal. Zo kan het dus ook.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik bij hem was gebleven als hij ziekte-inzicht had getoond en we er samen voor hadden kunnen gaan. Was bij ons niet het geval en ik moest mijn trieste conclusie trekken. Hoop voor jou dat het bij jou anders ligt. Sterkte.

Wat me stoort

is denk dat ik dat vraagstelster het heeft over dat HIJ dan tot rust kan komen. Of bedoelt ze dat ze zelf tot rust kan komen?
Zo erg klinkt het allemaal nog niet meer persoonlijkheidsveranderingen en niks meer kunnen en suicidaal etc. Heeeeeeeel ander verhaal dan hierboven. Vraagsteltser legt het buiten zichzelf: hij kan dan lekker tot rust komen als ik wegga.
Zeg dan ook: IK trek het niet meer. IK kan er niet mee omgaan. IK ga weg.
Vind ik eerlijker dan nu alles bij man neer te leggen die zich niet kan verweren en waar straks helemaal niks meer uit zijn handen gaat komen.

Is het niet praktischer dat man weggaat?

Ik neem aan dat jullie in een eengezinswoning wonen. Je man moet dat in zijn eentje schoonhouden. Daarnaast zou je man in een klein appartementje kunnen wonen, terwijl jullie met z'n drieen toch behoorlijk wat ruimte nodig hebben. Tot slot lijkt het me vervelend voor je kinderen dat ze veel van hun spullen moeten missen.

Reactie

Bedankt voor de tip van de Hezenberg. Ik heb het opgezocht en mijn man de link gestuurd. Je schrijft dat je nooit meer de man terugkrijgt die je had omdat er teveel is gebeurd. Daar ben ik ook bang voor maar ik blijf hopen.
Het probleem met een andere instelling te benaderen is dat die natuurlijk weer de hele diagnose willen overdoen. Zo verliezen we natuurlijk veel tijd. En het duurde al heel lang eer mijn man hulp ging zoeken en het is niet zo'n prater dus als ie nou weer ergens anders moet beginnen haalt ie misschien af.
Mijn man kampt al meer dan 6 jaar met gezondheidsproblemen. Ik heb altijd achter hem gestaan, mijn uiterste best gedaan om een goede behandeling voor hem te krijgen. Als ik niet met mijn vuist op tafel had geslagen bij de huisarts had die hem weer afgescheept en had hij nu misschien nog onbehandeld rondgelopen. Op een gegeven moment is ie finaal afgeknapt, dat is een jaar of 4 geleden geweest. Toen is ie in bed gaan liggen en een half jaar er niet uitgekomen. Hij douchte zelden en ik bracht hem al z'n eten op bed. Ondanks dat ik toen zelf niet in orde was heb ik hem alle ruimte gegeven om bij te komen. En ondertussen hield ik het gezin en het huishouden draaiend. Ik heb zo ontzettend veel energie en tijd in zijn ziekte gestoken maar hij wordt niet beter. Eigenlijk alleen slechter. Ik vertel dit niet om me zelf op de borst te kloppen maar ik denk niet dat egoistisch een woord is wat in deze situatie past.
Ik had het trouwens al eerder geschreven. Een deel van de oorzaak van zijn depressie zit hem in onze relatie. Ook daarom leek het ons goed om wat ruimte tussen ons te creeeren. Hij denkt zelf dat rust hem goed zal doen. Zijn behandelaar is het daar mee eens.
Zijn persoonlijkheid is inderdaad veranderd. Ik hoop dat die verandering niet blijvend is want zoals hij nu is, is het geen leuk mens. Niet voor mij en zeker niet voor de kinderen. Die zijn voor mij de belangrijkste overweging. Mijn uitgangspunt is altijd:wat is goed voor de kinderen? En dat is nu niet de aanwezigheid van hun vader. Ik hoop van harte dat de time out maar kort nodig is want voordat hij zo ziek werd was hij een hele leuke vader.
Gelukkig is mijn man niet zo depressief en suicidiaal als de man van Arawen. Al weet je natuurlijk nooit hoe de dingen gaan lopen. Haar rek was duidelijk ook groter dan de mijne. Ik zit ondertussen behoorlijk tegen mijn eigen limiet aan. Er zijn de laatste jaren hele ingrijpende dingen gebeurd en mijn gezondheid houdt nog steeds niet over dus ik moet kiezen waar ik mijn energie in steek. En voor nu kies ik voor mijn kinderen en mezelf. Ook omdat ik, op dit moment, niet het idee heb dat mijn aanwezigheid veel toevoegd aan het geluk van mijn man. Het is dus dubbel. Uit elkaar gaan zal hopelijk de door hem gewenste rust en ruimte opleveren om te bepalen wat en hoe hij verder wil én het zal rust en duidelijkheid voor de kinderen en mij geven.
Wat betreft het verhuizen. We moesten toch al verhuizen door omstandigheden. Alleen heb ik onze datum nu naar voren gehaald. Mijn man blijft nog even in onze woning en komt dan of bij ons wonen of zoekt een eigen woning. Daar is hij nog niet over uit.
Maar ik begon deze draad vanwege mijn vraag of er nou nog dingen zijn die we moeten bespreken/regelen? Iemand daar een reactie op?

Annie

Ik heb geen tips en geen reactie op je vraag. Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Ik wil je alleen succes wensen, sterkte en kracht om hier doorheen te komen en de lichtere, zonnige kant van het leven weer te vinden samen met je kinderen. En wellicht ook met je man.

Kan wel goed komen

Ook ik ben ooit behoorlijk naar de klote geweest. Zo extreem als jouw man, nee dat niet maar ik was wel een eind op weg. Ik ben niet meer dezelfde geworden.......... ik ben zelfs beter geworden dan ooit tevoren, krachtiger en moediger. Dus zomaar zeggen dat je man nooit meer de oude wordt dat weet ik niet. Ooit dacht ik dat nl ook, en het tegendeel is inmiddels bewezen. Therapie etc heeft allemaal niet geholpen, bij mij hielp hoe hard ook een echtscheiding om weer terug te komen in mijn kracht.
Tigerfeet

Therapie

Vanochtend is mijn man weer naar de dagbehandeling geweest. Toen hij terugkwam hebben we gepraat. Hij loopt tegen allerlei dingen in ons gezin en in mij aan waar hij niet (meer) mee kan omgaan. De rek is er uit, zeg maar. Hij heeft het heel lang geprobeerd, zegt hij en hij heeft er nu geen zin meer in. Hij kijkt erg uit naar het moment dat hij alleen kan wonen.
Ik heb hier erg veel moeite mee. Zeker wat betreft de kinderen. Het zijn zeker geen makkelijke kinderen maar je kunt toch niet zeggen dat je geen zin meer hebt om ze op te voeden?
Ik hou mezelf maar voor dat dit allemaal door de depressie komt maar het voelt behoorlijk afwijzend allemaal.
Ander nieuwtje waar mijn man mee kwam, hij stopt met de dagbehandeling. Samen met de psycholoog heeft hij besloten dat die op dit moment geen zin heeft. Mijn man is er nu van overtuigd dat zijn depressie te wijten is aan zijn gezin en vind dat uit elkaar gaan de enige oplossing is. Vandaar dat de dagbehandeling dus ook geen zin heeft. Hij wil het wel weer oppakken als hij alleen woont.
Vandaag is wel de PIT zorg begonnen en die heeft meteen een vliegende start gemaakt. Ik hoop dat zij de vaart er in kan houden zodat hij op die manier tenminste wat verder komt.
Ik weet het allemaal niet meer. De enige oplossing lijkt inderdaad apart wonen en daar heb ik ook wel vrede mee maar hoe het daarna verder moet? Stel hij voelt zich beter zonder ons, wat betekent dat dan voor mij en de kinderen? En wat als hij zich niet beter voelt terwijl hij alleen woont, wat moeten we dan? Want blijkbaar zit er toch veel onvrede bij hem. Dat hoeft dan niet de oorzaak van de depressie te zijn maar dat soort gevoelens komen er nu wel uit. En ons de kinderen en aan mij valt toch niet heel veel te veranderen. Wij kunnen niet ineens helemaal veranderen zodat hij geen problemen meer heeft met ons.

Verbonden

Ik wil je om te beginnen heel veel sterkte wensen. Wat een moeilijke situatie. Het lijkt me vooral erg moeilijk om aan de ene kant met de kinderen weg te gaan en een nieuwe start te maken, en aan de andere kant toch nog verbonden te zijn met je man. Ik vind dat niet de makkelijkste weg en daarom vind ik het knap dat je dit zo aanpakt.
Je vraagt wat je nog zou moeten regelen. Lastig om dat te bedenken voor jou, maar als je nu nog helemaal op goede voet met elkaar staat, zou ik het worst-case-scenario met hem doornemen. Stel jullie krijgen over enige tijd door de hele situatie enorme problemen of bent niet meer on speaking terms omdat hij letterlijk helemaal niks meer met jullie te maken wil hebben, dan worden heel onnozele dingen ineens heel complex.
Dus: alles mbt je huis (koop of huur), gezamenlijke bezittingen en tegoeden/schulden, zou je moeten regelen of nu vastleggen hoe je er samen over denkt. Over ouderlijk gezag weet ik niks, maar check of de situatie van nu later problemen kan geven. In feite moet je alles waarmee jullie verbonden zijn, nalopen, met in je achterhoofd de vraag of je het zonder zijn kennis/instemming kunt ontbinden. Kan dat niet, dan moet je daar nu een afspraak over maken. In ieder geval voor het moment waarop jij ergens anders woont en de radiostilte is ingegaan. Want je weet niet hoe het daarna zal zijn.
Overigens doet je man mij wel wat denken aan mijn ex. Was ook depressief, maar wilde dat niet toegeven. Gaf mij en relatie de schuld van alles. Uiteindelijk is relatie gebroken. Jaren later heeft hij langdurig hulp gehad en nu kan hij toegeven dat de relatie wel te lijden had onder de situatie, maar daar niet de oorzaak van was. Waarmee ik je vooral een hart onder de riem wil steken. Het is zo makkelijk om erin mee te gaan en te denken dat het aan jou ligt. Doe het niet, blijf bij jezelf en maak je nieuwe leven mooi, goed en warm. Veel succes.

Stapje voor stapje

Beste Annie,

Met wat jij meemaakt heb ik geen enkele ervaring maar ik denk wel dat je gevoel van vast te zitten tussen onmogelijk opties kan plaatsen. Voor wat het waard is mijn advies: focus je op elk stapje en probeer niet verder vooruit te kijken dan dat. Het leven haalt soms rare fratsen uit en we hebben soms geen idee wat ons te wachten staat, negatief maar ook positief. wat ik daarmee wil zeggen is; wie weet op wat voor onverwachte manier zich dit oplost. Probeer daar vertrouwen in te hebben, je kunt nu alleen doen wat je nu kunt doen. In dit soort situaties kun je onmogelijk voorbereiden op wat komen gaat.
Bouw een warm nest voor jezelf en je kinderen. Houd contact met je man. Houd moed.
Nogmaals en voor wat het waard is, op mij kom je over als een slimme, sterke vrouw. Ik wil absoluut niet betweterig overkomen maar wens je kracht toe...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Tips

Hallo Annie,

Ik begrijp dat mijn ex 'heftiger' was dan de jouwe. Maar vergis je niet. Of iemand suicidaal is weet je vaak niet. Ik dacht juist dat het met mijn ex beter ging toen hij zijn poging deed..

Ernstig depressieve mensen zijn, zoals al eerder gezegd, erg passief. Vertrouw er dan ook niet op dat hij zelf wel nieuwe behandelingen in zet of er daadwerkelijk naar toe zal gaan. Daarnaast is de GGZ erg 'makkelijk'; in die zin dat ze de patient altijd de vrije wil laten. Dus als hij niet komt op dagen voor een afspraak of therapie; geen haan die er naar kraait. Betekent dus ook dat hij alleen in zijn nieuwe huis/flat kan liggen (passief op bed), zonder dat iemand dat weet. Vertrouw dus niet te veel op de GGZ en zorg dat jij -of iemand anders- elke dag even contact met hem heeft.

Geef jezelf niet de schuld; dit ligt niet aan jou, de kinderen of jullie relatie. Hij zoekt 'zondebokken' om zijn zieke gevoel te verklaren. De ziekte komt echter uit hemzelf en wordt niet veroorzaakt door anderen. Mijn ex heeft de hele wereld de schuld gegeven, van een ziekenhuisopname in zijn jeugd tot zijn moeder en uiteindelijk uiteraard mij. Dat breekt je en het kost heel veel moeite je te blijven realiseren dat het alleen zijn ziekte is die spreekt. De enige fout die ik heb gemaakt was hem te lang laten door gaan. Uit medelijden. Ik was minder van het aanpakken dan jij. Wat dat betreft doe jij het zeker beter, nu je bereid bent de koe bij de horens te vatten en de situatie niet zo voort te laten duren.

Afspraken maken, voor het geval hij zou verslechteren en steeds minder beslissingsbekwaam zou worden, hebben niet zo veel zin. Houdt geen stand voor een rechter (als het zo ver zou komen). Mocht het nodig zijn drastische stappen te nemen (b.v. toch een echtscheiding waarbij je eenhoofdig ouderlijk gezag wilt) dan zul je met concrete zaken/voorbeelden moeten komen.

En tot slot: of jullie relatie dit gaat redden hangt vooral af van zijn mate van ziekte-inzicht. Als hij zelf beseft dat hij ziek is en behandeling nodig heeft (en die ook accepteert) en zich realiseert hoe moeilijk dit is voor jou en de kinderen, dan kunnen jullie dit samen overleven.

Heeeeeel veel sterkte toegewenst. Dit is echt onnoemelijk hard... Gelukkig sta je niet alleen. Kijk eens op de website van Stichting Labyrinth. Speciaal voor partners en 'familie van'. Met een forum.

Kamer zoeken

Tsja, als je man ervan overtuigd is dat alles aan zijn relatie en zijn gezin ligt... Maar dan lijkt het mij het handigst dat hij een kamer of klein flatje of zoiets huurt, 1 persoon heeft minder ruimte nodig dan een heel gezin. Maar ik kan me goed voorstellen dat dat als het failliet van je huwelijk voelt.
Heel veel sterkte!

Niet alles gelezen maar ...

Stel dat je man vanuit zijn verantwoordelijkheidsgevoel nooit heeft durven zeggen dat hij het allemaal niet meer ziet zitten: de relatie, de zorg voor de kinderen, het gezin als geheel.

Dan zou die depressie een uitweg kunnen geweest zijn maar nu is dat niet meer voldoende.

Ik kan me goed inbeelden dat het hard voor je is, je hebt veel zorg gegeven en daar krijg je nu als het ware niks voor terug. Ik zou hem een kamer laten zoeken, hij kan het niet meer aan, hij gaat weg. Zodat jij in de omgeving die je kent ook alles een plaatsje kan geven want daar heb je recht op! Hij heeft aan alle kanten therapie maar jij blijft in de kou staan.

Mijn advies: ga voor jezelf en de kinderen, laat hem het vanaf nu alleen uitzoeken. Zorg vooral goed voor jezelf, je kinderen rekenen op jou!

K. dootje

Nou, eigenlijk vind ik hetzelfde als jij maar de depressieve partij is het zieligst dus die moet worden ontzien. Heb zelf een depressieve moeder gehad. Behalve zielig vooral irritant, je hebt er als kind heel weinig aan. Annie moet kiezen voor haar kinderen, met haar man is het al veel te lang modderen. Ik vermoed dat die man te depressief is om zelf woonruimte te zoeken en dat Annie dan maar zelf haar biezen pakt. Vanuit mijn verleden heb ik weinig geduld met depressieve, initiatiefloze types, brrrr. Als een man zijn latente depressie vermomt als agressie of narcisme ben ik daarentegen weer veel te begripvol :-S

Annie

een depressie is nooit te wijten aan een gezin, maar je niet goed voelen in een relatie is niet goed voor een depressie. Jullie hoeven en moeten ook niet verantwoorden dan kom je in een spagaat terecht, hij kan veranderen en leren met problemen om te gaan, maar dat is aan hem, zijn keuze. Soms is een tijdje rust wel raadzaam omdat dat weer moed geeft om door te gaan. Ik zou hem nu zeker nie tbelasten met heel veel zorg voor de kinderen, maar ze niet zien is ook niet goed, voor beide kanten niet. Misschien is daarvoor een gezamelijk gesprek met een relatietherapeut( jullie houden door de kinderen nl wel een relatie met elkaar) zodat jullie eruit kunnen komen hoe nu verder.
Ik heb wel erg goeie ervaringen met de GGZ, bij de groepstherapie werd er echt wel gebeld waarom je er niet was, en als hij een te maken krijgt met een spitsteam(erg aan te raden) dan kan je zelfs elke dag even gebeld worden, net wat nodig is.
Ik sta een beetje aan de andere kant van dit verhaal omdat ik last heb van depressies, en mijn fout gelopen relatie daar absoluut geen goed aan gedaan heeft. Dit speelt niet bij jullie maar ik kan me daardoo wel invoelen. Ik heb wel geleerd dat ik kan veranderen en beter kan dealen met de situatie, in hoeverre dat voor jouw partner mogelijk is weet ik niet, je moet ook willen. Maar misschien eerst rust.
Mijn advies is dat jij lekker in jullie eigen huis blijft en dat je hem helpt zoeken naar een plek voor hemzelf, waar hij tot rust kan komen, en dan nogmaals praten.
Heel veel knufffels Tigerfeet

Tigerfeet

Volgens mij valt het wel mee met jou, het is niet meer dan normaal dat je in jouw situatie (ken je verhaal min of meer door allerlei draadjes) kampt met depressieve gevoelens. De man van Annie is volgens mij veel verder heen, het lijkt me een pathologisch geval. Hij heeft het laten sloeren, dat doe jij niet. Petje af hoor.

Zo dan brunette

Wat dacht je? Ik vel even mijn oordeel? Volgens mij doe je nu iedereen tekort. Hoe goed bedoeld naar tiger ook (neem ik aan), het komt op mij niet erg charmant over. Maar nogmaals, waarschijnlijk bedoelde je het lief...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely

Ja, het was als compliment bedoeld. Als je het hele draadje hebt gelezen, weet ik dat ik een hekel heb aan depressieven. Niet dat ik zelf altijd even vrolijk ben maar ik weet mezelf toch altijd weer uit het moeras te trekken, al is het maar omdat ik niet op mijn moeder wil lijken. Sorry, jeugdtraumaatje.

Behalve als de oorzaak fysiek is natuurlijk.

Als het een stofwisselingsprobleem of iets dergelijks is heb ik trouwens niets gezegd.

Maar brunette

Als je zegt dat je een hekel hebt aan depressieven is dat net zoiets als zeggen dat je een hekel hebt aan mensen met kanker. Depressie is namelijk een ziekte, net als iedere andere ziekte. Depressie is ook vrijwel nooit alleen te wijten aan omstandigheden. Heel vaak niet zelfs. Er ligt bijna altijd (ook) een lichamelijk probleem achter, namelijk dat er met stofjes in de hersenen die er voor zouden moeten zorgen dat mensen in balans zijn iets niet klopt. Er is te weinig van het een, te veel van het ander en in de overdracht van de stofjes gaat ook al iets niet goed. Omstandigheden kunnen een depressie triggeren, maar dat hoeft niet. En ook mensen in ideale omstandigheden kunnen depressief worden. Net zoals dat mensen helaas helaas zo maar ineens kanker kunnen hebben.
Aagje